Organisation armée secrète. OAS

By acts of bombings and targeted assassinations in both metropolitan France and French Algerian territories, which are estimated to have resulted in 2,000 deaths between April 1961 and April 1962, the OAS attempted to prevent Algerian independence. This campaign culminated in a wave of attacks that followed the March 1962 Evian agreements, which granted independence to Algeria and marked the beginning of the exodus of the pieds-noirs, and in Jean-Marie Bastien-Thiry's 1962 assassination attempt against president de Gaulle in the Paris suburb of Le Petit-Clamart. Another prominent target was the existentialist philosopher Jean-Paul Sartre, who supported the FLN.

The OAS still has admirers in French nationalist movements. In July 2006, some OAS sympathisers attempted to relight the flame of the Tomb of the Unknown Soldier to commemorate the Oran massacre on 5 July 1962.^[3]

The OAS was created in response to the January 1961 referendum on self-determination for Algeria. It was founded in Spain, on January 1961, by former officers, Pierre Lagaillarde (who led the 1960 Siege of Algiers), General Raoul Salan (who took part in the 1961 Algiers putsch or "Generals' Uprising") and Jean-Jacques Susini, along with other members of the French Army, including Yves Guérin-Sérac, and former members of the French Foreign Legion from the First Indochina War (1946–54). OAS-Métro, the branch in metropolitan France, was led by captain Pierre Sergent. These officers united earlier anti-FLN networks such as the Organisation de Résistance de L'Algérie Française. While the movement had a broadly anticommunist and authoritarian base, in common with the political outlook of many colons, it also included many ex-communists and a number of members who saw its struggle in terms of defending fraternal bonds between Algerians and the colons against the FLN.^[4] In France the OAS mainly recruited amongst overtly fascist political groups. In Algeria its makeup was more politically diverse, and included a group of Algerian Jews, led by Jean Guenassia, who began armed resistance after a series of FLN attacks on the Jewish quarter in Oran.^[4] Some Algerian OAS members conceived of the conflict in terms of the French Resistance,^[4] and in contrast to later Gaullist depictions of the movement, it included a number of former Resistance members in addition to Vichy collaborators.

Resistance against Algerian independence commenced in January 1960, with further violence breaking out in 1961 during the General's Uprising. Daniele Ganser of the ETH Parallel History Project claims that Gladio stay-behind networks, directed by NATO, were involved, but no definitive proof has been found.^[5][6] Both of these insurrections were swiftly suppressed and many of the leaders who had created the OAS were imprisoned.

By acts of sabotage and assassination in both metropolitan France and French Algerian territories, the OAS attempted to prevent Algerian independence. The first victim was Pierre Popie, attorney and president of the People's Republican Movement (Mouvement Républicain Populaire, MRP), who stated on TV, "French Algeria is dead" (L’Algérie française est morte). Roger Gavoury, head of the French police in Algiers, was assassinated at the direction of Roger Degueldre, leader of the OAS Delta Commando, with the actual killing done by Claude Piegts and Albert Dovecar on 31 May 1961 (Piegts and Dovecar were executed by a firing-squad on 7 June 1962. Degueldre on 6 July). The OAS became notorious for stroungas, attacks using plastic explosives.

In October 1961 Pierre Lagaillarde, who had escaped to Francoist Spain following the 1960 barricades week, was arrested in Madrid, along with the Italian activist Guido Giannettini.^[7] Franco then exiled him to the Canary Islands.

The Delta commandos engaged in indiscriminate killing sprees, on 17 March 1962; against cleaning-ladies on 5 May; on 15 March 1962 against six inspectors of the National Education Ministry, who directed the "Educative Social Centres" (Centres sociaux éducatifs), including Mouloud Feraoun, an Algerian writer, etc.^[8] It is estimated that the assassinations carried out by the OAS between April 1961 and April 1962 left 2,000 people dead and twice as many wounded.^[9]

The OAS attempted several times to assassinate French president Charles de Gaulle. The most prominent attempt was a 22 August 1962 ambush at Petit-Clamart, a Paris suburb, planned by a military engineer who was not an OAS member, Jean-Marie Bastien-Thiry.^[10] Bastien-Thiry was executed in March 1963 after de Gaulle refused to grant him amnesty. A fictionalised version of this attack was recreated in the 1971 book by Frederick Forsyth, The Day of the Jackal, and in the 1973 film of the same name.

