Notre Charge Apostolique
Our Apostolic Mandate
“Our Apostolic Mandate”
Given by Pope Pius X to the French Bishops
Our Apostolic Mandate requires from Us that We watch over the purity of the Faith and the integrity of Catholic discipline. It requires from Us that We protect the faithful from evil and error; especially so when evil and error are presented in dynamic language which, concealing vague notions and ambiguous expressions with emotional and high-sounding words, is likely to set ablaze the hearts of men in pursuit of ideals which, whilst attractive, are nonetheless nefarious. Such were not so long ago the doctrines of the so-called philosophers of the 18th century, the doctrines of the Revolution and Liberalism which have been so often condemned; such are even today the theories of the Sillon which, under the glowing appearance of generosity, are all too often wanting in clarity, logic and truth. These theories do not belong to the Catholic or, for that matter, to the French Spirit.
We have long debated, Venerable Brethren, before We decided to solemnly and publicly speak Our mind on the Sillon. Only when your concern augmented Our own did We decide to do so. For We love, indeed, the valiant young people who fight under the Sillon’s banner, and We deem them worthy of praise and admiration in many respects. We love their leaders, whom We are pleased to acknowledge as noble souls on a level above vulgar passions, and inspired with the noblest form of enthusiasm in their quest for goodness. You have seen, Venerable Brethren, how, imbued with a living realization of the brotherhood of men, and supported in their selfless efforts by their love of Jesus Christ and a strict observance of their religious duties, they sought out those who labor and suffer in order to set them on their feet again.
This was shortly after Our Predecessor Leo XIII of happy memory had issued his remarkable Encyclical on the condition of the working class. Speaking through her supreme leader, the Church had just poured out of the tenderness of her motherly love over the humble and the lowly, and it looked as though she was calling out for an ever growing number of people to labor for the restoration of order and justice in our uneasy society. Was it not opportune, then, for the leaders of the Sillon to come forward and place at the service of the Church their troops of young believers who could fulfill her wishes and her hopes? And, in fact, the Sillon did raise among the workers the standard of Jesus Christ, the symbol of salvation for peoples and nations. Nourishing its social action at the fountain of divine grace, it did impose a respect for religion upon the least willing groups, accustoming the ignorant and the impious to hearing the Word of God. And, not seldom, during public debates, stung by a question, or sarcasm, you saw them jumping to their feet and proudly proclaiming their faith in the face of a hostile audience. This was the heyday of the Sillon; its brighter side accounts for the encouragement, and tokens of approval, which the bishops and the Holy See gave liberally when this religious fervor was still obscuring the true nature of the Sillonist movement.
For it must be said, Venerable Brethren, that our expectations have been frustrated in large measure. The day came when perceptive observers could discern alarming trends within the Sillon; the Sillon was losing its way. Could it have been otherwise? Its leaders were young, full of enthusiasm and self-confidence. But they were not adequately equipped with historical knowledge, sound philosophy, and solid theology to tackle without danger the difficult social problems in which their work and their inclinations were involving them. They were not sufficiently equipped to be on their guard against the penetration of liberal and Protestant concepts on doctrine and obedience.
They were given no small measure of advice. Admonition came after the advice but, to Our sorrow, both advice and reproaches ran off the sheath of their elusive souls, and were of no avail. Things came to such a pass that We should be failing in Our duty if kept silence any longer. We owe the truth to Our dear sons of the Sillon who are carried away by their generous ardor along the path strewn with errors and dangers. We owe the truth to a large number of seminarists and priests who have been drawn away by the Sillon, if not from the authority, at least from the guidance and influence of the bishops. We owe it also to the Church in which the Sillon is sowing discord and whose interests it endangers.
In the first place We must take up sharply the pretension of the Sillon to escape the jurisdiction of ecclesiastical authority. Indeed, the leaders of the Sillon claim that they are working in a field which is not that of the Church; they claim that they are pursuing aims in the temporal order only and not those of the spiritual order; that the Sillonist is simply a Catholic devoted to the betterment of the working class and to democratic endeavors by drawing from the practice of his faith the energy for his selfless efforts. They claim that, neither more nor less than a Catholic craftsman, farmer, economist or politician, the Sillonist is subject to common standards of behavior, yet without being bound in a special manner by the authority of the Church.
To reply to these fallacies is only to easy; for whom will they make believe that the Catholic Sillonists, the priests and seminarists enrolled in their ranks have in sight in their social work, only the temporal interests of the working class? To maintain this, We think, would be an insult to them. The truth is that the Sillonist leaders are self-confessed and irrepressible idealists; they claim to regenerate the working class by first elevating the conscience of Man; they have a social doctrine, and they have religious and philosophical principles for the reconstruction of society upon new foundations; they have a particular conception of human dignity, freedom, justice and brotherhood; and, in an attempt to justify their social dreams, they put forward the Gospel, but interpreted in their own way; and what is even more serious, they call to witness Christ, but a diminished and distorted Christ. Further, they teach these ideas in their study groups, and inculcate them upon their friends, and they also introduce them into their working procedures. Therefore they are really professors of social, civic, and religious morals; and whatever modifications they may introduce in the organization of the Sillonist movement, we have the right to say that the aims of the Sillon, its character and its action belong to the field of morals which is the proper domain of the Church. In view of all this, the Sillonist are deceiving themselves when they believe that they are working in a field that lies outside the limits of Church authority and of its doctrinal and directive power.
Even if their doctrines were free from errors, it would still be a very serious breach of Catholic discipline to decline obstinately the direction of those who have received from heaven the mission to guide individuals and communities along the straight path of truth and goodness. But, as We have already said, the evil lies far deeper; the Sillon, carried away by an ill-conceived love for the weak, has fallen into error.
Indeed, the Sillon proposes to raise up and re-educate the working class. But in this respect the principles of Catholic doctrine have been defined, and the history of Christian civilization bears witness to their beneficent fruitfulness. Our Predecessor of happy memory re-affirmed them in masterly documents, and all Catholics dealing with social questions have the duty to study them and to keep them in mind. He taught, among other things, that “Christian Democracy must preserve the diversity of classes which is assuredly the attribute of a soundly constituted State, and it must seek to give human society the form and character which God, its Author, has imparted to it.” Our Predecessor denounced “A certain Democracy which goes so far in wickedness as to place sovereignty in the people and aims at the suppression of classes and their leveling down.” At the same time, Leo XIII laid down for Catholics a program of action, the only program capable of putting society back onto its centuries old Christian basis. But what have the leaders of the Sillon done? Not only have they adopted a program and teaching different from that of Leo XIII (which would be of itself a singularly audacious decision on the part of laymen thus taking up, concurrent with the Sovereign Pontiff, the role of director of social action in the Church); but they have openly rejected the program laid out by Leo XIII, and have adopted another which is diametrically opposed to it. Further, they reject the doctrine recalled by Leo XIII on the essential principles of society; they place authority in the people, or gradually suppress it and strive, as their ideal, to effect the leveling down of the classes. In opposition to Catholic doctrine, therefore, they are proceeding towards a condemned ideal.
We know well that they flatter themselves with the idea of raising human dignity and the discredited condition of the working class. We know that they wish to render just and perfect the labor laws and the relations between employers and employees, thus causing a more complete justice and a greater measure of charity to prevail upon earth, and causing also a profound and fruitful transformation in society by which mankind would make an undreamed-of progress. Certainly, We do not blame these efforts; they would be excellent in every respect if the Sillonist did not forget that a person’s progress consists in developing his natural abilities by fresh motivations; that it consists also in permitting these motivations to operate within the frame of, and in conformity with, the laws of human nature. But, on the contrary, by ignoring the laws governing human nature and by breaking the bounds within which they operate, the human person is lead, not toward progress, but towards death. This, nevertheless, is what they want to do with human society; they dream of changing its natural and traditional foundations; they dream of a Future City built on different principles, and they dare to proclaim these more fruitful and more beneficial than the principles upon which the present Christian City rests.
No, Venerable Brethren, We must repeat with the utmost energy in these times of social and intellectual anarchy when everyone takes it upon himself to teach as a teacher and lawmaker – the City cannot be built otherwise than as God has built it; society cannot be setup unless the Church lays the foundations and supervises the work; no, civilization is not something yet to be found, nor is the New City to be built on hazy notions; it has been in existence and still is: it is Christian civilization, it is the Catholic City. It has only to be set up and restored continually against the unremitting attacks of insane dreamers, rebels and miscreants. OMNIA INSTAURARE IN CHRISTO.
Now, lest We be accused of judging too hastily and with unjustified rigor the social doctrines of the Sillon, We wish to examine their essential points.
The Sillon has a praise-worthy concern for human dignity, but it understands human dignity in the manner of some philosophers, of whom the Church does not at all feel proud. The first condition of that dignity is liberty, but viewed in the sense that, except in religious matters, each man is autonomous. This is the basis principle from which the Sillon draws further conclusions: today the people are in tutelage under an authority distinct from themselves; they must liberate themselves: political emancipation. They are also dependent upon employers who own the means of production, exploit, oppress and degrade the workers; they must shake off the yoke: economic emancipation. Finally, they are ruled by a caste preponderance in the direction of affairs. The people must break away from this dominion: intellectual emancipation. The leveling-down of differences from this three-fold point of view will bring about equality among men, and such equality is viewed as true human justice. A socio-political set-up resting on these two pillars of Liberty and Equality (to which Fraternity will presently be added), is what they call Democracy.
However, liberty and equality are, so to speak, no more than a negative side. The distinctive and positive aspect of Democracy is to be found in the largest possible participation of everyone in the government of public affairs. And this, in turn, comprises a three-fold aspect, namely political, economical, and moral.
At first, the Sillon does not wish to abolish political authority; on the contrary, it considers it necessary; but it wishes to divide it, or rather to multiply it in such a way that each citizen will become a kind of king. Authority, so they concede, comes from God, but it resides primarily in the people and expresses itself by means of elections or, better still, by selection. However, it still remains in the hands of the people; it does not escape their control. It will be an external authority, yet only in appearance; in fact, it will be internal because it will be an authority assented to.
All other things being equal, the same principle will apply to economics. Taken away from a specific group, management will be so well multiplied that each worker will himself become a kind of employer. The system by which the Sillon intends to actualize this economic ideal is not Sillonism, they say; it is a system of guilds in a number large enough to induce a healthy competition and to protect the workers’ independence; in this manner, they will not be bound to any guild in particular.
We come now to the principal aspect, the moral aspect. Since, as we have seen, authority is much reduced, another force is necessary to supplement it and to provide a permanent counterweight against individual selfishness. This new principle, this force, is the love of professional interest and of public interest, that is to say, the love of the very end of the profession and of society. Visualize a society in which, in the soul of everyone, along with the innate love of personal interest and family welfare, prevails love for one’s occupation and for the welfare of the community. Imagine this society in which, in the conscience of everyone, personal and family interests are so subordinate that a superior interest always takes precedence over them. Could not such a society almost do without any authority? And would it not be the embodiment of the ideal of human dignity, with each citizen having the soul of a king, and each worker the soul of a master? Snatched away from the pettiness of private interests, and raised up to the interests of the profession and, even higher, to those of the whole nation and, higher still, to those of the whole human race (for the Sillon’s field of vision is not bound by the national borders, it encompasses all men even to the ends of the earth), the human heart, enlarged by the love of the common-wealth, would embrace all comrades of the same profession, all compatriots, all men. Such is the ideal of human greatness and nobility to be attained through the famous popular trilogy: LIBERTY, EQUALITY, FRATERNITY.
These three elements, namely political, economic, and moral, are inter-dependent and, as We have said, the moral element is dominant. Indeed, no political Democracy can survive if it is not anchored to an economic Democracy. But neither one nor the other is possible if it is not rooted in awareness by the human conscience of being invested with moral responsibilities and energies mutually commensurate. But granted the existence of that awareness, so created by conscious responsibilities and moral forces, the kind of Democracy arising from it will naturally reflect in deeds the consciousness and moral forces from which it flows. In the same manner, political Democracy will also issue from the trade-guild system. Thus, both political and economic Democracies, the latter bearing the former, will be fastened in the very consciousness of the people to unshakable bases.
To sum up, such is the theory, one could say the dream of the Sillon; and that is what its teaching aims at, what it calls the democratic education of the people, that is, raising to its maximum the conscience and civic responsibility of every one, from which will result economic and political Democracy and the reign of JUSTICE, LIBERTY, EQUALITY, FRATERNITY.
This brief explanation, Venerable Brethren, will show you clearly how much reason We have to say that the Sillon opposes doctrine to doctrine, that it seeks to build its City on a theory contrary to Catholic truth, and that falsifies the basis and essential notions which regulate social relations in any human society. The following considerations will make this opposition even more evident.
