Review of “Passovers of Blood” by Ariel Toaff
Recenzja „Passover of Blood” Ariela Toaffa
Passovers of Blood by Ariel Toaff Very infrequently, a book about history becomes history—never was that circumstance more apt than Ariel Toaff’s publication of Passovers of Blood (the “Toaff Affair”). Not only does the book itself have something important to say about the era it covered, but the Toaff Affair also has something important to say about our era. ++++ On February 7, 2007, a relatively unknown Israeli professor of medieval history, Professor Ariel Toaff, published a book that immediately caused a sensation, at least in the Jewish and Israeli press, and he came under a withering assault from all quarters. From the sleepy environs of medieval history, Professor Toaff, the son of the then Chief Rabbi of Rome, became an instant Jewish pariah. From a then contemporary article:
Initially, Professor Toaff maintained a defiant posture with regard to critics who had condemned him without even reading the book, which had been the product of years of research. On February 12, 2007, Professor Toaff responded, ironically enough, in an interview with Haaretz that: “‘I will not give up my devotion to the truth and academic freedom even if the world crucifies me.’” Within days of searing criticism and threats made to his professional career, Professor Toaff was ostracized and shunned by virtually the entire Jewish world. On February 13, 2007, according to the Jerusalem Post:
Under incredible pressure, on February 14, 2007, Professor Toaff did teshuva and beat a hasty retreat, ordering that the publication of his work be halted:
(NB: “millions of innocent Jews”—really?) In February 2008, Professor Toaff republished Passovers of Blood following extensive revisions, and it was received without much fanfare. The Toaff Affair, sordid as it is, is something that we should learn from. Even if Professor Toaff showed considerable cowardice in his pathetic retraction and later mutilation of his work to satisfy intense intra-Jewish criticism, his willingness to explore this issue honestly and deeply—the issue of the “Blood Libel”—is something for which he should be commended. If it is true that Professor Toaff’s critics condemned Passovers of Blood without even reading it, they were, at least in this instance, more than justified in doing so if their aim were avoid bringing shame and ignominy upon Jewish history—this work is by far the most devastating work on any part of Jewish history I have ever read, and, it is incredible that someone could have written it without understanding its toxicity. That said, his critics have succeeded in marginalizing him—and his work—to a stunning degree. A simple Google search of Ariel Toaff demonstrates that he has been reduced to an incompetent academic and Passovers of Blood, a recent and critical study of the history and circumstances of the “Blood Libel” phenomenon, is dismissed as a shoddy and unimportant work. Notably, this review is based upon the first edition of Passovers of Blood, which is still available as of this date. +++ Before we even touch upon the Passovers of Blood in either edition, the Toaff Affair raises important and pertinent issues that are relevant today. Indeed, the Toaff Affair is an example of “Cancel Culture” years before that idiom became popular. Moreover, we must remember the context of the humanities and social sciences today when we evaluate Professor Toaff’s work and the Toaff Affair itself—as an historian in the traditional Western sense, Professor Toaff was undoubtedly taught to challenge historical maxims and conventional understandings as a matter of course. The critical spirit of academia thrives on this type of challenge. Indeed, one cuts his teeth—and obtains tenure and a name—by challenging long-held and conventional assumptions of historical studies by adopting, as it were, its opposite conclusion. Even if it is ultimately wrong, the historian gets “credit” for his originality in the challenge. As a result, there is a dialectical nature to the study of history within the academy—“position A” becomes the mainstream accepted position; its antithesis, “position B,” becomes a popular critical mode by which some historians make a name for themselves; and still yet other historians construct “position C,” the synthesis, as a “new” way of understanding past events. What then emerges is thesis, antithesis and synthesis in historiography. But, since most contemporary historians are functional Marxists, the dialectical degree of movement takes place within a Marxist spectrum. In other words, academic historical study and analysis is actually very circumscribed and anything but critical. It may be viciously critical of private property, traditional morality, Western sensibilities, and religious authenticity and sincerity (especially Christian), but its criticisms end there. And it certainly is not critical of collective Jewish hagiography and essential victimology. What Professor Toaff evidently did not know is that that there are certain types of “position A” that cannot be challenged by their antithesis, and, in particular, one “position A” that is beyond historical criticism is the axiom that medieval Jews were always and everywhere falsely accused of killing Christian children for their blood, and the Christian outrage that followed such false charges were thinly veiled spates of anti-Semitic violence. This “Blood Libel” then feeds an historical narrative that Jews were always victims and Christians were always aggressors and bigots. More to the point, the “Blood Libel” is a core tenant and narrative in the belief of universal Jewish victimology and universal European Christian culpability. Because of its foundational support for the claims of later Jewish victimhood, weakening or destroying the idea of the “Blood Libel”—or worse, actually assigning blame to Jews for the despicable actions of which they were accused—then threatens the entire thread of Jewish victimhood, which is the only contemporarily acceptable cultural narrative. To challenge the so-called “Blood Libel,” i.e., that medieval Jews actually killed Christian children is to touch, evidently, a third rail of historical criticism and critique, much like critical discussions of Holocaust dogma. Professor Toaff found this out the hard way. Obviously, at a minimum, the Toaff Affair says something significant about academic freedom and its limitations as applied to Jewish sacred cows and the Jewish historical narrative—and the perverse reality that outside pressure can bring to bear upon it. Clearly, Professor Toaff’s initial work (i.e., his 2007 first edition) represented years of laborious work reconstructing the world of Ashkenazi-Christian interactions during the later medieval period. With an erudite grasp of the medieval Arabic, Latin, Italian, Yiddish, German and Hebrew, Toaff sought to reexamine the entire question of the “Blood Libel” to understand how that phenomenon came to pass—and he discovered, honestly, that the commonly held axiom of the “Blood Libel’s” patent falsity may, in fact, have overstated reality. Indeed, he had the temerity to conclude that certain “Blood Libels” may have been—and likely were—true. Obviously, as a Jew, Professor Toaff did not set out to discredit Jews in researching and writing his book—he was, however, an initially truthful historian who drew conclusions from what he believed the existing historical data told him. In a sense, Professor Toaff did not understand that the ideas of academic freedom and academic inquiry were chimeras if they were turned upon the prevailing Jewish understanding of the history of the Jewish people. And he further did not understand that his Jewishness—and, indeed, sympathy for the Jews—did not operate to insulate him from violating this unstated maxim and eleventh commandment of Jewish life: Thou shalt never bring disrepute upon the Jewish people. That he was crushed for honest research is, of course, obscene, and illiberal—and the irony of his crushing is that it demonstrates that the Jewish world at large is not interested in applying their legendary intelligence and critical skills to their own history. Other people’s histories are fair game—but, what the Toaff Affair showed, is that anything that disturbs the axiomatic nature of collective Jewish hagiography is definitively and categorically off-limits. It is not as if Jews do not understand that the efforts to whitewash history—the history of others—is pernicious. An example of Jewish outrage at something similar is evidenced by the Polish government’s recent adoption of a law criminalizing the association of the Polish people with the Nazi concentration camps built and maintained on Polish soil during the Second World War. Consider the following coverage of a Polish trial in which two Holocaust researchers were charged under the law—and note the themes at work:
Setting aside the wisdom of legislating the scope of historical research, as adopted by Poland, there is something rich in all of this considering the overwhelming Jewish response to silence and destroy Professor Toaff. If “any effort to set the bounds of academic and public discourse through political or judicial pressure is unacceptable,” why was it acceptable to pressure Toaff through threats to his career and even threats of prosecution in Israel? If legal proceedings against Holocaust scholars constitute “a serious attack on free and open research [and] attack on the effort to achieve a full and balanced picture of the history of the Holocaust and on the veracity and, reliability of its underlying historical sources,” why was the Toaff Affair not a serious attack on free and open research in order to achieve a full and balanced picture of the history of the “Blood Libel”? Finally, the claim, that “many have criticized Poland for its perceived tendency to whitewash the role of its own people during the Holocaust,” is especially duplicitous when the Jews themselves have more than just a tendency to whitewash their own history—they have a tenacity in whitewashing it and a willful blindness to any interpretation that conflicts with their own historical narratives. Unwittingly, the Jewish critics and censors of Professor Toaff did more to validate his work questioning whether the “Blood Libel” was, in fact, a libel at all than any anti-Semite could—if they, including many Jewish professors themselves, are collectively and uniformly willing to silence someone for saying something uncharitable to Jews (even if true) about Jewish history, what else are they silencing? And, more to the point, how is authentically free academic research possible under such circumstances? When we consider that Professor Toaff touched upon actions and accounts hundreds upon hundreds of years ago, how much more vicious would an attack be today if a genuine sacred cow (like the extent and meaning of the Jewish persecution during the Second World War (i.e., the Holocaust)) was questioned or examined? Indeed, it is a crime in some countries to question that axiom. Again, I am not questioning it here—I am merely observing that it, like any historical narrative, must be grist for critical and thoughtful examination. The Toaff Affair suggests that we are many centuries away—if ever—from having a society that engages in that type of honest examination. More to the point, the Jews today have done more than they realize to validate every anti-Semitic notion that non-Jews sense by their deliberate destruction of honest and self-evaluative academic work. +++ I had always considered the “Blood Libel” charge of the medieval ritual murder of Christian children by Jews as something far-fetched and, in all likelihood, to have been the product of a superstitious and ignorant Christian community in fear of the “other” (namely, the Jew) during a hyper-religious time. That opinion has been nurtured subconsciously in me from a very early age—to the extent I had ever heard of the “Blood Libel,” it was always prefaced or concluded by the sheer preposterousness of the accusation. Add to that a form of ubiquitous conditioning that Jews are uniquely and divinely opposed to any form of eating “blood” (see, e.g., Kosher dietary laws), the idea that they “ate” Christian children always struck me as something more appropriate for Grimm’s fairy tales than it was to authentic history. In fairness, as with many things, the “Blood Libel” controversy was never something that occupied much of my conscious time—in other words, I never considered it enough to come to a thoughtful conclusion, it was just an historical piece of data that I encountered from time to time. In retrospect, my programmed response to the assumed falsity of the “Blood Libel” should not have been accepted so blithely for a few reasons that I knew even before undertaking any research of the question. First, I knew, in the ether, as it were, that there were various trials undertaken by the Church and local officials at that time that found Jews guilty of the very charges now conventionally deemed as ludicrous. And because I know enough now to know that the Church, especially in the medieval period, was an institution that valued due process and punctilious observation of form (even if it availed itself to certain methods we now reject), I should have never rejected, out of hand, that those medieval tribunals were something akin to hopeless kangaroo courts. Second, I also know now that the Church, despite the modern gloss, has always been indulgent and circumspect with respect to the treatment of the Jews. Far from the anti-Jewish monster that she is so frequently represented as, the medieval Church habitually protected the Jews from lowbrow anti-Jewishness and pogroms more than any other force in Europe. If the Church found some Jews guilty of these charges, she undoubtedly did all that she could to exonerate them if exoneration were possible. Indeed, the Church has always been, to a large extent, a diplomatic institution that sought to maintain whatever the given social and political dynamics were in an historical and geographic setting—trials of large groups of prominent Jews for killing Christian children undoubtedly threatened the delicate balance of social peace and economic wellbeing of the territories in which both Jews and Christians lived. In other words, the Church had every reason to want these charges to be false. But as an institution with far more integrity than her critics give her credit, she also had to follow a process that ultimately led to the truth of the matter. In the end, she not only declared the guilt of the charged, the individual child at Trent, slain because he was a Christian, was canonized, and is Saint Simon of Trent. That alone should have been a giant blinking light to me that the charge of ritual murder had more to it that the modern dismissals that we are fed ad nauseum. Perhaps the conventional dismissal of the “Blood Libel” is easier—even for observant Catholics. The very idea that medieval Jews conspired to murder Christian children—to crucify them in mockery of Christ—and then use their blood in a macabre religious ritual is too much to stomach. If true, the “Blood Libel” is a terrible case in which the malefactor successfully branded the victim as the criminal. What is one to do with that knowledge? And more to the point, if Jews abducted and crucified Christian children five- and six-hundred years ago, what does that say about how Jews, even today, feel about us? And what does it say about the historic coverup that redirected the guilt of these murders onto the victims as an alleged spasm of irrational anti-Jewish activity? In other words, does the truth of the allegations of the “Blood Libel” in fact threaten the idea, modern as it is, that there can be an effective and enduring rapprochement between Jews and Catholics? In other words, if Jews cannot come to terms with their historic anti-Christian bias while demanding that Christians come to terms with their historic anti-Jewish bias, what congress can we have with them? +++ With at least some of these ideas in mind, I undertook to read Professor Toaff’s work and found that Passovers of Blood is an incredible book—an impressive feat of detailed and well-sourced scholarship. Unwittingly, Professor Toaff has done more to unravel the mystery of the medieval “Blood Libel” more than any author, living or dead. What undoubtedly began as attempt to understand the nature, context, and milieu for the accusation of medieval Jewish ritual killing of Christian children turned—almost palpably as the book progressed—into a stinging indictment and acceptance of the reality of the practice. In other words, the book reads as if written by a mind slowly and definitively being convinced of the veracity of the charge—namely, that certain Ashkenazi Jews abducted Christian children to crucify them and use their dried and desiccated blood in the Passover ritual. By the end, there appears little doubt that Professor Toaff believes that the “libel” of Jewish ritual murder and blood use was, in fact, true for many Ashkenazi Jews. Passovers of Blood is so fascinating because it introduces us to a world that has been shrouded in so much secrecy. While the medieval Christian world, at least to the relatively knowledgeable reader, is known to some extent; the medieval Ashkenazi Jewish world is brought into stark relief by Professor Toaff. Admittedly, the context for that introduction is necessarily a negative one—i.e., ritual slaughter of Christian children—but the world of medieval Jewry is nonetheless brought out. Before delving into some of the specifics, what emerges is a Jewish world that was paradoxical—calculating but fanatical, frightened but emboldened, united but disjointed, influential but powerless, and pious but irreverent. Upon reflection, it looks a lot like the Jewish world today. What hangs over the entire episode of the “Blood Libel” question is the phenomenon of the Crusades—both in terms of what it meant for the Jews who crossed path with the hyper-religious armies of Crusaders on their way to the Holy Land, and what it meant for the Jews when those same armies conquered the Holy Land and established a kingdom in Jerusalem. While the Crusades were a distant memory when the “Blood Libel” became a reality all over Europe, the success and folly of the Crusades strongly impacted the Jewish mind. That Christianity was triumphant over Judaism—and Jerusalem—caused a rash of voluntary conversions during the eleventh century all over Europe. But those who remained defiantly Jewish in the wake of the Crusades harbored an animosity towards Christianity that is hard for us to fathom today. The Crusades, more that perhaps anything, solidified the Jewish hatred of Christianity and, in a sense, institutionalized it as a dominant feature of Ashkenazi Judaism. To be a Jew then was to have an unutterable antipathy for Christianity, and that hatred revived and enhanced even the prior animosity that had always existed among Jews and Christians given their rival claims towards God and man. Passovers of Blood is fifteen chapters—some of which are thematic of historical and religious Jewish ideas and some of which are descriptive of the real historical persons who played roles in Jewish ritual killings. In that sense it is two books in one—one is the history of the trial of the ritual killing of Saint Simon and the other is an explanation, broadly speaking, of the social and religious predicates for why ritual child murder and the consumption of blood was not as outlandish as it sounds. Indeed, as mentioned above, Toaff seems progressively convinced of the veracity of the “Blood Libel” as the book itself continues. Initially, Toaff introduces the reader to Ashkenazi community’s relocation from the German-speaking area above the Alps to what is now Northern Italy during the fourteenth and fifteenth centuries. Almost all the families that migrated were involved, in one or another, with moneylending and banking and the Ashkenazi newcomers managed to muscle out the existing Italian Jews. In a theme that runs throughout the work, Professor Toaff is antagonistic towards the German Ashkenazi Jews: as an Italian Jew himself, there is a distinct hostility towards German Jews that is not unlike, ironically enough, the hostility that Italians have towards Germans. Toaff says that the Ashkenazi Jews were overbearing, aggressive and boastful in their collective demeanor, and that they looked down on other types of Jews as inferior. In other words, the Ashkenazi Jews viewed themselves as the best and most pure form of Judaism. While numerically inferior to the other Jews existing at that time, the sheer will of the German Jews was enough for them to define themselves as the gold standard by which other Jews ought to live. Toaff makes the point that the Ashkenazi Jews were more severe in their practice of Judaism than their Sephardic and Italian cousins. Indeed, he makes clear that Ashkenazi and Sephardic Judaism diverged after centuries of separation with distinctive liturgical practices and beliefs. Indeed, to some extent, Toaff blames this Ashkenazi distinctiveness for the “Blood Libel” itself. The German Jews were also involved with illegal practices that complimented their moneylending business—notably, counterfeiting. The picture that Toaff paints regarding the German Jewish entry into the world of Northern Italy is not an attractive one—a hostile and aggressive version of Jewry entered and appeared to have conflict after conflict with the Jewish and Christian locals year after year. They also appeared to become successful notwithstanding the failure of some banks and the trouble that some unscrupulous German Jews caused. After this introduction of some of the characteristics and themes of Ashkenazi Judaism during this period, Toaff moves the reader to a specific date and time: March 23, 1475 and the murder of a two-year-old Christian child, Simonino, who was found on a riverbank close in proximity to the home of one of Trent’s leading Jews. The ensuing trial, the voluminous records, and depositions of which have been meticulously handed down to us from posterity, constitute the most important and detailed record of the ritual murder accusation, and a description, as it were, of the incredible and singular world of medieval Jewry. Professor Toaff notes:
In a sense, this passage reflects both Professor Toaff’s indictment and seeming exculpation of the Ashkenazi Jews for their ritual crucifixion of Christian children. Parenthetically, if he thought this type of sympathetic contextualizing of the reality of this Jewish practice of ritual sacrifice would suffice to satisfy today’s Jews as an ameliorative to the concession that ritual child sacrifice was indeed practiced among Jews, he was sorely and naively mistaken. As if to demonstrate the widespread mania surrounding Jewish ritual murder, Professor Toaff details over two chapters the known cases and trials of Jews for ritual murder. What makes them more believable, in part, for Toaff anyway, is that they almost universally involved Ashkenazi Jews—there were few cases involving Sephardic or Italian Jews. Sometimes, the mere disappearance of a child would lead to accusations against the Jews but would terminate, embarrassingly enough for the accusers, when the child was found unharmed. Clearly, even if the “Blood Libel” was true in part, Professor Toaff admits that the hysteria surrounding it led to seemingly many other accusations that were either palpably or likely false. That said, Professor Toaff shows that there were a rash of these deaths over the course of two hundred years that almost always involved Ashkenazi Jews and almost always occurred during the spring (corresponding with Holy Week and Passover). The assorted records from these other ritual murder trials range from none to scant—but there is a theme that runs throughout: Jews were interested in Christian children and their blood, and there appears to be something of a network of Jews whose business was to procure such children (often, most easily, from beggars or orphans). There is also a suggestion that the Ashkenazi community closed ranks when someone or some group was accused of such a charge—and either bribed, attempted to bribe, or purchased the freedom of whomever they could. Professor Toaff also details how these same Ashkenazi Jews were often accused of, or witnessed, blaspheming Christianity, doing violence to Christian symbols and, even in some cases, profaning the Blessed Sacrament. In sum, a picture is presented of a very hostile and contemptuous Jewish minority living among the Christians during this time. Implied in the text, although not stated overtly, is that the resident Italian Jews enjoyed a more harmonious relationship with their gentile neighbors than did their Ashkenazi co-religionists. If the first five chapters of Passovers of Blood set the table, pardon the pun, for the predicate and reality of ritual child sacrifice and consumption of their blood by Ashkenazi Jews, the next five chapters go into detail of the why and how this tradition came into existence. While Professor Toaff is certainly hazy, as are the records, on its beginning—he nonetheless does yeoman work in describing why the practice—both the ritual crucifixion and the consumption of blood—fit within a unique episode of a deformed Ashkenazi religious practice. In other words, Professor Toaff details how the ritual murder and blood consumption charge was not only plausible—it fit neatly within the weltanschauung of certain fundamentalist Ashkenazi Jews. +++ Professor Toaff’s first predicate for understanding ritual murder is the role and belief of the special powers of blood that medieval people (both Jews and Christians) believed it possessed. In a world in which alchemy was widely practiced and scientific medicine was in its infancy, the medicinal and magical powers of blood were seen in a way that is hard for us to recognize. These powers was seen both as curative and restorative—a potion and a powerful spell. In addition to moneylending, the other profession that attracted Jews at this time (and in ours) was that of medicine. Jewish doctors were common enough and they accepted the coagulant (hemostatic) powers of blood. Dried and powered blood was deemed to help staunch the bleeding that came from the practice of circumcision. And, in many cases, the Jewish murderers or accomplices thereof of Christian children admitted that they used the blood as a circumcision hemostatic. Moreover, this was not merely a contrived confession: the practical Kabbalah contained recipes and advice for using “young blood” expressly for this purpose—so the idea that blood, dried and powdered by pestle, was used by the Jewish communities is not only not far-fetched—it is attested to by the then-contemporary sources of Jewish medicine. The use of blood in connection with circumcision is connected to two other facets of then-prevailing Ashkenazi practices—practices that defy imagination. First, Professor Toaff details how young men would wash themselves in a concoction made of perfumed water and the blood flowing from the infant Jewish males that would act as an aphrodisiac and help them in their procreative powers. Similarly, and more disgustingly, the foreskin itself would be eaten by young Jewish women in what Professor Toaff calls “ritualistic cannibalism” in a ceremony that looks something like the tossing of a bride’s bouquet in a contemporary wedding. If we dispense with our revulsion at such practices, which are, after all, not the point, we find that blood itself—as a medicinal and magical property—had a surprising and wide currency among Ashkenazi Jews at this time. Professor Toaff addresses the objection of the religious strictures that Jews—especially religious Jews—impose against the consumption of human blood. First, he notes that Jewish recipes in a compendium of Ashkenazi remedies at the time provided for many recommendations for consuming human and animal blood for curing an assortment of ailments. When, during various trials, the accused Jews were confronted by the seemingly ironclad prohibition against the consumption of blood—several rationales by the accused were interposed. Some said that only animal blood was deemed prohibited by the Torah. Others were more candid—the prohibition, as applied to human beings, only pertained to Jews and not gentiles—so what was prohibited among Jews was not necessarily prohibited among gentiles. This latter argument, whether it was popular or not, would explain why Christians, among other reasons, were specifically targeted for their blood. Professor Toaff also cites a later Rabbinic opinion, in response to a query regarding the propriety of the practice and custom of ingesting dried blood among the Ashkenazim, that deemed it as acceptable because the blood was dried and, at least in a sense, was no longer what we consider “blood.” Thus, the common prohibition does not appear to be binding against dried and desiccated human blood provided it did not come from a Jew, and this practice was confirmed to be longstanding until recent times. Moreover, the practice of procuring the blood of Christian children was subject to a type of documentation requirement to ensure that the dried blood was what it was claimed to be—thus a type of testimonial certification of authenticity (not unlike a Kosher certification) was often required. Evidently the Jews were leery of being conned by a “dishonest” seller hawking dried animal blood in place of the blood of Christian children. The predicate therefore is established first for what we could call “motive” as to why Jews at this time would have been interested in obtaining—and consuming—blood from Christian children—for its perceived value and properties. Already then, the idea of the “Blood Libel,” without anything further, becomes exponentially more plausible. +++ Along with the unsavory business of counterfeiting and usury, medieval Jews were known and feared for their role in the Muslim slave trade, which included the abduction of children inside Europe for sale in Muslim controlled territories and slave markets. And the fear of Jewish abduction for slaving appears to predate the hysteria and concern associated with Jewish ritual murder. Professor Toaff readily admits that the Jews of this period were preponderant in the medieval slave trade—noting that both then-contemporary Arab and Christian sources testify to the abduction, castration, and sale of Christian boys for use as eunuchs were undertaken by Jewish merchants. And this fear of child abduction and sale into Muslim lands had a profound effect on the Christian populations of Europe. His aside, as it were, on Jewish slaving appears to be introduced briefly as if to demonstrate a sort of reciprocity of hatred and loathing between the two communities. Indeed, at one point, he seems to suggest that the entire “Blood Libel” was one based upon harsh and mutual recriminations and fear of one another. Professor Toaff’s observation regarding slavery is short, and perhaps that is fair because the book is not centered on the medieval slave trade. I do note that we live in an era in which European Christians—and European Christians alone—are being made to bear the guilt of the African slave trade as if they alone were the only peoples to engage in slaving. Now, African chattel slavery was a terrible and ignoble demerit on Western Civilization—one that needs no condemnation. But the reality is that slavery has been a constant of human civilization—and, indeed, continues in one form or another even today. Others, the Muslims, for example, practiced and sanctioned slavery on a scale that is beyond comprehension. But it is only Europeans, or their descendants, who are excoriated as history’s unique slaving villains. What is fascinating to me is that the slave trade to the Americas during the seventeenth and eighteenth centuries also featured Jewish merchants and slave traders prominently—but the mere suggestion of a corresponding Jewish guilt for the American slave trade is verboten as if it is tantamount to anti-Semitism. That said, I never considered, one way or the other, the role medieval Jewish involvement in the Muslim slave trade. For Toaff to call them predominant players in that vile way of life is a greater indictment of medieval Jewry that Professor Toaff himself understood. In that sense, I wonder if he realized just how horrendous a description he was crafting, even incidentally, of medieval Jewry. +++ If the Jewish interest in, and restrictions around, human blood could be classed as something indicative of something relatively benign, the Jewish interest in ritual murder was anything but. According to Professor Toaff, Jewish converts and various accused murderers admitted that Jews murdered Christian children “to bring redemption closer.” In some of these cases then, the interest in acquiring human blood appears to be secondary. Professor Toaff addresses the antecedents of ritual murder in some early sources, including Talmudic sources, dating from the first few centuries after Christ but dismisses their value because later Christian polemicists did little to use them against the Jews. That said, he seems to make the connection because, in his words, the idea that ritual murder is alien to Judaism is simply not true. That said, the sources are relatively thin in this regard. More pointedly, however, according to Professor Toaff, is the outsized role that the festival of Purim played in stoking and animating Jewish hatred of Christ and Christians. In particular, Haman, the infamous Persian leader, who persecuted the Jews and eventually lost his life on a gibbet of sorts, is remembered and cursed during the festival. Purim is, to this day, a raucous Jewish holiday in which drunkenness and carnival-like activities are observed. Part of the celebration of Purim among medieval Jews (and before) involved the hanging of Haman in effigy. The hanging of Haman—and the death of Christ on the Cross—gave way to a certain license among Jews to merge the two into one enemy of the Jews—the old enemy and the new enemy in Christianity. He notes that Purim gave vent to a strong anti-Christian sentiment in which it was observed that medieval Jews, at least in Venice, greeted each other during the festival that, “May the King of the Christians go down to ruin immediately, the way Haman went down to ruin.” And Toaff notes that occasionally the figure hung was no mere effigy—but sometimes a live Christian child. Other instances of killing Christians during the Purim festival are noted as well. Later, well into the modern era, Purim lost its distinctly violent connotations, but Toaff notes that the clearly anti-Christian meaning “was never renounced.” The festival of Purim comes typically soon before Passover. Professor Toaff’s point, although never made so bluntly, is that the observance of Purim and the legitimizing of rage against Christians during Purim created a moment of vengeance that came together uniquely at the time of Passover. Purim whetted the appetite of indignation, as it were, of a population who resented and scorned the people with whom they shared a territory and lived under their laws and dominion. As such, the Jewish anger was intense on the eve of Passover, and Professor Toaff directly connects that wrath with the ritual slaughter of Christian children all over Europe. If Purim was an emotional precursor to anti-Christian violence, then Passover, at least for some Ashkenazi Jews of the medieval period, was the realization of that violence and vengeance. And for these same Jews, Passover was intimately related to two types of blood—the blood of the lamb and the blood of circumcision, both of which were seen in sacrificial terms and as salvific. Circumcision began to take on exorcistic properties among medieval Ashkenazi Jews. The two types of blood signified two different divine realities: the blood of circumcision represented God’s mercy to the children of Israel; the blood of the lamb represented God’s justice to the enemies of the children of Israel. How this morphed into instrumentalizing the blood of Christians in the Passover Seder is fascinating and harrowing; Professor Toaff theorizes that:
As if to leave no doubt regarding the abhorrence of this brand of Ashkenazi Judaism, in addition to the drops of blood from the child of Edom, Toaff goes further and recounts how stories of actual body parts were kneaded together into the charoset, which is the otherwise tasty admixture of fruit, nuts and wine, that I have had a chance to eat. The elements—the use of blood and outright cannibalism—were thought, at least according to Toaff’s speculations, to hasten the redemption of Israel and punish its enemies. While this is admittedly vile, it is the closest that Professor Toaff comes to providing a theological justification, or, perhaps more fairly, a theological rationale for the practice. It is, and this goes without saying, so foreign to Christian ears. Even if one sums our collective foibles and sins—and they are gargantuan, Christianity is not capable of blessing and solemnizing this type of putrid and contumely behavior. Such a practice, even in the most warped interpretation of Christianity, could never have materialized: it is simply too remote from its Founder’s teaching and mission. For example, while forced conversions or attempted forced conversions for political, social, or even religious reasons are, unfortunately, a part of Christian history, they represent something deeply at variance to what Christianity is and what it requires, i.e., that man’s relationship with Christ must be essentially voluntary. As a creedal religion, it must be voluntary for it to be salvific. Even as an aggressively missionary religion, the phenomenon of attempted forced conversions has always been at variance with Christianity’s core teachings and principles. Nonetheless, we “own” it, as it were, and must not shirk from the responsibility of studying and considering it as a black mark on Christian history. In a sense, forced conversions were always fundamentally anomalous with Christianity. By contrast, the practice and theology of ritual murder among the medieval Ashkenazi Jews, even if “deformed,” comes up from the wellspring of Judaism itself—it is taking something normative within mainstream Judaism, that is, the hatred and cursing of the non-Jew, and elevating that sentiment to a plane of action. It is not a deforming variant that is fundamentally at odds with the underlying ethos of the religion; it is something in concert with it even it is an extreme manifestation of it. And therefore, as such, it is itself an indictment of Judaism writ large as a deformation of the residual religion of those Jewish deniers of Christ and their progeny. Judaism after Christ is thus a religion predicated upon a faulty and chauvinistic aloofness that amounts to an unholy and unsanctioned rage against the “other.” Ritual murder of the “other” is simply an extension of that rage. There is at the heart of Talmudic Judaism something that is essentially vengeful and angry—something that is soaked in curses and hatred. While ritual murder itself was anomalous within mainstream Judaism, it is not fundamentally anomalous with the underlying and animating spirit of hatred of the “other.” If child sacrifice, as alleged in every “Blood Libel,” seems almost too absurd to believe, yet another antecedent—or seeming justification—of it is in the Passover story itself. The Talmud contains the story that Pharaoh was stricken with leprosy in punishment for his persecution of Israel, and, in turn, Pharaoh soothed his diseased skin by bathing in the blood of Jewish boys. While this Talmudic legend was largely ignored by most Jewish groups, the Ashkenazi Jews incorporated it prominently into their Passover traditions. Woodcuts of the Haggadah amply show young Jewish boys as victims of this form of infanticide. According to Professor Toaff, “these images were intended to provide a response of irrefutable historical, obviousness and vivid suggestiveness, to the ritual murder accusation linked with the celebration of the rituals of the Pesach. The accusation was therefore turned on its head, or generally subordinated to the crime of child murder for ritual or curative purposes, which was then demoted in the scale of seriousness, as an aberration of which the enemies of the Jews (including the Christians) were also guilty.” +++ As a coda to the milieu of Ashkenazi Jewry and its rabid hatred of Christianity, Professor Toaff goes into some detail regarding the incredible events that were said to correspond to the Christian religious fervor that accompanied the Crusades, which, in chronology, took place a few hundred years before the events at Trent in 1475. As the Crusading armies passed through Germany and Italy en route to the East, attempted forced conversion of the Jews evidently were common. What happened in response was not:
In other words, in a circumstance without precedent, German Jews sacrificed their lives and those of their children to avoid baptism against their will. Thus, “German Jews were terrorized by the possibility of forceful conversion to Christianity.” Implied by Professor’s Toaff’s inclusion of this event, the mass self-sacrifice of Jews that accompanied the First Crusade heightened the already lively Jewish thirst for vengeance. The victims of past Christian attempts at forced conversions—huddled as they were in their synagogues and deliberating as to whom among them should perform the act of collective slaughter—were avenged according to Professor Toaff in the same place—the anteroom of the synagogue, and the sacrificed Christian child became part of a macabre ritual in which the congregants all took part. This vengeance was only partially vindictive for past crimes—it was also a pledge and offering for the final redemption of Israel and the destruction of its enemies. What one takes from all of this is that German Jewry possessed a singular fanaticism that surpassed other Jewish groups. In a sense, Ashkenazi Jewry was right regarding its own commitments to its faith: it was willing to endure and inflict horrible things in its name. Obviously, Professor Toaff’s analysis of this type of historical gloss is designed to elicit an understanding of the Ashkenazi mentality—an almost absolution of the crime of Christian ritual murder given the context and memory of the suffering inflicted upon them. The hatred, the curses, the malignance of these Jews towards the Christians in their midst was overwhelming. This point is something that deserves special consideration. If we take Newton’s third law, i.e., formally stated, for every action, there is an equal and opposite reaction, and apply it to human behavior and memory, and, further, if we take seriously the idea that the experience of the Ashkenazi Jews during the First Crusade was what has been passed down to us, then the violent and unhinged actions of later Ashkenazi Jews is not excused but understood, at least in a sense. It doesn’t even matter whether Crusader armies and the surrounding populace actually attempted to force conversion on masses of Jews, who, in turn, committed suicide to avoid the baptismal font. What matters is that later Jews believed that they had. For my own part, if my Christian ancestors in faith violated the first principal of conversion in threatening the Jews, i.e., its essentially voluntary nature, then they deserve condemnation for that gross violation of Christian values. And if it is believable that forced conversions happened, then it is believable that the anger that drove Christian men to take up arms against the Muslims who occupied and defiled Christian holy places—the same places where the Jews had conspired to slaughter our Lord—likely motivated these same Christian men to have little patience for the Jews who continued to resist the Lord. And if Professor Toaff is right to connect this experience with the later practice of ritual murder, perhaps, in a sense, we share culpability for what they did. +++ If the first chapters of Passovers of Blood are illustrative of both the atmosphere of Ashkenazi Jewry in Northern Italy and its hatred and contempt for Christianity and Christians alongside the circumstantial evidence of how this hatred could have—and indeed did—manifest itself in the murder and crucifixion of Christian children and the consumption of their blood, the final chapters are an in-depth analysis of the Trent trial records. In that, Professor Toaff reconstructs the testimony of the defendants with an eye to comparing their testimony to the nuances of Ashkenazi Judaism. Critics, i.e., every seeming living historian, of Ariel Toaff’s position have always maintained that the “confessions” of the Trent defendants are functionally useless because they were procured utilizing interrogation techniques that we would, at least today, deem to be coerced. As someone familiar with, at least in part, the traditional English common law rights afforded to the accused in examinations, including the right against self-incrimination, I too am totally opposed to techniques based on coercion. What is interesting though is that the U.S. military—secretly—and the Israeli Defense Force use “enhanced interrogation” (i.e., torture by another name) techniques regularly in ferreting out the truth. This indicates that professional interrogators who are interrogating people in life-and-death situations believe that torture is legitimate. That is no defense of “torture” as an investigative tool but the uncritical dismissal, per se, of confessions obtained using these types of techniques appears to be too broad. The condemnation of “torture” in judicial proceedings can be maintained while simultaneously evaluating those statements procured as such for internal and external consistency and marks of corroboration. In other words, a categorical dismissal of the “confessions” is too punitive if the search for the truth is what is at stake; indeed, it’s just as suspect as taking the confessions at face value. What one ought to do—and what Professor Toaff did—is take apart the confessions to determine if they had elements of truth. He found, almost completely, that they did. And the suggestion, carelessly made, that the defendants merely confessed—or signed off on—the words that the interrogators wished them to adopt is not consistent with the nature and content of what the confessions, at least at Trent, stated. The “torture” objection then to the Trent defendants appears to be a strawman—something designed to deflect from what the Trent defendants confessed. Thus, part of that reconstruction appears designed to rebut the charge that the confessions—and the use of torture—merely elicited testimony from the accused in the form that the presiding officials wished to hear. Whether Professor Toaff intended that result or whether it was a byproduct of honestly examining the testimony and coming to that conclusion, the net result is that he communicates that he does not think the testimony was a regurgitation of what the Christian judges wanted to hear because it is too steeped in the esoterica of the Jewish rituals and language that was often lost on the tribunal. The testimony, in terms of the confessions of how and why, fits too neatly within the milieu and sources of medieval Ashkenazi Judaism. In other words, it was far too accurate to be a contrivance of the tribunal. The testimony and reconstruction are terrible—what it recounts is infernal. The ghastly liturgy that accompanied the medieval Ashkenazi Passover is reconstructed by Professor Toaff in three parts—the Seder, the Memorial of the Passion and “Doing the Fig.”
