"Na podstawie danych populacyjnych z 2021 r. szacuje się, że około 68 000 dziewcząt i kobiet w Szwecji mogło być narażonych na jakiś rodzaj okaleczenia narządów płciowych. Szacunkowa liczba opiera się na liczbie dziewcząt i kobiet urodzonych za granicą oraz na występowaniu (powszechności) okaleczania żeńskich narządów płciowych w ich kraju pochodzenia. Szacunki uwzględniają również wiek, w którym w kraju pochodzenia dziewczynki okalecza się zwykle żeńskie narządy płciowe, oraz wiek pierwszej migracji do Szwecji. Przeprowadzka do Szwecji musiała również nastąpić po osiągnięciu wieku, w którym w kraju pochodzenia zwykle przeprowadza się okaleczanie narządów płciowych, a także musiała zostać zarejestrowana w Szwecji w 2021 r."
Artykuł szwedzkiego prawnika - poniżej, który jest standardowy w swej treści jako mieszanki absurdu i demagogii czy oderwania od praxis. Art. jest uniwersalny dla każdego prawnika idioty i dlatego jest prawie identyczny z podobnymi, które to wypowiedzi można by znaleźć w wypocinach wyroków polskich sądów karnych. Podobnie jak w języku polskim, art. nie odnosi się do etymologii słowa „hat” – nienawiść, bo tego słowa nikt już nie rozumie, chociaż w języku polskim absurdalność klasyfikacji przestępstwa o zbrodnie „nienawiści” jest dużo jaskrawsza, bo nienawidzić oznacza nie chcieć kogoś widzieć, jest to wola lub uczucie.
NIENAWIŚĆ to stary, prasłowiański rzeczownik utworzony od zaprzeczonego czasownika *naviděti, czyli od formy *nenaviděti. Czasownik *naviděti był przodkiem nieużywanego już dziś, ale dość popularnego w czasach staropolskich słowa NAWIDZIEĆ o znaczeniu ‘chętnie się z kimś widywać, spotykać; żyć z kimś w zgodzie; miłować kogoś, mieć w kimś upodobanie’. Zaprzeczona forma *nenaviděti, która rozwinęła się w słowo NIENAWIDZIĆ, była przeciwieństwem niezaprzeczonej i oznaczała pierwotnie ‘nie chcieć kogoś widywać; nie chcieć na kogoś patrzeć’, a więc także ‘czuć wrogość do kogoś’, czyli NIENAWIDZIĆ kogoś.
https://nck.pl/projekty-kulturalne/projekty/ojczysty-dodaj-do-ulubionych/ciekawostki-jezykowe/NIENAWISC
Podobnym idiotyzmem jest klasyfikacja prawa oparta o oskarżenie, o np. islamofobię, homo- etc. Fobia to także uczucie, np. lęk:
-fobia «ostatni człon wyrazów złożonych oznaczających nieuzasadniony lęk przed czymś lub przed kimś albo wstręt, niechęć do czegoś lub kogoś»
https://sjp.pwn.pl/sjp/fobia;2558179.html
Już tylko te dwa przykłady pokazują, że terroryści żydowscy cofnęli wskazówki sowieckiego zegara do lat trzydziestych i tamten terror rosyjskich miast i wsi jest już obecny na każdym kroku naszego cywilnego życia naszych krajów i narodów. Oni będą nas mordować za nasze uczucia lub nasze myśli.
Art. nic nie wspomina o tym, że Islam morduje 200.000 chrześcijan rocznie, że obowiązkowe chusty na głowach kobiet i dziewczyn muzułmańskich jest stygmatyzowaniem kobiet i dziewcząt bez tych chust (chrześcijanek), które można bezkarnie w Szwecji gwałcić.
Art. również nic nie wspomina o tym, że 40.000 muzułmańskich dziewczynek w Szwecji jest bezkarnie poddawanych rytuałom okaleczenia narządów płciowych.
