TAK, MOGĄ NAS Zaszczepić PRZEZ TESTY NOSOWE CELUJĄC w MÓZG

Nie wiem, czy to robią, ponieważ żadni niezależni badacze nie badają tych wymazów, ale zawsze zwracałem uwagę, że nasi zwierzchnicy wydają się bardziej zainteresowani badaniami niż szczepieniami. Prawie tak, jak szczepionki były przynętą, a testy były przełącznikiem. A teraz wiemy również, że całkowicie MOGĄ to zrobić.
Po prostu postępuj zgodnie z poniższą nauką.3 listopada 2020 rNAUKOWCY INŻYNIEROWIE MAŁE MASZYNY, KTÓRE WYDAJNIE WYDAJNIE MEDYCYNYprzez Johns Hopkins University School of Medicine

Naukowcy z Johns Hopkins projektują małe maszyny, które wydajnie dostarczają leki — Theragripper jest mniej więcej wielkości drobiny kurzu. Ten wymaz zawiera dziesiątki małych urządzeń. Źródło: Uniwersytet Johnsa Hopkinsa.

Zainspirowani pasożytniczym robakiem, który wbija swoje ostre zęby w jelita gospodarza, naukowcy z Johns Hopkins zaprojektowali małe mikrourządzenia w kształcie gwiazdy, które mogą przyczepiać się do błony śluzowej jelit i uwalniać leki do organizmu.Dr David Gracias, profesor w Johns Hopkins University Whiting School of Engineering, i gastroenterolog Johna Hopkinsa, dr Florin M. Selaru, dyrektor Johns Hopkins Inflammatory Bowel Disease Center, kierowali zespołem badaczy i inżynierów biomedycznych, który zaprojektował i przetestował mikrourządzenia zmieniające kształt, które naśladują sposób, w jaki pasożytniczy tęgoryjca przyczepia się do jelit organizmu.Wykonane z metalu i cienkiej, zmieniającej kształt folii i powleczone wrażliwym na ciepło woskiem parafinowym „termostaty”, z których każdy jest mniej więcej wielkości pyłku kurzu, potencjalnie może przenosić każdy lek i stopniowo uwalniać go do organizmu.Zespół opublikował w tym tygodniu wyniki badań na zwierzętach w artykule na okładce czasopisma Science Advances .Stopniowe lub przedłużone uwalnianie leku jest od dawna poszukiwanym celem w medycynie. Selaru wyjaśnia, że problem z lekami o przedłużonym uwalnianiu polega na tym, że często przedostają się one całkowicie przez przewód żołądkowo-jelitowy, zanim skończą wydawać leki.„Normalne skurcze i rozluźnienie mięśni przewodu pokarmowego uniemożliwiają lekom o przedłużonym uwalnianiu przebywanie w jelicie na tyle długo, aby pacjent mógł otrzymać pełną dawkę” - mówi Selaru, który współpracuje z Gracias od ponad 10 lat. „Pracowaliśmy nad rozwiązaniem tego problemu, projektując te małe nośniki leków, które mogą autonomicznie przyczepiać się do błony śluzowej jelita i utrzymywać ładunek leku w przewodzie pokarmowym przez określony czas”.

Naukowcy konstruują małe maszyny, które wydajnie dostarczają leki — Kiedy otwarty termozip, pozostawiony, jest wystawiony na działanie temperatury wewnętrznej ciała, zamyka się na ścianie jelita. W środku chwytaka znajduje się miejsce na niewielką dawkę leku. Źródło: Uniwersytet Johnsa Hopkinsa

W przewodzie pokarmowym można rozmieścić tysiące teragrippersów. Gdy powłoka parafinowa na chwytakach osiągnie temperaturę wewnątrz ciała, urządzenia zamykają się autonomicznie i zaciskają na ścianie okrężnicy. Zamknięcie powoduje, że maleńkie, sześcioramienne urządzenia wbijają się w błonę śluzową i pozostają przyczepione do okrężnicy, gdzie są zatrzymywane i stopniowo uwalniają swoje lekarstwa do organizmu. Ostatecznie teragrippers tracą przyczepność do tkanki i są usuwane z jelita poprzez normalną funkcję mięśni żołądkowo-jelitowych.

