Éric Zemmour o wielkiej podmianie (Francuzów przez muzułmanów) i obywatelskim nacjonalizmie

Konserwatywny francusko-żydowski ekspert Éric Zemmour może równie dobrze zostać kolejnym prezydentem Francji. Centralnym punktem jego kampanii jest sprzeciw wobec Wielkiego Zastąpienia. To ostatnie oznacza trwający trend zastępowania rdzennej ludności Francji i Europy przez imigrantów spoza Europy, w szczególności przez Afrykanów i muzułmanów.

W swojej najnowszej książce Zemmour pisze o Wielkiej Zastąpieniu:

Mam wrażenie, że żaden polityk słusznie nie rozumie, o co toczy się gra: o śmierć Francji, jaką znaliśmy. . . . Wystarczy spojrzeć na filmy [lata 60. i 70.], żeby to sobie uświadomić. „Wielka wymiana” nie jest mitem ani spiskiem, ale nieubłaganym procesem. Ta żywotna, tożsamościowa kwestia sprawia, że ​​wszystkie inne kwestie, nawet te najbardziej istotne, takie jak edukacja, przemysł, ochrona socjalna czy miejsce Francji w świecie, stają się drugorzędne. Jestem pewien, że żaden kandydat – nawet Marine Le Pen – nie ośmieli się narzucić tej tożsamościowej i cywilizacyjnej kłótni w kampanii. . . . Tylko [skrajnie lewicowy] Jean-Luc Mélenchon ośmiela się poruszyć ten temat, ale tylko po to, by gloryfikować przyszłość mieszanej rasy, „kreolizowanej” Francji… [1]

 

Główną obietnicą kampanii Zemmoura jest „zerowa imigracja” do Francji (prawdopodobnie nie obejmuje imigracji z Unii Europejskiej). Ponadto miałby deportować zagranicznych przestępców i pozbawić przestępców o podwójnym obywatelstwie francuskiego obywatelstwa (odpowiednie preludium do deportacji). Co istotne, obywatele francuscy pochodzenia tureckiego lub arabskiego zazwyczaj domyślnie mają podwójne obywatelstwo.

Kluczowe środki dotyczące imigracji zostałyby poddane ogólnokrajowemu referendum. Jeśli się powiedzie, to jasne wyrażenie woli ludu umożliwi rządowi przebicie się przez przewidywalną opozycję globalistycznych elit w mediach i sądownictwie. Wystąpienie Wielkiej Brytanii z UE, pomimo kopnięć i krzyków globalistycznych elit, pokazuje, że referenda mogą prowadzić do konkretnych wyników sprzecznych z preferencjami establishmentu.

Oprócz swojego sprzeciwu wobec Wielkiej Zastąpienia, Zemmour jest zagorzałym obywatelskim nacjonalistą. Chce, by migranci „zasymilowali się”, przez co ma na myśli kulturowo nie do odróżnienia od Francuzów. Sprzeciwia się islamowi jako religii „totalitarnej” i chce, aby muzułmanie mieli czysto uwewnętrznioną prywatną duchowość, taką jak chrześcijaństwo, bez żadnej roli we francuskim życiu publicznym. Asymilacyjny zapał Zemmoura posuwa się tak daleko, że proponuje przywrócenie starego prawa nakazującego dzieciom urodzonym we Francji nadawać tylko tradycyjne francuskie imiona.

Oczywiście istnieją tutaj poważne sprzeczności. Francuski model „asymilacyjny” już zawiódł, przynosząc mniej więcej takie same wyniki, jakie obserwujemy w Stanach Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii: w społeczeństwie naznaczonym rozwarstwieniem etnicznym, skupiskami i konfliktami. Obecnie około jedna trzecia noworodków we Francji to Afrykańczycy lub muzułmanie , co po prostu sprawia, że ​​asymilacja jest przestarzała. Bez wątpienia Zemmour to widzi. Jego lgnięcie do asymilacji może wynikać z połączenia powodów osobistych (jego własna pozycja jako dumnie zasymilowanego francuskiego Żyda) i politycznych (smakowitość wyborcza). Co ważne, Zemmour powiedział wcześniej, że rozumie, dlaczego młodzi francuscy biali nie wierzą już w asymilację i że jego przywiązanie do niej wynika z przynależności do starszego pokolenia.

