Dr Andrew Joyce. Holokaust obsesją prezydenta Putina

„Jedynym międzynarodowym sojusznikiem na polach bitew w historii Rosji jest Izrael, ze względu na Holokaust”. ^[1]

Konflikt rosyjsko-ukraiński szalejący nadal działa na Zachodzie jako swoisty test Rorschacha ogólnych postaw politycznych. Ogólnie rzecz biorąc, Centrum i lewica przyjęły silne stanowisko proukraińskie, podczas gdy elementy twardej lub alternatywnej prawicy próbowały znaleźć wspólną płaszczyznę z Rosją Putina, często posługując się antywokizmem i niechęcią wobec globalizmu i NATO jako preferowanym kanałem solidarność ideologiczna. Osobiście uważam, że ludziom Zachodu trudno jest sformułować ważne opinie na temat moralnych zalet każdej sprawy, ponieważ obie sprawy (ukraiński nacjonalista i rosyjski separatysta) mają pewną wartość. Taka jest trudna rzeczywistość państw wieloetnicznych, w których populacja jest podzielona na podstawie samostanowienia i samostanowienia. Poza podstawową pozycją o prawie jednego narodu do prowadzenia wojny z innym, większość zachodnich komentarzy na temat konfliktu pozostaje więc Rorschachem, ujawniającym nieskończenie więcej o polityce komentatora niż o prawdziwej naturze wydarzeń w terenie. Z tym zastrzeżeniem i ponieważ ta strona internetowa poświęciła wiele pracy zagadnieniu Żydów i ich wpływów, poniższy esej oferuje nie tyle kolejne „wyjaśnienie” czy przeprosiny za toczącą się wojnę, ale zamiast tego naświetla jedną z jej dziwniejsze, ale nie mniej ważne aspekty: adopcja, promocja i wykorzystanie narracji o Holokauście przez Władimira Putina w dążeniu do geopolitycznych celów.

Powstanie i upadek rosyjskiej propagandy holokaustu

Rosja od samego początku była integralną częścią tworzenia przemysłu Holokaust. Bezpośrednio po II wojnie światowej w sowieckim interesie leżała całkowita delegitymizacja rządów i narodów tych krajów Europy Wschodniej wybranych do wchłonięcia przez komunistyczne megapaństwo. Na przykład oskarżanie narodów Łotwy, Polski, Litwy czy Ukrainy o współudział w ludobójstwie lub „zbrodnie przeciwko ludzkości” było łatwym sposobem zarówno na ich zdemoralizowanie, jak i stłumienie antysowieckiego nacjonalizmu. Pierwszymi propagandystami Holokaustu byli oczywiście rosyjscy fotoreporterzy żydowscy, tacy jak Samary Gurary, Mark Markov-Grinberg, Max Alpert, Semen Fridlyand, Michaił Trakhman i Georgy Zelma, którzy opublikowali pozowane i wyselekcjonowane zdjęcia, które historyk David Shneer opisał jako stanowiące nowe „okrucieństwo”. gatunek” fotoreportażu. Choć ich praca okazała się podpalająca w Związku Radzieckim, reakcja Zachodu na doniesienia o rosyjskich okrucieństwach była początkowo wyciszona i ostrożna, zmieniając się tylko dzięki nieustannym wysiłkom zachodnich dziennikarzy żydowskich i coraz bardziej ponurej naturze sowieckich relacji. KiedyLos Angeles Times wydrukował na przykład kilka rosyjskich zdjęć z Majdanka, ostrzegając czytelników, że publikowane przez siebie materiały mogą być „propagandą”. W Wielkiej Brytanii żydowski dziennikarz BBC Alexander Werth wspominał później, że początkowo był „nieustannie sfrustrowany niechęcią redaktora do publikowania swoich opowieści o horrorze i okrucieństwach”. ^[2]