The Seder for the Trent defendants began traditionally enough—and is described as such—but then it diverged: “according to the custom of the Ashkenazi Jews, the curses against the Egyptians were transformed into an invective against all the nations and enemies hated by Israel, with explicit reference to the Christians.” Notably, this custom to curse the Christians preceded, according to Professor Toaff, even the First Crusade. As an aside, the curses pronounced, even as against the Egyptians, were only offered by the Ashkenazi Jews during their Seders and unknown by the Sephardic and Italian Jews. Toaff writes, “the Seder thus became a scandalous display of anti-Christian sentiment, exalted by symbolic acts and significances and burning imprecations, which was now using the stupendous events of the exodus of the Jews from Egypt, simply as a pretext.” Following the dinner and related benediction, another Ashkenazi innovation was a new “violent invective” against the Christians: “Vomit your anger onto the nations which refused to recognize you, and their kingdoms, which do not invoke your name, which have devoured Jacob and destroyed his seat. Turn your anger, upon them, reach them with your scorn; persecute them with fury, cause them to perish from beneath the divine heaven.” In the words of Professor Toaff, this curse was designed to call fury down upon the Christians and hasten the redemption of Israel; he writes:
Compare the medieval Ashkenazi Seder with the contemporary description of the Passover Seder as written by the anonymous authors of the same in a Wikipedia article: “the Seder is an occasion for praise and thanksgiving and for re-dedication to the idea of liberation. Furthermore, the words and rituals of the Seder are a primary vehicle for the transmission of the Jewish faith from grandparent to child, and from one generation to the next.” The vitriol of the Ashkenazi medieval Seder is one almost entirely predicated on rage and vengeance—the ideas of liberation and punishment are forward-looking and punitive. For medieval Ashkenazi Jews then, the Seder was directed primarily as a vehicle for revenge against the Christians in particular—which, as Trent confessions make abundantly clear, was soon to be acted out in real time. In sum, beyond the malevolence of the Seder as it was practiced by these Ashkenazi Jews, the testimony corroborated closely to reality as it was. According to Professor Toaff, “in substance, the so-called ‘confessions’ of the defendants during the Trent trials relating to the rituals of the Seder and the Passover Haggadah are seen to be precise and truthful.”
Professor Toaff details two aspects of the medieval liturgical Seder rite performed by Ashkenazi Jews—the use of the Christian child’s blood in the wine during the Seder itself and its procurement by the ritual crucifixion of that same child. The thrust of the ceremony was recounted as follows:
The Trent defendants noted that they “use[d] the blood as a sad memorial of Jesus in outrage and contempt of Jesus, God of the Christians, and every year we do the memorial of that passion … every year by mixing the blood of the Christian boy into their unleavened bread.” Further, “the Christian boy who was to be crucified during the rite in commemoration of Christ’s shameful Passion had to be less than seven years old and of the male sex.” Toaff notes the testimony that, “all those present placed their hands, now one and now the other, as if to suffocate the child, because the Jews believe that they render themselves meritorious before God by demonstrating their participation in the sacrifice of a Christian child.” The history and provenance of this sacrifice undertaken to mock Christ was attested to by the most learned and senior of the Trent defendants—Toaff recounts:
The connection that Professor Toaff earlier made regarding the Ashkenazi understanding the blood of the lamb and its vengeful quality—and the need to somehow replicate it in the Passover Seder is brought into full relief in this passage and testimony of one of the defendants:
Professor Toaff references that the corroboration of this testimony is related to the then-prevailing funeral customs of the Ashkenazi Jews who touched the casket and tomb in a collective act that amounted to a joint exorcism. In addition, the reference to the rabbis who were claimed by the defendants to have taught the defendant the intricacies of this rite corresponded to real and notable Ashkenazi rabbis. The blood was added to the kneaded dough of the unleavened bread, and it was also added to the wine at the dinner. The addition of the blood to the bread appears expressly, according to the defendants, to “consume” it as both a sign of outrage towards Christ, and as expressing a type of overlordship over Christ by Israel’s consumption of Him, i.e., “eating unleavened bread with Christian blood in it means Christians, went down to perdition with His death, Thus, the Christian blood contained in the unleavened bread shall be ingested and completely consumed.” Interestingly, Professor Toaff finds some corroboration for the ritual in one of the details provided by the defendants that would have presumably been beyond the knowledge of the Christian interrogators. In particular, the curse that accompanied the final preparation of the blood-infused unleavened bread recalled an invective that accompanied the curses of Rosh Ha-Shanah. In other words, this testimonial detail could not have been the product of torture. The Seder itself incorporated the use of the Christian child’s blood immediately prior to the recitation of the ten curses against Egypt. The blood inserted into the wine was part of a ritual of cursing the Egyptians and the gentiles, and in particular, the Christians. The head of the household would dip his finger into the wine and sprinkle it on the table while reciting “this is the blood of the Christian child.” In describing this aspect of the ritual, Professor Toaff indicates that the description of gestures and order are not something that an outsider would have understood or appreciated. In other words, the very details provided by the confessions signify a veracity that was beyond the ability of the interrogators to control. If all of this wine and bread used as a ceremonial remembrance has a Eucharistic, or, more aptly, an anti-Eucharistic feel to it, then we see something that is a Jewish ritual that acknowledges His importance and centrality but converts into something horrid and uniquely blasphemous. In a strange way, the description of this ceremony will be particularly understandable for Catholics who understand the importance of bread and wine in sacrifice. This anti-Eucharist of medieval Jewish making is so detestable and despicable precisely because it is a ceremony offered by the right people, i.e., the Jews, but for the wrong reasons. It is then dangerously close to a “Black Mass,” which also acknowledges the power and efficacy of Christ if only to mock and deride Him. In a sense, the Jews, no matter what they do, cannot avoid the Nazarene, and they are compelled, as it were, to continue paying attention to Him even if that attention is ghastly. This strident hatred and cursing fit within a type of generational teaching to loathe and detest the Christians. Toaff notes the charge of a Jewish convert who admonished his fellow Jews as follows:
The defendants admitted that this custom was unknown among the Italian Jews—and not even totally accepted within the Ashkenazi community. He also writes that some Jews testified that they had been fearful that some within the Ashkenazi community would report them to certain Jewish elders who, in turn, would report them to authorities.
For Anglo-Americans, the “fig” is something foreign. But if we liken it to the display of the middle finger, most commonly seen on American roadways, we catch a glimpse of what the “fig” is—but it is even more obscene in the cultures in which it is used. The “fig” then, in all of its obscenity, was perhaps a fitting way to end this gruesome and wrathful rite. Indeed, as if to offer a coda to the entirely dreadful scene of the medieval Ashkenazi Seder, Professor Toaff recounts the ceremony that took place with the Christian child’s body following his murder and extraction of blood. A sabbath service commenced with the body of the dead Christian child placed on the almemor, which was the center table and pulpit of sorts. According to the testimony, a fiery sermon denouncing Christianity in which Jesus and His mother were horribly blasphemed occurred over the body. Our Lord’s mother’s purity was ruthlessly mocked, and his parentage also calumniated. The content of the sermon, per Professor Toaff, fit within the later Hebraic Counter-Gospels written by members of the German Jewish community. And even though the leader’s sermon at the sabbath service in connection with Simon’s murder predated these polemical anti-Christian writings, they were, “doubtlessly characteristic of the intolerant climate of a certain section of late medieval Ashkenazi Judaism.” To that end, Professor Toaff references several other instances in which similar calumnies against our Lord and against our Lady were known and prosecuted during this time period in Northern Italy. Following the sermon, Professor Toaff notes what the defendants described what happened next:
What Professor Toaff makes clear is that this ritual was clearly directed at Christ—the child, Simon, was merely incidental—he notes:
In this horrible spectacle, Professor Toaff noted some similarity between the longstanding practice of kapparot, in which Orthodox Jews to this day swing a young free-range rooster above their head in order to transfer their sins onto the chicken, which is then ritually slaughtered and eaten. This symbolic imputation of Christ—and sin—onto another has a distant analogue, Professor Toaff writes:
Taken in sum, the anti-ritual as confessed to by the Trent defendants as a mock memorial of the Passion of Christ is like the Good Friday liturgy in reverse. Whereas we Catholics, in reverence and compassion for our crucified Lord, love Him and pray for the world, including the Jews; these Jews mocked Him anew with the blood of an innocent child and cursed Him and His followers. One bespeaks a heavenly service of atonement and supplication; the other, an infernal call of vengeance actuated by yet still more shedding of innocent blood. If it is true, which it certainly appears to be, it was one of the most diabolic things I have ever read. +++ Passovers of Blood is a dumbfounding and revealing book. Whether Professor Toaff realized it at the time, he wrote one of the ugliest and vilest accounts of Jewish history. What he describes, from almost beginning to end, is a blood-thirsty (literally) nation who are the worst of people, who scheme and curse their neighbors, who steal and rob, who murder and enslave—and all with the distorted sanction of God. I see now, when I take the whole of it in, why an anti-Semite would want to see this reach a wider audience: the only conclusion that one can draw from it is that the Jews are a uniquely loathsome and detestable people. Considering that the book itself is well-written and well-reasoned, it is beyond credulity that someone as capable and intelligent as Professor Toaff could have missed the import of what he was publishing. It is like he validated the “Protocols of the Elders of Zion,” and then said, “oops.” And therein lies the question, did Professor Toaff convince his readers of the veracity of at least some of the “Blood Libel” narratives? His proof, which ranges from the textual to the circumstantial to the testimonial, is riveting and compelling. At a minimum, Professor Toaff has established an aura of credibility that makes the “Blood Libel” plausible and even likely. In doing so, a whole new view of the medieval world was opened up—one that is pregnant with magic, potions, evil eyes, and curses. And if it is true, it is a terrible and damaging mark in Jewish history—a shameful and horrible practice that almost defies belief. The indicia of corroboration that Professor Toaff musters to validate the confessions are powerful as well, even if, at times, I felt that the corroboration at certain points was thin. For my own part, after reading and re-reading this book to write this review, after thinking and mulling it over, I come out basically where Professor Toaff comes out—that it is more likely than not that some of the “Blood Libel” defendants did what they were accused of doing and did it for the reasons that they confessed to doing it. An inevitable inference and one that I think Professor Toaff missed from his conclusion, is that if he is right that some Ashkenazi Jews crucified Christian children and used their blood as part of a ritualized Passover malediction that was common enough to be taught and practiced among leading medieval Ashkenazi rabbis, we should probably assume that it took place more frequently during this era than Professor Toaff is willing to concede, and maybe more commonly than the number of reported cases that have come down to us from the historical records. And if that is true, it bespeaks something truly rotten at the core of Ashkenazi Judaism. Part of me does not want to believe this—it is so difficult to internalize this type of charge and accusation. It is so disturbing, that it undoubtedly flavors my subconscious reaction to the Jews in a way that I wish could be avoided. At least for the present, the antagonism between Jews and Christians in the West has operated in a non-violent way—in the guise of a civilizational conflict of ideology and religion. However, conflict in the West is being waged in the absence of Jewish ability to influence the political process in the way that, e.g., they did in communist Soviet Union with an authoritarian government and an ideology that mass murder was legitimate in order to create a classless Marxist utopia; or in Israel as a Jewish state increasingly dominated by the same types of religiously fanatic and ethnonationalist Jews who engaged in ritual murder of Christian boys centuries ago; or among the dominant neo-conservative U.S. foreign policy establishment that has fomented wars against Israel’s enemies and now against Christian Russia seen, as an Bolshevik times, as an historic enemy of the Jewish people. That is, one must consider the very prominent role of Jews in the Bolshevik slaughter of Russian Christians in the last century, the contemporary Jewish violence and dispossession being waged against Palestinians in Israel, and the recent neoconservative wars throughout the Middle East and in Ukraine (see here and here). And it’s obvious that anti-White and anti-Christian ideologies are becoming increasingly common as the West devolves into societies dominated by non-Whites (including a Jewish elite hostile to the traditional European-descended people and Christian culture of the West and has been instrumental in creating the multi-ethnic, multi-cultural West) and non-Christians, so it is not at all unlikely that the millennia-long conflict between Jews and Christians will turn violent. To the extent that the historic animosity of Jews towards Christians has some contemporary meaning, i.e., if that hatred has continues to infect the attitudes of Jews towards Christians and their world, then Professor Toaff has revealed an historic wellspring of Jewish hatred that—even in the absence of ritual Christian child sacrifice—is astounding and frightening. Saint Simon, Pray for us. |