Wielkie zastąpienie w praktyce: Kosowo i Seine-Saint-Denis

Typowa scena uliczna w Seine-Saint-Denis

W swojej książce Zemmour szczegółowo opisuje egzystencjalne zagrożenie, jakie Wielkie Zastąpienie stanowi dla Francji. Często porównuje wyłaniającą się nową Francję do Kosowa czy Libanu, gdzie oblężone mniejszości chrześcijańskie żyją na łasce nowych muzułmańskich większości. Zauważa, że ​​w Kosowie, niezwykle ważnej prowincji w historii Serbii, muzułmańscy Albańczycy stali się większością na początku XX wieku. Po zamachach bombowych NATO w 1999 r. muzułmańscy Albańczycy stali się władcami mniejszości serbskiej:

[W] latach 70. prawosławni Serbowie stanowili tylko 13% populacji. Dziś to tylko 5%, wygnani ze stolicy Prisztiny, zamknięci w enklawach, jako obywatele drugiej kategorii ostracyzm, kiedy nie są prześladowani, męczeni, wypędzeni z ziemi przodków. Czystce etnicznej towarzyszy oczywiście wielka wymiana religijna i kulturowa. Średniowieczne kościoły są palone przez ekstatyczne tłumy muzułmańskie, na ich miejscu budowane są meczety ociekające złotymi liśćmi, finansowane przez naboby z Arabii Saudyjskiej i Kataru: nieubłagana i okrutna rzeczywistość wielkiego zastępstwa, które nie istnieje! [2]

Zemmour często sarkastycznie wypowiada się na temat rzekomego „nieistnienia” tych zmian demograficznych i cywilizacyjnych. Potępia akademickich „sofistów”, którzy twierdzą, że nie nastąpiła żadna znacząca zmiana, fałszywie argumentując, że populacje zawsze były w całkowitym ruchu. Główny establiszment medialno-polityczny we Francji twierdzi, że Wielkie Zastąpienie jest tylko „teorią spiskową”.

Wręcz przeciwnie, demograficzne Wielkie Zastąpienie jest przygotowywane przez zastępowanie symboliczne w sferze kulturowej. Mówi się nam, że Francja „zawsze” była zróżnicowanym krajem imigracyjnym, a zatem nie ma nic nowego w afroislamizacji tego kraju. Muzeum imigracji świętujące te zmiany zainstalowano właśnie w… budynku wystawy kolonialnej z 1931 roku, upamiętniającej międzykontynentalne imperium Francji w Afryce i Indochinach! Zemmour zauważa: „W muzeach Francji też jest godzina wielkiej wymiany”. [3]

We Francji kształt rzeczy, które mają nadejść, ogłasza departament (hrabstwo) Seine-Saint-Denis, który stanowi północno-wschodnie przedmieście większego Paryża, ważne miejsce w historii Francji jako miejsce spoczynku naszych królów. Dla Zemmour „Seine-Saint-Denis jest symbolem tego wielkiego zastępstwa, które nie istnieje”. [4] Ponad dwie trzecie noworodków ma przynajmniej jednego zagranicznego rodzica. Ponad 60% młodzieży to osoby obcego pochodzenia. Ale te liczby są jedynie orientacyjne: administracja po prostu nie wie, jak duża jest populacja ani ilu jest nielegalnych imigrantów (szacuje się, że wynosi od 8 do 20% populacji).

Podczas gdy prezydent Emmanuel Macron może uważać Seine-Saint-Denis za „Kalifornię bez morza” [ sic! ], terytorium to sprawa ekonomiczna. Urzędnicy państwowi uciekają ze stanowisk średnio po 2,7 roku, pomimo premii w wysokości 10 000 euro, podczas gdy w wygodniejszym departamencie Essonne pracują przez 7 lat. Ogromne projekty rewitalizacji miast nie prowadzą do trwałych zmian, a nawet utworzone tam biura korporacyjne (korzystające ze specjalnych ulg podatkowych) nie przyciągają lokalnych pracowników: są oni niewykwalifikowani. Zemmour twierdzi, że problemem jest kapitał ludzki, a nie infrastruktura: „problemem jest zawartość, a nie pojemnik”.