The Sillon places public authority primarily in the people, from whom it then flows into the government in such a manner, however, that it continues to reside in the people. But Leo XIII absolutely condemned this doctrine in his Encyclical “Diuturnum Illud” on political government in which he said:
“Modern writers in great numbers, following in the footsteps of those who called themselves philosophers in the last century, declare that all power comes from the people; consequently those who exercise power in society do not exercise it from their own authority, but from an authority delegated to them by the people and on the condition that it can be revoked by the will of the people from whom they hold it. Quite contrary is the sentiment of Catholics who hold that the right of government derives from God as its natural and necessary principle.”
Admittedly, the Sillon holds that authority – which first places in the people – descends from God, but in such a way: “as to return from below upwards, whilst in the organization of the Church power descends from above downwards.”
But besides its being abnormal for the delegation of power to ascend, since it is in its nature to descend, Leo XIII refuted in advance this attempt to reconcile Catholic Doctrine with the error of philosophism. For, he continues: “It is necessary to remark here that those who preside over the government of public affairs may indeed, in certain cases, be chosen by the will and judgment of the multitude without repugnance or opposition to Catholic doctrine. But whilst this choice marks out the ruler, it does not confer upon him the authority to govern; it does not delegate the power, it designates the person who will be invested with it.”
For the rest, if the people remain the holders of power, what becomes of authority? A shadow, a myth; there is no more law properly so-called, no more obedience. The Sillon acknowledges this: indeed, since it demands that threefold political, economic, and intellectual emancipation in the name of human dignity, the Future City in the formation of which it is engaged will have no masters and no servants. All citizens will be free; all comrades, all kings. A command, a precept would be viewed as an attack upon their freedom; subordination to any form of superiority would be a diminishment of the human person, and obedience a disgrace. Is it in this manner, Venerable Brethren, that the traditional doctrine of the Church represents social relations, even in the most perfect society? Has not every community of people, dependent and unequal by nature, need of an authority to direct their activity towards the common good and to enforce its laws? And if perverse individuals are to be found in a community (and there always are), should not authority be all the stronger as the selfishness of the wicked is more threatening? Further, – unless one greatly deceives oneself in the conception of liberty – can it be said with an atom of reason that authority and liberty are incompatible? Can one teach that obedience is contrary to human dignity and that the ideal would be to replace it by “accepted authority”? Did not St. Paul the Apostle foresee human society in all its possible stages of development when he bade the faithful to be subject to every authority? Does obedience to men as the legitimate representatives of God, that is to say in the final analysis, obedience to God, degrade Man and reduce him to a level unworthy of himself? Is the religious life which is based on obedience, contrary to the ideal of human nature? Were the Saints – the most obedient men, just slaves and degenerates? Finally, can you imagine social conditions in which Jesus Christ, if He returned to earth, would not give an example of obedience and, further, would no longer say: “Render to Caesar the things that are Caesar’s and to God the things that are God’s” ?
Teaching such doctrines, and applying them to its internal organization, the Sillon, therefore, sows erroneous and fatal notions on authority, liberty and obedience, among your Catholic youth. The same is true of justice and equality; the Sillon says that it is striving to establish an era of equality which, by that very fact, would be also an era of greater justice. Thus, to the Sillon, every inequality of condition is an injustice, or at least, a diminution of justice? Here we have a principle that conflicts sharply with the nature of things, a principle conducive to jealously, injustice, and subversive to any social order. Thus, Democracy alone will bring about the reign of perfect justice! Is this not an insult to other forms of government which are thereby debased to the level of sterile makeshifts? Besides, the Sillonists once again clash on this point with the teaching of Leo XIII. In the Encyclical on political government which We have already quoted, they could have read this: “Justice being preserved, it is not forbidden to the people to choose for themselves the form of government which best corresponds with their character or with the institutions and customs handed down by their forefathers.”
And the Encyclical alludes to the three well-known forms of government, thus implying that justice is compatible with any of them. And does not the Encyclical on the condition of the working class state clearly that justice can be restored within the existing social set-up – since it indicates the means of doing so? Undoubtedly, Leo XIII did not mean to speak of some form of justice, but of perfect justice. Therefore, when he said that justice could be found in any of the three aforesaid forms of government, he was teaching that in this respect Democracy does not enjoy a special privilege. The Sillonists who maintain the opposite view, either turn a deaf ear to the teaching of the Church or form for themselves an idea of justice and equality which is not Catholic.
The same applies to the notion of Fraternity which they found on the love of common interest or, beyond all philosophies and religions, on the mere notion of humanity, thus embracing with an equal love and tolerance all human beings and their miseries, whether these are intellectual, moral, or physical and temporal. But Catholic doctrine tells us that the primary duty of charity does not lie in the toleration of false ideas, however sincere they may be, nor in the theoretical or practical indifference towards the errors and vices in which we see our brethren plunged, but in the zeal for their intellectual and moral improvement as well as for their material well-being. Catholic doctrine further tells us that love for our neighbor flows from our love for God, Who is Father to all, and goal of the whole human family; and in Jesus Christ whose members we are, to the point that in doing good to others we are doing good to Jesus Christ Himself. Any other kind of love is sheer illusion, sterile and fleeting.
Indeed, we have the human experience of pagan and secular societies of ages past to show that concern for common interests or affinities of nature weigh very little against the passions and wild desires of the heart. No, Venerable Brethren, there is no genuine fraternity outside Christian charity. Through the love of God and His Son Jesus Christ Our Saviour, Christian charity embraces all men, comforts all, and leads all to the same faith and same heavenly happiness.
By separating fraternity from Christian charity thus understood, Democracy, far from being a progress, would mean a disastrous step backwards for civilization. If, as We desire with all Our heart, the highest possible peak of well being for society and its members is to be attained through fraternity or, as it is also called, universal solidarity, all minds must be united in the knowledge of Truth, all wills united in morality, and all hearts in the love of God and His Son Jesus Christ. But this union is attainable only by Catholic charity, and that is why Catholic charity alone can lead the people in the march of progress towards the ideal civilization.
Finally, at the root of all their fallacies on social questions, lie the false hopes of Sillonists on human dignity. According to them, Man will be a man truly worthy of the name only when he has acquired a strong, enlightened, and independent consciousness, able to do without a master, obeying only himself, and able to assume the most demanding responsibilities without faltering. Such are the big words by which human pride is exalted, like a dream carrying Man away without light, without guidance, and without help into the realm of illusion in which he will be destroyed by his errors and passions whilst awaiting the glorious day of his full consciousness. And that great day, when will it come? Unless human nature can be changed, which is not within the power of the Sillonists, will that day ever come? Did the Saints who brought human dignity to its highest point, possess that kind of dignity? And what of the lowly of this earth who are unable to raise so high but are content to plow their furrow modestly at the level where Providence placed them? They who are diligently discharging their duties with Christian humility, obedience, and patience, are they not also worthy of being called men? Will not Our Lord take them one day out of their obscurity and place them in heaven amongst the princes of His people?
We close here Our observations on the errors of the Sillon. We do not claim to have exhausted the subject, for We should yet draw your attention to other points that are equally false and dangerous, for example on the manner to interpret the concept of the coercive power of the Church. But We must now examine the influence of these errors upon the practical conduct and upon the social action of the Sillon.
The Sillonist doctrines are not kept within the domain of abstract philosophy; they are taught to Catholic youth and, even worse, efforts are made to apply them in everyday life. The Sillon is regarded as the nucleus of the Future City and, accordingly, it is being made to its image as much as possible. Indeed, the Sillon has no hierarchy. The governing elite has emerged from the rank and file by selection, that is, by imposing itself through its moral authority and its virtues. People join it freely, and freely they may leave it. Studies are carried out without a master, at the very most, with an adviser. The study groups are really intellectual pools in which each member is at once both master and student. The most complete fellowship prevails amongst its members, and draws their souls into close communion: hence the common soul of the Sillon. It has been called a “friendship”. Even the priest, on entering, lowers the eminent dignity of his priesthood and, by a strange reversal of roles, becomes a student, placing himself on a level with his young friends, and is no more than a comrade.
In these democratic practices and in the theories of the Ideal City from which they flow, you will recognize, Venerable Brethren, the hidden cause of the lack of discipline with which you have so often had to reproach the Sillon. It is not surprising that you do not find among the leaders and their comrades trained on these lines, whether seminarists or priests, the respect, the docility, and the obedience which are due to your authority and to yourselves; not is it surprising that you should be conscious of an underlying opposition on their part, and that, to your sorrow, you should see them withdraw altogether from works which are not those of the Sillon or, if compelled under obedience, that they should comply with distaste. You are the past; they are the pioneers of the civilization of the future. You represent the hierarchy, social inequalities, authority, and obedience – worn out institutions to which their hearts, captured by another ideal, can no longer submit to. Occurrences so sad as to bring tears to Our eyes bear witness to this frame of mind. And we cannot, with all Our patience, overcome a just feeling of indignation. Now then! Distrust of the Church, their Mother, is being instilled into the minds of Catholic youth; they are being taught that after nineteen centuries She has not yet been able to build up in this world a society on true foundations; She has not understood the social notions of authority, liberty, equality, fraternity and human dignity; they are told that the great Bishops and Kings, who have made France what it is and governed it so gloriously, have not been able to give their people true justice and true happiness because they did not possess the Sillonist Ideal!
The breath of the Revolution has passed this way, and We can conclude that, whilst the social doctrines of the Sillon are erroneous, its spirit is dangerous and its education disastrous.
But then, what are we to think of its action in the Church? What are we to think of a movement so punctilious in its brand of Catholicism that, unless you embrace its cause, you would almost be regarded as an internal enemy of the Church, and you would understand nothing of the Gospel and of Jesus Christ! We deem it necessary to insist on that point because it is precisely its Catholic ardor which has secured for the Sillon until quite recently, valuable encouragements and the support of distinguished persons. Well now! judging the words and the deeds, We feel compelled to say that in its actions as well as in its doctrine, the Sillon does not give satisfaction to the Church.
In the first place, its brand of Catholicism accepts only the democratic form of government which it considers the most favorable to the Church and, so to speak, identifies it with her. The Sillon , therefore, subjects its religion to a political party. We do not have to demonstrate here that the advent of universal Democracy is of no concern to the action of the Church in the world; we have already recalled that the Church has always left to the nations the care of giving themselves the form of government which they think most suited to their needs. What We wish to affirm once again, after Our Predecessor, is that it is an error and a danger to bind down Catholicism by principle to a particular form of government. This error and this danger are all the greater when Religion is associated with a kind of Democracy whose doctrines are false. But this is what the Sillon is doing. For the sake of a particular political form, it compromises the Church, it sows division among Catholics, snatches away young people and even priests and seminarists from purely Catholic action, and is wasting away as a dead loss part of the living forces of the nation.
And, behold, Venerable Brethren, an astounding contradiction: It is precisely because religion ought to transcend all parties, and it is in appealing to this principle, that the Sillon abstains from defending the beleaguered Church. Certainly, it is not the Church that has gone into the political arena: they have dragged here there to mutilate and to despoil her. Is it not the duty of every Catholic, then, to use the political weapons which he holds, to defend her? Is it not a duty to confine politics to its own domain and to leave the Church alone except in order to give her that which is her due? Well, at the sight of the violences thus done to the Church, we are often grieved to see the Sillonists folding their arms except when it is to their advantage to defend her; we see them dictate or maintain a program which nowhere and in no degree can be called Catholic. Yet this does not prevent the same men, when fully engaged in political strife and spurred by provocation, from publicly proclaiming their faith. What are we to say except that there are two different men in the Sillonist; the individual, who is Catholic, and the Sillonist, the man of action, who is neutral!
There was a time when the Sillon, as such, was truly Catholic. It recognized but one moral force – Catholicism; and the Sillonists were wont to proclaim that Democracy would have to be Catholic or would not exist at all. A time came when they changed their minds. They left to each one his religion or his philosophy. They ceased to call themselves Catholics and, for the formula “Democracy will be Catholic” they substituted “Democracy will not be anti-Catholic”, any more than it will be anti-Jewish or anti-Buddhist. This was the time of “the Greater Sillon”. For the construction of the Future City they appealed to the workers of all religions and all sects. These were asked but one thing: to share the same social ideal, to respect all creeds, and to bring with them a certain supply of moral force. Admittedly: they declared that “The leaders of the Sillon place their religious faith above everything. But can they deny others the right to draw their moral energy from whence they can? In return, they expect others to respect their right to draw their own moral energy from the Catholic Faith. Accordingly they ask all those who want to change today’s society in the direction of Democracy, not to oppose each other on account of the philosophical or religious convictions which may separate them, but to march hand in hand, not renouncing their convictions, but trying to provide on the ground of practical realities, the proof of the excellence of their personal convictions. Perhaps a union will be effected on this ground of emulation between souls holding different religious or philosophical convictions.” And they added at the same time (but how could this be accomplished?) that “the Little Catholic Sillon will be the soul of the Greater Cosmopolitan Sillon.”