The OAS use of extreme violence created strong opposition from some pieds-noirs and in mainland France. As a result, the OAS eventually found itself in violent clandestine conflict with not only the FLN but also French secret services and with a Gaullist paramilitary, the Mouvement pour la Communauté (the MPC). Originally a political movement in Algiers, the MPC eventually became a paramilitary force in response to OAS violence. The group obtained valuable information which was routinely passed on to the French secret services, but was eventually destroyed by OAS assassinations^{[citation needed]}.

March 1962 Evian agreements and the struggle of the OAS[edit]

The main hope of the OAS was to prove that the FLN was secretly restarting military action after a ceasefire was agreed in the Evian agreements of 19 March 1962 and the referendum of June 1962; So, during these three months, the OAS unleashed a new terrorist campaign to force the FLN to abandon the ceasefire. Over 100 bombs a day were detonated by the OAS in March in pursuit of this goal. OAS operatives set off an average of 120 bombs per day in March, with targets including hospitals and schools. Dozens of Arab residents were killed at Place du Gouvernement when 24 mortar rounds were fired from the European stronghold of Bab el-Oued.^[11] On 21 March, the OAS issued a flyer where they proclaimed that the French military had become an "occupation force."^[8] It organized car bombings: 25 killed in Oran on 28 February 1962 and 62 killed in Algiers on 2 May, among others.^[8] On 22 March, they took control of Bab el-Oued and attacked French soldiers, killing six of them. The French military then surrounded them and stormed the neighbourhood. The battle killed 35 and injured 150.^[8] On 26 March, the leaders of the OAS proclaimed a general strike in Algiers and called for the European settlers to come to Bab el-Oued in order to break the blockade by military forces loyal to de Gaulle and the Republic. A detachment of tirailleurs (Muslim troops in the French Army) fired on the demonstrators, killing 54, injuring 140, and traumatising the settlers' population in what is known as the "gunfight of the Rue d'Isly".^[8] In coincidence with the uprising of Bab-el Oued, 200 OAS maquis marched from Algiers to Ouarsenis, a mountainous region between Oran and Algiers. They tried to overrun two French military outposts and gain support for local Muslim tribes loyal to France, but instead they were harassed and eventually defeated by Legionunits led by Colonel Albert Brothier after several days of fighting.^[12] Some clashes between the French army and the OAS involving grenades and mortar fire took place at Oran as late as 10 April.^[13] At least one Lieutenant and one Second-Lieutenant were killed by the OAS during the fighting.^[14]

In April 1962 the OAS leader, Raoul Salan was captured. Despite the OAS bombing campaign, the FLN remained resolute in its agreement to the ceasefire and on 17 June 1962 the OAS also began a ceasefire. The Algerian authority officially guaranteed the security of the remaining Europeans, but in early July 1962 occurred the Oran Massacre: hundreds of armed people came down to European areas of the city, attacking European civilians. The violence lasted several hours, including lynching and acts of torture in public places in all areas of Oran by civilians supported by the ALN—the armed wing of the FLN, at the time evolving into the Algerian Army— resulting in 3,000 missing people:^[15]

By 1963, the main OAS operatives were either killed or in jail. Roger Degueldre, Claude Piegts and Albert Dovecar were executed by firing squad on 7 June 1962. Jean Bastien-Thiry, who had attempted the Petit-Clamart assassination on de Gaulle, but was not formally a member of the OAS, was also executed, on 11 March 1963. With the arrest of Gilles Buscia in 1965, the organisation effectively ceased to exist.^[16] The jailed OAS members were amnestied by De Gaulle under a July 1968 act. Putschist generals still alive in November 1982 were reintegrated into the Army by another amnesty law: Raoul Salan, Edmond Jouhaud, and six other generals benefited from this law.