Zaczerpnięte z oryginalnych załączników badawczych

Gracias odnotowuje postęp w dziedzinie inżynierii biomedycznej ostatnich lat.„Widzieliśmy wprowadzenie dynamicznych, mikrowłókien inteligentnych urządzeń, którymi można sterować za pomocą sygnałów elektrycznych lub chemicznych” - mówi. „Ale te chwytaki są tak małe, że nie zmieszczą się na nich baterie, anteny i inne komponenty”.Theragrippers, mówi Gracias, nie polegają na elektryczności, sygnałach bezprzewodowych ani zewnętrznych elementach sterujących. „Zamiast tego działają jak małe, ściśnięte sprężyny z powłoką wyzwalaną temperaturą na urządzeniach, która autonomicznie uwalnia zmagazynowaną energię w temperaturze ciała ”.Badacze z Johns Hopkins wyprodukowali urządzenia z około 6000 termoizolatorów na 3-calową silikonową płytkę. W swoich eksperymentach na zwierzętach podawali chwytakom lek przeciwbólowy. Badania naukowców wykazały, że zwierzęta, którym podano teragripery, miały wyższe stężenie środka przeciwbólowego w krwiobiegu niż grupa kontrolna. Lek przebywał w systemach osób testowych na prawie 12 godzin w porównaniu do dwóch godzin w grupie kontrolnej.

„Roje mikroskopijnych robotów, które można wstrzyknąć”
Powiedz Melindzie Gates, że w dzisiejszych czasach możemy wstrzykiwać roboty.

PubMed, 9 czerwca 2015 :PODEJŚCIE NANONEUROTERAPEUTYCZNE PRZEZNACZONE DO BEZPOŚREDNIEGO WYKORZYSTANIA NOSA DO MÓZGU

Shadab Md ¹ , Gulam Mustafa ²³ , Sanjula Baboota ³ , Javed Ali ³ Afiliacje Rozwiń

PMID: 26057769
DOI: 10.3109 / 03639045.2015.1052081

ABSTRAKCYJNY

Kontekst: Choroby mózgu pozostają główną przyczyną niepełnosprawności na świecie i powodują więcej hospitalizacji i długotrwałej opieki niż prawie wszystkie inne choroby łącznie. Większość leków, białek i peptydów nie przenika łatwo do mózgu ze względu na obecność bariery krew-mózg (BBB), co utrudnia leczenie tych schorzeń.Cel: Zwrócono uwagę na opracowanie nowych i skutecznych systemów dostarczania, zapewniających dobrą biodostępność w mózgu.Metody: Podanie donosowe jest nieinwazyjną metodą podawania leku, która może ominąć BBB, umożliwiając substancjom terapeutycznym bezpośredni dostęp do mózgu. Jednak podawanie donosowe powoduje dość niskie stężenie leku w mózgu z powodu ograniczonej przepuszczalności śluzówki nosa i surowego środowiska jamy nosowej. Badania przedkliniczne, w których stosowano kapsułkowanie leków w układach nanocząsteczkowych, poprawiły ukierunkowanie na nos i mózg oraz biodostępność w mózgu. Jednak toksyczny wpływ nanocząstek na funkcjonowanie mózgu nie jest znany.Wynik i wniosek: W niniejszym przeglądzie podkreślono zrozumienie kilku chorób mózgu i ważnych mechanizmów patofizjologicznych. W przeglądzie omówiono rolę nanoterapeutyków w leczeniu zaburzeń mózgu poprzez dostarczanie z nosa do mózgu, mechanizmy wchłaniania leku przez błonę śluzową nosa do mózgu, strategie pokonania bariery krew-mózg, strategie nanoformulacji w celu lepszego kierowania do mózgu drogą donosową oraz problemy neurotoksyczności nanocząstki.