Zachęcona płodną działalnością sowieckiego żydowskiego propagandysty Ilji Erenburga, narracja o Holokauście była początkowo promowana na arenie międzynarodowej w ramach akcji finansowej, z kluczowymi postaciami, takimi jak Solomon Mikhoels (przewodniczący oficjalnego Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego Związku Radzieckiego ) i dziennikarz Wasilij Grossman z rozwijaniem propagandy w celu zbierania pieniędzy na sowiecki wysiłek wojenny. Grossman, autor znanej powieści Życie i los ( recenzjaSpencera J. Quinna) był twórcą jednych z pierwszych skandalicznych historii z Treblinki, m.in. raportu o strażniku obozowym o nadludzkiej sile, który miał rozdzierać dzieci gołymi rękoma. W międzyczasie Mikhoels otrzymał specjalne polecenie, aby odwoływać się do narodowych nastrojów Żydów i został wysłany do Stanów Zjednoczonych w 1943 roku w celu zbierania funduszy.

Salomona Michoelsa

Po wojnie sowiecka potrzeba narracji o Holokauście zniknęła z dnia na dzień. Podczas gdy wkrótce została przyjęta na Zachodzie jako metodologia postępu wielokulturowości i winy Białych, w Związku Radzieckim żydowska propaganda okrucieństwa jako dyskurs została mniej lub bardziej wyeliminowana. W 1948 Grossman, autor ponurych opowieści, został zepchnięty na margines, a jego prace wyparte. W styczniu 1948 r. Michoels został zaproszony do Mińska, aby sędziować sztukę o Nagrodę Stalina i zginął w wiejskim domu pod nadzorem szefa sowieckiej białoruskiej policji państwowej. Jego ciało zostało zmiażdżone przez ciężarówkę i pozostawione na ulicy, spełniając prośbę Stalina o przypisanie jego śmierci „wypadkowi samochodowemu”. W listopadzie 1948 roku Żydowski Komitet Antyfaszystowski został formalnie rozwiązany.

Niechęć Związku Radzieckiego do narracji o Holokauście była bezpośrednio związana z potrzebą szerzenia przesłania do nowych państw satelickich, że naród rosyjski walczył i cierpiał jak żaden inny. Międzynarodowe żydostwo, niegdyś przydatne dla funduszy i innych form wpływów, nie mogło być tolerowane jako konkurent. Nastroje Stalina w stosunku do Żydów pogorszyły się jeszcze po utworzeniu Izraela w 1947 roku. Był osobiście zszokowany publicznymi manifestacjami żydowskiej tożsamości w Moskwie, w tym masowymi zgromadzeniami z okazji żydowskich świąt i przymilaniem się do Goldy Meir. „Naród w narodzie” stał się zbyt oczywisty. W styczniu 1949 Prawdaopublikował swój słynny artykuł potępiający „kosmopolitów bez korzeni”, a do marca gazeta została oczyszczona z Żydów. Zwolniono wówczas żydowskich oficerów Armii Czerwonej. Działacze żydowscy zostali usunięci z kierownictwa partii komunistycznej. Setki żydowskich pisarzy zostało aresztowanych, a jeśli pisali pod rosyjskimi pseudonimami, nagle znaleźli swoje prawdziwe nazwiska w nawiasach. W sierpniu 1952 r. 13 Żydów zostało osądzonych, skazanych i straconych za antysowieckie szpiegostwo.

Latem 1949 roku narracja o Holokauście ponownie pojawiła się jako przedmiot sporu politycznego, tym razem w Polsce. W lipcu sowiecki ambasador napisał do Moskwy, skarżąc się, że 37% funkcjonariuszy polskiego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego było Żydami w kraju, w którym Żydzi stanowili mniej niż 1% populacji. Jakub Berman , jeden z żydowskich przywódców kraju i były współpracownik propagandysty Holokaustu Solomona Michoelsa, pospiesznie próbował rozładować sytuację, oferując dziwną umowę — twierdzenie, że sześć milionów ludzi zginęło w „Holokauście”, ale że łącznie dotyczyło trzech milionów Żydów i trzech milionów nie-Żydów. ^[3]Dzięki temu zagrywce, oferując wspólną nagrodę za wysiłki żydowskiej propagandy, Berman kupił sobie trochę czasu i zdołał uniknąć poważniejszych czystek antyżydowskich związanych z „ spiskiem lekarza ”, ostatnią próbą Stalina ograniczenia żydowskich wpływów w Związku Radzieckim. Narracja o Holokauście jako opowieść o szczególnej żydowskiej ofierze uśpiła się następnie w Rosji na pół wieku.