Chronologicznie art. został opublikowany z wypowiedzią rzędu szwedzkiego – premiera i ministra spraw zagranicznych – informując o tym, że palenie Koranu będzie obłożone restrykcjami policyjnymi, jak i też oświadczono, że rząd wprowadza restrykcje ograniczające prawa obywatelskie w Szwecji – po to, aby lepiej bronić porządku i praw.
Red. Gazeta Warszawska
+
”Koranbränning utanför moské är hets mot folkgrupp” Publicerad: 2023-08-01 10:12
DEBATT – av Robert Klackenborn, Advokat på Ejder Advokatbyrå I Sverige har den offentliga debatten, gällande just koranbränningar, i huvudsak fokuserats vid vikten av yttrandefrihet. Främst så har debatten förts utifrån perspektivet att bränning av koranen bara handlar om ”ord på papper”, varken mer eller mindre. Överväg samma resonemang vid uppvisande av hakkors, dvs att det bara vore frågan om linjer på ett plakat. Just allmänt uppvisande av hakkors är dock sedan länge förbjudet enligt regleringen om hets mot folkgrupp. Motiveringen nedan återfinns, med mindre språkliga variationer, i ett antal svenska rättsfall: ”Ett hakkors är en symbol som är starkt förknippad med nazismens ideologi och som ger uttryck för missaktning mot främst den judiska befolkningen men även mot andra folkgrupper som var utsatt under förintelsen”. Av citatet ovan förstår man alltså att historisk kontext såväl som symbolisk betydelse är viktiga komponenter vid bedömningen av huruvida någonting ska anses ”hetsande”. De explicita anledningarna till de koranbränningar som har ägt rum i Sverige har varierat. Delvis har motiven varit att visa att islam inte är förenligt med västerländska värderingar och delvis har de varit att sprida ljus över vissa regimer. I båda nyss nämnda fall kan man inte undgå att uppfatta den heta avskyn mot islam som koranbrännarna känner. Fast en stark känsla för hat räcker såklart inte för att ett visst beteende ska vara förbjudet, hatet måste även ges ett tillräckligt starkt uttryck för att lagen ska gripa in. Av lagens förarbeten framgår att alla möjliga beteenden kan omfattas av förbudet mot hets mot folkgrupp. Sådant som är ägnat att framhålla den egna rasen eller folkgruppen, varigenom det får anses underförstått att andra är underlägsna, omfattas till exempel. Det lagen inte ska träffa är handlande som ger uttryck för saklig kritik. I detta sammanhang vill jag framhålla vad jag menar är rent trams: att förbud mot koranbränning vore en del i ett sluttande plan som leder till totalt åsiktsförbud. Det kommer självfallet vara möjligt att föra en saklig debatt om islam för den som så önskar, så även efter att den första koranbrännaren fälls för hets mot folkgrupp. Hatbrott med islamofobiska motiv är vanligen förekommande. Enligt statistik från BRÅ är hatbrott med afrofobiskt motiv vanligast, hatbrott med islamofobiskt motiv är näst vanligast och på tredjeplats kommer hatbrott med antisemitiska motiv. Jag nämner statistiken ovan av två anledningar. Dels för att göra det tydligt att islamofobiska brott inte är en kvantitativt liten fråga. Dels eftersom det knyter an till själva syftet med regleringen kring hets mot folkgrupp, dvs att hatfulla och osakliga idéer inte ska få spridas i det allmänna rummet. Det senare anknyter i sin tur till förväntan om trygghet mot förföljelse som alla enskilda folkgrupper har rätt till i Sverige. Att bränna centrala urkunder, tex koranen eller toran, bär ett vidare budskap än bränningarna som sådana. Historiskt så markerar bokbränningar och bokbål åtminstone upptakten till förföljelse. Brännandet av skriften ifråga är självfallet även ett bildligt uttryck för förgörandet av folkgruppen, eller regimen, som är identitetsmässigt knuten till urkunden. Brännande av koranen är på intet sätt en del i en saklig debatt, utan på alla vis ett sätt att säga: ”vi har ingen respekt för islam och ni är inte välkomna här”. Nyss nämnda budskap förstärks självklart ytterligare om brännandet äger rum utanför en moské. Det är vår skyldighet att skydda minoritetsgrupper mot sådana uppvisningar av otyglat hat som koranbränningar representerar. Vi har redan lagen, nu krävs bara viljan att lagföra. red @dagensjuridik.se |