Legacy[edit]

Many OAS members later took part in various anti-communist struggles around the world. Following the disbandment of the organisation, and the execution of several of its members, the OAS chaplain, Georges Grasset, organised the flight of OAS members, from a route going from Paris to Francoist Spain and finally to Argentina.^[17][18] Grasset arrived in 1962 in Buenos Aires to take charge of the Argentine branch of the Cité Catholique, an integral Catholic group formed by Jean Ousset, the personal secretary of Charles Maurras, as an offshoot of the monarchist Action Française. This anti-communist religious organisation was formed of many Algerian war veterans and close to the OAS. Charles Lacheroy and Colonel Trinquier, who theorised the systemic use of torture in counter-insurgency doctrine in Modern Warfare: A French View of Counterinsurgency (1961), were members, along with Colonel Jean Gardes, who had first theorised counter-insurgency tactics during the Indochina War (1947–1954), Jean Ousset developed the concept of "subversion" referring to an essential enemy threatening the existence of Occident itself. Gardes arrived in Argentina in 1963, a year after the end of the Algerian War. There, he delivered counter-insurgency courses at the ESMA, which became infamous during the "Dirty War" in the 1970s for being used as an internment and torture center. Soon after Gardes met Federico Lucas Roussillon, an Argentine naval lieutenant commander, the cadets at the ESMA were shown the film The Battle of Algiers (1966) by Italian director Gillo Pontecorvo, during which the fictional Lieutenant-Colonel Mathieu and his paratroops make systematic use of torture, block warden system, and death flights.^[17][18]

The Argentine admiral Luis María Mendía testified in January 2007 that a French intelligence agent, Bertrand de Perseval, had participated in the "disappearance" of the two French nuns, Léonie Duquet and Alice Domon. Perseval, who lives today in Thailand, denied any links with the abduction, but did admit being a former OAS member who escaped to Argentina after the Evian agreements.^[19][20]

Organisation[edit]

Poprzez akty bombardowań i celowych zamachów zarówno we Francji metropolitalnej, jak i na francuskich terytoriach algierskich, które według szacunków spowodowały śmierć 2000 osób w okresie od kwietnia 1961 do kwietnia 1962, OAS próbowała zapobiec niepodległości Algierii. Kulminacją tej kampanii była fala ataków, które nastąpiły po porozumieniach Evian z marca 1962 r., które przyznały niepodległość Algierii i zapoczątkowały exodus  pieds-noirs , oraz zamachu Jean-Marie Bastien-Thiry'ego na prezydenta de Gaulle'a w 1962 r. paryskie przedmieście Le Petit-Clamart. Innym ważnym celem był egzystencjalistyczny filozof Jean-Paul Sartre, który popierał FLN.

OAS wciąż ma wielbicieli we francuskich ruchach nacjonalistycznych. W lipcu 2006 roku niektórzy sympatycy OAS próbowali ponownie rozpalić płomień Grobu Nieznanego Żołnierza, aby upamiętnić masakrę w Oranie 5 lipca 1962 roku. ^[3]