Putin wskrzesza „Holokaust”

Jak wskazuje jego długie przemówienie zapowiadające „specjalną akcję militarną” na Ukrainie, Putin jest zapalonym badaczem historii i jest bardzo wyczulony na sposób, w jaki rozumienie historii, a raczej polityki historycznejwpływają na kulturę, tożsamość narodową, geopolitykę, a nawet cele militarne. Nie jest zatem aż tak zaskakujące, że sięga w przeszłość, aby zapewnić sobie bardziej dominującą władzę nad sąsiednimi narodami. Intensywne wykorzystanie narracji o Holokauście przez Putina jest szczególnie interesujące, ponieważ ożywił jeden z jej pierwotnych zamiarów: jako broń przeciwko antyrosyjskiemu nacjonalizmowi w byłych sowieckich państwach satelickich. Nie ma znaczenia, czy Putin jest „prawdziwym wyznawcą” historii Holokaustu, czy też wykorzystuje ją wyłącznie z powodów taktycznych. Narracja o Holokauście ma kluczowe znaczenie dla ideologicznej wojny Putina w Europie Wschodniej i jego nieustających ambicji budowania silniejszych więzi z Izraelem. Jednym z rezultatów jest to, że Putin stał się jednym z czołowych propagatorów narracji o Holokauście na świecie.

Pisząc w Rosji Putina i fałszowaniu historii (2020), Anton Weiss-Wendt pisze:

W kontekście międzynarodowym Putin po raz pierwszy odniósł się do Holokaustu podczas oficjalnej wizyty premiera Izraela Ariela Szarona w Rosji w listopadzie 2003 r. Putin podkreślił znaczenie budowania mostów do rosyjskiej diaspory w Izraelu, a w pewnym momencie zaproponował zorganizowanie wystawy o Holokauście w Muzeum Zwycięstwa w Moskwie. ... Począwszy od 2005 roku, w okresie poprzedzającym 60. rocznicę zwycięstwa nad nazistowskimi Niemcami, mnożyły się formalne odniesienia do Holokaustu. Od tego czasu reżim Putina mocno włączył Holokaust do swojej polityki zagranicznej, czyniąc z niego zasadniczo instrument miękkiej siły. Holokaust jest teraz częścią rosyjskiej polityki historycznej, koordynowanej na najwyższym szczeblu rządowym.

Jeśli Putin chce ożywić narrację o Holokauście w Rosji i wyeksportować ją na cały świat, powinniśmy jasno określić, którą narrację o Holokauście preferuje Putin. Putin przyjął coś, co moglibyśmy nazwać „modelem bermanowskim”, nazwanym na cześć opisanego wyżej Jakuba Bermana, który próbował ułagodzić Stalina swoimi mniej ambitnymi szacunkami śmierci, podzielonymi po równo wśród Żydów i Sowietów. Innymi słowy, Putina interesuje narracja o Holokauście tylko w takim stopniu, w jakim może być politycznie użyteczna dla państwa rosyjskiego.

W kwietniu 2005 r. Putin odwiedził Izrael i powiedział, że „Żydzi, podobnie jak mieszkańcy naszego kraju, ponieśli ogromne straty podczas II wojny światowej”. Skarżył się na to, że byłe państwa sowieckie wznoszą pomniki gloryfikujące „antysemitów”, „nazistów” i „niemieckie Waffen SS”. Powinno to być punktem wspólnym, przekonywał Putin, że „Żydzi i Rosjanie mają ten sam [niski] status” w nacjonalistycznych, postsowieckich krajach. Najważniejsze jest więc to, że Żydzi i Rosjanie powinni być postrzegani jako bracia w cierpieniu. Im bardziej Putin może wzmagać rzekome historyczne cierpienia Żydów, tym bardziej może mieć udział w wynikających z tego korzyściach propagandowych, zwłaszcza że jednym z potężniejszych skutków ubocznych takiej narracji jest to, że można dyskredytować nacjonalizmy mniejszych, sąsiednich państw. , nadszarpnięta i uznana za bezprawną. Jednakdzielenie się tymi korzyściami, jak zobaczymy, jest zarówno kluczowe, jak i kontrowersyjne.