„Palenie Koranu przed meczetem to podżeganie przeciwko grupie ludzi” Opublikowano: 2023-08-01 10:12
DEBATA – Roberta Klackenborna, Adwokata w Ejder Advokatbyrå W Szwecji debata publiczna dotycząca palenia Koranu skupiała się głównie na znaczeniu wolności słowa. Przede wszystkim debata prowadzona była z perspektywy, że spalenie Koranu to tylko „słowa na papierze”, nic więcej i nic mniej. Rozważ to samo rozumowanie przy eksponowaniu swastyk, np. gdyby chodziło tylko o linie na plakacie. Jednak powszechne wyświetlanie swastyk od dawna jest zabronione zgodnie z przepisami o podżeganiu przeciwko grupom etnicznym. Poniższe uzasadnienie można znaleźć, z niewielkimi różnicami językowymi, w wielu szwedzkich sprawach sądowych: „ Swastyka jest symbolem silnie kojarzonym z ideologią nazizmu i wyrażającym brak szacunku przede wszystkim wobec ludności żydowskiej, ale także wobec innych grup etnicznych, które zostały zdemaskowane podczas Holokaustu” . Z powyższego cytatu wynika zatem, że zarówno kontekst historyczny, jak i znaczenie symboliczne są ważnymi składnikami oceny, czy coś należy uznać za „zapalne”. Wyraźne przyczyny palenia Koranu, które miały miejsce w Szwecji, były różne. Częściowo motywami było pokazanie, że islam nie jest zgodny z zachodnimi wartościami, a częściowo rzucenie światła na niektóre reżimy. W obu wspomnianych przypadkach nie można nie dostrzec intensywnej wstrętu do islamu, jaką odczuwają wyznawcy Koranu. Chociaż silne uczucie nienawiści nie wystarczy oczywiście, aby zakazać określonego zachowania, nienawiść musi mieć również wystarczająco silny wyraz, aby prawo zainterweniowało. Z prac przygotowawczych nad ustawą wynika , że zakazem podżegania do grup etnicznych mogą być objęte wszelkie możliwe zachowania. Rzeczy, które mają na celu podkreślenie własnej rasy lub grupy etnicznej, przez co można uznać, że inni są gorsi, są objęte na przykład. To, czego prawo nie powinno spełniać, to działania, które dają wyraz krytyce faktów. W tym kontekście chciałbym podkreślić to, co uważam za czysty nonsens: że zakaz palenia Koranu byłby częścią pochyłego planu, który prowadzi do całkowitego zakazu wyrażania opinii. Będzie oczywiście możliwe prowadzenie rzeczowej debaty na temat islamu dla tych, którzy sobie tego życzą, więc nawet po tym, jak pierwszy palacz Koranu zostanie skazany za podżeganie przeciwko grupie etnicznej. Przestępstwa z nienawiści motywowane islamofobią są powszechne. Według statystyk BRÅ, przestępstwa z nienawiści o motywach afrofobicznych są najczęstsze, przestępstwa z nienawiści o motywach islamofobicznych są na drugim miejscu, a na trzecim miejscu są przestępstwa z nienawiści o motywach antysemickich. Wspominam o powyższych statystykach z dwóch powodów. Częściowo po to, by wyjaśnić, że przestępstwa islamofobiczne nie są problemem ilościowym. Po części dlatego, że wiąże się to z samym celem regulacji dotyczącej podżegania przeciwko grupom etnicznym, tj. zakazem szerzenia w przestrzeni publicznej nienawistnych i nieistotnych idei. To ostatnie wiąże się z kolei z oczekiwaniem ochrony przed prześladowaniami, do której mają prawo w Szwecji wszystkie poszczególne grupy