Recently, the term “Greater Sillon” was discarded and a new organization was born without modifying, quite the contrary, the spirit and the substratum of things: “In order to organize in an orderly manner the different forces of activity, the Sillon still remains as a Soul, a Spirit, which will pervade the groups and inspire their work.” Thus, a host of new groups, Catholic, Protestant, Free-Thinking, now apparently autonomous, are invited to set to work: “Catholic comrades will work between themselves in a special organization and will learn and educate themselves. Protestant and Free-Thinking Democrats will do likewise on their own side. But all of us, Catholics, Protestants and Free-Thinkers will have at heart to arm young people, not in view of the fratricidal struggle, but in view of a disinterested emulation in the field of social and civic virtues.”
These declarations and this new organization of the Sillonist action call for very serious remarks.
Here we have, founded by Catholics, an inter-denominational association that is to work for the reform of civilization, an undertaking which is above all religious in character; for there is no true civilization without a moral civilization, and no true moral civilization without the true religion: it is a proven truth, a historical fact. The new Sillonists cannot pretend that they are merely working on “the ground of practical realities” where differences of belief do not matter. Their leader is so conscious of the influence which the convictions of the mind have upon the result of the action, that he invites them, whatever religion they may belong to, “to provide on the ground of practical realities, the proof of the excellence of their personal convictions.” And with good reason: indeed, all practical results reflect the nature of one’s religious convictions, just as the limbs of a man down to his finger-tips, owe their very shape to the principle of life that dwells in his body.
This being said, what must be thought of the promiscuity in which young Catholics will be caught up with heterodox and unbelieving folk in a work of this nature? Is it not a thousand-fold more dangerous for them than a neutral association? What are we to think of this appeal to all the heterodox, and to all the unbelievers, to prove the excellence of their convictions in the social sphere in a sort of apologetic contest? Has not this contest lasted for nineteen centuries in conditions less dangerous for the faith of Catholics? And was it not all to the credit of the Catholic Church? What are we to think of this respect for all errors, and of this strange invitation made by a Catholic to all the dissidents to strengthen their convictions through study so that they may have more and more abundant sources of fresh forces? What are we to think of an association in which all religions and even Free-Thought may express themselves openly and in complete freedom? For the Sillonists who, in public lectures and elsewhere, proudly proclaim their personal faith, certainly do not intend to silence others nor do they intend to prevent a Protestant from asserting his Protestantism, and the skeptic from affirming his skepticism. Finally, what are we to think of a Catholic who, on entering his study group, leaves his Catholicism outside the door so as not to alarm his comrades who, “dreaming of disinterested social action, are not inclined to make it serve the triumph of interests, coteries and even convictions whatever they may be”? Such is the profession of faith of the New Democratic Committee for Social Action which has taken over the main objective of the previous organization and which, they say, “breaking the double meaning which surround the Greater Sillon both in reactionary and anti-clerical circles”, is now open to all men “who respect moral and religious forces and who are convinced that no genuine social emancipation is possible without the leaven of generous idealism.”
Alas! yes, the double meaning has been broken: the social action of the Sillon is no longer Catholic. The Sillonist, as such, does not work for a coterie, and “the Church”, he says, “cannot in any sense benefit from the sympathies that his action may stimulate.” A strange situation, indeed! They fear lest the Church should profit for a selfish and interested end by the social action of the Sillon, as if everything that benefited the Church did not benefit the whole human race! A curious reversal of notions! The Church might benefit from social action! As if the greatest economists had not recognized and proved that it is social action alone which, if serious and fruitful, must benefit the Church! But stranger still, alarming and saddening at the same time, are the audacity and frivolity of men who call themselves Catholics and dream of re-shaping society under such conditions, and of establishing on earth, over and beyond the pale of the Catholic Church, “the reign of love and justice” with workers coming from everywhere, of all religions and of no religion, with or without beliefs, so long as they forego what might divide them – their religious and philosophical convictions, and so long as they share what unites them – a “generous idealism and moral forces drawn from whence they can” When we consider the forces, knowledge, and supernatural virtues which are necessary to establish the Christian City, and the sufferings of millions of martyrs, and the light given by the Fathers and Doctors of the Church, and the self-sacrifice of all the heroes of charity, and a powerful hierarchy ordained in heaven, and the streams of Divine Grace – the whole having been built up, bound together, and impregnated by the life and spirit of Jesus Christ, the Wisdom of God, the Word made man – when we think, I say, of all this, it is frightening to behold new apostles eagerly attempting to do better by a common interchange of vague idealism and civic virtues. What are they going to produce? What is to come of this collaboration? A mere verbal and chimerical construction in which we shall see, glowing in a jumble, and in seductive confusion, the words Liberty, Justice, Fraternity, Love, Equality, and human exultation, all resting upon an ill-understood human dignity. It will be a tumultuous agitation, sterile for the end proposed, but which will benefit the less Utopian exploiters of the people. Yes, we can truly say that the Sillon, its eyes fixed on a chimera, brings Socialism in its train.
We fear that worse is to come: the end result of this developing promiscuousness, the beneficiary of this cosmopolitan social action, can only be a Democracy which will be neither Catholic, nor Protestant, nor Jewish. It will be a religion (for Sillonism, so the leaders have said, is a religion) more universal than the Catholic Church, uniting all men become brothers and comrades at last in the “Kingdom of God”. – “We do not work for the Church, we work for mankind.”
And now, overwhelmed with the deepest sadness, We ask Ourselves, Venerable Brethren, what has become of the Catholicism of the Sillon? Alas! this organization which formerly afforded such promising expectations, this limpid and impetuous stream, has been harnessed in its course by the modern enemies of the Church, and is now no more than a miserable affluent of the great movement of apostasy being organized in every country for the establishment of a One-World Church which shall have neither dogmas, nor hierarchy, neither discipline for the mind, nor curb for the passions, and which, under the pretext of freedom and human dignity, would bring back to the world (if such a Church could overcome) the reign of legalized cunning and force, and the oppression of the weak, and of all those who toil and suffer.
We know only too well the dark workshops in which are elaborated these mischievous doctrines which ought not to seduce clear-thinking minds. The leaders of the Sillon have not been able to guard against these doctrines. The exaltation of their sentiments, the undiscriminating good-will of their hearts, their philosophical mysticism, mixed with a measure of illuminism, have carried them away towards another Gospel which they thought was the true Gospel of Our Savior. To such an extent that they speak of Our Lord Jesus Christ with a familiarity supremely disrespectful, and that – their ideal being akin to that of the Revolution – they fear not to draw between the Gospel and the Revolution blasphemous comparisons for which the excuse cannot be made that they are due to some confused and over-hasty composition.
We wish to draw your attention, Venerable Brethren, to this distortion of the Gospel and to the sacred character of Our Lord Jesus Christ, God and man, prevailing within the Sillon and elsewhere. As soon as the social question is being approached, it is the fashion in some quarters to first put aside the divinity of Jesus Christ, and then to mention only His unlimited clemency, His compassion for all human miseries, and His pressing exhortations to the love of our neighbor and to the brotherhood of men. True, Jesus has loved us with an immense, infinite love, and He came on earth to suffer and die so that, gathered around Him in justice and love, motivated by the same sentiments of mutual charity, all men might live in peace and happiness. But for the realization of this temporal and eternal happiness, He has laid down with supreme authority the condition that we must belong to His Flock, that we must accept His doctrine, that we must practice virtue, and that we must accept the teaching and guidance of Peter and his successors. Further, whilst Jesus was kind to sinners and to those who went astray, He did not respect their false ideas, however sincere they might have appeared. He loved them all, but He instructed them in order to convert them and save them. Whilst He called to Himself in order to comfort them, those who toiled and suffered, it was not to preach to them the jealousy of a chimerical equality. Whilst He lifted up the lowly, it was not to instill in them the sentiment of a dignity independent from, and rebellious against, the duty of obedience. Whilst His heart overflowed with gentleness for the souls of good-will, He could also arm Himself with holy indignation against the profaners of the House of God, against the wretched men who scandalized the little ones, against the authorities who crush the people with the weight of heavy burdens without putting out a hand to lift them. He was as strong as he was gentle. He reproved, threatened, chastised, knowing, and teaching us that fear is the beginning of wisdom, and that it is sometimes proper for a man to cut off an offending limb to save his body. Finally, He did not announce for future society the reign of an ideal happiness from which suffering would be banished; but, by His lessons and by His example, He traced the path of the happiness which is possible on earth and of the perfect happiness in heaven: the royal way of the Cross. These are teachings that it would be wrong to apply only to one’s personal life in order to win eternal salvation; these are eminently social teachings, and they show in Our Lord Jesus Christ something quite different from an inconsistent and impotent humanitarianism.
As for you, Venerable Brethren, carry on diligently with the work of the Saviour of men by emulating His gentleness and His strength. Minister to every misery; let no sorrow escape your pastoral solicitude; let no lament find you indifferent. But, on the other hand, preach fearlessly their duties to the powerful and to the lowly; it is your function to form the conscience of the people and of the public authorities. The social question will be much nearer a solution when all those concerned, less demanding as regards their respective rights, shall fulfill their duties more exactingly.
Moreover, since in the clash of interests, and especially in the struggle against dishonest forces, the virtue of man, and even his holiness are not always sufficient to guarantee him his daily bread, and since social structures, through their natural interplay, ought to be devised to thwart the efforts of the unscrupulous and enable all men of good will to attain their legitimate share of temporal happiness, We earnestly desire that you should take an active part in the organization of society with this objective in mind. And, to this end, whilst your priests will zealously devote efforts to the sanctification of souls, to the defense of the Church, and also to works of charity in the strict sense, you shall select a few of them, level-headed and of active disposition, holders of Doctors’ degrees in philosophy and theology, thoroughly acquainted with the history of ancient and modern civilizations, and you shall set them to the not-so-lofty but more practical study of the social science so that you may place them at the opportune time at the helm of your works of Catholic action. However, let not these priests be misled, in the maze of current opinions, by the miracles of a false Democracy. Let them not borrow from the Rhetoric of the worst enemies of the Church and of the people, the high-flown phrases, full of promises; which are as high-sounding as unattainable. Let them be convinced that the social question and social science did not arise only yesterday; that the Church and the State, at all times and in happy concert, have raised up fruitful organizations to this end; that the Church, which has never betrayed the happiness of the people by consenting to dubious alliances, does not have to free herself from the past; that all that is needed is to take up again, with the help of the true workers for a social restoration, the organisms which the Revolution shattered, and to adapt them, in the same Christian spirit that inspired them, to the new environment arising from the material development of today’s society. Indeed, the true friends of the people are neither revolutionaries, nor innovators: they are traditionalists.
We desire that the Sillonist youth, freed from their errors, far from impeding this work which is eminently worthy of your pastoral care, should bring to it their loyal and effective contribution in an orderly manner and with befitting submission.
We now turn towards the leaders of the Sillon with the confidence of a father who speaks to his children, and We ask them for their own good, and for the good of the Church and of France, to turn their leadership over to you. We are certainly aware of the extent of the sacrifice that We request from them, but We know them to be of a sufficiently generous disposition to accept it and, in advance, in the Name of Our Lord Jesus Christ whose unworthy representative We are, We bless them for this. As to the rank and file of the Sillon, We wish that they group themselves according to dioceses in order to work, under the authority of their respective bishops, for the Christian and Catholic regeneration of the people, as well as for the improvement of their lot. These diocesan groups will be independent from one another for the time being. And, in order to show clearly that they have broken with the errors of the past, they will take the name of “Catholic Sillon”, and each of the members will add to his Sillonist title the “Catholic” qualification. It goes without saying that each Catholic Sillonist will remain free to retain his political preferences, provided they are purified of everything that is not entirely conformable to the doctrine of the Church. Should some groups refuse, Venerable Brethren, to submit to these conditions, you should consider that very fact that they are refusing to submit to your authority. Then, you will have to examine whether they stay within the limits of pure politics or economics, or persist in their former errors. In the former case, it is clear that you will have no more to do with them than with the general body of the faithful; in the latter case, you will have to take appropriate measures, with prudence but with firmness also. Priests will have to keep entirely out of the dissident groups, and they shall be content to extend the help of their sacred ministry to each member individually, applying to them in the tribunal of penitence the common rules of morals in respect to doctrine and conduct. As for the catholic groups, whilst the priests and the seminarists may favor and help them, they shall abstain from joining them as members; for it is fitting that the priestly phalanx should remain above lay associations even when these are most useful and inspired by the best spirit. Such are the practical measures with which We have deemed necessary to confirm this letter on the Sillon an the Sillonists. From the depths of Our soul We pray that the Lord may cause these men and young people to understand the grave reasons which have prompted it. May He give them the docility of heart and the courage to show to the Church the sincerity of their Catholic fervor. As for you, Venerable Brethren, may the Lord inspire in your hearts towards them – since they will be yours henceforth – the sentiments of a true fatherly love.