Pamiętnik

W rosyjskiej promocji Holokaustu widać pospieszną i nieprzemyślaną cechę, co być może najlepiej ilustruje komiczna ofiara przez Kreml pomnika Holokaustu dla Izraela w 2005 roku. Według wszystkich relacji, rosyjski rząd w krótkim czasie zlecił wykonanie dzieła Zurabowi Tsereteliemu. , prezes Rosyjskiej Akademii Sztuk. Szybkość komisji sugeruje fakt, że Tsereteli ponownie wykorzystał modele z wcześniejszego posągu, który obecnie znajduje się w Moskwie, w wyniku czego Izraelczycy zastanawiają się nad pomnikiem rzekomo przedstawiającym nagie żydowskie ofiary Holokaustu, z których żadna nie wydaje się być obrzezana.

To pochopne podejście do promocji Holokaustu nie umniejsza jego wagi. Rosja zaangażowała się w „kompleksowy program pamięci o Holokauście”. ^[4] W 2012 roku Putin zintensyfikował swoje podejście do Żydów na arenie międzynarodowej, używając narracji o Holokauście jako narzędzia dialogu. Weiss-Wendt komentuje, że podczas wizyty w Izraelu w czerwcu 2012 r.

Putin podnosił [Holokaust] prawie za każdym razem, gdy spotykał się z premierem Izraela Benjaminem Netanjahu. Powiedział, że zarówno Rosja, jak i Izrael są wrażliwe na stronniczą interpretację historii. … Netanjahu był szczęśliwy mogąc to zrobić, przy różnych okazjach na przestrzeni lat podkreślając, że Rosja i Izrael mierzą się ze sobą w kwestiach historycznych.

W tym samym roku Putin nawiązał bardziej formalne stosunki z rosyjskim ruchem Chabad, przy czym Weiss-Wendt zasugerował, że „Kreml może nie wie, ile warta jest ich przynależność do Chabadu, ale mimo wszystko zabiega o nich z powodu ich międzynarodowych powiązań. wiara w siłę międzynarodowego żydostwa”. Również w tym samym roku w Moskwie otwarto Żydowskie Muzeum i Centrum Tolerancji. Putin od początku był głównym zwolennikiem projektu, symbolicznie przeznaczając miesięczną pensję na koszty budowy. FSB, następczyni KGB, dostarczyła do centrum szereg dokumentów historycznych, co ilustruje znacznie szersze relacje między rządem rosyjskim a zorganizowaną społecznością żydowską w Rosji.

Jednak „model bermański” Putina pozostaje punktem spornym dla Żydów. Podczas gdy dwaj najwybitniejsi rosyjscy rabini „podkreślali aspekt tolerancji” nowego muzeum, Putin zadbał o to, aby rosyjskie interesy mogły nadal wykorzystywać żydowską propagandę okrucieństwa. W publicznym przemówieniu Putin zaproponował zmianę nazwy muzeum na Rosyjskie Muzeum Żydowskie i Centrum Tolerancji. – Znajduje się w Rosji, prawda? I zrobiliśmy to razem.” Jego komentarze przypominały incydent z 2012 roku, w którym władze rosyjskie zastąpiły tablicę pamiątkową w Rostowie nad Domem, która twierdziła, że ​​w pobliskim wąwozie zginęło 27 000 Żydów (nawet Yad Vashem sugeruje, że taka liczba jest rażącą przesadą) tablicą stwierdzającą tylko, że w okolicy zginęli „obywatele sowieccy”.