Paschy krwi autorstwa Ariela Toaffa Bardzo rzadko książka o historii staje się historią — ta okoliczność nigdy nie była bardziej trafna niż publikacja Paschy krwi Ariela Toaffa („Afera Toaffa”). Nie tylko sama książka ma coś ważnego do powiedzenia na temat epoki, którą obejmuje, ale sprawa Toaffa ma również coś ważnego do powiedzenia na temat naszej epoki. ++++ 7 lutego 2007 r. stosunkowo nieznany izraelski profesor historii średniowiecza, profesor Ariel Toaff, opublikował książkę, która natychmiast wywołała sensację, przynajmniej w prasie żydowskiej i izraelskiej, i znalazł się pod miażdżącym atakiem ze wszystkich stron. Z sennych okolic średniowiecznej historii profesor Toaff, syn ówczesnego naczelnego rabina Rzymu, stał się natychmiast żydowskim pariasem. Z ówczesnego artykułu:
Początkowo profesor Toaff zachowywał wyzywającą postawę w stosunku do krytyków, którzy potępiali go nawet bez przeczytania książki, która była wynikiem wielu lat badań. 12 lutego 2007 r. profesor Toaff odpowiedział, dość ironicznie, w wywiadzie dla Haaretz , że: „Nie zrezygnuję z oddania prawdzie i wolności akademickiej, nawet jeśli świat mnie ukrzyżuje”. W ciągu kilku dni ostrej krytyki i groźby dla jego kariery zawodowej, profesor Toaff był odrzucany i odrzucany przez praktycznie cały żydowski świat. 13 lutego 2007 r., według „ Jerusalem Post” :
Pod niewiarygodną presją, 14 lutego 2007 r. profesor Toaff zrobił teshuva i pospiesznie wycofał się, nakazując wstrzymanie publikacji swojej pracy:
(NB: „miliony niewinnych Żydów” – naprawdę?) W lutym 2008 roku profesor Toaff ponownie opublikował Passover of Blood po obszernych poprawkach i został przyjęty bez większych fanfar. Afera Toaffów, choć brudna, jest czymś, z czego powinniśmy się uczyć. Nawet jeśli profesor Toaff wykazał znaczne tchórzostwo w swoim żałosnym wycofaniu się, a później okaleczeniu swojej pracy w celu zaspokojenia intensywnej wewnątrzżydowskiej krytyki, jego gotowość do uczciwego i głębokiego zbadania tej kwestii – kwestii „zniesławienia krwi” – jest czymś, za co powinien być pochwalonym. Jeśli to prawda, że krytycy profesora Toaffa potępili Krwawe Paschynawet go nie czytając, byli, przynajmniej w tym przypadku, bardziej niż usprawiedliwieni, jeśli ich celem było uniknięcie wstydu i hańby żydowskiej historii – ta praca jest zdecydowanie najbardziej niszczycielską pracą dotyczącą jakiejkolwiek części żydowskiej historii, jaką znam kiedykolwiek przeczytałem, i to jest niewiarygodne, że ktoś mógł to napisać, nie rozumiejąc jego toksyczności. To powiedziawszy, jego krytykom udało się zmarginalizować jego – i jego pracę – w oszałamiającym stopniu. Proste wyszukiwanie w Google Ariela Toaffa pokazuje, że został zredukowany do niekompetentnego naukowca, a Passovers of Blood , ostatnie i krytyczne studium historii i okoliczności zjawiska „Blood Libel”, zostaje odrzucone jako tandetna i nieważna praca. Warto zauważyć, że ta recenzja jest oparta na pierwszym wydaniu Passovers of Blood , które jest nadal dostępne w tej dacie. +++ Zanim jeszcze dotkniemy Paschy Krwiw obu wydaniach sprawa Toaffa porusza ważne i istotne kwestie, które są aktualne dzisiaj. Rzeczywiście, sprawa Toaffa jest przykładem „kultury anulowania” na wiele lat przed tym, zanim ten idiom stał się popularny. Co więcej, musimy pamiętać o dzisiejszym kontekście nauk humanistycznych i społecznych, kiedy oceniamy pracę profesora Toaffa i samą sprawę Toaffa – jako historyk w tradycyjnym zachodnim znaczeniu, profesor Toaff był niewątpliwie nauczony kwestionowania historycznych maksym i konwencjonalnego rozumienia jako sprawy Oczywiście. Krytyczny duch środowiska akademickiego rozwija się dzięki tego typu wyzwaniom. Rzeczywiście, człowiek zacina zęby – i zdobywa posadę oraz nazwisko – kwestionując długo utrzymywane i konwencjonalne założenia studiów historycznych, przyjmując niejako przeciwny wniosek. Nawet jeśli ostatecznie jest to błędne, historyk otrzymuje „kredyt” za swoją oryginalność w wyzwaniu. W rezultacie studium historii w ramach akademii ma charakter dialektyczny – „pozycja A” staje się pozycją akceptowaną przez główny nurt; jego antyteza, „pozycja B”, staje się popularnym sposobem krytyki, dzięki któremu niektórzy historycy zdobywają sobie sławę; a jeszcze inni historycy konstruują „pozycję C”, syntezę, jako „nowy” sposób rozumienia przeszłych wydarzeń. Wyłania się wtedy teza, antyteza i synteza w historiografii. Ponieważ jednak większość współczesnych historyków to funkcjonalni marksiści, dialektyczny stopień ruchu mieści się w marksistowskim spektrum. Innymi słowy, akademickie badania i analizy historyczne są w rzeczywistości bardzo ograniczone i nic poza tym studium historii w ramach akademii ma charakter dialektyczny — „pozycja A” staje się stanowiskiem akceptowanym przez główny nurt; jego antyteza, „pozycja B”, staje się popularnym sposobem krytyki, dzięki któremu niektórzy historycy zdobywają sobie sławę; a jeszcze inni historycy konstruują „pozycję C”, syntezę, jako „nowy” sposób rozumienia przeszłych wydarzeń. Wyłania się wtedy teza, antyteza i synteza w historiografii. Ponieważ jednak większość współczesnych historyków to funkcjonalni marksiści, dialektyczny stopień ruchu mieści się w marksistowskim spektrum. Innymi słowy, akademickie badania i analizy historyczne są w rzeczywistości bardzo ograniczone i nic poza tym studium historii w ramach akademii ma charakter dialektyczny — „pozycja A” staje się stanowiskiem akceptowanym przez główny nurt; jego antyteza, „pozycja B”, staje się popularnym sposobem krytyki, dzięki któremu niektórzy historycy zdobywają sobie sławę; a jeszcze inni historycy konstruują „pozycję C”, syntezę, jako „nowy” sposób rozumienia przeszłych wydarzeń. Wyłania się wtedy teza, antyteza i synteza w historiografii. Ponieważ jednak większość współczesnych historyków to funkcjonalni marksiści, dialektyczny stopień ruchu mieści się w marksistowskim spektrum. Innymi słowy, akademickie badania i analizy historyczne są w rzeczywistości bardzo ograniczone i nic poza tym a jeszcze inni historycy konstruują „pozycję C”, syntezę, jako „nowy” sposób rozumienia przeszłych wydarzeń. Wyłania się wtedy teza, antyteza i synteza w historiografii. Ponieważ jednak większość współczesnych historyków to funkcjonalni marksiści, dialektyczny stopień ruchu mieści się w marksistowskim spektrum. Innymi słowy, akademickie badania i analizy historyczne są w rzeczywistości bardzo ograniczone i nic poza tym a jeszcze inni historycy konstruują „pozycję C”, syntezę, jako „nowy” sposób rozumienia przeszłych wydarzeń. Wyłania się wtedy teza, antyteza i synteza w historiografii. Ponieważ jednak większość współczesnych historyków to funkcjonalni marksiści, dialektyczny stopień ruchu mieści się w marksistowskim spektrum. Innymi słowy, akademickie badania i analizy historyczne są w rzeczywistości bardzo ograniczone i nic poza tymkrytyczny . Może zaciekle krytykować własność prywatną, tradycyjną moralność, zachodnią wrażliwość oraz religijną autentyczność i szczerość (zwłaszcza chrześcijańską), ale na tym kończy się jej krytyka. I z pewnością nie krytykuje zbiorowej żydowskiej hagiografii i zasadniczej wiktymologii. Profesor Toaff najwyraźniej nie wiedział, że istnieją pewne typy „pozycji A”, których nie można zakwestionować przez ich przeciwieństwo, a w szczególności jedno „stanowisko A”, które jest poza krytyką historyczną, to aksjomat, że średniowieczni Żydzi zawsze byli i wszędzie fałszywie oskarżano o zabijanie chrześcijańskich dzieci dla ich krwi, a chrześcijańskie oburzenie, które nastąpiło po takich fałszywych oskarżeniach, było słabo zawoalowanymi falami antysemickiej przemocy. To „zniesławienie krwi” podsyca historyczną narrację, że Żydzi zawsze byli ofiarami, a chrześcijanie zawsze byli agresorami i bigotami. Co więcej, „Zniesławienie krwi” jest głównym elementem i narracją wiary w uniwersalną żydowską wiktymologię i powszechną europejską winę chrześcijan. Ze względu na fundamentalne poparcie dla twierdzeń o późniejszych żydowskich ofiarach, Kwestionowanie tak zwanego „zniesławienia o krwi”, tj . tego, że średniowieczni Żydzi faktycznie zabijali chrześcijańskie dzieci, jest najwyraźniej dotknięciem trzeciej szyny historycznej krytyki i krytyki, podobnie jak krytyczne dyskusje na temat dogmatu Holokaustu. Profesor Toaff przekonał się o tym na własnej skórze. Oczywiście, jako minimum, sprawa Toaffa mówi coś znaczącego o wolności akademickiej i jej ograniczeniach w odniesieniu do żydowskich świętych krów i żydowskiej narracji historycznej – oraz o perwersyjnej rzeczywistości, jaką może na nią wywierać nacisk z zewnątrz. Najwyraźniej początkowa praca profesora Toaffa ( tj, jego pierwsze wydanie z 2007 roku) reprezentował lata mozolnej pracy nad rekonstrukcją świata interakcji aszkenazyjsko-chrześcijańskich w późniejszym okresie średniowiecza. Z erudycyjną znajomością średniowiecznego języka arabskiego, łaciny, włoskiego, jidysz, niemieckiego i hebrajskiego, Toaff starał się ponownie przeanalizować całą kwestię „zniesławienia krwi”, aby zrozumieć, jak doszło do tego zjawiska – i szczerze odkrył, że powszechnie utrzymywany aksjomat fałszywości patentu „Blood Libel” mógł w rzeczywistości zawyżać rzeczywistość. Rzeczywiście, miał czelność dojść do wniosku, że niektóre „oszczerstwa o krwi” mogły być – i prawdopodobnie były – prawdziwe. Oczywiście, jako Żyd, profesor Toaff nie miał zamiaru dyskredytować Żydów podczas badań i pisania swojej książki – był jednak początkowo prawdomównym historykiem, który wyciągał wnioski z tego, co, jak sądził, powiedziały mu istniejące dane historyczne. W pewnym sensie profesor Toaff nie rozumiał, że idee wolności akademickiej i dociekań akademickich były chimerami, jeśli odwrócić je od dominującego żydowskiego rozumienia historii narodu żydowskiego. Co więcej, nie rozumiał, że jego żydowskość – a nawet sympatia do Żydów – nie chroniła go przed naruszeniem niewypowiedzianej maksymy i jedenastego przykazania żydowskiego życia: Nigdy nie sprowadź hańby na naród żydowski. To, że został zmiażdżony za uczciwe badania, jest oczywiście nieprzyzwoite i nieliberalne – a ironia jego zmiażdżenia polega na tym, że pokazuje, że cały świat żydowski nie jest zainteresowany zastosowaniem ich legendarnej inteligencji i umiejętności krytycznego do własnej historii. Historie innych ludzi są uczciwą grą – ale sprawa Toaffa pokazała, że wszystko, co narusza aksjomatyczną naturę kolektywnej hagiografii żydowskiej, jest definitywnie i kategorycznie zabronione. To nie jest tak, że Żydzi nie rozumieją, że wysiłki wybielania historii – historii innych – są zgubne. Przykładem oburzenia Żydów na coś podobnego jest niedawne przyjęcie przez polski rząd ustawy kryminalizującej stowarzyszenie się narodu polskiego z nazistowskimi obozami koncentracyjnymi zbudowanymi i utrzymywanymi na ziemiach polskich w czasie II wojny światowej. Rozważmy następującą relację z polskiego procesu, w którym dwóch badaczy Holokaustu zostało oskarżonych na mocy prawa – i zwróćcie uwagę na poruszane tematy:
Odkładając na bok mądrość legislacji zakresu badań historycznych, jaką przyjęła Polska, jest w tym wszystkim coś bogatego, biorąc pod uwagę przytłaczającą żydowską reakcję na uciszenie i zniszczenie profesora Toaffa. Jeśli „jakiekolwiek wysiłki zmierzające do ustalenia granic dyskursu akademickiego i publicznego poprzez naciski polityczne lub sądowe są nie do przyjęcia”, dlaczego można było naciskać na Toaffa poprzez groźby dla jego kariery, a nawet groźby ścigania w Izraelu? Jeśli postępowanie sądowe przeciwko badaczom Holokaustu stanowi „poważny atak na wolne i otwarte badania [oraz] atak na dążenie do uzyskania pełnego i wyważonego obrazu historii Holokaustu oraz na prawdziwość i wiarygodność leżących u jego podstaw źródeł historycznych, ” dlaczego sprawa Toaffa nie była poważnym atakiem na wolne i otwarte badania w celu uzyskania pełnego i wyważonego obrazu historii „Blood Libel”? Wreszcie, twierdzenie, że „wielu krytykowało Polskę za jej rzekomą tendencję do wybielania roli własnego narodu podczas Holokaustu”, jest szczególnie obłudne, gdy sami Żydzi mają coś więcej niż tylko tendencję do wybielania własnej historii – mają wytrwałość w wybielaniu go i świadoma ślepota na wszelkie interpretacje sprzeczne z ich własnymi narracjami historycznymi. Nieświadomie, żydowscy krytycy i cenzorzy prof. i jednolicie chętni do uciszenia kogoś za powiedzenie Żydom czegoś niemiłosiernego (nawet jeśli jest to prawda) na temat żydowskiej historii, co jeszcze uciszają? I, bardziej do rzeczy, jak w takich okolicznościach możliwe są autentycznie bezpłatne badania akademickie? Kiedy weźmiemy pod uwagę, że profesor Toaff dotknął działań i relacji sprzed setek lat, o ile bardziej okrutny byłby atak dzisiaj, gdyby prawdziwa święta krowa (jak zakres i znaczenie prześladowań Żydów podczas II wojny światowej (tj ., Holokaust)) był kwestionowany lub badany? Rzeczywiście, w niektórych krajach kwestionowanie tego aksjomatu jest przestępstwem. Powtarzam, nie kwestionuję tego tutaj – po prostu zauważam, że, jak każda narracja historyczna, musi być wodą do krytycznego i przemyślanego zbadania. Afera Toaffa sugeruje, że dzieli nas wiele wieków — jeśli w ogóle — od społeczeństwa, które