Epub 16 października 2013.

SYSTEM PODAWANIA LEKÓW NA BAZIE NANOEMULSJI MESYLATU SAQUINAVIR DO CELOWANIA NA MÓZG

Hitendra S Mahajan ¹ , Milind S Mahajan , Pankaj P Nerkar , Anshuman Agrawal Affiliations Rozwiń

PMID: 24128122
DOI: 10.3109 / 10717544.2013.838014

ABSTRAKCYJNY

Centralny układ nerwowy (OUN) jest immunologicznym uprzywilejowanym rezerwuarem wirusa HIV-1. Obecne leki przeciw HIV, chociaż skuteczne w zmniejszaniu poziomu wirusa w osoczu, nie mogą całkowicie wyeliminować wirusa z organizmu. Niska przepuszczalność leków przeciw HIV przez barierę krew-mózg (BBB) prowadzi do niewystarczającego dostarczania. W związku z tym w leczeniu neuro-AIDS konieczne jest opracowanie nowych podejść usprawniających dostarczanie leków przeciw HIV do OUN. Celem tego badania było opracowanie donosowej nanoemulsji (NE) w celu zwiększenia biodostępności i działania mesylanu sakwinawiru (SQVM) na ośrodkowy układ nerwowy. SQVM jest inhibitorem proteazy, który jest słabo rozpuszczalnym lekiem szeroko stosowanym jako lek przeciwretrowirusowy, którego biodostępność po podaniu doustnym wynosi około 4%. Do przygotowania nanoemulsji o / w wykorzystano metodę samoistnej emulgacji, który charakteryzował się wielkością kropli, potencjałem zeta, pH, zawartością leku. Ponadto przeprowadzono badania przenikania ex vivo na błonie śluzowej nosa owiec. Zoptymalizowana NE wykazała znaczny wzrost szybkości przenikania leku w porównaniu z zawiesiną zwykłego leku (PDS). Badanie toksyczności rzęsek na błonie śluzowej nosa owiec nie wykazało znaczącego niekorzystnego wpływu NE obciążonego SQVM. Wyniki badań biodystrybucji in vivo wskazują na wyższe stężenie leku w mózgu po donosowym podaniu NE niż PDS podawanego dożylnie. Wyższy procent skuteczności ukierunkowania leku (% DTE) i procent bezpośredniego transportu leku z nosa do mózgu (% DTP) dla zoptymalizowanej NE wskazywał na skuteczne ukierunkowanie SQVM na OUN drogą donosową.

PODOBNE ARTYKUŁY

Donosowy system dostarczania leku zawierający risperidon, oparty na nanoemulsji. Kumar M, Misra A, Babbar AK, Mishra AK, Mishra P, Pathak K. Int J Pharm. 24 czerwca 2008; 358 (1-2): 285-91. doi: 10.1016 / j.ijpharm.2008.03.029. Epub 2008 marca 27. PMID: 18455333
Wstępne badania ukierunkowane na mózg dotyczące mikroemulsji mukoadhezyjnych donosowych sumatryptanu. Vyas TK, Babbar AK, Sharma RK, Singh S, Misra A. AAPS PharmSciTech. 20 stycznia 2006; 7 (1): E8. doi: 10.1208 / pt070108. PMID: 16584167
Podejście nanoneuroterapeutyczne przeznaczone do bezpośredniego dostarczania z nosa do mózgu. Md S, Mustafa G, Baboota S, Ali J. Drug Dev Ind Pharm. 2015; 41 (12): 1922-34. doi: 10.3109 / 03639045.2015.1052081. Epub 9 czerwca 2015 r. PMID: 26057769 Recenzja.
Mikroemulsja donosowa do ukierunkowanego dostarczania z nosa do mózgu w neurocysticerkozie: rola kwasu dokozaheksaenowego. Shinde RL, Bharkad GP, Devarajan PV. Eur J Pharm Biopharm. Październik 2015; 96: 363-79. doi: 10.1016 / j.ejpb.2015.08.008. Epub 2015 sierpnia 28. PMID: 26318978
Ukierunkowane dostarczanie leku do mózgu poprzez nanoemulsję donosową: dostępny dowód słuszności koncepcji i istniejące wyzwania. Chatterjee B, Gorain B, Mohananaidu K, Sengupta P, Mandal UK, Choudhury H. Int J Pharm. 30 czerwca 2019; 565: 258-268. doi: 10.1016 / j.ijpharm.2019.05.032. Epub 13 maja 2019 r. PMID: 31095983 Review.