Rosyjski ADL

Oprócz inwestowania w pomniki Holokaustu, Kreml pracował również nad rozwojem i promocją własnej wersji ADL. Jedną z centralnych postaci Federacji Gmin Żydowskich Rosji jest urodzony na Ukrainie żydowski oligarcha Boris Spiegel, założyciel i były przewodniczący World Without Naziism oraz były przewodniczący Światowego Kongresu Żydów Rosyjskich. Świat bez nazizmu jest stylizowany na „międzynarodową organizację pozarządową zajmującą się prawami człowieka” i ściśle przestrzega podręcznika ADL. Zadeklarowane cele organizacji obejmują „konsolidację sił antyfaszystowskich, mobilizację światowej opinii publicznej w głoszeniu znaczenia wyroku norymberskiego, promowanie „denazyfikacji” krajów Europy Wschodniej i Środkowej, sprzeciwianie się gloryfikacji nazizmu, ochronę praw mniejszości oraz przeciwdziałania negowaniu Holokaustu”. Spiegel był ostrym krytykiem „ekstremizmu i neonazizmu” na Ukrainie, a Świat bez nazizmu poparł rosyjską aneksję Krymu. Twierdzenia Putina, że ​​jest obecnie zaangażowany w „denazyfikację” Ukrainy, ilustrują niektóre wpływy tego rodzaju retoryki.

Anton Weiss-Wendt opisuje coraz bardziej zintegrowany rosyjsko-żydowski wysiłek promowania narracji o Holokauście i przyjaznych dla Rosji interpretacji historycznych na całym świecie:

Od 2009 roku w moskiewskie projekty coraz częściej włączane są rosyjskie organizacje żydowskie. 27 stycznia 2009 r. MSZ we współpracy z Komitetem ds. Informacji ONZ zorganizowało w Nowym Jorku panel „Lekcje Holokaustu i nowoczesności”. Według rosyjskiego dyplomaty w wydarzeniu uczestniczyły „czołowe rosyjskie i amerykańskie organizacje non-profit”, moskiewskie Biuro Praw Człowieka i amerykański oddział Światowego Kongresu Żydów Rosyjskich. W grudniu 2009 roku w Berlinie ta ostatnia organizacja – we współpracy z bliżej nieokreślonymi żydowskimi i antyfaszystowskimi podmiotami z Europy i WNP – zorganizowała konferencję pod zmienionym tytułem. „Lekcje II wojny światowej i Holokaustu”. Następnie ministerstwo spraw zagranicznych rozmieściło wielkie pistolety, pełnomocnika rządu Świat bez nazizmu. 10 lutego 2011 r. w siedzibie ONZ Światowy Kongres Żydów Rosyjskich i Świat bez nazizmu (obaj pod przewodnictwem Speigla) zorganizowali okrągły stół „Świat bez nazizmu: globalny cel dzisiejszej ludzkości i sześćdziesiąta piąta rocznica procesu norymberskiego”. Okrągły stół uznał wyrok norymberski za ostateczną prawdę, potępił „gloryfikację nazizmu” i potępił próbę fałszowania historii. Aby szerzyć prawdę o II wojnie światowej, uczestnicy okrągłego stołu zaproponowali przeprowadzenie kampanii edukacyjnych i „medialnej propagandy”. ” i potępił próbę fałszowania historii. Aby szerzyć prawdę o II wojnie światowej, uczestnicy okrągłego stołu zaproponowali przeprowadzenie kampanii edukacyjnych i „medialnej propagandy”. ” i potępił próbę fałszowania historii. Aby szerzyć prawdę o II wojnie światowej, uczestnicy okrągłego stołu zaproponowali przeprowadzenie kampanii edukacyjnych i „medialnej propagandy”.

Spiegel miał inne trwałe wpływy w Rosji. Wiosną 2013 roku przedstawił w Dumie projekt ustawy, która ostatecznie stała się ustawą przeciwko gloryfikacji faszyzmu. Światowy Holokaust jest użyty w projekcie 53 razy i wyraźnie wspomina „negację Holokaustu” jako formę „propagandy nazizmu”. Naleganie Putina na „model bermański” pozostało jednak silne. W ostatecznym, uchwalonym ustawodawstwie nigdzie nie ma wzmianki o żydowskich zgonach. Spiegel w końcu przetrwał swoją użyteczność dla Putina. Został uwięziony w zeszłym roku i krążą plotki, że jego biznes Big Pharma został przejęty przez FSB.