Zemmour uważa wysiłki państwa w Seine-Saint-Denis za bezużyteczne, podobne do mitu Syzyfa. Co więcej, meczety na tym terytorium zostały zinfiltrowane przez Bractwo Muzułmańskie, co udokumentował socjolog Gilles Keppel. Nic dziwnego, że François Hollande powiedział dziennikarzom, że wielokulturowa sytuacja Francji „zakończy się rozbiorem”. [5] Dla Zemmour „Kosowo jest przyszłością Seine-Saint-Denis; Seine-Saint-Denis to przyszłość Francji”.

Zemmour o granicach obywatelskiego nacjonalizmu

Będąc gorącym orędownikiem asymilacji, Zemmour może być również całkiem szczery w kwestii niepowodzeń i słabości obywatelskiego nacjonalizmu. Krytykuje wielu francuskich Żydów, którzy w czasie wojny sześciodniowej między Izraelem a Arabami w 1967 r. nagle na nowo odkryli swoją żydowską tożsamość i zaczęli publicznie agitować na rzecz Izraela.

Dla Zemmour to działanie w imieniu swojej sekciarskiej społeczności, w przeciwieństwie do narodowej, jest niebezpiecznym faux pas dla każdego, kto twierdzi, że jest obywatelem. Zdaje sobie jednak sprawę, że trudno, nawet w ciągłym wysiłku, przesłonić etniczne odruchy na rzecz wspólnoty politycznej:

Asymilacja jest sposobem integracji, który wymaga mózgowej kontroli nad najbardziej archaicznymi odruchami; racjonalny dystans, który najwyższa inteligencja [żydowskiego antropologa Claude'a] Lévi-Straussa posunął się bardzo daleko, kiedy oświadczył, że gdyby Hitler zakończył swój projekt eksterminacji Żydów, Ziemia nie przestałaby się kręcić, ani ludzkość nie przestałaby żyć, tak jak przetrawiła zniknięcie innych ludów, w szczególności Indian Ameryki. [6]

Podczas wojny sześciodniowej Lévi-Strauss mógł pozostać niezależnym obywatelem francuskim, ale nie swoim współobywatelem i kolegą Żydem, zwykle niewzruszenie beznamiętnym Raymondem Aronem. Kiedyś podrapany, zwykle niezwykle racjonalny i opanowany Aron, odkrył źródła etnicznego uczucia do swoich współbraci Żydów. Jeśli chodzi o nieświadomą żydowską tożsamość Arona, ocena Zemmoura jest bardzo podobna do mojej.

Zemmour kreśli interesującą paralelę między Lévi-Straussem a Jeanem Raspailem: dwoma mężczyznami, którzy mieli dogłębną wiedzę i prawdziwe uznanie dla rdzennych ludów na całym świecie, co przyczyniło się do ich uświadomienia sobie, że narody Europy również są warte zachowania. [7]

Żydowska tożsamość Zemmoura

Zemmour określa się jako „Żyd z Algierii wychowany na paryskich przedmieściach, którego rodzinne dziedzictwo i lektury przekształciły się we Francuza tej ziemi i umarłych”. [8] Kontrastuje z politykami takimi jak François Bayrou, rodowity Francuz z wiejskiej południowo-wschodniej Francji, którzy entuzjastycznie przyjęli globalizm.

Zemmour ma jeden interesujący argument przemawiający za przynależnością do narodu francuskiego: nie jest imigrantem, ale jego lud otrzymał obywatelstwo po podbiciu jego rodzinnej Algierii przez Francuzów! [9] Tak więc uważa się za Francuza, jak Alzatczyk lub Korsykanin.

Liderzy społeczności żydowskiej jednoznacznie potępili Zemmoura. Naczelny rabin Francji nazwał Zemmoura „antysemitą”, podczas gdy oficjalne lobby żydowskie we Francji (CRIF) wezwało do oddania na niego „ani jednego żydowskiego głosu”. Zemmour uważa CRIF za zgubne „państwo w państwie”, mające wpływ na politykę zmierzającą do sekciarskich celów.

Dziennikarka Léa Salamé skrytykowała kiedyś w telewizji Zemmoura za bycie „zawstydzonym Żydem”, który chciał być „bardziej gojowski niż goj”. [10] Zemmour mógł tylko śmiać się z niekonsekwencji Salamé: jako chrześcijańska Libańczyk, jej rodzice uciekli z jej ojczyzny właśnie z powodu islamizacji i wynikającej z niej wojny domowej, której właśnie stara się zapobiec we Francji.