In expressing this hope, and to obtain these results which are so desirable, We grant to you, to your clergy and to your people, Our Apostolic benediction with all Our heart.
Given at St. Peter’s, Rome, on the 25th August 1910, the eighth year of Our Pontificate.
Pius X, Pope
============
Notre Charge Apostolique
Nasz mandat apostolski
„Nasz mandat apostolski”
Podarowany przez papieża Piusa X biskupom francuskim
Nasz mandat apostolski wymaga od nas czuwania nad czystością wiary i uczciwością katolickiej dyscypliny. Wymaga od nas, abyśmy chronili wiernych przed złem i błędem; szczególnie, gdy zło i błąd są przedstawiane w dynamicznym języku, który, ukrywając niejasne pojęcia i niejednoznaczne wyrażenia za pomocą emocjonalnych i brzmiących słów, prawdopodobnie rozpali serca ludzi w dążeniu do ideałów, które - choć atrakcyjne - są jednak nikczemne. Nie tak dawno temu doktryny tak zwanych filozofów XVIII wieku, doktryny rewolucji i liberalizmu, które były tak często potępiane; takie są nawet teorie Sillona, które pod świecącym pozorem hojności zbyt często pragną jasności, logiki i prawdy. Teorie te nie należą do katolików lub
Czcigodni Bracia, długo debatowaliśmy, zanim zdecydowaliśmy się uroczyście i publicznie wypowiedzieć się na temat Sillon. Zdecydowaliśmy się to zrobić tylko wtedy, gdy Twoje obawy wzrosły. Bo naprawdę kochamy dzielnych młodych ludzi, którzy walczą pod sztandarem Sillona, i uważamy ich za godnych pochwały i podziwu pod wieloma względami. Kochamy ich przywódców, których z przyjemnością uznajemy za szlachetne dusze na poziomie przewyższającym wulgarne namiętności i inspirowanych najszlachetniejszą formą entuzjazmu w ich poszukiwaniu dobroci. Widzicie, Czcigodni Bracia, jak nasyceni żywą realizacją braterstwa ludzi i wspierani w ich bezinteresownych wysiłkach miłością do Jezusa Chrystusa i ścisłym przestrzeganiem ich religijnych obowiązków, szukali tych, którzy pracują i cierpią w aby postawić je ponownie na nogi.
Było to wkrótce po tym, jak Nasz poprzednik Leon XIII szczęśliwej pamięci wydał swoją niezwykłą encyklikę na temat klasy robotniczej. Mówiąc przez swego najwyższego przywódcę, Kościół właśnie wylał się z czułości swojej matczynej miłości nad pokornymi i pokornymi, i wyglądało to tak, jakby wzywała coraz większą liczbę ludzi do pracy nad przywróceniem porządku i sprawiedliwość w naszym niespokojnym społeczeństwie. Czy nie było zatem stosowne, aby przywódcy Sillon zgłosili się i oddali do służby Kościołowi swoje oddziały młodych wierzących, którzy mogliby spełnić jego życzenia i nadzieje? I rzeczywiście, Sillon podniósł wśród robotników standard Jezusa Chrystusa, symbolu zbawienia dla narodów i narodów. Odżywiając swoje społeczne działanie przy źródle boskiej łaski, narzucał szacunek religii najmniej chętnym grupom, przyzwyczajając ignorantów i bezbożnych do słuchania Słowa Bożego. I nierzadko podczas publicznych debat, zranionych pytaniem lub sarkazmem, widziałeś, jak podskakują i dumnie głoszą swoją wiarę w obliczu wrogiej publiczności. To był świetny okres Sillon; jego jaśniejsza strona stanowi zachętę i znaki aprobaty, które biskupi i Stolica Apostolska dali liberalnie, gdy ten religijny zapał wciąż przesłaniał prawdziwą naturę ruchu sillonistycznego. To był świetny okres Sillon; jego jaśniejsza strona stanowi zachętę i znaki aprobaty, które biskupi i Stolica Apostolska dali liberalnie, gdy ten religijny zapał wciąż przesłaniał prawdziwą naturę ruchu sillonistycznego. To był świetny okres Sillon; jego jaśniejsza strona stanowi zachętę i znaki aprobaty, które biskupi i Stolica Apostolska dali liberalnie, gdy ten religijny zapał wciąż przesłaniał prawdziwą naturę ruchu sillonistycznego.
Czcigodni Bracia, trzeba powiedzieć, że nasze oczekiwania zostały w dużej mierze sfrustrowane. Nadszedł dzień, w którym spostrzegawczy obserwatorzy mogli dostrzec niepokojące trendy w Sillon; Sillon gubił się. Czy mogło być inaczej? Jej przywódcy byli młodzi, pełni entuzjazmu i pewności siebie. Nie byli oni jednak odpowiednio wyposażeni w wiedzę historyczną, solidną filozofię i solidną teologię, aby bez niebezpieczeństwa poradzić sobie z trudnymi problemami społecznymi, w które angażowała ich praca i skłonności. Nie byli wystarczająco przygotowani, by uważać na penetrację liberalnych i protestanckich koncepcji doktryny i posłuszeństwa.
Otrzymali niemałą radę. Napomnienie przyszło po radę, ale ku naszemu smutkowi, zarówno rada, jak i wyrzuty spłynęły z pochwy ich nieuchwytnych dusz i nie przyniosły pożytku. Sprawy doszły do takiego stopnia, że powinniśmy nie wywiązywać się z naszych obowiązków, jeśli nadal będziemy milczeć. Zawdzięczamy prawdę naszym drogim synom z Sillon, których porywa ich hojna żarliwość na ścieżce usianej błędami i niebezpieczeństwami. Jesteśmy winni prawdę dużej liczbie seminarzystów i kapłanów, którzy zostali pociągnięci przez Sillon, jeśli nie od władzy, przynajmniej od przewodnictwa i wpływu biskupów. Jesteśmy to winni także Kościołowi, w którym Sillon sieje niezgodę i którego interesy zagrażają.
Po pierwsze, musimy ostro podjąć pretensję Sillon, by uciec przed jurysdykcją władzy kościelnej. Rzeczywiście, przywódcy Sillon twierdzą, że pracują w dziedzinie, która nie należy do Kościoła; twierdzą, że dążą do celu jedynie w porządku doczesnym, a nie do celu duchowego; że Sillonista jest po prostu katolikiem poświęconym ulepszaniu klasy robotniczej i dążeniom demokratycznym, czerpiąc z praktyki swojej wiary energię do bezinteresownych wysiłków. Twierdzą, że Sillonista, podobnie jak katolicki rzemieślnik, rolnik, ekonomista czy polityk, podlega wspólnym standardom postępowania, ale nie jest w szczególny sposób związany władzą Kościoła.
Odpowiedź na te błędy jest łatwa; dla kogo uwierzą, że katoliccy silloniści, kapłani i seminarzyści zarejestrowani w ich szeregach widzą w swojej pracy społecznej tylko doczesne interesy klasy robotniczej? Uważamy, że utrzymanie tego byłoby dla nich obrazą. Prawda jest taka, że przywódcy silloniści są wyznawanymi przez siebie i niepohamowanymi idealistami; twierdzą, że odradzają klasę robotniczą, najpierw podnosząc sumienie Człowieka; mają doktrynę społeczną i mają religijne i filozoficzne zasady odbudowy społeczeństwa na nowych podstawach; mają szczególną koncepcję ludzkiej godności, wolności, sprawiedliwości i braterstwa; próbując uzasadnić swoje społeczne marzenia, przedstawiają Ewangelię, ale interpretują na swój sposób; a co jeszcze poważniejsze, wzywają, by świadczyć o Chrystusie, ale o Chrystusie pomniejszonym i wypaczonym. Ponadto uczą tych pomysłów w swoich grupach analitycznych i wpajają je przyjaciołom, a także wprowadzają je do swoich procedur roboczych. Dlatego naprawdę są profesorami moralności społecznej, obywatelskiej i religijnej; bez względu na to, jakie zmiany wprowadzą w organizacji ruchu sillonistycznego, mamy prawo powiedzieć, że cele Sillon, jego charakter i działanie należą do dziedziny moralności, która jest właściwą domeną Kościoła. Biorąc to wszystko pod uwagę, silloniści oszukują samych siebie, gdy wierzą, że pracują w dziedzinie, która leży poza granicami władzy Kościoła oraz jego doktrynalnej i kierowniczej władzy. i wpajają ich przyjaciołom, a także wprowadzają ich w swoje procedury pracy. Dlatego naprawdę są profesorami moralności społecznej, obywatelskiej i religijnej; bez względu na to, jakie zmiany wprowadzą w organizacji ruchu sillonistycznego, mamy prawo powiedzieć, że cele Sillon, jego charakter i działanie należą do dziedziny moralności, która jest właściwą domeną Kościoła. Biorąc to wszystko pod uwagę, silloniści oszukują samych siebie, gdy wierzą, że pracują w dziedzinie, która leży poza granicami władzy Kościoła oraz jego doktrynalnej i kierowniczej władzy. i wpajają ich przyjaciołom, a także wprowadzają ich w swoje procedury pracy. Dlatego naprawdę są profesorami moralności społecznej, obywatelskiej i religijnej; bez względu na to, jakie zmiany wprowadzą w organizacji ruchu sillonistycznego, mamy prawo powiedzieć, że cele Sillon, jego charakter i działanie należą do dziedziny moralności, która jest właściwą domeną Kościoła. Biorąc to wszystko pod uwagę, silloniści oszukują samych siebie, gdy wierzą, że pracują w dziedzinie, która leży poza granicami władzy Kościoła oraz jego doktrynalnej i kierowniczej władzy. bez względu na to, jakie zmiany wprowadzą w organizacji ruchu sillonistycznego, mamy prawo powiedzieć, że cele Sillon, jego charakter i działanie należą do dziedziny moralności, która jest właściwą domeną Kościoła. Biorąc to wszystko pod uwagę, silloniści oszukują samych siebie, gdy wierzą, że pracują w dziedzinie, która leży poza granicami władzy Kościoła oraz jego doktrynalnej i kierowniczej władzy. bez względu na to, jakie zmiany wprowadzą w organizacji ruchu sillonistycznego, mamy prawo powiedzieć, że cele Sillon, jego charakter i działanie należą do dziedziny moralności, która jest właściwą domeną Kościoła. Biorąc to wszystko pod uwagę, silloniści oszukują samych siebie, gdy wierzą, że pracują w dziedzinie, która leży poza granicami władzy Kościoła oraz jego doktrynalnej i kierowniczej władzy.
Nawet gdyby ich doktryny były wolne od błędów, nadal bardzo poważnym naruszeniem katolickiej dyscypliny byłoby uparcie odrzucać wskazówki tych, którzy otrzymali z nieba misję kierowania ludźmi i wspólnotami prostą drogą prawdy i dobroci. Ale, jak już powiedzieliśmy, zło leży znacznie głębiej; Sillon, porwany przez źle pojmowaną miłość do słabych, popełnił błąd.
Rzeczywiście, Sillon proponuje wychowanie i reedukację klasy robotniczej. Ale pod tym względem zostały określone zasady doktryny katolickiej, a historia cywilizacji chrześcijańskiej świadczy o ich dobroczynnej płodności. Nasz poprzednik szczęśliwej pamięci potwierdził je w mistrzowskich dokumentach, a wszyscy katolicy zajmujący się kwestiami społecznymi mają obowiązek ich przestudiowania i pamiętania o nich. Nauczał między innymi, że „Chrześcijańska demokracja musi zachować różnorodność klas, która z pewnością jest cechą solidnie ukonstytuowanego państwa, i musi dążyć do nadania społeczeństwu ludzkiemu formy i charakteru, które nadał mu Bóg, jego Autor, . ”Nasz poprzednik potępił„ Pewną demokrację, która posuwa się tak daleko w niegodziwości, że ustanawia suwerenność wśród ludzi i dąży do stłumienia klas i ich zrównania z ziemią. „W tym samym czasie Leon XIII ustanowił dla katolików program działania, jedyny program zdolny przywrócić społeczeństwu swoje wielowiekowe chrześcijańskie podstawy. Ale co zrobili przywódcy Sillon? Nie tylko przyjęli program i nauczanie inne niż Leon XIII (co samo w sobie byłoby wyjątkowo śmiałą decyzją ze strony świeckich, podejmując w ten sposób, wraz z Suwerennym Papieżem, rolę dyrektora działań społecznych w Kościele ); ale otwarcie odrzuciły program opracowany przez Leona XIII i przyjęli inny, który jest diametralnie temu przeciwny. Ponadto odrzucają doktrynę przywołaną przez Leona XIII na temat podstawowych zasad społeczeństwa; kładą władzę na ludziach lub stopniowo ją tłumią i dążą, jako ich ideał, do wyrównywania klas.