Pomimo dążenia do „modelu Bermana”, który jest tylko w połowie użyteczny dla Żydów, Rosja coraz bardziej przedstawia się jako „naturalny sojusznik” Żydów przeciwko antysemityzmowi i negacji Holokaustu. W styczniu 2016 r. Putin spotkał się z przywódcami Europejskiego Kongresu Żydów i powiedział im, że są „naturalnym sojusznikiem” Rosji w „walce z antysemityzmem, ochronie pamięci o II wojnie światowej i konsekwentnym sprzeciwianiu się „gloryfikacji nazizmu”. Za uwagi Putinowi podziękował Mosze Kantor , obecnie jeden z nielicznych głównych rosyjskich oligarchów żydowskich, którzy uniknęli zachodnich sankcji, który sugerował, że sytuacja rosyjskich Żydów jest najlepsza w całej Europie. Rozpromieniony z zachwytu Putin zasugerował, że każdy Żyd, który chce opuścić Europę Zachodnią, powinien „ przybyć tutaj, do Rosji ”.. Jesteśmy gotowi je przyjąć”.

Kultura i Edukacja

Rosja zainwestowała również w kulturowe promowanie narracji o Holokauście, w szczególności w wydaniu w 2018 roku wielkobudżetowego filmu Sobibor . Film, który graficznie handluje zwykłymi, ponurymi tropami (jedna recenzja opisuje, że zawiera agonii setek nagich kobiet w komorze gazowej, scenę gwałtu, podpalenie, brutalne bicie, chłosty, dźganie nożem, tłuczenie w głowę i egzekucje broni palnej), był pomysłem rosyjskiego ministra kultury Władimira Miedinskiego, którego ministerstwo sfinansowało jego produkcję. Według Times of Israel , Sobibor„zrobił ogromny rozgłos w Rosji dzięki prowadzonej przez rząd kampanii upamiętniającej, która zakończyła się w tym roku”. Kreml umieścił oglądanie filmu w programie szczytu moskiewskiego prezydenta Putina i premiera Izraela Netanjahu w styczniu 2018 roku. izraelski Kneset. Na całym świecie zorganizowano specjalne pokazy filmu, zachęcając do niespotykanej od czasów Listy Schindlera libacji Holokaustu .

Michaił Ponomariew z rosyjskiej Rady Federacji zaproponował państwową politykę historyczną, która byłaby koordynowana na szczeblu federalnym. Wśród pakietu legislacyjnego zawiera ustawy przeciwko „odrodzeniu nazizmu”, ustawy promujące organizacje monitorujące przejawy neonazizmu, wzywa do intensywnego lobbowania Rady Europy na rzecz „wspólnego programu nauczania historii II wojny światowej”. a konkretnie Holokaustu” i oferuje sponsorowanie wszelkich stypendiów „na temat nazistowskich masowych zbrodni, zwłaszcza masowych mordów Żydów”. Rosyjskie Towarzystwo Historyczne zostało zasugerowane jako użyteczne narzędzie do zwalczania „antyrosyjskich” narracji historycznych, takich jak głód Hołodomoru na Ukrainie, 1932–193. Tymczasem rosyjska wielokulturowość miała być egzekwowana przez Ministerstwo Kultury,

Denacyfikacja

Głównym powodem promowania narracji o Holokauście przez państwo rosyjskie wydaje się być próba negatywnej soft power wymierzonej w byłe sowieckie państwa satelickie. Podczas gdy Ukraina jest najbardziej znanym celem obecnych rosyjskich wysiłków „denazyfikacji”, włączenie narracji o Holokauście do rosyjskiej polityki zagranicznej zaowocowało bardzo podobnymi oskarżeniami i atakami retorycznymi w ostatnich latach przeciwko Polsce, Łotwie, Litwie i Estonii. Polityka historyczna, zwłaszcza te związane z narracją o Holokauście, stały się integralną częścią rosyjskiej technologii dyplomatycznej i politycznej.