etniczne. Palenie centralnych dokumentów, takich jak Koran czy Tora, niesie ze sobą szersze przesłanie niż samo spalenie. Historycznie rzecz biorąc, palenie książek i ogniska stanowiły przynajmniej wstęp do prześladowań. Palenie omawianego pisma jest oczywiście również symbolicznym wyrazem zniszczenia grupy etnicznej, czy też reżimu, z którym dokument jest powiązany tożsamościowo. Palenie Koranu nie jest w żaden sposób częścią rzeczowej debaty, ale w każdym razie sposobem na powiedzenie: „nie mamy szacunku dla islamu i nie jesteście tu mile widziani”. Wspomniane przesłanie jest oczywiście jeszcze bardziej wzmocnione, jeśli podpalenie ma miejsce poza meczetem. Naszym obowiązkiem jest ochrona grup mniejszościowych przed takimi przejawami nieokiełznanej nienawiści, jak palenie Koranu. Mamy już prawo, teraz wystarczy tylko wola ścigania. red@ dagensjuridik.se |
https://www.dagensjuridik.se/debatt/debatt-koranbranningar-utanfor-moske-ar-hets-mot-folkgrupp/
========
OKALECZANIE ŻEŃSKICH NARZĄDÓW PŁCIOWYCH DZIEWCZĄT I KOBIET
Tutaj na naszej stronie znajdziesz informacje o tym, czym jest okaleczanie narządów płciowych, jakie przepisy obowiązują i jakie wsparcie jest dostępne. Kiedy używamy terminu okaleczanie żeńskich narządów płciowych, konsekwentnie odnosimy się do okaleczania żeńskich narządów płciowych dziewcząt i kobiet.
Na iPhonie wyświetlany jest obraz przedstawiający modele czterech różnych rodzajów okaleczania żeńskich narządów płciowych.
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych dziewcząt i kobiet to stara tradycja występująca w wielu częściach świata. Jest praktykowany w kilku krajach afrykańskich oraz w niektórych częściach Bliskiego Wschodu i Azji.
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych różni się pod wieloma względami zarówno w poszczególnych krajach, jak iw obrębie poszczególnych krajów. W niektórych krajach okaleczanie narządów płciowych jest powszechną tradycją, w innych częstość występowania jest różna. Różny jest również wiek, w którym dziewczęta i kobiety są narażone, podobnie jak rodzaj okaleczania żeńskich narządów płciowych, zakres i powody, dla których jest ono wykonywane. Najczęściej narażone są dziewczęta w wieku od 4 do 14 lat, ale okaleczanie żeńskich narządów płciowych zdarza się również u młodszych dzieci.
FGM można również powtórzyć kilka razy w późniejszym życiu. Jeśli dziewczyna lub kobieta była narażona na typ 3, zwany także infibulacją, nazywa się to reinfibulacją.
PRZEKONANIA O KOBIECEJ SEKSUALNOŚCI I CZYSTOŚCI
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest tradycją ściśle związaną z pojęciami kobiecej seksualności i czystości. Jednym z powodów narażania dziewczyny może być zapewnienie jej dziewictwa przed ślubem. Jest uważany za kluczowy dla honoru rodziny i kolektywu. Dziewczyna, która nie była narażona na okaleczanie żeńskich narządów płciowych, może nie wyjść za mąż, ponieważ okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest silną normą na tak zwanym „rynku małżeńskim”. FGM można również rozumieć jako rytuał przejścia w dorosłość w pewnych kulturach i wśród pewnych grup. Strach przed stygmatyzacją może powodować, że rodzice nadal poddają swoje córki FGM w miejscach, w których norma jest silna.
Żadna religia nie popiera okaleczania żeńskich narządów płciowych
Okaleczanie narządów płciowych jest praktykowane zarówno w grupach chrześcijańskich, jak i muzułmańskich. Chociaż ci, którzy chcą zachować tę szkodliwą praktykę, mogą twierdzić, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest przykazaniem religijnym, w żadnej religii nie ma poparcia dla okaleczania żeńskich narządów płciowych.