Wiemy dobrze, że pochlebiają idei podniesienia ludzkiej godności i zdyskredytowanej kondycji klasy robotniczej. Wiemy, że chcą oni usprawiedliwić i udoskonalić prawa pracy oraz relacje między pracodawcami a pracownikami, powodując w ten sposób pełniejszą sprawiedliwość i większą dozę miłości na ziemi, a także głęboką i owocną transformację w społeczeństwie, dzięki której ludzkość dokonałaby nieoczekiwanego postępu. Z pewnością nie obwiniamy tych wysiłków; byłyby doskonałe pod każdym względem, gdyby Sillonista nie zapomniał, że postęp człowieka polega na rozwijaniu jego naturalnych umiejętności poprzez nowe motywacje; że polega także na tym, aby motywacje te działały w ramach i zgodnie z prawami natury ludzkiej. Wręcz przeciwnie ignorując prawa rządzące naturą ludzką i przełamując granice, w których działają, człowiek jest prowadzony nie ku postępowi, ale ku śmierci. Niemniej jednak to właśnie chcą zrobić ze społeczeństwem ludzkim; marzą o zmianie naturalnych i tradycyjnych podstaw; marzą o przyszłym mieście zbudowanym na różnych zasadach i ośmielają się głosić je bardziej owocne i pożyteczne niż zasady, na których opiera się obecne miasto chrześcijańskie.
Nie, Czcigodni Bracia, Musimy powtarzać z najwyższą energią w czasach społecznej i intelektualnej anarchii, kiedy wszyscy biorą na siebie obowiązek nauczania jako nauczyciela i ustawodawcy - miasta nie można zbudować inaczej niż przez Boga; społeczeństwo nie może zostać ustanowione, dopóki Kościół nie położy fundamentów i nie sprawuje nadzoru nad pracą; nie, cywilizacji nie można jeszcze znaleźć, ani Nowego Miasta nie należy budować na mglistych pojęciach; istnieje i jest: cywilizacja chrześcijańska, miasto katolickie. Należy go tylko ustawiać i przywracać nieprzerwanie przeciwko nieustannym atakom szalonych marzycieli, buntowników i złoczyńców. OMNIA INSTAURARE IN CHRISTO.
Teraz, abyśmy nie zostali oskarżeni o zbyt szybkie i nieuzasadnione rygorystyczne doktryny społeczne Sillon, chcemy zbadać ich zasadnicze punkty.
Sillon ma godną pochwały troskę o ludzką godność, ale rozumie ludzką godność na sposób niektórych filozofów, z których Kościół wcale nie jest dumny. Pierwszym warunkiem tej godności jest wolność, ale rozumiana w tym sensie, że oprócz spraw religijnych każdy człowiek jest niezależny. Jest to podstawowa zasada, na podstawie której Sillon wyciąga dalsze wnioski: dzisiaj ludzie są pod nadzorem odrębnego od siebie autorytetu; muszą się wyzwolić: polityczna emancypacja. Są także zależni od pracodawców, którzy są właścicielami środków produkcji, wykorzystują, uciskają i degradują pracowników; muszą otrząsnąć się z jarzma: emancypacja gospodarcza. Wreszcie rządzą nimi kastowe przewagi w kierunku spraw. Ludzie muszą oderwać się od tego panowania: emancypacji intelektualnej. Niwelowanie różnic z tego trzykrotnego punktu widzenia doprowadzi do równości mężczyzn, a taka równość jest postrzegana jako prawdziwa ludzka sprawiedliwość. Układ społeczno-polityczny oparty na tych dwóch filarach wolności i równości (do których Bractwo zostanie obecnie dodane), jest tym, co nazywają Demokracją.
Jednak wolność i równość są, że tak powiem, jedynie negatywną stroną. Charakterystyczny i pozytywny aspekt demokracji polega na jak największym udziale wszystkich w rządzie spraw publicznych. A to z kolei obejmuje trojaki aspekt: polityczny, ekonomiczny i moralny.
Początkowo Sillon nie chce znieść władzy politycznej; wręcz przeciwnie, uważa to za konieczne; ale chce go podzielić, a raczej pomnożyć w taki sposób, aby każdy obywatel stał się rodzajem króla. Władza, jak przyznają, pochodzi od Boga, ale rezyduje przede wszystkim w ludziach i wyraża się poprzez wybory, a jeszcze lepiej przez selekcję. Nadal jednak pozostaje w rękach ludzi; nie wymyka się spod ich kontroli. Będzie to organ zewnętrzny, ale tylko z pozoru; w rzeczywistości będzie on wewnętrzny, ponieważ będzie autorytetem wyrażonym na to zgodę.
Wszystkie inne rzeczy są równe, ta sama zasada będzie miała zastosowanie do ekonomii. Zabrane z konkretnej grupy kierownictwo będzie tak dobrze pomnożone, że każdy pracownik sam stanie się rodzajem pracodawcy. Mówią, że systemem, za pomocą którego Sillon zamierza urzeczywistnić ten ekonomiczny ideał, nie jest sillonizm; jest to system cechów w liczbie wystarczająco dużej, aby wywołać zdrową konkurencję i chronić niezależność robotników; w ten sposób nie będą związani z żadną gildią.
Przechodzimy teraz do głównego aspektu, aspektu moralnego. Ponieważ, jak widzieliśmy, autorytet jest znacznie zmniejszony, potrzebna jest inna siła, aby go uzupełnić i zapewnić trwałą przeciwwagę dla indywidualnego egoizmu. Ta nowa zasada, ta siła, to zamiłowanie do interesów zawodowych i interesu publicznego, to znaczy miłość do samego końca zawodu i społeczeństwa. Wizualizuj społeczeństwo, w którym w duszy każdego człowieka, wraz z wrodzoną miłością do osobistego interesu i dobrobytu rodziny, dominuje miłość do własnego zawodu i dobrobytu wspólnoty. Wyobraźcie sobie społeczeństwo, w którym, w sumieniu wszystkich, interesy osobiste i rodzinne są tak podrzędne, że interes nadrzędny zawsze ma nad nimi pierwszeństwo. Czy takie społeczeństwo nie mogłoby się obejść bez żadnego autorytetu? I czy nie byłoby to ucieleśnienie ideału godności ludzkiej, w którym każdy obywatel ma duszę króla, a każdy robotnik duszę mistrza? Oderwany od drobiazgów prywatnych interesów i wychowany w interesie zawodu, a jeszcze wyżej, w interesie całego narodu, a jeszcze wyżej, w interesie całej ludzkości (bo pole widzenia Sillona nie jest związany granicami państwowymi, obejmuje wszystkich ludzi aż po krańce ziemi), ludzkie serce, powiększone miłością do wspólnego bogactwa, obejmowałoby wszystkich towarzyszy tej samej profesji, wszystkich rodaków, wszystkich ludzi. Taki jest ideał ludzkiej wielkości i szlachetności, który można osiągnąć poprzez słynną popularną trylogię: LIBERTY, RÓWNOŚĆ, FRATERNITY. przy czym każdy obywatel ma duszę króla, a każdy robotnik duszę mistrza? Oderwany od drobiazgów prywatnych interesów i wychowany w interesie zawodu, a jeszcze wyżej, w interesie całego narodu, a jeszcze wyżej, w interesie całej ludzkości (bo pole widzenia Sillona nie jest związany granicami państwowymi, obejmuje wszystkich ludzi aż po krańce ziemi), ludzkie serce, powiększone miłością do wspólnego bogactwa, obejmowałoby wszystkich towarzyszy tej samej profesji, wszystkich rodaków, wszystkich ludzi. Taki jest ideał ludzkiej wielkości i szlachetności, który można osiągnąć poprzez słynną popularną trylogię: LIBERTY, RÓWNOŚĆ, FRATERNITY. przy czym każdy obywatel ma duszę króla, a każdy robotnik duszę mistrza? Oderwany od drobiazgów prywatnych interesów i wychowany w interesie zawodu, a jeszcze wyżej, w interesie całego narodu, a jeszcze wyżej, w interesie całej ludzkości (bo pole widzenia Sillona nie jest związany granicami państwowymi, obejmuje wszystkich ludzi aż po krańce ziemi), ludzkie serce, powiększone miłością do wspólnego bogactwa, obejmowałoby wszystkich towarzyszy tej samej profesji, wszystkich rodaków, wszystkich ludzi. Taki jest ideał ludzkiej wielkości i szlachetności, który można osiągnąć poprzez słynną popularną trylogię: LIBERTY, RÓWNOŚĆ, FRATERNITY. do całego narodu, a jeszcze wyżej do całego rodzaju ludzkiego (bo pole widzenia Sillona nie jest ograniczone granicami państwowymi, obejmuje wszystkich ludzi nawet do krańców ziemi), ludzkie serce, powiększony o miłość do wspólnego bogactwa, obejmowałby wszystkich towarzyszy tego samego zawodu, wszystkich rodaków, wszystkich ludzi. Taki jest ideał ludzkiej wielkości i szlachetności, który można osiągnąć poprzez słynną popularną trylogię: LIBERTY, RÓWNOŚĆ, FRATERNITY. do całego narodu, a jeszcze wyżej do całego rodzaju ludzkiego (bo pole widzenia Sillona nie jest ograniczone granicami państwowymi, obejmuje wszystkich ludzi aż po krańce ziemi), ludzkie serce, powiększony o miłość do wspólnego bogactwa, objąłby wszystkich towarzyszy tego samego zawodu, wszystkich rodaków, wszystkich ludzi. Taki jest ideał ludzkiej wielkości i szlachetności, który można osiągnąć poprzez słynną popularną trylogię: LIBERTY, RÓWNOŚĆ, FRATERNITY.
Te trzy elementy, mianowicie polityczny, ekonomiczny i moralny, są wzajemnie zależne i, jak powiedzieliśmy, element moralny jest dominujący. Rzeczywiście, żadna demokracja polityczna nie przetrwa, jeśli nie będzie zakotwiczona w demokracji gospodarczej. Ale ani jedno, ani drugie nie jest możliwe, jeśli nie jest zakorzenione w świadomości ludzkiego sumienia, że wiąże się z moralnymi obowiązkami i energiami wzajemnie współmiernymi. Ale zważywszy na istnienie tej świadomości, stworzonej przez świadome obowiązki i siły moralne, rodzaj demokracji z niej wynikającej naturalnie odbije się w czynach świadomości i siłach moralnych, z których płynie. W ten sam sposób demokracja polityczna wyda także system gildii handlowej. Tak więc zarówno demokracja polityczna, jak i gospodarcza, przy czym te drugie noszą te pierwsze,
Podsumowując, taka jest teoria, można powiedzieć, że marzenie Sillona; i do tego zmierza jego nauczanie, to, co nazywa demokratyczną edukacją ludu, to znaczy podniesieniem do maksimum sumienia i obywatelskiej odpowiedzialności każdego, z czego wyniknie demokracja gospodarcza i polityczna oraz rządy SPRAWIEDLIWOŚCI, LIBERTY , RÓWNOŚĆ, OJCIEC.
To krótkie wyjaśnienie, Czcigodni Bracia, pokaże wam wyraźnie, z jakiego powodu musimy powiedzieć, że Sillon sprzeciwia się doktrynie wobec doktryny, że dąży do zbudowania swojego Miasta na teorii sprzecznej z prawdą katolicką, i która fałszuje podstawy i podstawowe pojęcia, które regulują stosunki społeczne w każdym społeczeństwie ludzkim. Poniższe względy sprawią, że sprzeciw ten będzie jeszcze bardziej widoczny.