W 2019 r. Putin zaatakował Polskę po tym, jak Parlament Europejski przyjął we wrześniu rezolucję określającą pakt Ribbentrop-Mołotow z 1939 r. jako bezpośrednią przyczynę II wojny światowej i oskarżając Rosję o wybielanie zbrodni Stalina. W odpowiedzi Putin „obwiniał Polskę za międzywojenny antysemityzm” i wskazywał na zniszczenie przez nią sowieckich pomników Armii Czerwonej, która „wyzwoliła kraje europejskie od nazizmu”. ^[5] Cofnięty w kąt pod względem historycznej interpretacji, Russia in Global Affairs , powiązane z Kremlem czasopismo poświęcone polityce zagranicznej,

podzielił świat na przyjaciół i wrogów. Jedynym sojusznikiem międzynarodowym na polach bitew w historii Rosji jest Izrael z powodu Holokaustu. ... Rosja powinna sięgnąć do „lobby żydowskiej” w Stanach Zjednoczonych – sugeruje Dmitrij Efremenko z Akademii Nauk. Być może w ogóle do Żydów, dodaje Aleksander Filipow, profesor Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Petersburgu. ^[6]

Czasopismo sugerowało, że Rosja powinna skoncentrować atak miękkiej siły na Polskę jako głównego przeciwnika, w dużej mierze opierając się na oskarżeniach o antysemityzm, i szukać sojuszników „w krajach Europy Południowej z historycznie silną lewicą, takich jak Hiszpania i Grecja”.

Choć brzmi to dziwnie, kremlowska koncepcja Rosjan i Żydów związanych historią i otoczonych przez nazistów zakorzeniła się w Moskwie. W 2015 roku, kiedy Putin „przypadkowo” nie został zaproszony na uroczystość w Auschwitz, zamiast tego udał się do Żydowskiego Muzeum i Centrum Tolerancji w Moskwie. Tam on

jednym tchem mówił o antysemityzmie i rusofobii, nacjonalizmie i terroryzmie. Z różnych grup etnicznych, które walczyły w szeregach Armii Czerwonej, wymienił tylko dwie — Rosjan i Żydów. W przeciwnym obozie umieścił banderowców na Ukrainie i bałtyckich nazistów. … Putin sprytnie powiązał tę „lekcję historii” z „z zimną krwią zniszczeniem pokojowej populacji Donbasu”. … Trudno przeoczyć punkt, o którym mówi Putin: związani tragicznym doświadczeniem Żydzi powinni dołączyć do Rosjan w odpieraniu gwałtownego nacjonalizmu ukraińskiego i bałtyckiego. ^[7]

Siergiej Ławrow, rosyjski minister spraw zagranicznych, który dzięki wojnie na Ukrainie jest dziś znanym nazwiskiem, przez większość ostatnich dziesięciu lat naciskał na ONZ w celu przyjęcia rezolucji mających na celu powstrzymanie lub potępienie państw bałtyckich przed wznoszeniem pomników nacjonalistom, z których niektórzy walczyli po niemiecku podziały w czasie II wojny światowej. W tym celu ściśle współpracował ze Światowym Kongresem Żydów i Europejskim Kongresem Żydów (Moshe Kantora). Obie organizacje były zbyt chętne, aby wyrazić poparcie dla rezolucji Zgromadzenia Ogólnego Ławrowa 67/154, która próbowała oczernić coroczny marsz byłych żołnierzy Waffen SS na Łotwie poprzez „wspólne wplątanie wszystkich członków Waffen SS w zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości”. Stany Zjednoczone głosowały przeciwko rezolucji, a kraje UE wstrzymały się od głosu. Ku złości Kremla,

Oprócz wprowadzenia środków mających na celu oczernianie nacjonalistycznych pomników i upamiętnień, Rosja „nigdy nie zawiodła w wyemitowaniu żadnego nowego epizodu w historii lub polityce rozgrywającego się między Rosją a jej wschodnioeuropejskimi sąsiadami w związku z Holokaustem”. ^[8] Kiedy na przykład w Tallinie w Estonii w maju 2006 r. zdemolowano pomnik radzieckiego żołnierza, rosyjskie MSZ poskarżyło się Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, że ten „ekstremistyczny incydent” idzie „pod prąd”. uświadamiania tragedii II wojny światowej i Holokaustu”. Anton Weiss-Wendt konkluduje, że „modus operandi Rosji kształtuje Holokaust tak, by pasował do wszelkich nowych zwrotów w polityce pamięci regionalnej, które uważa za wrogie”.