OAS została utworzona w odpowiedzi na referendum w styczniu 1961 r. w sprawie samostanowienia dla Algierii. Została założona w Hiszpanii w styczniu 1961 r. przez byłych oficerów Pierre'a Lagaillarde'a (który dowodził oblężeniem Algieru w 1960 r.), generała Raoula Salana (który brał udział w algierskim puczu 1961 r. lub „powstaniu generałów”) i Jean-Jacques Susini , wraz z innymi członkami armii francuskiej, w tym Yves Guérin-Sérac i byłymi członkami francuskiej Legii Cudzoziemskiej z I wojny indochińskiej (1946-54). OAS-Métro , oddziałem we Francji metropolitalnej, kierował kapitan Pierre Sergent. Funkcjonariusze ci zjednoczyli wcześniejsze sieci anty-FLN, takie jak  Organization de Résistance de L'Algérie Française. Chociaż ruch ten miał zasadniczo antykomunistyczne i autorytarne podstawy, podobnie jak poglądy polityczne wielu  okrężników , obejmował on również wielu byłych komunistów i wielu członków, którzy widzieli jego walkę w kategoriach obrony braterskich więzi między Algierczykami i  okrężnikami  przeciwko FLN. ^[4]  We Francji OPA rekrutowała się głównie z jawnie faszystowskich grup politycznych. W Algierii jej skład był bardziej zróżnicowany politycznie i obejmował grupę algierskich Żydów pod przywództwem Jeana Guenassia, który rozpoczął zbrojny opór po serii ataków FLN na dzielnicę żydowską w Oranie. ^[4]  Niektórzy algierscy członkowie OAS postrzegali konflikt w kategoriach francuskiego ruchu oporu, ^[4] i w przeciwieństwie do późniejszych gaullistowskich przedstawień ruchu, zawierał on wielu byłych członków ruchu oporu oprócz współpracowników Vichy.

Opór przeciwko niepodległości Algierii rozpoczął się w styczniu 1960 r., a kolejne akty przemocy wybuchły w 1961 r. podczas powstania generała. Daniele Ganser z ETH Parallel History Project twierdzi, że zaangażowane były sieci pozostające za Gladio, kierowane przez NATO, ale nie znaleziono ostatecznego dowodu. ^[5] [6]  Oba te powstania zostały szybko stłumione, a wielu przywódców, którzy stworzyli OAS, zostało uwięzionych.

Poprzez akty sabotażu i zabójstwa zarówno we Francji metropolitalnej, jak i na francuskich terytoriach algierskich, OAS próbowała zapobiec niepodległości Algierii. Pierwszą ofiarą był Pierre Popie, prawnik i przewodniczący Ludowego Ruchu Republikańskiego ( Mouvement Républicain Populaire , MRP), który oświadczył w telewizji: „Francuska Algieria nie żyje” ( L'Algérie française est morte ). Roger Gavoury, szef francuskiej policji w Algierze, został zamordowany na polecenie Rogera Degueldre, przywódcy OAS Delta Commando, a faktycznego zabójstwa dokonali 31 maja 1961 Claude Piegts i Albert Dovecar (Piegts i Dovecar zostali straceni przez pluton egzekucyjny w dniu 7 czerwca 1962 r. Degueldre w dniu 6 lipca). OAS stał się znany ze  stroungów , ataków z użyciem plastikowych materiałów wybuchowych.

W październiku 1961 roku w Madrycie aresztowano Pierre'a Lagaillarde'a, który uciekł do francoistycznej Hiszpanii po tygodniu barykad w 1960 roku, razem z włoskim aktywistą Guido Giannettinim. ^[7]  Franco następnie wygnał go na Wyspy Kanaryjskie.

Komandosi Delta zaangażowali się w masowe szaleństwo zabijania, 17 marca 1962; przeciwko sprzątaczkom w dniu 5 maja; 15 marca 1962 r. przeciwko sześciu inspektorom Ministerstwa Edukacji Narodowej, którzy kierowali „Socjalnymi Ośrodkami Wychowawczymi” ( Cents sociaux éducatifs ), w tym Mouloud Feraoun, pisarz algierski itp. ^[8]  Szacuje się, że zamachy dokonywane przez OAS między kwietniem 1961 a kwietniem 1962 spowodował śmierć 2000 osób i dwukrotnie więcej rannych. ^[9]

OAS kilkakrotnie próbowała zamordować francuskiego prezydenta Charlesa de Gaulle'a. Najbardziej znaną próbą była zasadzka 22 sierpnia 1962 w Petit-Clamart, przedmieście Paryża, zaplanowana przez inżyniera wojskowego, który nie był członkiem OAS, Jean-Marie Bastien-Thiry. ^[10]  Bastien-Thiry został stracony w marcu 1963 po tym, jak de Gaulle odmówił udzielenia mu amnestii. Sfabularyzowana wersja tego ataku została odtworzona w książce Fredericka Forsytha z 1971 roku  Dzień szakala oraz w filmie z 1973 roku pod tym samym tytułem.