Francja: śmierć czy odnowa?

Zemmour mówi, że widział wojnę domową we Francji od października 1989 roku, kiedy trzy marokańskie dziewczynki z miasta Creil na północ od Paryża odmówiły zdjęcia islamskich chust w szkole. [11] Dziewczęta wycofały się nie tylko wtedy, gdy stało się to narodowym skandalem we Francji, ale gdy król Maroka Hassan II tak im kazał. [12] Z Zemmoura czy bez, nie mogę powiedzieć, czy i kiedy Francja doświadczy brutalnej etniczno-religijnej wojny domowej à la Liban lub bardziej stopniowego upadku w przemoc trzeciego świata i dysfunkcji społecznej à la Brazylia.

Jeśli zostanie wybrany, Zemmour nie będzie w stanie odbudować starej Francji. Remigracja na taką skalę po prostu nie jest dziś rozważana, ani też nie można cofnąć ogromnych zmian społecznych i technologicznych ostatnich dziesięcioleci. Jednak Zemmour może być w stanie znacznie powstrzymać napływ afro-islamskiej imigracji. Już samo to byłoby wartościowym celem: Francuzi byliby nieskończenie bezpieczniejsi jako większość dwóch trzecich we własnym kraju, a nie mniejszość jak chrześcijanie z Kosowa i Libanu.

Zemmour często zwraca uwagę na fundamentalną asymetrię między zatomizowanymi liberalnymi białymi po 68 roku życia a muzułmanami, którzy wciąż mają silne poczucie religii i klanu:

[francuska] wspólnota obywateli rozpada się od czterdziestu lat pod ciosami społeczeństwa jednostek, które chcą tylko znać swoje prawa, a nie swoje obowiązki, i widzieć w państwie jedynie dystrybutora usług i prawa dla zaspokojenia swoich najmniejsze kaprysy. Osoby bez korzeni i bez historii, które marzą o sobie jako „obywatelach świata” oderwanych od jakichkolwiek narodowych zakotwiczeń. […] Nazywają „republiką” to społeczeństwo jednostek, które nie ma już nic wspólnego z Republiką obywateli. To właśnie w tej otchłani pustki zakorzeniły się coraz liczniejsze islamskie diaspory, połączone archaicznymi pojęciami rodziny, klanu i religii, które importują te archaizmy do ślepej ponowoczesności, która widzi w nich tylko pojedyncze jednostki.[13]

Masowe wykorzystywanie seksualne Białych dziewcząt przez pakistańskie gangi w Rotherham i innych angielskich miastach lub napaści seksualne muzułmanów na Białe kobiety w Sylwestra 2015–2016 przez muzułmanów w Kolonii [14] są wczesnymi przykładami tego starcia między klanowymi kulturami Trzeciego Świata i odizolowanymi Osoby zachodnie.

Co znamienne, Zemmour obiecuje też rozmontować przynajmniej część aparatu legislacyjnego i medialnego prześladującego francuskich patriotów. W szczególności mają zostać zniesione prawa dotyczące mowy nienawiści, a spornym „antyrasistom” pozbawić się hojnych dotacji na koszt podatników.

Nikt nie może powiedzieć, jak stabilny i skuteczny byłby reżim nacjonalistyczny we Francji – pod rządami Zemmoura lub kogokolwiek innego – byłby. Możemy jednak powiedzieć, że taki rząd mógłby zapobiec ostatecznemu zanurzeniu Francji i zlikwidować wiele granic dyskursu narzuconych francuskim patriotom i obrońcom rdzennych Europejczyków. A jeśli się powiedzie, bez wątpienia ten przykład z narodu założycielskiego Unii Europejskiej odbije się echem na całym kontynencie.

[1] Ériz Zemmour, La France n'a pas dit son dernier mot (Rubempré, 2021), s. 24.

[2] Tamże. , P. 72.

[3] Tamże. , P. 67.

[4] Tamże. , P. 73.

[5] Tamże. , P. 77.

[6] Tamże. , P. 105.

[7] Tamże. , P. 106.

[8] Tamże. , P. 49.

[9] Tamże. , P. 148.

[10] Tamże. , P. 190.

[11] Tamże. , P. 139.

[12] Tamże. , P. 190.

[13] Tamże. , P. 73.

[14] Zadenuncjowany również przez Zemmoura, tamże. , P. 32.