Wniosek

Podobnie jak we wcześniejszym eseju, który pisałem o „żydowskich podtekstach na Ukrainie”, to, co jest tu oferowane, nie jest „wyjaśnieniem” wojny rosyjsko-ukraińskiej, ale wyjaśnieniem niektórych jej dziwniejszych i bardziej mętnych krawędzi. Staram się, jak mogę, ale trudno mi znaleźć wiele po obu stronach, ukraińskiej lub rosyjskiej, za którymi mógłbym udzielić zdecydowanego poparcia. Obie strony są bagnem korupcji, działalności wywrotowej i warstw interesów, których nie mogą rozplątać osoby z zewnątrz.

Kto czerpie korzyści z obsesji Putina na punkcie Holokaustu? Żydzi, ale tylko do pewnego stopnia. Ogromne inwestycje Rosji w promocję idei Holokaustu przyczynią się do ożywienia narracji w czasie, gdy jej historyzacja zaczyna nabierać tempa. Nie ma wątpliwości, że Żydzi odniosą większe korzyści z propozycji legislacyjnych towarzyszących promocji samej narracji, zwłaszcza gdy Putinowi zależy tylko na „bermanowskim modelu” narracji, który pozbawia Żydów jej najważniejszej korzyści – koncepcji Żydów jako wyjątkowych ofiary. Innymi słowy, ogólnoświatowy lobbing Rosji za obowiązkowymi programami edukacyjnymi i kryminalizacją negowania Holokaustu będzie nieskończenie bardziej użyteczny dla Żydów niż wywołujące mdłości pokazy Sobiboru .

Czy Rosja skorzysta ze swojej przyjętej roli światowego promotora Holokaustu? To się dopiero okaże, choć wydaje mi się, że jest to całkowicie nierozważne i godne pogardy. Podejście Rosji do Żydów miało dotychczas średnie, a nawet słabe wyniki. Żydowscy oligarchowie skaczą ze statku, odkąd zaczęli odczuwać szczyptę zachodnich sankcji, co skłoniło Putina do ataku na „piątą kolumnę” „szumowiny i zdrajców”, którzy zostaną wypluceni „jak komar, który przypadkowo wleciał nam do ust”. Czy Putin będzie miał swój „stalinowski moment”? Wątpię w to, ponieważ Putin poszedł „na całość” ze swoją prożydowską strategią pomimo braku korzyści. Izrael, zawsze starając się mieć swoje ciasto i je zjeść, obecnie dąży do niezręcznej neutralności między USA a Rosją. Twierdzenia Rosji, że walczy z nazizmem na Ukrainie, nie wywołały najmniejszej reakcji ze strony międzynarodowej społeczności żydowskiej, a ataki rakietowe na Kijów, powodujące zniszczenie żydowskich pomników, wywołały oburzenie. Świat w mniejszym lub większym stopniu odrzucił rosyjską narrację Holokaustu lub, co gorsza dla Putina, po prostu się nią nie przejmuje.

To chyba najbardziej zjadliwa krytyka obsesji Putina na temat holokaustu – że z desperacji na rzecz moralnej legitymizacji i miękkiej siły na wschodniej sferze związał rosyjską politykę zagraniczną z czymś, co powinno było umrzeć z Michoelsem i innymi propagandystami. po II wojnie światowej. Co za dziwne i samotne wzgórze, na którym można umrzeć.

^[1] Anton Weiss-Wendt, Rosja Putina i fałszowanie historii: przywracanie kontroli nad przeszłością (New York: Bloomsbury, 2020).

^[2] D. Shneer, Oczami sowieckich Żydów: fotografia, wojna i holokaust (New Brunswick: Rutgers University Press, 2011), s. 164.

^[3] Zob. T. Snyder, Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin (New York: Basic Books, 2010).

^[4] Weiss-Wendt, Rosja Putina i fałszowanie historii .

^[5] Weiss-Wendt, Rosja Putina i fałszowanie historii .

^[6] Tamże .

^[7] Tamże .

^[8] Tamże .

======

Komentarze