Sillon stawia władzę publiczną przede wszystkim w ludziach, od których następnie wpływa do rządu w taki sposób, że nadal w nich mieszka. Ale Leon XIII absolutnie potępił tę doktrynę w encyklice „Diuturnum Illud” o rządzie politycznym, w której powiedział:
„Współcześni pisarze liczni, podążając śladami tych, którzy nazywali siebie filozofami w ubiegłym wieku, deklarują, że wszelka władza pochodzi od ludzi; w konsekwencji ci, którzy sprawują władzę w społeczeństwie, nie sprawują jej z własnego autorytetu, ale z autorytetu przekazanego im przez lud i pod warunkiem, że może zostać odwołany z woli ludzi, od których je posiada. Przeciwnie, nastroje katolików, którzy uważają, że prawo do rządzenia wywodzi się od Boga jako jego naturalna i niezbędna zasada ”.
Trzeba przyznać, że Sillon ma władzę - która najpierw stawia ludzi - pochodzi od Boga, ale w taki sposób: „aby powrócić z dołu do góry, podczas gdy w organizacji Kościoła moc zstępuje z góry w dół”.
Ale poza tym, że delegowanie władzy do wznoszenia jest nienormalne, ponieważ w swej naturze leży zejście, Leon XIII z góry obalił tę próbę pogodzenia doktryny katolickiej z błędem filozofii. Kontynuuje on bowiem: „Trzeba tutaj zaznaczyć, że ci, którzy kierują rządem spraw publicznych, mogą w niektórych przypadkach zostać wybrani z woli i osądu tłumu bez odrazy i sprzeciwu wobec doktryny katolickiej. Ale chociaż ten wybór wyznacza władcę, nie przyznaje mu władzy do rządzenia; nie przekazuje władzy, wyznacza osobę, która będzie w nią zainwestowana. ”
Co do reszty, jeśli ludzie pozostaną posiadaczami władzy, co stanie się autorytetem? Cień, mit; nie ma już prawa tak zwanego, nie ma już posłuszeństwa. Sillon uznaje to: w istocie, ponieważ domaga się trzykrotnej emancypacji politycznej, ekonomicznej i intelektualnej w imię ludzkiej godności, Przyszłe Miasto, w którego tworzenie jest zaangażowane, nie będzie miało władców ani sług. Wszyscy obywatele będą wolni; wszyscy towarzysze, wszyscy królowie. Rozkaz, przykazanie byłoby postrzegane jako atak na ich wolność; podporządkowanie jakiejkolwiek formie wyższości byłoby umniejszeniem osoby ludzkiej, a posłuszeństwo hańbą. Czy w ten sposób, Czcigodni Bracia, tradycyjna doktryna Kościoła reprezentuje stosunki społeczne, nawet w najdoskonalszym społeczeństwie? Czy nie każda społeczność ludzi, z natury zależna i nierówna, potrzebujesz władzy, by skierować swoją działalność na dobro wspólne i egzekwować jego prawa? A jeśli w społeczności znajdują się przewrotne jednostki (i zawsze istnieją), czyż władza nie powinna być tym silniejsza, skoro samolubstwo niegodziwców jest bardziej groźne? Ponadto, o ile ktoś nie wprowadza w błąd w koncepcji wolności, czy można powiedzieć z całą pewnością, że władza i wolność są niezgodne? Czy można nauczyć, że posłuszeństwo jest sprzeczne z ludzką godnością i że ideałem byłoby zastąpienie go „zaakceptowanym autorytetem”? Czy św. Paweł Apostoł nie przewidział społeczeństwa ludzkiego na wszystkich możliwych etapach rozwoju, gdy nakazywał wiernym poddanie się wszelkiej władzy? Czy posłuszeństwo wobec ludzi jako prawowitych przedstawicieli Boga, to znaczy w ostatecznej analizie, posłuszeństwo wobec Boga, zdegradować Człowieka i sprowadzić go do poziomu niegodnego siebie? Czy życie religijne oparte na posłuszeństwie jest sprzeczne z ideałem ludzkiej natury? Czy Święci byli najbardziej posłusznymi ludźmi, tylko niewolnikami i degeneratami? Wreszcie, czy możesz sobie wyobrazić warunki społeczne, w których Jezus Chrystus, gdy powróci na ziemię, nie dałby przykładu posłuszeństwa, a ponadto nie powiedziałby już: „Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co jest Boże ”?
Nauczając takie doktryny i stosując je do swojej wewnętrznej organizacji, Sillon wysyła zatem błędne i fatalne poglądy na autorytet, wolność i posłuszeństwo wśród waszej katolickiej młodzieży. To samo dotyczy sprawiedliwości i równości; Sillon mówi, że dąży do ustanowienia epoki równości, która przez ten sam fakt byłaby także epoką większej sprawiedliwości. Zatem dla Sillona każda nierówność warunków jest niesprawiedliwością, a przynajmniej zmniejszeniem sprawiedliwości? Mamy tutaj zasadę ostro sprzeczną z naturą rzeczy, zasadę sprzyjającą zazdrości, niesprawiedliwości i wywrotową wobec jakiegokolwiek porządku społecznego. Tak więc sama demokracja przyniesie panowanie doskonałej sprawiedliwości! Czy nie jest to zniewaga dla innych form rządzenia, które są w ten sposób poniżone do poziomu sterylnych prowizorycznych zmian? Oprócz, Silloniści po raz kolejny zderzają się z tym nauczaniem Leona XIII. W encyklice o rządzie politycznym, którą już zacytowaliśmy, mogli przeczytać: „Zachowując sprawiedliwość, nie wolno ludziom wybierać dla siebie formy rządu, która najlepiej odpowiada ich charakterowi lub instytucjom i zwyczajom przekazane przez ich przodków. ”
Encyklika nawiązuje do trzech znanych form rządzenia, sugerując w ten sposób, że sprawiedliwość jest kompatybilna z którąkolwiek z nich. I czy encyklika o stanie klasy robotniczej nie mówi wyraźnie, że sprawiedliwość można przywrócić w ramach istniejącej struktury społecznej - skoro wskazuje na to sposób? Bez wątpienia Leon XIII nie chciał mówić o jakiejś formie sprawiedliwości, ale o doskonałej sprawiedliwości. Dlatego, gdy powiedział, że sprawiedliwość można znaleźć w którejkolwiek z trzech wyżej wymienionych form rządzenia, nauczał, że pod tym względem Demokracja nie ma specjalnego przywileju. Silloniści, którzy zachowują odmienny pogląd, albo słuchają głuchy na nauczanie Kościoła, albo formują sobie ideę sprawiedliwości i równości, która nie jest katolicka.
To samo odnosi się do pojęcia Braterstwa, które odnaleźli z miłości do wspólnego zainteresowania lub, poza wszelkimi filozofiami i religiami, z samego pojęcia ludzkości, obejmując w ten sposób z równą miłością i tolerancją wszystkich ludzi i ich nieszczęścia, niezależnie od tego, czy są to intelektualne, moralne lub fizyczne i doczesne. Ale doktryna katolicka mówi nam, że podstawowym obowiązkiem miłosierdzia nie jest tolerowanie fałszywych idei, jakkolwiek szczere mogą one być, ani teoretyczna lub praktyczna obojętność na błędy i wady, w które wpatrujemy się w naszych braci, ale w zapał do ich intelektualnej i moralnej poprawy, a także do ich materialnego dobrobytu. Doktryna katolicka mówi nam dalej, że miłość do bliźniego wypływa z miłości do Boga, który jest Ojcem dla wszystkich, i celu całej rodziny ludzkiej; oraz w Jezusie Chrystusie, którego jesteśmy członkami, do tego stopnia, że czyniąc dobro innym, robimy dobro samemu Jezusowi Chrystusowi. Każdy inny rodzaj miłości jest czystą iluzją, sterylną i ulotną.
Rzeczywiście, mamy ludzkie doświadczenia pogańskich i świeckich społeczeństw minionych wieków, aby pokazać, że troska o wspólne interesy lub pokrewieństwa natury bardzo niewiele waży w stosunku do namiętności i dzikich pragnień serca. Nie, Czcigodni Bracia, nie ma prawdziwego braterstwa poza chrześcijańską miłością. Poprzez miłość Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa Naszego Zbawiciela, chrześcijańska miłość obejmuje wszystkich ludzi, pociesza wszystkich i prowadzi wszystkich do tej samej wiary i do tego samego szczęścia w niebie.
Oddzielając tak rozumiane braterstwo od chrześcijańskiej miłości, demokracja, nie będąc postępem, oznaczałaby katastrofalny krok wstecz dla cywilizacji. Jeśli, jak tego pragniemy całym sercem, najwyższy możliwy szczyt dobrobytu społeczeństwa i jego członków ma zostać osiągnięty poprzez braterstwo lub, jak to się nazywa, powszechną solidarność, wszystkie umysły muszą być zjednoczone w wiedzy o Prawdzie, wszelka wola zjednoczona w moralności, a wszystkie serca w miłości Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa. Ale ten związek można osiągnąć jedynie dzięki dobroczynności katolickiej i dlatego właśnie sama dobroczynność katolicka może poprowadzić ludzi w marszu postępu w kierunku idealnej cywilizacji.
Wreszcie, u podstaw wszystkich ich błędów w kwestiach społecznych, pokładają się fałszywe nadzieje sillonistów w sprawie ludzkiej godności. Według nich Człowiek będzie człowiekiem naprawdę godnym imienia tylko wtedy, gdy uzyska silną, oświeconą i niezależną świadomość, zdolną do obejścia się bez mistrza, posłuszną tylko sobie i zdolną do przyjęcia najbardziej wymagających obowiązków bez wahania. Takie są wielkie słowa, którymi wywyższa się ludzka duma, jak sen, który zabiera Człowieka bez światła, bez przewodnictwa i bez pomocy w królestwo iluzji, w której zostanie zniszczony przez swoje błędy i namiętności, czekając na chwalebny dzień swego pełna świadomość. I ten wielki dzień, kiedy nadejdzie? O ile ludzka natura nie może zostać zmieniona, co nie leży w mocy Sillonistów, czy ten dzień kiedykolwiek nadejdzie? Czy Święci, którzy doprowadzili ludzką godność do najwyższego punktu, mieli taką godność? A co z pokornymi na tej ziemi, którzy nie są w stanie podnieść się tak wysoko, ale są zadowoleni z skromnego orania bruzdy na poziomie, na którym umieściła je Opatrzność? Czy ci, którzy pilnie wywiązują się ze swoich obowiązków z chrześcijańską pokorą, posłuszeństwem i cierpliwością, czy też nie są godni, by nazywać się ludźmi? Czy nasz Pan nie zabierze ich pewnego dnia z ich ciemności i nie umieści ich w niebie wśród książąt swego ludu? czy nie są też godni nazywania się ludźmi? Czy nasz Pan nie zabierze ich pewnego dnia z ich ciemności i nie umieści ich w niebie wśród książąt swego ludu? czy nie są też godni nazywania się ludźmi? Czy nasz Pan nie zabierze ich pewnego dnia z ich ciemności i nie umieści ich w niebie wśród książąt swego ludu?
Zamykamy tutaj Nasze spostrzeżenia na temat błędów Sillon. Nie twierdzimy, że wyczerpaliśmy ten temat, ponieważ powinniśmy jeszcze zwrócić uwagę na inne kwestie, które są równie fałszywe i niebezpieczne, na przykład na sposób interpretacji koncepcji przymusowej władzy Kościoła. Musimy jednak teraz zbadać wpływ tych błędów na praktyczne postępowanie i na społeczne działanie Sillon.
Doktryny sillonistyczne nie są objęte domeną abstrakcyjnej filozofii; uczy się ich wśród młodzieży katolickiej, a co gorsza, podejmuje się starania, aby zastosować je w życiu codziennym. Sillon jest uważany za zalążek Miasta Przyszłości i, w związku z tym, jest on tworzony na jego obraz w jak największym stopniu. Rzeczywiście, Sillon nie ma hierarchii. Elita rządząca wyłoniła się z szeregu poprzez selekcję, to znaczy narzucając się poprzez swój autorytet moralny i cnoty. Ludzie przystępują do niego swobodnie i mogą go opuścić. Studia są przeprowadzane bez mistrza, co najwyżej z doradcą. Grupy badawcze są naprawdę intelektualnymi pulami, w których każdy członek jest jednocześnie mistrzem i studentem. Najbardziej kompletna społeczność panuje wśród jej członków i przyciąga ich dusze do bliskiej komunii: stąd wspólna dusza Sillon. Nazywano to „przyjaźnią”. Nawet kapłan, wchodząc, obniża wybitną godność kapłaństwa i poprzez dziwne odwrócenie ról staje się uczniem, stawiając się na równi z młodymi przyjaciółmi, i jest jedynie towarzyszem.