ZAKRES
Statystyki dotyczące okaleczania żeńskich narządów płciowych dziewcząt i kobiet to obszar, który należy rozwijać. Tutaj przedstawiamy statystyki, które są dostępne dzisiaj.
Według Unicef ponad 200 milionów dziewcząt i kobiet na całym świecie zostało poddanych okaleczeniu narządów płciowych. Ponad 40 milionów to dziewczynki poniżej 15 roku życia. Ze względu na migrację z krajów, w których praktykowane są szkodliwe praktyki, okaleczanie narządów płciowych stało się palącym problemem również w Szwecji.
W Szwecji
Krajowa Rada ds. Zdrowia i Opieki Społecznej opublikowała w czerwcu 2023 r. nowe szacunki dotyczące liczby dziewcząt i kobiet, które mogły być narażone na okaleczanie narządów płciowych lub są na nie narażone.
Na podstawie danych populacyjnych z 2021 r. szacuje się, że około 68 000 dziewcząt i kobiet w Szwecji mogło być narażonych na jakiś rodzaj okaleczenia narządów płciowych. Szacunkowa liczba opiera się na liczbie dziewcząt i kobiet urodzonych za granicą oraz na występowaniu (powszechności) okaleczania żeńskich narządów płciowych w ich kraju pochodzenia. Szacunki uwzględniają również wiek, w którym w kraju pochodzenia dziewczynki okalecza się zwykle żeńskie narządy płciowe, oraz wiek pierwszej migracji do Szwecji. Przeprowadzka do Szwecji musiała również nastąpić po osiągnięciu wieku, w którym w kraju pochodzenia zwykle przeprowadza się okaleczanie narządów płciowych, a także musiała zostać zarejestrowana w Szwecji w 2021 r.
National Board of Health and Welfare szacuje, że od 13 000 do 23 000 dziewcząt może być narażonych na okaleczenie narządów płciowych. Odpowiada to 12–13 procentom wszystkich dziewcząt poniżej 18 roku życia z krajów pochodzenia. Dziewczęta, które są młodsze niż wiek, w którym okaleczanie narządów płciowych jest zwykle przeprowadzane w kraju pochodzenia, są uwzględniane w szacunkowej liczbie dziewcząt zagrożonych narażeniem.
Więcej osób szuka opieki
Liczba dziewcząt i kobiet, które szukały opieki i zostały zarejestrowane z kodem diagnostycznym związanym z okaleczeniem narządów płciowych, stale rosła w latach 2012-2018. Kod diagnostyczny jest ogólnie przyjętym standardem klasyfikacji chorób. Według Krajowej Rady ds. Zdrowia i Opieki Społecznej w latach 2012-2018 około 5000 kobiet otrzymało kod diagnozy okaleczenie narządów płciowych w związku z poszukiwaniem opieki w otwartej lub zamkniętej opiece specjalistycznej lub położniczej. Większość ma od 18 do 39 lat , ale w latach 2012-2018 również 10 dziewcząt poniżej 18 roku życia, które urodziły się w Szwecji, szukało opieki i otrzymało diagnozę związaną z okaleczeniem narządów płciowych.
W 2019 roku 15 001 kobiet w ciąży, które szukały opieki w regionie Sztokholmu, zapytano, czy były narażone na okaleczanie narządów płciowych. Spośród nich 334 kobiety stwierdziły, że są FGM, a 20 z nich urodziło się w Szwecji.
Europejski Instytut ds. Równości Płci (EIGE) oszacował, że w 2011 roku w Szwecji mieszkało 59 409 dziewcząt poniżej 18 roku życia, które urodziły się lub pochodziły z kraju, w którym okaleczanie narządów płciowych jest powszechne. EIGE oszacował, że 3 – 19 procent, czyli około 2000 – 11 000 dziewcząt poniżej 18 roku życia w tamtym czasie mogło być zagrożonych.