Użycie ekstremalnej przemocy przez OAS wywołało silny sprzeciw niektórych  pies-noirów  i we Francji kontynentalnej. W rezultacie OPA w końcu znalazła się w brutalnym tajnym konflikcie nie tylko z FLN, ale także z francuskimi tajnymi służbami oraz z paramilitarnym gaullistowskim  Mouvement pour la Communauté  (MPC). Pierwotnie ruch polityczny w Algierze, RPP ostatecznie stała się siłą paramilitarną w odpowiedzi na przemoc OPA. Grupa uzyskała cenne informacje, które były rutynowo przekazywane francuskim tajnym służbom, ale ostatecznie zostały zniszczone przez zamachy OPA ^{[ potrzebne źródło ]} .

Marzec 1962 Porozumienia Evian i walka OPA [ edytuj ]

Główną nadzieją OPA było udowodnienie, że FLN potajemnie wznowiła działania wojskowe po uzgodnieniu zawieszenia broni w porozumieniach z Evian z 19 marca 1962 r. i referendum z czerwca 1962 r.; Tak więc w ciągu tych trzech miesięcy OAS rozpętała nową kampanię terrorystyczną, aby zmusić FLN do porzucenia zawieszenia broni. W dążeniu do tego celu w marcu OAS detonowała ponad 100 bomb dziennie. W marcu agenci OAS zrzucali średnio 120 bomb dziennie, a celami były szpitale i szkoły. Dziesiątki arabskich mieszkańców zginęło na Place du Gouvernement, gdy z europejskiej twierdzy Bab el-Oued wystrzelono 24 pociski moździerzowe. ^[11]  21 marca OAS wydała ulotkę, w której ogłoszono, że francuskie wojsko stało się „siłą okupacyjną”. ^[8] Zorganizowała zamachy bombowe: 25 zabitych w Oranie 28 lutego 1962 r. i 62 zabitych w Algierze 2 maja. ^[8]  22 marca przejęli kontrolę nad Bab el-Oued i zaatakowali francuskich żołnierzy, zabijając sześciu z nich. Następnie wojsko francuskie otoczyło ich i zaatakowało okolicę. W bitwie zginęło 35 osób, a 150 zostało rannych. ^[8]  26 marca przywódcy OPA ogłosili strajk generalny w Algierze i wezwali europejskich osadników do przybycia do Bab el-Oued w celu przełamania blokady przez siły zbrojne lojalne wobec de Gaulle'a i Republiki. Oddział  tyralierów  (oddziałów muzułmańskich w armii francuskiej) strzelał do demonstrantów, zabijając 54, raniąc 140 i raniąc ludność osadników w tak zwanej „strzelnicy na Rue d'Isly”.^[8]  w koincydencji z powstaniem Bab el Oued, 200 OPA  maąuis  szła od Algieru do Ouarsenis, górskiej obszarze pomiędzy Oran i Algierze. Próbowali opanować dwie francuskie placówki wojskowe i zdobyć wsparcie dla lokalnych muzułmańskich plemion lojalnych wobec Francji, ale zamiast tego zostali nękani i ostatecznie pokonani przez jednostki legionowe pod dowództwem pułkownika Alberta Brothier po kilku dniach walk. ^[12]  Niektóre starcia między armią francuską a OAS z użyciem granatów i moździerzy miały miejsce w Oranie dopiero 10 kwietnia. ^[13]  Co najmniej jeden porucznik i jeden podporucznik został zabity przez OAS podczas walk. ^[14]