W tych demokratycznych praktykach i teoriach Miasta Idealnego, z którego one płyną, rozpoznasz, Czcigodni Bracia, ukrytą przyczynę braku dyscypliny, z jaką tak często musiałeś wyrzucać Sillon. Nic dziwnego, że nie ma wśród liderów i ich towarzyszy wyszkolonych na tych liniach, czy to seminarzystów czy kapłanów, szacunku, uległości i posłuszeństwa, które należy się wam i waszemu autorytetowi; nie jest zaskakujące, że powinieneś zdawać sobie sprawę z leżącego u ich podstaw sprzeciwu i ku swojemu smutkowi powinieneś zobaczyć, jak całkowicie wycofują się z dzieł, które nie są dziełami Sillona lub, jeśli są zmuszeni pod posłuszeństwem, że powinni się zastosować z niesmakiem. Jesteś przeszłością; są pionierami cywilizacji przyszłości. Reprezentujesz hierarchię, nierówności społeczne, autorytet i posłuszeństwo - zużyte instytucje, którym ich serca, pochwycone przez inny ideał, nie mogą się dłużej poddać. Sytuacje tak smutne, że wywołują łzy w Naszych oczach, świadczą o tym stanie umysłu. I nie możemy, z całą Naszą cierpliwością, przezwyciężyć sprawiedliwe oburzenie. A więc teraz! Nieufność do Kościoła, ich Matki, zostaje wpojona w umysły katolickiej młodzieży; uczy się ich, że po dziewiętnastu stuleciach nie była jeszcze w stanie zbudować na tym świecie społeczeństwa opartego na prawdziwych podstawach; Nie zrozumiała społecznych pojęć władzy, wolności, równości, braterstwa i godności ludzkiej; mówi się im, że wielcy biskupi i królowie, którzy uczynili Francję taką, jaka jest i rządzili nią tak chwalebnie,
Tchnienie Rewolucji minęło w ten sposób i możemy dojść do wniosku, że chociaż społeczne doktryny Sillon są błędne, jego duch jest niebezpieczny, a edukacja katastrofalna.
Ale co mamy myśleć o jego działaniu w Kościele? Cóż my mamy myśleć o ruchu tak punktualnym w jego katolicyzmie, że jeśli nie przyjmiesz jego przyczyny, prawie zostaniesz uznany za wewnętrznego wroga Kościoła i nie zrozumiesz niczego o Ewangelii i Jezusie Chrystusie! Uważamy, że konieczne jest naleganie na to, ponieważ właśnie jego katolicki zapał zapewnił Sillon do niedawna cenne zachęty i wsparcie wybitnych osób. Więc teraz! osądzając słowa i czyny, czujemy się zmuszeni powiedzieć, że zarówno w swoich działaniach, jak iw doktrynie, Sillon nie daje satysfakcji Kościołowi.
Po pierwsze, jej katolicyzm akceptuje tylko demokratyczną formę rządu, którą uważa za najbardziej korzystną dla Kościoła i, że tak powiem, utożsamia ją z nim. Dlatego Sillon poddaje swoją religię partii politycznej. Nie musimy tutaj wykazywać, że nadejście powszechnej demokracji nie dotyczy działalności Kościoła na świecie; przypomnieliśmy już, że Kościół zawsze pozostawiał narodom troskę o zapewnienie sobie formy rządu, która według nich najbardziej odpowiada ich potrzebom. To, co chcielibyśmy raz jeszcze potwierdzić, po Naszym Poprzedniku, to to, że błąd i niebezpieczeństwo wiążą katolicyzm z zasady z określoną formą rządu. Ten błąd i to niebezpieczeństwo są tym większe, gdy religia kojarzy się z pewnego rodzaju demokracją, której doktryny są fałszywe. Ale to właśnie robi Sillon. Ze względu na szczególną formę polityczną zagraża Kościołowi, siejąc podział między katolikami, porywa młodych ludzi, a nawet kapłanów i seminarzystów z czysto katolickiego działania, i marnuje się jako martwa część żywych sił narodu .
I oto Czcigodni Bracia, zdumiewająca sprzeczność: właśnie dlatego, że religia powinna wykraczać poza wszystkie partie i odwołując się do tej zasady, Sillon powstrzymuje się od obrony oblężonego Kościoła. Z pewnością to nie Kościół wszedł na arenę polityczną: zaciągnęli tutaj, aby go okaleczyć i zepsuć. Czy zatem nie jest obowiązkiem każdego katolika używać broni politycznej, którą on posiada, aby jej bronić? Czy nie jest obowiązkiem ograniczanie polityki do własnej domeny i pozostawienie Kościoła w spokoju, chyba że po to, by dać mu to, co należy. Cóż, na widok popełnionych w ten sposób naruszeń Kościoła często odczuwamy smutek, widząc, jak Silloniści składają ręce, chyba że ich obroną jest ich korzyść; widzimy, jak dyktują lub utrzymują program, którego nigdzie iw żadnym stopniu nie można nazwać katolickim. Nie przeszkadza to jednak tym samym ludziom, którzy w pełni zaangażowani w spory polityczne i pobudzani prowokacją, publicznie głoszą swoją wiarę. Co mamy powiedzieć, z wyjątkiem tego, że w Sillonistce są dwaj różni mężczyźni; jednostka, która jest katolikiem, i Sillonista, człowiek czynu, który jest neutralny!
Był czas, kiedy Sillon jako taki był naprawdę katolikiem. Uznała tylko jedną siłę moralną - katolicyzm; a Silloniści mieli zwyczaj głosić, że Demokracja musiałaby być katolikiem lub w ogóle nie istnieć. Nadszedł czas, kiedy zmienili zdanie. Pozostawili każdemu swoją religię lub filozofię. Przestali nazywać się katolikami, a formuła „Demokracja będzie katolikiem” zastąpiła „Demokracja nie będzie antykatolicka”, podobnie jak będzie antyżydowska czy anty-buddyjska. To był czas „Wielkiego Sillon”. O budowę Miasta Przyszłości zwrócili się do robotników wszystkich religii i wszystkich sekt. Poproszono ich o jedną rzecz: podzielanie tego samego ideału społecznego, poszanowanie wszystkich wyznań i przyniesienie ze sobą pewnej ilości siły moralnej. Wprawdzie: oświadczyli, że „przywódcy Sillon stawiają swoją wiarę religijną ponad wszystko. Ale czy mogą odmówić innym prawa do czerpania energii moralnej, skąd mogą? W zamian oczekują, że inni będą szanować swoje prawo do czerpania własnej energii moralnej z wiary katolickiej. W związku z tym zwracają się do wszystkich, którzy chcą zmienić dzisiejsze społeczeństwo w kierunku demokracji, aby nie przeciwstawiali się sobie nawzajem ze względu na przekonania filozoficzne lub religijne, które mogą ich rozdzielić, ale maszerowali ramię w ramię, nie wyrzekając się swoich przekonań, ale próbując dostarczać na podstawie praktycznych realiów dowód doskonałości ich osobistych przekonań. Być może nastąpi związek na tej emulacji między duszami o różnych przekonaniach religijnych lub filozoficznych.
Niedawno odrzucono termin „Greater Sillon” i narodziła się nowa organizacja, nie zmieniając ducha i podłoża rzeczy: „Aby uporządkować w sposób uporządkowany różne siły działania, Sillon nadal pozostaje jako Dusza, Duch, który przeniknie grupy i zainspiruje ich pracę. ”W ten sposób zapraszany jest szereg nowych grup, katolików, protestantów, swobodnie myślących, teraz najwyraźniej autonomicznych, do pracy:„ Katoliccy towarzysze będą działać między sobą w specjalnej organizacji i będą się uczyć i kształcić. Protestanci i wolnomyślący demokraci zrobią to samo z własnej strony. Ale my, katolicy, protestanci i wolnomyśliciele, będziemy mieć na sercu uzbroić młodych ludzi, nie biorąc pod uwagę bratobójczej walki,
Te deklaracje i nowa organizacja akcji Sillonistycznej wymagają bardzo poważnych uwag.
Mamy tutaj, założone przez katolików, międzywyznaniowe stowarzyszenie, które ma działać na rzecz reformy cywilizacji, przedsięwzięcie o charakterze przede wszystkim religijnym; bo nie ma prawdziwej cywilizacji bez cywilizacji moralnej i nie ma prawdziwej cywilizacji moralnej bez prawdziwej religii: jest to udowodniona prawda, fakt historyczny. Nowi silloniści nie mogą udawać, że pracują jedynie nad „gruntem praktycznych rzeczywistości”, gdzie różnice wierzeń nie mają znaczenia. Ich przywódca jest tak świadomy wpływu, jaki przekonania umysłu wywierają na wynik działania, że zaprasza ich, niezależnie od wyznawanej religii, „do przedstawienia na podstawie praktycznych realiów dowodu doskonałości ich osobiste przekonania. ”I bez uzasadnionego powodu:
Biorąc to pod uwagę, co należy myśleć o rozwiązłości, w której młodzi katolicy zostaną złapani w heterodoksję i niewierzący lud w dziele tego rodzaju? Czy nie jest to dla nich tysiąckrotnie bardziej niebezpieczne niż neutralne stowarzyszenie? Co mamy myśleć o tym odwołaniu do całego heterodoksu i wszystkich niewierzących, aby udowodnić doskonałość swoich przekonań w sferze społecznej w rodzaju przepraszającego konkursu? Czy ten konkurs nie trwał przez dziewiętnaście stuleci w warunkach mniej niebezpiecznych dla wiary katolików? I czy to nie wszystko zasługa Kościoła katolickiego? Co mamy myśleć o tym szacunku dla wszystkich błędów, i tego dziwnego zaproszenia, które katolik skierował do wszystkich dysydentów, aby umocnili swoje przekonania poprzez studia, aby mieli coraz więcej źródeł nowych sił? Co mamy myśleć o stowarzyszeniu, w którym wszystkie religie, a nawet Wolna Myśl, mogą wyrażać się otwarcie i całkowicie swobodnie? Dla Sillonistów, którzy na publicznych wykładach i poza nimi z dumą głoszą swoją osobistą wiarę, z pewnością nie zamierzają uciszyć innych ani nie zamierzają powstrzymywać protestanta przed protestantyzmem, a sceptycy potwierdzają jego sceptycyzm. Wreszcie, co mamy myśleć o katoliku, który po wejściu do grupy analitycznej pozostawia swój katolicyzm za drzwiami, aby nie niepokoić towarzyszy, którzy „marząc o bezinteresownym działaniu społecznym, nie są skłonni sprawić, by służył triumfowi zainteresowania, koteria, a nawet przekonania, czymkolwiek one są ”? Taki jest wyznanie Nowego Komitetu Demokratycznego ds. Działań Społecznych, który przejął główny cel poprzedniej organizacji i który, jak mówią, „przełamuje podwójne znaczenie otaczające Wielki Sillon zarówno w kręgach reakcyjnych, jak i antyklerykalnych” , jest teraz otwarty dla wszystkich ludzi „szanujących siły moralne i religijne i przekonanych, że żadna prawdziwa emancypacja społeczna nie jest możliwa bez zaczynu hojnego idealizmu”.
Niestety! tak, podwójne znaczenie zostało przełamane: społeczna akcja Sillon nie jest już katolikiem. Sillonista jako taki nie działa na rzecz koterii, a „Kościół”, mówi, „nie może w żadnym wypadku skorzystać z sympatii, które jego działanie może stymulować”. Rzeczywiście dziwna sytuacja! Boją się, aby Kościół nie skorzystał na egoistycznym i zainteresowanym celu dzięki społecznemu działaniu Sillon, tak jakby wszystko, co przyniosło korzyści Kościołowi, nie przyniosłoby korzyści całej ludzkości! Dziwne odwrócenie pojęć! Kościół może odnieść korzyści z działań społecznych! Jakby najwięksi ekonomiści nie rozpoznali i nie udowodnili, że sama akcja społeczna, jeśli jest poważna i owocna, musi przynieść korzyści Kościołowi! Ale wciąż obcy, niepokojący i zasmucający jednocześnie, i strumienie Boskiej Łaski - całość została zbudowana, połączona i nasycona życiem i duchem Jezusa Chrystusa, Mądrością Bożą, Słowem, które stało się człowiekiem - kiedy myślimy, mówię o tym wszystkim, to przeraża to, że nowi apostołowie niecierpliwie próbują osiągnąć lepsze wyniki dzięki wspólnej wymianie niejasnego idealizmu i cnót obywatelskich. Co zamierzają wyprodukować? Co ma pochodzić z tej współpracy? Zwykła werbalna i chimeryczna konstrukcja, w której zobaczymy, świecące w chaosie i uwodzicielskim zamieszaniu, słowa Wolność, Sprawiedliwość, Braterstwo, Miłość, Równość i ludzka radość, wszystkie oparte na niezrozumiałej ludzkiej godności. Będzie to burzliwe poruszenie, bezpłodne na proponowany koniec, ale przyniesie korzyść mniej utopijnym wyzyskiwaczom ludzi. Tak, możemy naprawdę powiedzieć, że Sillon, z oczami utkwionymi w chimerze,
Obawiamy się, że będzie gorzej: końcowym rezultatem tej rozwijającej się rozwiązłości, beneficjentem tej kosmopolitycznej akcji społecznej, może być tylko Demokracja, która nie będzie ani katolicka, ani protestancka, ani żydowska. Będzie to religia (dla sillonizmu, jak powiedzieli liderzy, jest religią) bardziej uniwersalna niż Kościół katolicki, jednocząc wszystkich ludzi w końcu w braci i towarzyszy w „Królestwie Bożym”. - „Nie pracujemy dla Kościoła, pracujemy dla ludzkości”.