angażuje się w tego rodzaju uczciwe badania. Co więcej, dzisiejsi Żydzi zrobili więcej, niż zdają sobie sprawę, aby uprawomocnić każdy antysemicki pogląd, który wyczuwają nie-Żydzi przez celowe niszczenie uczciwej i samooceniającej pracy akademickiej. +++ Zawsze uważałem oskarżenie o „zniesławienie krwi” dotyczące średniowiecznych mordów rytualnych chrześcijańskich dzieci przez Żydów za coś naciąganego i najprawdopodobniej było wytworem zabobonnej i ignoranckiej społeczności chrześcijańskiej w strachu przed „innymi” (mianowicie Żyda) w czasach hiperreligijnych. Opinia ta była we mnie podświadomie pielęgnowana od najmłodszych lat – o ile kiedykolwiek słyszałem o „zniesławieniu krwi”, zawsze poprzedzała ją lub kończyła czysta niedorzeczność oskarżenia. Dodaj do tego formę wszechobecnego uwarunkowania, że Żydzi są wyjątkowo i bosko przeciwni jakiejkolwiek formie jedzenia „krwi” (patrz np .przepisów dietetycznych), pomysł, że „zjadali” chrześcijańskie dzieci, zawsze wydawał mi się bardziej odpowiedni dla baśni braci Grimm niż dla autentycznej historii. Szczerze mówiąc, podobnie jak w przypadku wielu innych rzeczy, kontrowersje związane z „Blood Libel” nigdy nie zajmowały dużej części mojego świadomego czasu – innymi słowy, nigdy nie uważałem tego za wystarczające, aby dojść do przemyślanego wniosku, był to tylko historyczny fragment danych, który spotykam od czasu do czasu. Z perspektywy czasu moja zaprogramowana odpowiedź na rzekomą fałszywość „Zniesławienia krwi” nie powinna była zostać przyjęta tak beztrosko z kilku powodów, które znałem jeszcze przed podjęciem jakichkolwiek badań w tej kwestii. Po pierwsze, wiedziałem jakby w eterze, że były różne procesy podejmowane przez Kościół i lokalnych urzędników w tym czasie, w których uznano Żydów za winnych tych samych zarzutów, które obecnie powszechnie uważa się za niedorzeczne. A ponieważ wiem teraz wystarczająco dużo, by wiedzieć, że Kościół, zwłaszcza w okresie średniowiecza, był instytucją ceniącą należyty proces i skrupulatną obserwację formy (nawet jeśli korzystał z pewnych metod, które teraz odrzucamy), nigdy nie powinienem był odrzucać, z ręki, że te średniowieczne trybunały były czymś w rodzaju beznadziejnych sądów kangurów. Po drugie, wiem też teraz, że Kościół, pomimo nowoczesnej glosy, zawsze był pobłażliwy i ostrożny w stosunku do Żydów. Daleki od antyżydowskiego potwora, za jakiego jest tak często przedstawiany, średniowieczny Kościół zwykle chronił Żydów przed prymitywną antyżydowskością i pogromami bardziej niż jakakolwiek inna siła w Europie. Jeśli Kościół uznał niektórych Żydów za winnych tych zarzutów, niewątpliwie zrobił wszystko, co w jego mocy, aby oczyścić ich z zarzutów, jeśli oczyszczenie z zarzutów było możliwe. Rzeczywiście, Kościół zawsze był w dużym stopniu instytucją dyplomatyczną, która starała się utrzymać daną dynamikę społeczną i polityczną niezależnie od kontekstu historycznego i geograficznego – procesy dużych grup wybitnych Żydów za zabijanie chrześcijańskich dzieci niewątpliwie zagrażały delikatnej równowagi między pokojem społecznym a dobrobytem ekonomicznym terytoriów, na których żyli zarówno Żydzi, jak i chrześcijanie. Innymi słowy, Kościół miał wszelkie powody, by chcieć, aby te zarzuty były fałszywe. Ale jako instytucja o znacznie większej uczciwości, niż przyznają jej krytycy, musiała również przejść proces, który ostatecznie doprowadził do prawdy w tej sprawie. W końcu nie tylko uznała winę oskarżonego, indywidualnego dziecka w Trydencie, zabitego dlatego, że był chrześcijaninem, został kanonizowany i jest świętym Szymonem z Trydentu. Już samo to powinno być dla mnie gigantycznym migającym światełkiem, że oskarżenie o mord rytualny ma więcej wspólnego niż współczesne zwolnienia, którymi karmi się nas do znudzenia. Być może konwencjonalne odrzucenie „zniesławienia krwi” jest łatwiejsze – nawet dla praktykujących katolików. Sam pomysł, że średniowieczni Żydzi spiskowali w celu zamordowania chrześcijańskich dzieci – aby ukrzyżować je w szyderstwie z Chrystusa – a następnie użyć ich krwi w makabrycznym rytuale religijnym, jest nie do zniesienia. Jeśli to prawda, „Zniesławienie krwi” to straszna sprawa, w której sprawca z powodzeniem napiętnował ofiarę jako przestępcę. Co zrobić z tą wiedzą? Co więcej, jeśli Żydzi uprowadzali i krzyżowali chrześcijańskie dzieci pięćset i sześćset lat temu, co to mówi o tym, co Żydzi, nawet dzisiaj, myślą o nas? A co to mówi o historycznym tuszowaniu, które przekierowało winę za te morderstwa na ofiary jako rzekomy spazm irracjonalnej antyżydowskiej działalności? Innymi słowy, czy prawdziwość zarzutów „zniesławienia krwi” rzeczywiście zagraża nowoczesnej idei, że może istnieć skuteczne i trwałe zbliżenie między Żydami a katolikami? Innymi słowy, jeśli Żydzi nie mogą pogodzić się ze swoimi historycznymi antychrześcijańskimi uprzedzeniami, jednocześnie żądając, aby chrześcijanie pogodzili się z ich historycznymi antyżydowskimi uprzedzeniami, jaki kongres możemy z nimi mieć? +++ Mając na uwadze przynajmniej niektóre z tych pomysłów, podjąłem się przeczytania pracy profesora Toaffa i stwierdziłem, że Krwawe Paschyto niesamowita książka — imponujący wyczyn szczegółowej i dobrze udokumentowanej wiedzy. Nieświadomie profesor Toaff zrobił więcej, aby rozwikłać tajemnicę średniowiecznego „zniesławienia krwi” niż jakikolwiek inny autor, żyjący lub zmarły. To, co niewątpliwie zaczęło się jako próba zrozumienia natury, kontekstu i środowiska oskarżenia o średniowieczne żydowskie rytualne zabijanie chrześcijańskich dzieci, przekształciło się – niemal namacalnie w miarę rozwoju książki – w ostry akt oskarżenia i akceptację realności tej praktyki. Innymi słowy, książkę czyta się tak, jakby została napisana przez umysł powoli i ostatecznie przekonany o prawdziwości oskarżenia – a mianowicie, że pewni Żydzi aszkenazyjscy uprowadzili chrześcijańskie dzieci, aby je ukrzyżować i użyć ich wyschniętej krwi w rytuale paschalnym. Do końca, Passovers of Blood jest tak fascynujące, ponieważ wprowadza nas w świat owiany tak wielką tajemnicą. Podczas gdy średniowieczny świat chrześcijański, przynajmniej stosunkowo dobrze poinformowany czytelnik, jest do pewnego stopnia znany; średniowieczny świat Żydów aszkenazyjskich został przedstawiony przez profesora Toaffa. Trzeba przyznać, że kontekst tego wprowadzenia jest z konieczności negatywny — tj, rytualna rzeź chrześcijańskich dzieci – ale mimo to świat średniowiecznego żydostwa zostaje wydobyty. Zanim zagłębimy się w niektóre szczegóły, wyłania się świat żydowski, który był paradoksalny – wyrachowany, ale fanatyczny, przestraszony, ale ośmielony, zjednoczony, ale chaotyczny, wpływowy, ale bezsilny, pobożny, ale lekceważący. Po zastanowieniu wygląda to bardzo podobnie do dzisiejszego świata żydowskiego. To, co wisi nad całym epizodem kwestii „zniesławienia krwi”, to fenomen krucjat – zarówno pod względem tego, co oznaczał dla Żydów, którzy przekroczyli ścieżkę z hiper-religijnymi armiami krzyżowców w drodze do Ziemi Świętej, jak i co to oznaczało dla Żydów, gdy te same armie podbiły Ziemię Świętą i ustanowiły królestwo w Jerozolimie. Podczas gdy krucjaty były odległym wspomnieniem, kiedy „zniesławienie krwi” stało się rzeczywistością w całej Europie, sukces i szaleństwo krucjat silnie wpłynęły na umysł żydowski. To, że chrześcijaństwo zatriumfowało nad judaizmem — i nad Jerozolimą — wywołało wysyp dobrowolnych nawróceń w XI wieku w całej Europie. Ale ci, którzy pozostali wyzywająco żydowscy po wyprawach krzyżowych, żywili niechęć do chrześcijaństwa, którą trudno nam dziś pojąć. Krucjaty, bardziej niż cokolwiek innego, umocniły żydowską nienawiść do chrześcijaństwa iw pewnym sensie zinstytucjonalizowały ją jako dominującą cechę judaizmu aszkenazyjskiego. Bycie Żydem oznaczało zatem odczuwanie niewysłowionej antypatii do chrześcijaństwa, a ta nienawiść ożywiła i wzmocniła nawet wcześniejsze wrogości, które zawsze istniały między Żydami i chrześcijanami, biorąc pod uwagę ich rywalizujące roszczenia wobec Boga i człowieka. To, że chrześcijaństwo zatriumfowało nad judaizmem — i nad Jerozolimą — wywołało wysyp dobrowolnych nawróceń w XI wieku w całej Europie. Ale ci, którzy pozostali wyzywająco żydowscy po wyprawach krzyżowych, żywili niechęć do chrześcijaństwa, którą trudno nam dziś pojąć. Krucjaty, bardziej niż cokolwiek innego, umocniły żydowską nienawiść do chrześcijaństwa iw pewnym sensie zinstytucjonalizowały ją jako dominującą cechę judaizmu aszkenazyjskiego. Bycie Żydem oznaczało zatem odczuwanie niewysłowionej antypatii do chrześcijaństwa, a ta nienawiść ożywiła i wzmocniła nawet wcześniejsze wrogości, które zawsze istniały między Żydami i chrześcijanami, biorąc pod uwagę ich rywalizujące roszczenia wobec Boga i człowieka. To, że chrześcijaństwo zatriumfowało nad judaizmem — i nad Jerozolimą — wywołało wysyp dobrowolnych nawróceń w XI wieku w całej Europie. Ale ci, którzy pozostali wyzywająco żydowscy po wyprawach krzyżowych, żywili niechęć do chrześcijaństwa, którą trudno nam dziś pojąć. Krucjaty, bardziej niż cokolwiek innego, umocniły żydowską nienawiść do chrześcijaństwa iw pewnym sensie zinstytucjonalizowały ją jako dominującą cechę judaizmu aszkenazyjskiego. Bycie Żydem oznaczało zatem odczuwanie niewysłowionej antypatii do chrześcijaństwa, a ta nienawiść ożywiła i wzmocniła nawet wcześniejsze wrogości, które zawsze istniały między Żydami i chrześcijanami, biorąc pod uwagę ich rywalizujące roszczenia wobec Boga i człowieka. Ale ci, którzy pozostali wyzywająco żydowscy po wyprawach krzyżowych, żywili niechęć do chrześcijaństwa, którą trudno nam dziś pojąć. Krucjaty, bardziej niż cokolwiek innego, umocniły żydowską nienawiść do chrześcijaństwa iw pewnym sensie zinstytucjonalizowały ją jako dominującą cechę judaizmu aszkenazyjskiego. Bycie Żydem oznaczało zatem odczuwanie niewysłowionej antypatii do chrześcijaństwa, a ta nienawiść ożywiła i wzmocniła nawet wcześniejsze wrogości, które zawsze istniały między Żydami i chrześcijanami, biorąc pod uwagę ich rywalizujące roszczenia wobec Boga i człowieka. Ale ci, którzy pozostali wyzywająco żydowscy po wyprawach krzyżowych, żywili niechęć do chrześcijaństwa, którą trudno nam dziś pojąć. Krucjaty, bardziej niż cokolwiek innego, umocniły żydowską nienawiść do chrześcijaństwa iw pewnym sensie zinstytucjonalizowały ją jako dominującą cechę judaizmu aszkenazyjskiego. Bycie Żydem oznaczało zatem odczuwanie niewysłowionej antypatii do chrześcijaństwa, a ta nienawiść ożywiła i wzmocniła nawet wcześniejsze wrogości, które zawsze istniały między Żydami i chrześcijanami, biorąc pod uwagę ich rywalizujące roszczenia wobec Boga i człowieka. Paschy Krwiskłada się z piętnastu rozdziałów — niektóre z nich dotyczą historycznych i religijnych idei żydowskich, a niektóre opisują prawdziwe postacie historyczne, które odegrały role w żydowskich mordach rytualnych. W tym sensie są to dwie książki w jednej — jedna to historia procesu rytualnego zabójstwa św. nie było tak dziwaczne, jak mogłoby się wydawać. Rzeczywiście, jak wspomniano powyżej, Toaff wydaje się być stopniowo przekonany o prawdziwości „Zniesławienia krwi” w miarę kontynuacji samej książki. Początkowo Toaff wprowadza czytelnika w przesiedlenie społeczności aszkenazyjskiej z obszaru niemieckojęzycznego nad Alpami do terenów dzisiejszych północnych Włoch w XIV i XV wieku. Prawie wszystkie rodziny, które wyemigrowały, zajmowały się pożyczaniem pieniędzy i bankowością, a przybyszom aszkenazyjskim udało się wyprzeć istniejących włoskich Żydów. W temacie, który przewija się przez całą pracę, profesor Toaff jest antagonistą niemieckich Żydów aszkenazyjskich: jako sam włoski Żyd, istnieje wyraźna wrogość wobec niemieckich Żydów, która nie różni się, o ironio, wrogością, jaką Włosi mają wobec Niemców. Toaff mówi, że Żydzi aszkenazyjscy byli apodyktyczni, agresywni i chełpliwi w swoim zbiorowym zachowaniu oraz że traktowali innych typów Żydów jako gorszych. Innymi słowy, Żydzi aszkenazyjscy uważali się za najlepszą i najczystszą formę judaizmu. Choć liczebnie gorszy od pozostałych ówczesnych Żydów, Toaff zwraca uwagę, że Żydzi aszkenazyjscy byli bardziej surowi w praktykowaniu judaizmu niż ich sefardyjscy i włoscy kuzyni. Rzeczywiście, wyjaśnia, że judaizm aszkenazyjski i sefardyjski rozeszły się po wiekach separacji dzięki odrębnym praktykom i wierzeniom liturgicznym. Rzeczywiście, do pewnego stopnia Toaff obwinia tę odrębność aszkenazyjską za samo „zniesławienie krwi”. Niemieccy Żydzi byli również zamieszani w nielegalne praktyki, które uzupełniały ich działalność lichwiarską - zwłaszcza fałszerstwa. Obraz nakreślony przez Toaffa dotyczący wkroczenia niemieckich Żydów do świata północnych Włoch nie jest atrakcyjny – wroga i agresywna wersja żydostwa wkroczyła i rok po roku toczyła konflikt z lokalnymi żydowskimi i chrześcijańskimi mieszkańcami. Po tym wprowadzeniu niektórych cech charakterystycznych i tematów judaizmu aszkenazyjskiego w tym okresie, Toaff przenosi czytelnika do określonej daty i czasu: 23 marca 1475 r. na brzegu rzeki w pobliżu domu jednego z czołowych Żydów w Trydencie. Późniejszy proces, którego obszerne protokoły i zeznania zostały nam skrupulatnie przekazane od potomności, stanowią najważniejszy i najbardziej szczegółowy zapis oskarżenia o mord rytualny oraz opis niewiarygodnego i osobliwego świata średniowieczne żydostwo. Profesor Toaff zauważa:
W pewnym sensie fragment ten odzwierciedla zarówno oskarżenie profesora Toaffa, jak i pozorne uniewinnienie Żydów aszkenazyjskich za rytualne ukrzyżowanie chrześcijańskich dzieci. Nawiasem mówiąc, jeśli sądził, że tego rodzaju sympatyczna kontekstualizacja rzeczywistości tej żydowskiej praktyki składania rytualnych ofiar wystarczyłaby do zadowolenia dzisiejszych Żydów jako złagodzenie koncesji na to, że rytualne ofiary z dzieci były rzeczywiście praktykowane wśród Żydów, bardzo się mylił. Jakby chcąc zademonstrować powszechną manię otaczającą żydowski mord rytualny, profesor Toaff wyszczególnia w dwóch rozdziałach znane przypadki i procesy Żydów za mord rytualny. To, co czyni je bardziej wiarygodnymi, po części dla Toaffa, to fakt, że prawie powszechnie dotyczyły Żydów aszkenazyjskich – było kilka przypadków dotyczących Żydów sefardyjskich lub włoskich. Czasami, samo zniknięcie dziecka doprowadziłoby do oskarżeń przeciwko Żydom, ale zakończyłoby się, co było wystarczająco zawstydzające dla oskarżycieli, gdy dziecko zostałoby znalezione bez szwanku. Oczywiście, nawet jeśli „zniesławienie krwi” było częściowo prawdziwe, profesor Toaff przyznaje, że otaczająca go histeria doprowadziła do pozornie wielu innych oskarżeń, które były albo ewidentnie, albo prawdopodobnie fałszywe. To powiedziawszy, profesor Toaff pokazuje, że w ciągu dwustu lat nastąpił wysyp tych zgonów, które prawie zawsze dotyczyły Żydów aszkenazyjskich i prawie zawsze miały miejsce wiosną (odpowiadające Wielkiemu Tygodniu i Paschy). Różnorodne zapisy z tych innych procesów o morderstwa rytualne wahają się od zera do skąpych – ale jest jeden motyw, który przewija się przez cały czas: Żydzi byli zainteresowani chrześcijańskimi dziećmi i ich krwią, i wydaje się, że istnieje coś w rodzaju siatki Żydów, których zadaniem było zdobywanie takie dzieci (często, najłatwiej, od żebraków lub sierot). Istnieje również sugestia, że społeczność aszkenazyjska zwarła szeregi, gdy ktoś lub jakaś grupa została oskarżona o takie oskarżenie - i albo przekupiła, próbowała przekupić, albo wykupiła wolność, kogo tylko mogła. Profesor Toaff szczegółowo opisuje również, w jaki sposób ci sami aszkenazyjscy Żydzi byli często oskarżani lub świadkami bluźnierstwa wobec chrześcijaństwa, przemocy wobec chrześcijańskich symboli, a nawet w niektórych przypadkach profanacji Najświętszego Sakramentu. Podsumowując, przedstawiony jest obraz bardzo wrogiej i pogardliwej mniejszości żydowskiej żyjącej w tym czasie wśród chrześcijan. W tekście sugeruje się, choć nie jest to powiedziane otwarcie, że miejscowi włoscy Żydzi cieszyli się bardziej harmonijnymi stosunkami ze swoimi gojowskimi sąsiadami niż ich współwyznawcy aszkenazyjscy. Jeśli pierwsze pięć rozdziałów Krwawej Paschy nakryło stół, przepraszam za kalambur, na orzeczenie i rzeczywistość rytualnych ofiar z dzieci i spożywania ich krwi przez Żydów aszkenazyjskich, następne pięć rozdziałów omawia szczegółowo, dlaczego i jak powstała ta tradycja w istnienie. Podczas gdy profesor Toaff jest z pewnością niejasny, podobnie jak zapisy, co do jego początku – niemniej jednak wykonuje on robotę wiejską, opisując, dlaczego praktyka – zarówno rytualne ukrzyżowanie, jak i spożywanie krwi – pasuje do wyjątkowego epizodu zdeformowanej praktyki religijnej Aszkenazyjczyków. Innymi słowy, profesor Toaff szczegółowo opisuje, w jaki sposób oskarżenie o mord rytualny i spożywanie krwi było nie tylko prawdopodobne, ale także idealnie pasowało do światopoglądu niektórych fundamentalistycznych Żydów aszkenazyjskich. +++ Pierwszym predykatem profesora Toaffa dla zrozumienia mordu rytualnego jest rola i wiara w specjalne moce krwi, które ludzie średniowiecza (zarówno Żydzi, jak i chrześcijanie) wierzyli, że posiada. W świecie, w którym alchemia była szeroko praktykowana, a medycyna naukowa była w powijakach, lecznicze i magiczne moce krwi były postrzegane w sposób, który trudno nam rozpoznać. Te moce były postrzegane zarówno jako uzdrawiające, jak i regenerujące - eliksir i potężne zaklęcie. Oprócz lichwiarstwa, innym zawodem, który przyciągał Żydów w tym czasie (i naszym), był zawód lekarza. Żydowscy lekarze byli dość powszechni i akceptowali koagulacyjne (hemostatyczne) właściwości krwi. Uważano, że wysuszona i zasilana krew pomaga zatamować krwawienie wynikające z praktyki obrzezania. A w wielu przypadkach żydowscy mordercy lub ich wspólnicy chrześcijańskich dzieci przyznali się, że używali krwi jako środka hemostatycznego do obrzezania. Co więcej, nie było to tylko wymyślone wyznanie: praktyczna Kabała zawierała przepisy i porady dotyczące używania „młodej krwi” wyraźnie w tym celu – więc pomysł, że krew, wysuszona i sproszkowana tłuczkiem, była używana przez społeczności żydowskie, jest nie tylkonie naciągane — świadczą o tym ówczesne źródła medycyny żydowskiej. Używanie krwi w związku z obrzezaniem wiąże się z dwoma innymi aspektami dominujących wówczas praktyk aszkenazyjskich – praktyk, które wymykają się wyobraźni. Po pierwsze, profesor Toaff szczegółowo opisuje, jak młodzi mężczyźni myli się w miksturze sporządzonej z perfumowanej wody i krwi wypływającej z niemowląt żydowskich mężczyzn, która działała jak afrodyzjak i pomagała im w ich zdolnościach prokreacyjnych. Podobnie, co jest bardziej obrzydliwe, sam napletek zostałby zjedzony przez młode Żydówki w ramach tego, co profesor Toaff nazywa „rytualnym kanibalizmem” podczas ceremonii przypominającej rzucanie bukietu panny młodej na współczesnym weselu. Jeśli pozbędziemy się wstrętu do takich praktyk, które przecież nie są celem, stwierdzimy, że sama krew – jako właściwość lecznicza i magiczna – miała zaskakujące i szerokie zastosowanie wśród Żydów aszkenazyjskich w tym czasie. Profesor Toaff odnosi się do sprzeciwu wobec restrykcji religijnych, które Żydzi – zwłaszcza religijni Żydzi – nakładają na spożywanie ludzkiej krwi. Po pierwsze, zauważa, że żydowskie przepisy zawarte w ówczesnym kompendium lekarstw aszkenazyjskich zawierały wiele zaleceń dotyczących spożywania krwi ludzkiej i zwierzęcej w celu leczenia szeregu dolegliwości. Kiedy w trakcie różnych procesów oskarżonych Żydów konfrontowano z pozornie żelaznym zakazem spożywania krwi – wtrącano kilka uzasadnień oskarżonych. Niektórzy mówili, że Tora zakazała tylko krwi zwierzęcej. Inni byli bardziej szczerzy – zakaz w odniesieniu do ludzi dotyczył tylko Żydów, a nie Gojów – więc to, co było zabronione wśród Żydów, niekoniecznie było zabronione wśród Gojów. Ten ostatni argument, bez względu na to, czy był popularny, czy nie, wyjaśniałoby, między innymi, dlaczego chrześcijanie byli szczególnym celem ze względu na swoją krew. Profesor Toaff cytuje również późniejszą opinię rabiniczną, w odpowiedzi na pytanie dotyczące stosowności praktyki i zwyczaju spożywania suszonej krwi wśród Aszkenazyjczyków, który uznał to za dopuszczalne, ponieważ krew była wysuszona i przynajmniej w pewnym sensie nie była dłużej tego, co uważamy za „krew”. Tak więc powszechny zakaz nie wydaje się obowiązywać w stosunku do suszonej i suszonej krwi ludzkiej, pod warunkiem, że nie pochodzi ona od Żyda, a praktyka ta została potwierdzona jako długotrwała aż do ostatnich czasów. Ponadto, praktyka pozyskiwania krwi chrześcijańskich dzieci podlegała pewnego rodzaju wymaganiom dotyczącym dokumentacji, aby upewnić się, że wysuszona krew jest tym, za co się podaje - dlatego często wymagany był rodzaj świadectwa autentyczności (podobnie jak certyfikat koszerności). Najwyraźniej Żydzi obawiali się, że zostanie oszukany przez „nieuczciwego” sprzedawcę, który sprzedaje suszoną krew zwierzęcą zamiast krwi chrześcijańskich dzieci. Dlatego orzeczenie jest ustalane najpierw dla tego, co moglibyśmy nazwać „motywem”, dlaczego Żydzi w tym czasie byliby zainteresowani pozyskiwaniem – i spożywaniem – krwi od chrześcijańskich dzieci – ze względu na jej postrzeganą wartość i właściwości. Już wtedy idea „zniesławienia krwi”, bez niczego więcej, staje się wykładniczo bardziej prawdopodobna. +++ Wraz z niesmaczną działalnością fałszerstwa i lichwy, średniowieczni Żydzi byli znani i obawiali się ich roli w muzułmańskim handlu niewolnikami, który obejmował porywanie dzieci w Europie na sprzedaż na terytoriach kontrolowanych przez muzułmanów i na targach niewolników. A strach przed porwaniem przez Żydów w celu uczynienia ich niewolnikami wydaje się poprzedzać histerię i obawy związane z żydowskim mordem rytualnym. Profesor Toaff chętnie przyznaje, że Żydzi w tym okresie byli przeważającyw średniowiecznym handlu niewolnikami - zauważając, że zarówno współczesne źródła arabskie, jak i chrześcijańskie świadczą o uprowadzeniach, kastracji i sprzedaży chrześcijańskich chłopców do wykorzystania jako eunuchowie przez żydowskich kupców. Ten strach przed porwaniem dzieci i sprzedażą ich na ziemie muzułmańskie wywarł głęboki wpływ na chrześcijańską ludność Europy. Wydaje się, że jego uwaga dotycząca żydowskiego niewolnictwa została wprowadzona pokrótce, jakby chciała zademonstrować rodzaj wzajemnej nienawiści i wstrętu między dwiema społecznościami. Rzeczywiście, w pewnym momencie zdaje się sugerować, że całe „Zniesławienie krwi” opierało się na ostrych i wzajemnych oskarżeniach oraz wzajemnym strachu. Spostrzeżenia profesora Toaffa dotyczące niewolnictwa są krótkie i być może słuszne, ponieważ książka nie skupia się na średniowiecznym handlu niewolnikami. Zauważam, że żyjemy w czasach, w których europejscy chrześcijanie – i tylko europejscy chrześcijanie – są zmuszani do ponoszenia winy za afrykański handel niewolnikami, tak jakbytylko oni byli jedynymi ludami, które zajmowały się niewolnictwem. Afrykańskie niewolnictwo było straszną i haniebną przewiną zachodniej cywilizacji – taką, której nie trzeba potępiać. Rzeczywistość jest jednak taka, że niewolnictwo było stałym elementem ludzkiej cywilizacji – i faktycznie trwa w takiej czy innej formie nawet dzisiaj. Inni, na przykład muzułmanie, praktykowali i sankcjonowali niewolnictwo na skalę nie do pojęcia. Ale tylko Europejczycy lub ich potomkowie są piętnowani jako wyjątkowi w historii niewolnicy złoczyńcy. Fascynujące jest dla mnie to, że handel niewolnikami do Ameryki w XVII i XVIII wieku również zajmował ważne miejsce wśród żydowskich kupców i handlarzy niewolnikami – ale sama sugestia o odpowiedniej żydowskiej winie za amerykański handel niewolnikami jest verbotenjakby to było równoznaczne z antysemityzmem. To powiedziawszy, nigdy nie rozważałem, w ten czy inny sposób, roli średniowiecznych Żydów w handlu muzułmańskimi niewolnikami. Dla Toaffa nazwanie ich dominującymi graczami w tym podłym stylu życia jest większym oskarżeniem średniowiecznego żydostwa, które sam profesor Toaff rozumiał. W tym sensie zastanawiam się, czy zdawał sobie sprawę, jak przerażający opis tworzył, nawet przypadkowo, średniowiecznego żydostwa. +++ Jeśli żydowskie zainteresowanie i ograniczenia związane z ludzką krwią można było zaklasyfikować jako coś wskazującego na coś stosunkowo łagodnego, żydowskie zainteresowanie mordem rytualnym było czym innym. Według profesora Toaffa, żydowscy nawróceni i różni oskarżeni o morderstwo przyznali, że Żydzi mordowali chrześcijańskie dzieci „aby przybliżyć odkupienie”. W niektórych przypadkach zainteresowanie pozyskaniem ludzkiej krwi wydaje się więc drugorzędne. Profesor Toaff odnosi się do poprzedników mordu rytualnego w niektórych wczesnych źródłach, w tym w źródłach talmudycznych, datowanych na kilka pierwszych wieków po Chrystusie, ale odrzuca ich wartość, ponieważ późniejsi polemiści chrześcijańscy niewiele zrobili, aby użyć ich przeciwko Żydom. To powiedziawszy, wydaje się, że dostrzega związek, ponieważ jego zdaniem pomysł, że mord rytualny jest obcy judaizmowi, jest po prostu nieprawdziwy. To mówi, Bardziej dobitnie jednak, zdaniem profesora Toaffa, jest przeogromna rola, jaką święto Purim odegrało w podsycaniu i ożywianiu żydowskiej nienawiści do Chrystusa i chrześcijan. W szczególności Haman, niesławny przywódca perski, który prześladował Żydów i ostatecznie stracił życie na czymś w rodzaju szubienicy, jest wspominany i przeklęty podczas festiwalu. Purim do dziś jest hałaśliwym żydowskim świętem, podczas którego obserwuje się pijaństwo i karnawałowe zabawy. Część obchodów Purim wśród średniowiecznych Żydów (i wcześniej) obejmowała powieszenie Hamana na kukły. Powieszenie Hamana – i śmierć Chrystusa na krzyżu – ustąpiły miejsca pewnemu przyzwoleniu Żydów na połączenie tych dwóch w jednego wroga Żydów – starego wroga i nowego wroga w chrześcijaństwie. Zauważa, że Purim dał upust silnym nastrojom antychrześcijańskim, w których zauważono, że średniowieczni Żydzi, przynajmniej w Wenecji, pozdrawiali się podczas święta, mówiąc: „Niech król chrześcijan natychmiast zginie, tak jak Haman popadł w ruinę”. A Toaff zauważa, że czasami wisząca postać nie była zwykłą podobizną, ale czasami żywym chrześcijańskim dzieckiem. Odnotowano również inne przypadki zabijania chrześcijan podczas święta Purim. Później, jeszcze w epoce nowożytnej, Purim stracił wyraźnie brutalne konotacje, ale Toaff zauważa, że wyraźnie antychrześcijańskie znaczenie „nigdy nie zostało wyrzeczone”. ” A Toaff zauważa, że czasami wisząca postać nie była zwykłą podobizną, ale czasami żywym chrześcijańskim dzieckiem. Odnotowano również inne przypadki zabijania chrześcijan podczas święta Purim. Później, jeszcze w epoce nowożytnej, Purim stracił wyraźnie brutalne konotacje, ale Toaff zauważa, że wyraźnie antychrześcijańskie znaczenie „nigdy nie zostało wyrzeczone”. ” A Toaff zauważa, że czasami wisząca postać nie była zwykłą podobizną, ale czasami żywym chrześcijańskim dzieckiem. Odnotowano również inne przypadki zabijania chrześcijan podczas święta Purim. Później, jeszcze w epoce nowożytnej, Purim stracił wyraźnie brutalne konotacje, ale Toaff zauważa, że wyraźnie antychrześcijańskie znaczenie „nigdy nie zostało wyrzeczone”. Święto Purim zazwyczaj przypada na krótko przed Paschą. Profesor Toaff twierdzi, choć nigdy nie był tak dosadny, że obchodzenie Purim i legitymizacja wściekłości na chrześcijan podczas Purim stworzyły moment zemsty, który w wyjątkowy sposób łączy się w czasie Paschy. Purim niejako zaostrzył apetyt ludności, która żywiła urazę i gardziła ludem, z którym dzieliła terytorium i żyła pod ich prawami i panowaniem. Jako taki, żydowski gniew był intensywny w przeddzień Paschy, a profesor Toaff bezpośrednio łączy ten gniew z rytualną rzezią chrześcijańskich dzieci w całej Europie. Jeśli Purim był emocjonalnym prekursorem antychrześcijańskiej przemocy, to Pascha, przynajmniej dla niektórych Żydów aszkenazyjskich z okresu średniowiecza, była urzeczywistnieniem tej przemocy i zemsty. Dla tych samych Żydów Pascha była ściśle związana z dwoma rodzajami krwi — krwią baranka i krwią obrzezania, które postrzegano w kategoriach ofiarnych i zbawczych. Obrzezanie zaczęło nabierać właściwości egzorcyzmów wśród średniowiecznych Żydów aszkenazyjskich. Te dwa rodzaje krwi oznaczały dwie różne boskie rzeczywistości: krew obrzezania reprezentowała Boże miłosierdzie dla dzieci Izraela; krew baranka reprezentowała Bożą sprawiedliwość wobec wrogów dzieci Izraela. Fascynujące i wstrząsające jest to, jak przekształciło się to w instrumentalizację krwi chrześcijan podczas sederu paschalnego; Profesor Toaff teoretyzuje, że:
Jakby nie pozostawiając wątpliwości co do wstrętu do tej odmiany judaizmu aszkenazyjskiego, oprócz kropli krwi dziecka Edomu, Toaff idzie dalej i opowiada, jak historie prawdziwych części ciała zostały ugniecione razem w charoset, który jest skądinąd smaczną mieszanką owoców, orzechów i wina, jaką miałem okazję jeść. Uważano, przynajmniej według spekulacji Toaffa, że elementy - użycie krwi i jawny kanibalizm - przyspieszą odkupienie Izraela i ukarzą jego wrogów. Chociaż jest to wprawdzie ohydne, profesor Toaff jest najbliżej przedstawienia teologicznego uzasadnienia, a może bardziej sprawiedliwie, teologicznego uzasadnienia tej praktyki. Jest to, i to oczywiste, tak obce uszom chrześcijan. Nawet jeśli zsumować nasze wspólne słabostki i grzechy – i są one gigantyczneChrześcijaństwo nie jest w stanie błogosławić i celebrować tego typu zgniłych i haniebnych zachowań. Taka praktyka, nawet w najbardziej wypaczonej interpretacji chrześcijaństwa, nigdy nie mogłaby się zmaterializować: jest po prostu zbyt odległa od nauczania i misji Założyciela. Na przykład, chociaż wymuszone nawrócenia lub próby przymusowych nawróceń z powodów politycznych, społecznych, a nawet religijnych są niestety częścią historii chrześcijaństwa, reprezentują one coś głęboko sprzecznego z tym, czym jest chrześcijaństwo i czego wymaga, tj . Chrystus musi być zasadniczo dobrowolny. Jako religia wyznaniowa musi być dobrowolna, aby była zbawienna.Nawet jako agresywnie misyjna religia, zjawisko prób przymusowych nawróceń zawsze było sprzeczne z podstawowymi naukami i zasadami chrześcijaństwa. Niemniej jednak „jesteśmy jego właścicielami” i nie możemy uchylać się od odpowiedzialności za studiowanie i traktowanie go jako czarnej plamy na historii chrześcijaństwa. W pewnym sensie wymuszone nawrócenia były zawsze zasadniczo anomalią w chrześcijaństwie. Z kolei praktyka i teologia mordu rytualnego wśród średniowiecznych Żydów aszkenazyjskich, nawet jeśli jest „zdeformowana”, wywodzi się ze źródła samego judaizmu – przyjmuje coś normatywnego w głównym nurcie judaizmu, to znaczy nienawiść i przekleństwo wobec nie -Żyd i wyniesienie tego uczucia na płaszczyznę działania. Nie jest to deformujący wariant, który jest zasadniczo sprzeczny z etosem leżącym u podstaw religii; jest to coś w zgodzie z nim, nawet jeśli jest jego skrajną manifestacją . I dlatego, jako taka, sama w sobie jest oskarżeniem judaizmujako deformacja szczątkowej religii tych żydowskich negujących Chrystusa i ich potomstwa. Judaizm po Chrystusie jest więc religią opartą na błędnej i szowinistycznej wyobcowaniu, która sprowadza się do bezbożnej i nieusankcjonowanej wściekłości przeciwko „innemu”. Morderstwo rytualne „innego” jest po prostu przedłużeniem tej wściekłości. W sercu judaizmu talmudycznego jest coś, co jest zasadniczo mściwe i gniewne – coś, co jest przesiąknięte przekleństwami i nienawiścią. Podczas gdy sam mord rytualny był anomalią w głównym nurcie judaizmu, nie jest on zasadniczo anomalny w stosunku do ukrytego i ożywiającego ducha nienawiści do „innego”. Jeśli składanie ofiar z dzieci, o których mówi się w każdym „oszczerstwie o krwi”, wydaje się zbyt absurdalne, by w to uwierzyć, jeszcze jeden poprzednik – lub pozorne uzasadnienie – znajduje się w samej historii Paschy. Talmud zawiera opowieść o tym, że faraon został dotknięty trądem w ramach kary za prześladowania Izraela, a faraon z kolei łagodził jego chorą skórę, kąpiąc się we krwi żydowskich chłopców. Podczas gdy ta talmudyczna legenda była w dużej mierze ignorowana przez większość grup żydowskich, Żydzi aszkenazyjscy włączyli ją w widoczny sposób do swoich tradycji paschalnych. Drzeworyty Hagadyobszernie pokazują młodych żydowskich chłopców jako ofiary tej formy dzieciobójstwa. Według prof . Oskarżenie zostało więc postawione na głowie lub ogólnie podporządkowane zbrodni mordowania dzieci w celach rytualnych lub leczniczych, którą następnie zdegradowano w skali powagi, jako aberrację, której wrogowie Żydów (w tym chrześcijan) byli też winny”. +++ Jako kod dla środowiska żydostwa aszkenazyjskiego i jego wściekłej nienawiści do chrześcijaństwa, profesor Toaff omawia pewne szczegóły dotyczące niewiarygodnych wydarzeń, o których mówi się, że odpowiadają chrześcijańskiemu zapałowi religijnemu towarzyszącemu wyprawom krzyżowym, które chronologicznie miały miejsce kilka sto lat przed wydarzeniami w Trydencie w 1475 r. Gdy armie krzyżowców przechodziły przez Niemcy i Włochy w drodze na wschód, najwyraźniej powszechne były próby przymusowej konwersji Żydów. To, co wydarzyło się w odpowiedzi, nie było:
Innymi słowy, w okolicznościach bez precedensu niemieccy Żydzi poświęcili życie swoje i swoich dzieci, aby uniknąć chrztu wbrew ich woli. W ten sposób „niemieccy Żydzi byli terroryzowani możliwością przymusowego nawrócenia na chrześcijaństwo”. Implikowane przez włączenie tego wydarzenia przez profesora Toaffa, masowe poświęcenie Żydów, które towarzyszyło pierwszej krucjacie, wzmogło i tak już żywe żydowskie pragnienie zemsty. Ofiary wcześniejszych chrześcijańskich prób przymusowych nawróceń – stłoczone w swoich synagogach i naradzające się, komu spośród nich dokonać aktu zbiorowej rzezi – zostały pomszczone według profesora Toaffa w tym samym miejscu – w przedpokoju synagogi i złożone w ofierze chrześcijańskie dziecko stało się częścią makabrycznego rytuału, w którym brali udział wszyscy kongreganci. Z tego wszystkiego można wyciągnąć wniosek, że niemieckie żydostwo posiadało szczególny fanatyzm, który przewyższał inne grupy żydowskie. W pewnym sensie Żydzi aszkenazyjscy mieli rację, jeśli chodzi o własne zaangażowanie w swoją wiarę: byli gotowi znosić i wyrządzać straszne rzeczy w swoim imieniu. Oczywiście, analiza profesora Toaffa tego rodzaju historycznego glosu ma na celu wywołanie zrozumienia mentalności Aszkenazyjczyków – prawie rozgrzeszenie zbrodni chrześcijańskiego mordu rytualnego, biorąc pod uwagę kontekst i pamięć zadanych im cierpień. Nienawiść, przekleństwa, złośliwość tych Żydów wobec chrześcijan wśród nich była przytłaczająca. Ten punkt jest czymś, co zasługuje na szczególną uwagę. Jeśli weźmiemy pod uwagę trzecie prawo Newtona, tj, formalnie stwierdzone, dla każdego działania istnieje równa i przeciwna reakcja, i zastosuj to do ludzkiego zachowania i pamięci, a ponadto, jeśli poważnie potraktujemy ideę, że doświadczenie Żydów aszkenazyjskich podczas pierwszej krucjaty było tym, co zostało przekazana nam, to brutalne i szalone działania późniejszych Żydów aszkenazyjskich nie są usprawiedliwione, ale zrozumiane, przynajmniej w pewnym sensie. Nie ma nawet znaczenia, czy armie krzyżowców i okoliczna ludność faktycznie próbowały wymusić nawrócenie mas Żydów, którzy z kolei popełnili samobójstwo, aby uniknąć chrzcielnicy. Liczy się to, że późniejsi Żydzi wierzyli, że tak. Co do mnie, jeśli moi chrześcijańscy przodkowie w wierze naruszyli pierwszą zasadę nawrócenia, grożąc Żydom, tj.jego zasadniczo dobrowolny charakter, to zasługują na potępienie za to rażące naruszenie wartości chrześcijańskich. A jeśli można uwierzyć, że doszło do przymusowych nawróceń, to jest też prawdopodobne, że gniew, który skłonił chrześcijan do chwycenia za broń przeciwko muzułmanom, którzy okupowali i bezcześcili chrześcijańskie miejsca święte – te same miejsca, w których Żydzi spiskowali, by zamordować naszego Pana – prawdopodobnie zmotywowało tych samych chrześcijan do braku cierpliwości dla Żydów, którzy nadal sprzeciwiali się Panu. A jeśli profesor Toaff ma rację, łącząc to doświadczenie z późniejszą praktyką mordu rytualnego, być może w pewnym sensie ponosimy współodpowiedzialność za to, co zrobili. +++ Jeśli pierwsze rozdziały Krwawej Paschy ilustrują zarówno atmosferę Żydów aszkenazyjskich w północnych Włoszech, jak i ich nienawiść i pogardę dla chrześcijaństwa i chrześcijan, wraz z poszlakami tego, jak ta nienawiść mogła – i rzeczywiście się objawiła – w morderstwie i ukrzyżowania chrześcijańskich dzieci i spożywania ich krwi, ostatnie rozdziały są dogłębną analizą zapisów procesu trydenckiego. W ten sposób profesor Toaff rekonstruuje zeznania oskarżonych z myślą o porównaniu ich zeznań z niuansami judaizmu aszkenazyjskiego. Krytycy, tj . wszyscy żyjący historycy, stanowiska Ariela Toaffa zawsze utrzymywali, że „zeznania” oskarżonych z Trydentu są funkcjonalnie bezużyteczne, ponieważ zostały uzyskane przy użyciu technik przesłuchań, które, przynajmniej dzisiaj, uznalibyśmy za wymuszone. Jako osoba zaznajomiona, przynajmniej częściowo, z tradycyjnymi angielskimi prawami powszechnymi przyznanymi oskarżonemu podczas przesłuchania, w tym z prawem do nieobciążania samego siebie, ja również jestem całkowicie przeciwny technikom opartym na przymusie. Interesujące jest jednak to, że wojsko USA – potajemnie – i Siły Obronne Izraela stosują „wzmocnione przesłuchanie” ( tj.tortury pod inną nazwą) techniki regularnie wyszukujące prawdę. Wskazuje to, że zawodowi śledczy, którzy przesłuchują ludzi w sytuacjach zagrażających życiu, uważają, że tortury są uzasadnione. Nie jest to obrona „tortur” jako narzędzia dochodzeniowego, ale bezkrytyczne odrzucanie zeznań uzyskanych za pomocą tego typu technik wydaje się zbyt szerokie. Potępienie „tortur” w postępowaniu sądowym można podtrzymać, jednocześnie oceniając uzyskane oświadczenia jako takie pod kątem wewnętrznej i zewnętrznej spójności oraz cech potwierdzających. Innymi słowy, kategoryczne odrzucenie „wyznań” jest zbyt karalne, jeśli stawką jest poszukiwanie prawdy; w rzeczywistości jest to równie podejrzane, jak przyjmowanie zeznań za dobrą monetę. To, co należy zrobić – i to, co zrobił profesor Toaff – to rozebrać zeznania, aby ustalić, czy zawierają elementy prawdy. Odkrył, prawie całkowicie, że tak. A sugestia, poczyniona niedbale, że oskarżeni jedynie przyznali się – lub podpisali – słowa, które przesłuchujący chcieli, aby przyjęli, nie jest zgodna z naturą i treścią tego, co stwierdzały zeznania, przynajmniej w Trydencie. Sprzeciw wobec „tortur” wobec oskarżonych z Trydentu wydaje się być słomianym chwytem – czymś, co ma na celu odwrócenie uwagi od tego, co wyznali oskarżeni z Trydentu. Tak więc część tej rekonstrukcji wydaje się mieć na celu obalenie zarzutu, że zeznania – i stosowanie tortur – jedynie wydobyły od oskarżonych zeznania w formie, jaką chcieli usłyszeć przewodniczący. Niezależnie od tego, czy profesor Toaff zamierzył taki wynik, czy też był to produkt uboczny uczciwego zbadania zeznań i dojścia do takiego wniosku, wynik końcowy jest taki, że przekazuje on, że nie uważa, iż zeznania były powtarzaniem tego, co chcieli usłyszeć chrześcijańscy sędziowie, ponieważ jest zbyt przesiąknięty ezoteryką żydowskich rytuałów i języka, który często gubił się w sądzie. Świadectwo, jeśli chodzi o wyznania, jak i dlaczego, zbyt dobrze pasuje do środowiska i źródeł średniowiecznego judaizmu aszkenazyjskiego. Innymi słowy, było to zbyt dokładne, aby mogło być dziełem trybunału. ostatecznym rezultatem jest to, że komunikuje, że nie uważa, aby zeznania były powtórzeniem tego, co chcieli usłyszeć chrześcijańscy sędziowie, ponieważ jest ono zbyt przesiąknięte ezoteryką żydowskich rytuałów i języka, które często gubiono w trybunale. Świadectwo, jeśli chodzi o wyznania, jak i dlaczego, zbyt dobrze pasuje do środowiska i źródeł średniowiecznego judaizmu aszkenazyjskiego. Innymi słowy, było to zbyt dokładne, aby mogło być dziełem trybunału. ostatecznym rezultatem jest to, że komunikuje, że nie uważa, aby zeznania były powtórzeniem tego, co chcieli usłyszeć chrześcijańscy sędziowie, ponieważ jest ono zbyt przesiąknięte ezoteryką żydowskich rytuałów i języka, które często gubiono w trybunale. Świadectwo, jeśli chodzi o wyznania, jak i dlaczego, zbyt dobrze pasuje do środowiska i źródeł średniowiecznego judaizmu aszkenazyjskiego. Innymi słowy, było to zbyt dokładne, aby mogło być dziełem trybunału. Świadectwo i rekonstrukcja są straszne – to, co opowiada, jest piekielne. Upiorna liturgia, która towarzyszyła średniowiecznej aszkenazyjskiej Paschy, została zrekonstruowana przez profesora Toaffa w trzech częściach – Seder , Pamiątka Męki Pańskiej i „Robiąc figę”.
Seder dla oskarżonych w Trydencie rozpoczął się dość tradycyjnie – i tak jest opisany – ale potem się rozszedł: „zgodnie ze zwyczajem Żydów aszkenazyjskich przekleństwa rzucone Egipcjanom zostały przekształcone w inwektywę przeciwko wszystkim narodom i wrogom znienawidzonym przez Izrael , z wyraźnym odniesieniem do chrześcijan”. Warto zauważyć, że ten zwyczaj rzucania klątwy na chrześcijan poprzedzał, zdaniem profesora Toaffa, nawet pierwszą krucjatę. Nawiasem mówiąc, klątwy wypowiedziane, nawet jeśli chodzi o Egipcjan, były wypowiadane tylko przez Żydów aszkenazyjskich podczas ich sederów i nieznane Żydom sefardyjskim i włoskim. Toaff pisze: „ Sederw ten sposób stał się skandalicznym przejawem nastrojów antychrześcijańskich, wychwalanych przez symboliczne czyny i znaczenia oraz palące przekleństwa, który teraz wykorzystywał zdumiewające wydarzenia exodusu Żydów z Egiptu, po prostu jako pretekst”. Po kolacji i związanym z nią błogosławieństwie, kolejną innowacją aszkenazyjską była nowa „brutalna inwektywa” przeciwko chrześcijanom: „Wyrzygajcie swój gniew na narody, które odmówiły uznania was, i na ich królestwa, które nie wzywają waszego imienia, które pożarły Jakuba i zniszczył jego siedzibę. Skieruj swój gniew na nich, dosięgnij ich swoją pogardą; prześladujcie ich z wściekłością, sprawcie, by zginęli spod boskiego nieba”. Według słów profesora Toaffa, ta klątwa miała wywołać gniew wśród chrześcijan i przyspieszyć odkupienie Izraela; on pisze:
Porównaj średniowieczny seder aszkenazyjski ze współczesnym opisem sederu paschalnego , napisanym przez anonimowych autorów tego samego artykułu w Wikipedii : „ Seder jest okazją do uwielbienia i dziękczynienia oraz ponownego poświęcenia się idei wyzwolenia. Co więcej, słowa i rytuały Sederu są głównym narzędziem przekazywania wiary żydowskiej z dziadka na dziecko i z pokolenia na pokolenie”. Witriol średniowiecznego sederu aszkenazyjskiego jest prawie całkowicie oparty na wściekłości i zemście - idee wyzwolenia i kary są przyszłościowe i karzą. Dla średniowiecznych Żydów aszkenazyjskich Sederbył skierowany przede wszystkim jako narzędzie zemsty, w szczególności na chrześcijanach - co, jak wyraźnie pokazują wyznania trydenckie, miało wkrótce zostać odegrane w czasie rzeczywistym. Podsumowując, poza wrogością Sederu praktykowanego przez tych Żydów aszkenazyjskich, świadectwo ściśle potwierdzało rzeczywistość. Według profesora Toaffa „w istocie tak zwane„ wyznania ”oskarżonych podczas procesów trydenckich, odnoszące się do rytuałów sederu i hagady paschalnej, są postrzegane jako precyzyjne i zgodne z prawdą”.