W kwietniu 1962 roku schwytany został przywódca OAS, Raoul Salan. Pomimo kampanii bombardowań OAS, FLN pozostała stanowcza w zgodzie na zawieszenie broni, a 17 czerwca 1962 OAS również rozpoczął zawieszenie broni. Władze Algierii oficjalnie gwarantowały bezpieczeństwo pozostałym Europejczykom, ale na początku lipca 1962 r. doszło do masakry w Oranie: setki uzbrojonych ludzi najechało na europejskie obszary miasta, atakując europejskich cywilów. Przemoc trwała kilka godzin, łącznie z linczami i aktami tortur w miejscach publicznych na wszystkich obszarach Oranu przez cywilów wspieranych przez ALN — uzbrojone skrzydło FLN, w tym czasie przekształcające się w armię algierską — w wyniku czego zaginęło 3000 osób: ^{[ 15]}

Do 1963 roku główni agenci OAS zostali zabici lub w więzieniu. Roger Degueldre, Claude Piegts i Albert Dovecar zostali straceni przez pluton egzekucyjny 7 czerwca 1962 roku. Jean Bastien-Thiry, który próbował zamordować de Gaulle'a Petit-Clamart, ale formalnie nie był członkiem OAS, również został stracony, 11 marca 1963. Wraz z aresztowaniem Gillesa Buscia w 1965 organizacja praktycznie przestała istnieć. ^[16]  Uwięzieni członkowie OAS zostali amnestii przez De Gaulle'a na mocy ustawy z lipca 1968 roku. Generałowie puczystów, którzy jeszcze żyli w listopadzie 1982 r., zostali ponownie włączeni do armii na mocy innego prawa o amnestii: Raoul Salan, Edmond Jouhaud i sześciu innych generałów skorzystało z tego prawa.

Legacy [ edytuj ]

Wielu członków OAS wzięło później udział w różnych walkach antykomunistycznych na całym świecie. Po rozwiązaniu organizacji i egzekucji kilku jej członków kapelan OAS Georges Grasset zorganizował ucieczkę członków OAS z trasy prowadzącej z Paryża do francoistycznej Hiszpanii i wreszcie do Argentyny. ^[17] [18]  Grasset przybył w 1962 roku do Buenos Aires, by objąć kierownictwo argentyńskiego oddziału Cité Catholique, integralnej grupy katolickiej utworzonej przez Jeana Ousseta, osobistego sekretarza Charlesa Maurrasa, jako odgałęzienie monarchistycznej  Action Française. Ta antykomunistyczna organizacja religijna została utworzona z wielu algierskich weteranów wojennych i była blisko OPA. Charles Lacheroy i pułkownik Trinquier, którzy przedstawili teorię systemowego użycia tortur w doktrynie kontrpartyzanckiej w  Modern Warfare: A French View of Counterinsurgency (1961), byli członkami, wraz z pułkownikiem Jean Gardes, który jako pierwszy wymyślił taktykę kontrpartyzancką podczas wojny w Indochinach (1947-1954), Jean Ousset rozwinął koncepcję „dywersji”, odnosząc się do zasadniczego wroga zagrażającego istnieniu Zachodu samo. Gardes przybył do Argentyny w 1963 roku, rok po zakończeniu wojny algierskiej. Tam prowadził kursy kontrpartyzanckie w ESMA, które podczas „brudnej wojny” w latach 70. stało się niesławne jako ośrodek internowania i tortur. Wkrótce po tym, jak Gardes spotkał Federico Lucasa Roussillona, ​​dowódcę porucznika marynarki argentyńskiej, kadetom ESMA pokazano film  Bitwa pod Algierem (1966) włoskiego reżysera Gillo Pontecorvo, podczas którego fikcyjny podpułkownik Mathieu i jego spadochroniarze systematycznie stosują tortury, system strażników blokowych i loty śmierci. ^[17] [18]

Argentyński admirał Luis María Mendía zeznał w styczniu 2007 roku, że francuski agent wywiadu, Bertrand de Perseval, brał udział w „zaginięciu” dwóch francuskich zakonnic, Léonie Duquet i Alice Domon. Perseval, który mieszka dziś w Tajlandii, zaprzeczył jakimkolwiek powiązaniom z uprowadzeniem, ale przyznał się do bycia byłym członkiem OAS, który uciekł do Argentyny po porozumieniach z Evian. ^[19] [20]