A teraz, przytłoczeni najgłębszym smutkiem, pytamy siebie, Czcigodni Bracia, co się stało z katolicyzmem Sillon? Niestety! ta organizacja, która dawniej dawała takie obiecujące oczekiwania, ten przejrzysty i porywczy nurt, została wykorzystana w jej trakcie przez współczesnych wrogów Kościoła, a teraz jest jedynie nędznym bogactwem wielkiego ruchu apostazji organizowanego w każdym kraju dla ustanowienie Kościoła Jednego Świata, który nie będzie posiadał ani dogmatów, ani hierarchii, dyscypliny dla umysłu ani ograniczenia namiętności, i który pod pretekstem wolności i godności ludzkiej przywróciłby światu (jeśli takie Kościół mógłby przezwyciężyć rządy zalegalizowanej przebiegłości i siły oraz ucisku słabych i wszystkich, którzy pracują i cierpią.
Zbyt dobrze znamy mroczne warsztaty, w których opracowywane są te psotne doktryny, które nie powinny uwodzić jasnych myśli. Przywódcy Sillon nie byli w stanie ochronić się przed tymi doktrynami. Wywyższenie ich uczuć, niedyskryminująca dobra wola ich serc, ich filozoficzny mistycyzm zmieszany z pewną iluminacją doprowadziły ich do kolejnej Ewangelii, którą uważali za prawdziwą Ewangelię Naszego Zbawiciela. Do tego stopnia, że mówią o Naszym Panu Jezusie Chrystusie ze znajomością wyjątkowo lekceważącą, i że - ich ideał zbliżony do rewolucji - obawiają się nie wyciągać bluźnierczych porównań między Ewangelią a Rewolucją, dla których nie można tego usprawiedliwić sprawiły, że są one spowodowane pewną zagmatwaną i zbyt pochopną kompozycją.
Czcigodni Bracia, pragniemy zwrócić waszą uwagę na to wypaczenie Ewangelii i na święty charakter Naszego Pana Jezusa Chrystusa, Boga i człowieka, panujących w Sillon i gdzie indziej. Gdy tylko zbliża się kwestia społeczna, modne jest, aby w niektórych miejscach najpierw odłożyć na bok boskość Jezusa Chrystusa, a następnie wspomnieć tylko o Jego nieograniczonej łaskawości, Jego współczuciu dla wszystkich ludzkich nieszczęść i Jego naglących nawoływaniach do miłości naszego bliźniego i braterstwa ludzi. To prawda, że Jezus umiłował nas ogromną, nieskończoną miłością i przyszedł na ziemię, aby cierpieć i umrzeć, aby zgromadzeni wokół Niego w sprawiedliwości i miłości, motywowani tymi samymi uczuciami wzajemnej miłości, wszyscy ludzie mogli żyć w pokoju i szczęściu . Ale dla urzeczywistnienia tego doczesnego i wiecznego szczęścia, Z najwyższą władzą ustanowił warunek, że musimy należeć do Jego trzody, że musimy przyjąć Jego doktrynę, że musimy praktykować cnotę i że musimy zaakceptować nauczanie i przewodnictwo Piotra i jego następców. Co więcej, chociaż Jezus był dobry dla grzeszników i dla tych, którzy zbłądzili, nie szanował ich fałszywych idei, jakkolwiek szczerze mogliby się pojawić. Kochał ich wszystkich, ale pouczył ich, aby ich nawrócili i ocalili. Podczas gdy wzywał do siebie, aby ich pocieszyć, tych, którzy ciężko pracowali i cierpieli, nie było im głoszenie zazdrości chimerycznej równości. Podczas gdy On uniósł pokornych, nie miało to na celu wzbudzenia w nich poczucia godności niezależnej i buntowniczej wobec obowiązku posłuszeństwa. Podczas gdy Jego serce przepełniało łagodność dla dusz dobrej woli, Mógł także uzbroić się w święte oburzenie przeciwko profanatorom Domu Bożego, przeciwko nieszczęsnym mężom, którzy zgorszyli najmłodszych, przeciwko władzom, które miażdżą ludzi ciężarem ciężarów, nie wyciągając ręki, by je podnieść. Był tak silny, jak i delikatny. Upominał, groził, karał, wiedząc i ucząc, że strach jest początkiem mądrości i że czasami właściwe jest, aby człowiek odciął obrażającą kończynę, aby uratować swoje ciało. Wreszcie nie ogłosił dla przyszłego społeczeństwa panowania idealnego szczęścia, z którego cierpienie zostanie wygnane; ale swoimi lekcjami i przykładem wskazał drogę szczęścia, które jest możliwe na ziemi i doskonałego szczęścia w niebie: królewską drogę krzyżową. Są to nauki, że niewłaściwe byłoby stosowanie tylko do życia osobistego, aby osiągnąć wieczne zbawienie; są to wybitnie nauki społeczne i pokazują w Naszym Panu Jezusie Chrystusie coś zupełnie innego niż niespójny i bezsilny humanitaryzm.
A wy, Czcigodni Bracia, pilnie kontynuujcie dzieło Zbawiciela ludzkiego, naśladując Jego łagodność i Jego siłę. Służymy każdej nędzy; niech żaden smutek nie ucieknie od waszej duszpasterskiej troski; niech żaden lament nie będzie cię obojętnym. Ale z drugiej strony, odważnie głoście ich obowiązki wobec potężnych i pokornych; Twoim zadaniem jest kształtowanie sumienia ludzi i władz publicznych. Pytanie społeczne będzie znacznie bliżej rozwiązania, gdy wszyscy zainteresowani, mniej wymagający w zakresie swoich praw, będą dokładniej wypełniać swoje obowiązki.
Co więcej, ponieważ w starciu interesów, a zwłaszcza w walce z nieuczciwymi siłami, cnota człowieka, a nawet jego świętość, nie zawsze wystarczają, by zagwarantować mu chleb powszedni, a ponieważ struktury społeczne, poprzez swoją naturalną grę, powinny bądźcie gotowi udaremnić wysiłki pozbawionych skrupułów i umożliwić wszystkim ludziom dobrej woli osiągnięcie uzasadnionego udziału w doczesnym szczęściu. Szczerze pragniemy, abyście brali czynny udział w organizacji społeczeństwa, mając na uwadze ten cel. I w tym celu, podczas gdy wasi kapłani gorliwie poświęcają wysiłki uświęceniu dusz, obronie Kościoła, a także dziełom miłosierdzia w ścisłym tego słowa znaczeniu, wybieracie kilku z nich, wytrwałych i aktywne usposobienie, stopnie doktorskie z filozofii i teologii, dogłębnie zapoznałeś się z historią starożytnych i współczesnych cywilizacji, a skierujesz je na nie tak wzniosłe, ale bardziej praktyczne studium nauk społecznych, abyś mógł umieścić je w odpowiednim czasie u steru swoich dzieł katolickich . Nie pozwólcie jednak, aby kapłani zostali wprowadzeni w błąd, w labiryncie aktualnych opinii, przez cuda fałszywej demokracji. Niech nie pożyczą od Retoryki najgorszych wrogów Kościoła i ludu, wysokich zwrotów, pełnych obietnic; które brzmią równie dobrze jak nieosiągalne. Niech będą przekonani, że pytanie społeczne i nauki społeczne pojawiły się dopiero wczoraj; że Kościół i państwo przez cały czas i na szczęśliwym koncercie wychowały w tym celu owocne organizacje; że Kościół który nigdy nie zdradził szczęścia ludu, godząc się na wątpliwe sojusze, nie musi uwolnić się od przeszłości; wszystko, czego potrzeba, to znów podjąć, z pomocą prawdziwych robotników na rzecz odbudowy społecznej, organizmy, które Rewolucja zniszczyła, i dostosować je, w tym samym duchu chrześcijańskim, który ich zainspirował, do nowego środowiska wynikającego z rozwój materialny dzisiejszego społeczeństwa. Rzeczywiście, prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami: są tradycjonalistami. do nowego środowiska wynikającego z materialnego rozwoju dzisiejszego społeczeństwa. Rzeczywiście, prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami: są tradycjonalistami. do nowego środowiska wynikającego z materialnego rozwoju dzisiejszego społeczeństwa. Rzeczywiście, prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami: są tradycjonalistami.
Pragniemy, aby młodzież Sillonistyczna, wolna od swoich błędów, daleka od utrudniania pracy godnej szczególnej troski duszpasterskiej, wniosła do niej swój lojalny i skuteczny wkład w uporządkowany sposób i z należytym poddaniem się.
Zwracamy się teraz do przywódców Sillon z ufnością ojca, który przemawia do swoich dzieci, i prosimy ich o własne dobro oraz o dobro Kościoła i Francji, aby powierzyli wam swoje przywództwo. Z pewnością jesteśmy świadomi zakresu ofiary, o którą prosimy, ale wiemy, że są wystarczająco hojni, aby je przyjąć, a wcześniej w imieniu Naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego niegodnym przedstawicielem jesteśmy, my pobłogosław ich za to. Jeśli chodzi o rangę Sillon, chcemy, aby zgrupowali się oni według diecezji, aby pracować pod zwierzchnictwem swoich biskupów dla chrześcijańskiej i katolickiej odnowy ludu, a także dla poprawy ich los. Te grupy diecezjalne będą na razie niezależne od siebie. I, aby jasno pokazać, że zerwali z błędami z przeszłości, przyjmą nazwę „katolicki Sillon”, a każdy z członków doda do swojego tytułu sillonistycznego kwalifikację „katolicką”. Jest rzeczą oczywistą, że każdy katolicki sillonista zachowa swobodę zachowania swoich preferencji politycznych, pod warunkiem że zostaną oczyszczeni ze wszystkiego, co nie jest całkowicie zgodne z doktryną Kościoła. Jeżeli niektóre grupy odmówią, Czcigodni Bracia, poddania się tym warunkom, powinieneś wziąć pod uwagę właśnie fakt, że odmawiają poddania się Twojemu autorytetowi. Następnie będziesz musiał zbadać, czy mieszczą się w granicach czystej polityki lub ekonomii, czy też popełniają poprzednie błędy. W pierwszym przypadku jasne jest, że nie będziesz miał z nimi nic więcej wspólnego niż z ogólnym ciałem wiernych; w tym drugim przypadku będziesz musiał podjąć odpowiednie środki, z rozwagą, ale także stanowczo. Kapłani będą musieli całkowicie trzymać się z dala od grup dysydenckich i będą zadowoleni z rozszerzenia pomocy ich świętej posługi na każdego członka indywidualnie, stosując się do trybunału pokuty wspólnych zasad moralnych w odniesieniu do doktryny i postępowania. Co do grup katolickich, podczas gdy kapłani i seminarzyści mogą ich faworyzować i pomagać, powstrzymają się od przyłączania się do nich jako członków; albowiem dobrze, aby falanga kapłańska pozostała ponad świeckimi skojarzeniami, nawet jeśli są one najbardziej przydatne i inspirowane najlepszym duchem. Takie są praktyczne środki, za pomocą których uznaliśmy za konieczne potwierdzenie tego listu w Sillon i Sillonists. Z głębi Naszej duszy modlimy się, aby Pan sprawił, że ci ludzie i młodzi ludzie zrozumieją poważne przyczyny, które do tego doprowadziły. Niech On da im uległość serca i odwagę, by pokazać Kościołowi szczerość ich katolickiego zapału. Co do was, Czcigodni Bracia, niech Pan wzbudza w waszych sercach ku nim - skoro odtąd będą waszymi - uczucia prawdziwej ojcowskiej miłości.
Wyrażając tę nadzieję i osiągając tak pożądane rezultaty, udzielamy wam, waszemu duchowieństwu i waszemu ludowi, nasze apostolskie błogosławieństwo z całego serca.
W Rzymie, pod wezwaniem Świętego Piotra, 25 sierpnia 1910 r., Ósmego roku Naszego Pontyfikatu.
Pius X, papież