Profesor Toaff szczegółowo opisuje dwa aspekty średniowiecznego rytu liturgicznego sederu wykonywanego przez Żydów aszkenazyjskich — użycie krwi chrześcijańskiego dziecka w winie podczas samego sederu i uzyskanie jej poprzez rytualne ukrzyżowanie tego samego dziecka. Istota ceremonii została opisana w następujący sposób:
Oskarżeni z Trydentu zauważyli, że „używają [d] krwi jako smutnej pamiątki Jezusa w zniewadze i pogardzie Jezusa, Boga chrześcijan, i co roku odprawiamy pamiątkę tej męki… co roku mieszając krew chrześcijańskiego chłopca w ich przaśny chleb”. Ponadto „chrześcijański chłopiec, który miał zostać ukrzyżowany podczas obrzędu upamiętniającego haniebną mękę Chrystusa, musiał mieć mniej niż siedem lat i być płci męskiej”. Toaff zauważa świadectwo, że „wszyscy obecni kładli ręce, to jedna, to druga, jakby chcieli udusić dziecko, ponieważ Żydzi wierzą, że okazują sobie zasługi przed Bogiem, demonstrując swój udział w ofierze chrześcijańskiego dziecka ”. Historia i pochodzenie tej ofiary złożonej w celu wyszydzenia Chrystusa zostało potwierdzone przez najbardziej uczonych i najstarszych oskarżonych z Trydentu — opowiada Toaff:
Powiązanie, które profesor Toaff nawiązał wcześniej w odniesieniu do zrozumienia przez Aszkenazyjczyków krwi baranka i jej mściwych właściwości – oraz potrzeby odtworzenia jej w sederze paschalnym, zostało w pełni uwypuklone w tym fragmencie i zeznaniu jednego z oskarżonych:
Profesor Toaff wskazuje, że potwierdzenie tego świadectwa ma związek z panującymi wówczas zwyczajami pogrzebowymi Żydów aszkenazyjskich, którzy dotknęli trumny i grobowca w zbiorowym akcie, który stanowił wspólny egzorcyzm. Ponadto wzmianka o rabinach, o których oskarżeni twierdzili, że nauczyli oskarżonego zawiłości tego obrządku, odpowiadała prawdziwym i godnym uwagi rabinom aszkenazyjskim. Krew dodawano do zagniecionego ciasta na przaśny chleb, a także dodawano ją do wina podczas obiadu. Dodanie krwi do chleba wydaje się wyraźnie, zdaniem oskarżonych, „spożywać” chleb zarówno jako znak oburzenia wobec Chrystusa, jak i jako wyraz zwierzchnictwa nad Chrystusem poprzez spożywanie Go przez Izrael, tj .„spożywanie przaśnego chleba z chrześcijańską krwią oznacza chrześcijan, którzy poszli na zatracenie wraz z Jego śmiercią. W ten sposób chrześcijańska krew zawarta w przaśnym chlebie zostanie spożyta i całkowicie skonsumowana”. Co ciekawe, profesor Toaff znajduje pewne potwierdzenie rytuału w jednym ze szczegółów dostarczonych przez oskarżonych, które prawdopodobnie byłyby poza wiedzą chrześcijańskich śledczych. W szczególności przekleństwo, które towarzyszyło końcowemu przygotowaniu przaśnego chleba z krwią, przypominało inwektywę towarzyszącą przekleństwu Rosz Ha-Szana . Innymi słowy, ten szczegół zeznań nie mógł być wynikiem tortur. Sam Seder obejmował użycie krwi chrześcijańskiego dziecka bezpośrednio przed recytacją dziesięciu przekleństw przeciwko Egiptowi . Krew wlewana do wina była częścią rytuału przeklinania Egipcjan i pogan, aw szczególności chrześcijan. Głowa rodziny zanurzała palec w winie i skropiła nim stół, recytując „to jest krew chrześcijańskiego dziecka”. Opisując ten aspekt rytuału, profesor Toaff wskazuje, że opis gestów i porządku nie jest czymś, co ktoś z zewnątrz zrozumiałby i docenił. Innymi słowy, same szczegóły zawarte w zeznaniach oznaczają prawdziwość, której przesłuchujący nie byli w stanie kontrolować. Jeśli całe to wino i chleb używane jako ceremonialne pamiątki mają charakter eucharystyczny, a raczej antyeucharystyczny, to widzimy coś, co jest żydowskim rytuałem, który uznaje Jego znaczenie i centralne miejsce, ale przekształca się w coś okropnego i wyjątkowo bluźnierczy. W dziwny sposób opis tej ceremonii będzie szczególnie zrozumiały dla katolików, którzy rozumieją znaczenie chleba i wina w ofierze. Ten anty-Eucharystia stworzony przez średniowiecznych Żydów jest tak odrażający i godny pogardy właśnie dlatego, że jest ceremonią oferowaną przez właściwych ludzi, tj ., Żydzi, ale z niewłaściwych powodów. Jest to więc niebezpiecznie bliskie „czarnej mszy”, która również uznaje moc i skuteczność Chrystusa, choćby tylko po to, by z Niego kpić i wyśmiewać się. W pewnym sensie Żydzi, bez względu na to, co robią, nie mogą uniknąć Nazarejczyka i są niejako zmuszeni do dalszego zwracania na Niego uwagi, nawet jeśli ta uwaga jest okropna. Ta ostra nienawiść i przekleństwa pasują do rodzaju nauczania pokoleniowego, by nienawidzić i nienawidzić chrześcijan. Toaff odnotowuje oskarżenie nawróconego Żyda, który napominał swoich współbraci w następujący sposób:
Oskarżeni przyznali, że zwyczaj ten był nieznany wśród włoskich Żydów, a nawet nie do końca akceptowany w społeczności aszkenazyjskiej. Pisze również, że niektórzy Żydzi zeznali, że obawiali się, że niektórzy członkowie społeczności aszkenazyjskiej zgłoszą ich pewnym starszym żydowskim, którzy z kolei zgłoszą ich władzom.
Dla Anglo-Amerykanów „figa” jest czymś obcym. Ale jeśli porównamy to do pokazywania środkowego palca, najczęściej spotykanego na amerykańskich drogach, rzucimy okiem na to, czym jest „figa” – ale jest to jeszcze bardziej obsceniczne w kulturach, w których jest używane. Zatem „figa” w całej swojej nieprzyzwoitości była być może odpowiednim sposobem na zakończenie tego makabrycznego i gniewnego rytuału. I rzeczywiście, jakby ofiarowując kod do całkowicie przerażającej sceny średniowiecznego sederu aszkenazyjskiego , profesor Toaff opowiada o ceremonii, która miała miejsce z ciałem chrześcijańskiego dziecka po jego zamordowaniu i pobraniu krwi. Nabożeństwo szabatowe rozpoczynało się od złożenia ciała zmarłego chrześcijańskiego dziecka na jałmużnie, który był swego rodzaju centralnym stołem i amboną. Według zeznań, nad ciałem wygłoszono płomienne kazanie potępiające chrześcijaństwo, w którym straszliwie bluźniono Jezusowi i Jego Matce. Czystość matki naszego Pana była bezlitośnie wyszydzana, a także oczerniano jego pochodzenie. Treść kazania, według profesora Toaffa, mieści się w późniejszych hebrajskich kontrewangeliachnapisany przez członków niemieckiej społeczności żydowskiej. I chociaż kazanie przywódcy na nabożeństwie szabatowym w związku z zabójstwem Szymona było starsze niż te polemiczne pisma antychrześcijańskie, były one „niewątpliwie charakterystyczne dla nietolerancyjnego klimatu pewnej części późnośredniowiecznego judaizmu aszkenazyjskiego”. W tym celu profesor Toaff odwołuje się do kilku innych przypadków, w których podobne oszczerstwa przeciwko naszemu Panu i Matce Bożej były znane i ścigane w tym okresie w północnych Włoszech. Po kazaniu profesor Toaff zauważa, co oskarżeni opisali, co wydarzyło się później:
Profesor Toaff wyjaśnia, że ten rytuał był wyraźnie skierowany do Chrystusa – dziecko, Szymon, było jedynie przypadkowe – zauważa:
W tym strasznym spektaklu profesor Toaff zauważył pewne podobieństwo między wieloletnią praktyką kapparot , w której ortodoksyjni Żydzi do dziś wymachują nad głową młodym kogutem z wolnego wybiegu, aby przenieść swoje grzechy na kurę, którą następnie rytualnie zabija się i zjedzony. To symboliczne przypisanie Chrystusa – i grzechu – komuś innemu ma odległy odpowiednik, pisze profesor Toaff:
Reasumując, antyrytuał, jak przyznali się obrońcy Trydentu jako udawana pamiątka Męki Pańskiej, jest jak odwrócona liturgia Wielkiego Piątku. Podczas gdy my katolicy, w czci i współczuciu dla naszego ukrzyżowanego Pana, kochamy Go i modlimy się za świat, w tym za Żydów; ci Żydzi na nowo szydzili z Niego krwią niewinnego dziecka i przeklinali Go i Jego wyznawców. Mówi się o niebiańskiej służbie zadośćuczynienia i błagania; drugi, piekielne wezwanie zemsty, wywołane jeszcze większym przelaniem niewinnej krwi. Jeśli to prawda, a z pewnością na to wygląda, była to jedna z najbardziej diabelskich rzeczy, jakie kiedykolwiek czytałem. +++ Paschy Krwijest książką wstrząsającą i odkrywczą. Niezależnie od tego, czy profesor Toaff zdawał sobie z tego sprawę w tamtym czasie, napisał jedną z najbrzydszych i najohydniejszych relacji z historii Żydów. To, co opisuje, niemal od początku do końca, to krwiożerczy (dosłownie) naród, który jest najgorszym z ludzi, który knuje i przeklina swoich sąsiadów, kradnie i rabuje, morduje i zniewala – a wszystko to z wypaczoną sankcją Bóg. Teraz rozumiem, kiedy ogarniam to wszystko, dlaczego antysemita chciałby, żeby to dotarło do szerszej publiczności: jedynym wnioskiem, jaki można z tego wyciągnąć, jest to, że Żydzi są wyjątkowo odrażającym i odrażającym narodem. Biorąc pod uwagę, że sama książka jest dobrze napisana i dobrze uzasadniona, trudno uwierzyć, że ktoś tak zdolny i inteligentny jak profesor Toaff mógł przeoczyć znaczenie tego, co publikował. I w tym tkwi pytanie, czy profesor Toaff przekonał swoich czytelników o prawdziwości przynajmniej niektórych narracji „Blood Libel”? Jego dowód, który rozciąga się od tekstu, przez poszlaki, aż po zeznania, jest porywający i przekonujący. Jako minimum profesor Toaff stworzył aurę wiarygodności, która sprawia, że „zniesławienie krwi” jest wiarygodne, a nawet prawdopodobne. W ten sposób otworzyło się zupełnie nowe spojrzenie na średniowieczny świat – takie, które jest brzemienne magią, miksturami, złymi oczami i klątwami. A jeśli to prawda, jest to straszny i niszczący ślad w żydowskiej historii – haniebna i okropna praktyka, która niemal wymyka się wierze. Wskazówki potwierdzające, które profesor Toaff zbiera, aby potwierdzić zeznania, są również potężne, nawet jeśli czasami czułem, że potwierdzenie w niektórych punktach było słabe. Ze swojej strony, po przeczytaniu i ponownym przeczytaniu tej książki w celu napisania tej recenzji, po przemyśleniu i zastanowieniu się, wychodzę w zasadzie tam, gdzie pojawia się profesor Toaff - że jest bardziej prawdopodobne niż nie, że niektóre z „oszczerstw o krwi” oskarżeni zrobili to, o co zostali oskarżeni, i zrobili to z powodów, do których się przyznali. Nieuniknionym wnioskiem, który, jak sądzę, pominął profesor Toaff w swoim wniosku, jest to, że jeśli ma rację, to niektórzyŻydzi aszkenazyjscy krzyżowali chrześcijańskie dzieci i używali ich krwi jako część zrytualizowanego przekleństwa Paschy, które było na tyle powszechne, że nauczano go i praktykowano wśród czołowych średniowiecznych rabinów aszkenazyjskich, powinniśmy prawdopodobnie założyć, że miało to miejsce częściej w tej epoce, niż profesor Toaff jest skłonny przyznać, a być może częściej niż liczba zgłoszonych przypadków, które dotarły do nas z zapisów historycznych. A jeśli to prawda, świadczy to o czymś naprawdę zepsutym w rdzeniu judaizmu aszkenazyjskiego. Część mnie nie chce w to uwierzyć – tak trudno jest zinternalizować tego typu zarzuty i oskarżenia. Jest to tak niepokojące, że niewątpliwie wpływa na moją podświadomą reakcję na Żydów w sposób, którego chciałbym uniknąć. Przynajmniej na razie antagonizm między Żydami i chrześcijanami na Zachodzie przebiega bez użycia przemocy – pod płaszczykiem cywilizacyjnego konfliktu ideologii i religii. Jednak konflikt na Zachodzie toczy się przy braku zdolności Żydów do wpływania na proces polityczny w sposób, w jaki robili to np. w komunistycznym Związku Radzieckim z autorytarnym rządem i ideologią, że masowe mordy były uzasadnione w celu bezklasowa marksistowska utopia; lub w Izraelu jako państwie żydowskim coraz bardziej zdominowanym przez tych samych typów religijnie fanatycznych i etnonacjonalistycznych Żydów, którzy przed wiekami angażowali się w mordy rytualne na chrześcijańskich chłopcach; lub wśród dominującego neokonserwatywnego establishmentu amerykańskiej polityki zagranicznej, który podżegał do wojen z wrogami Izraela, a teraz z chrześcijańską Rosją, postrzeganą w czasach bolszewickich jakohistoryczny wróg narodu żydowskiego. Oznacza to, że należy wziąć pod uwagę bardzo znaczącą rolę Żydów w bolszewickiej rzezi rosyjskich chrześcijan w ubiegłym stuleciu, współczesną przemoc i wywłaszczanie Żydów wobec Palestyńczyków w Izraelu oraz niedawne neokonserwatywne wojny na całym Bliskim Wschodzie i na Ukrainie ( patrz tutaj i tutaj ). I jest oczywiste, że anty-białe i antychrześcijańskie ideologie stają się coraz bardziej powszechne, gdy Zachód przekształca się w społeczeństwa zdominowane przez nie-białych (w tym żydowską elitę wrogo nastawioną do tradycyjnego ludu pochodzenia europejskiego i chrześcijańskiej kultury Zachodu, która odegrała kluczową rolę ww tworzeniu wieloetnicznego, wielokulturowego Zachodu) i niechrześcijanami, więc nie jest wcale nieprawdopodobne, że trwający tysiąclecia konflikt między Żydami a chrześcijanami przerodzi się w przemoc. W takim stopniu, w jakim historyczna niechęć Żydów do chrześcijan ma jakieś współczesne znaczenie, tj . jeśli ta nienawiść nadal infekuje postawy Żydów wobec chrześcijan i ich świata, to profesor Toaff ujawnił historyczne źródło żydowskiej nienawiści, które – nawet w brak rytualnych chrześcijańskich ofiar z dzieci — jest zdumiewający i przerażający. Święty Szymonie, módl się za nami. |
https://www.theoccidentalobserver.net/2023/06/12/__trashed-3/