RÓŻNE RODZAJE OKALECZEŃ NARZĄDÓW PŁCIOWYCH
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych obejmuje wszystkie zabiegi polegające na całkowitym lub częściowym usunięciu zewnętrznych części żeńskich narządów płciowych, a także wszelkie inne niemedyczne zabiegi uszkadzające żeńskie narządy płciowe. Według Światowej Organizacji Zdrowia WHO okaleczanie narządów płciowych można podzielić na cztery różne typy.
Cztery typy
Część lub całość czubka łechtaczki, a czasem nawet napletek łechtaczki jest odcinana .
Usuwa się całość lub część końcówki łechtaczki i warg sromowych. Czasami usuwane są również zewnętrzne wargi sromowe.
Otwór pochwy zmniejsza się poprzez przecięcie warg sromowych wewnętrznych lub zewnętrznych i zszycie ich. Pozostawiono mały otwór na ujście moczu i krwi menstruacyjnej. Często usuwa się również czubek łechtaczki.
Inne szkodliwe procedury, takie jak nakłuwanie (przekłuwanie łechtaczki ostrym przedmiotem), nacinanie, skrobanie lub przypalanie łechtaczki i otaczających tkanek.
KONSEKWENCJE
Dla wielu dziewcząt i kobiet okaleczanie żeńskich narządów płciowych może mieć fizyczne i psychiczne konsekwencje zarówno w perspektywie krótko-, jak i długoterminowej.
Mogą być traumatyzowani i cierpieć z powodu różnych form psychospołecznych konsekwencji. Niektórzy mogą czuć się przygnębieni lub źle się czuć. Wspomnienia z zabiegu mogą pozostać, nawet jeśli miało to miejsce dawno temu. Niektóre dziewczęta i kobiety mogą wpaść w depresję lub przygnębienie, nie rozumiejąc, że może to być spowodowane samym okaleczeniem narządów płciowych. Niektóre nie doświadczają żadnych problemów po FGM, a niektóre nie wiedzą lub być może nie pamiętają, że zostały okaleczone.
Przykłady problemów
Dziewczęta i kobiety, które są narażone, mogą cierpieć z powodu następujących problemów natychmiast lub w późniejszym życiu:
- Obfite krwawienie podczas zabiegu
- Infekcje
- Ból w podbrzuszu
- Trudności z oddawaniem moczu
- Trudności z miesiączką •
Problemy psychiczne, takie jak zespół stresu pourazowego lub depresja
- Fizyczny i psychiczny ból podczas stosunku
- Urazy, które mogą uniemożliwić zajście w ciążę
- Powikłania porodowe
- Śmierć
Źródła:
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych, WHO.
Okaleczanie narządów płciowych, Krajowa Rada Zdrowia i Opieki Społecznej.
USTAWODAWSTWO W SZWECJI
Zakaz okaleczania żeńskich narządów płciowych
Obowiązek zgłoszenia
Telefon rejestracyjny
Zakaz wyjścia
MIĘDZYNARODOWE KONWENCJE I RAMY
Działania prewencyjne przeciwko okaleczaniu żeńskich narządów płciowych dziewcząt i kobiet są uregulowane w kilku międzynarodowych konwencjach, których Szwecja zobowiązała się przestrzegać. Konwencja o prawach dziecka, Konwencja ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz Konwencja stambulska to międzynarodowe konwencje zawierające postanowienia dotyczące zapobiegania i zwalczania okaleczania żeńskich narządów płciowych dziewcząt i kobiet we wszystkich państwach członkowskich . Wpisuje się również w globalne cele Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju przyjęte przez państwa członkowskie ONZ.
Więcej o konwencjach i frameworkach
Konwencja o Prawach Dziecka
Konwencja kobiet
Konwencja Stambulska
Agenda 2030
OKALECZANIE ŻEŃSKICH NARZĄDÓW PŁCIOWYCH DZIEWCZĄT I KOBIET