PubMed Epub, 28 czerwca 2016 r . :

CZĄSTECZKI WODORU I NANOKOMPOZYTY DO DOSTAWANIA LEKÓW / SZCZEPIONEK DO NOSÓW

Sara Salatin ¹² , Jaleh Barar ¹³ , Mohammad Barzegar-Jalali ³ , Khosro Adibkia ³⁴ , Mitra Alami Milani ²⁴ , Mitra Jelvehgari ⁵⁶ Powiązania Rozwiń

Powiązania

¹ Research Center for Pharmaceutical Nanotechnology, Tabriz University of Medical Science, Tabriz, Iran.
² Student Research Committee, Tabriz University of Medical Science, Tabriz, Iran.
³ Department of Pharmaceutics, Faculty of Pharmacy, Tabriz University of Medical Sciences, Mailbox 51664, Tabriz, Iran.
⁴ Drug Applied Research Center and Faculty of Pharmacy, Tabriz University of Medical Sciences, Tabriz, Iran.
⁵ Department of Pharmaceutics, Faculty of Pharmacy, Tabriz University of Medical Sciences, Mailbox 51664, Tabriz, Iran. This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. .
⁶ Drug Applied Research Center and Faculty of Pharmacy, Tabriz University of Medical Sciences, Tabriz, Iran. This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. .

PMID: 27352214
DOI: 10.1007 / s12272-016-0782-0

ABSTRAKCYJNY

W ciągu ostatnich kilku lat donosowe podawanie leków przyciąga coraz więcej uwagi i jest uznawane za najbardziej obiecującą alternatywną drogę ogólnoustrojowego leczenia leków ograniczonych do podawania dożylnego. Wiele eksperymentów na modelach zwierzęcych wykazało, że nośniki w nanoskali mają zdolność poprawiania donosowego dostarczania leków peptydowych / białkowych i szczepionek w porównaniu z konwencjonalnymi preparatami w postaci roztworów leków. Jednak szybki klirens śluzowo-rzęskowy nanocząstek obciążonych lekiem może powodować zmniejszenie procentowej biodostępności po podaniu donosowym. W związku z tym wysiłki badawcze zostały w znacznym stopniu skierowane na rozwój nanosystemów hydrożelowych, które mają właściwości mukoadhezyjne, aby zmaksymalizować czas przebywania, a tym samym wydłuża okres kontaktu z błoną śluzową nosa i zwiększa wchłanianie leku. Jest najbardziej pewne, że wysoka lepkość nanosystemów na bazie hydrożelu może skutecznie oferować tę mukoadhezyjną właściwość. W niniejszym przeglądzie aktualizacji omówiono możliwe korzyści wynikające ze stosowania nanocząstek na bazie hydrożelowego polimeru i nanokompozytów hydrożelowych do podawania leków / szczepionek drogą donosową.Słowa kluczowe: mózg; Hydrożel; Nanocząstki; Dostawa do nosa; Szczepionka.

PODOBNE ARTYKUŁY

Nanocząsteczki do szczepień donosowych. Csaba N, Garcia-Fuentes M, Alonso MJ.Csaba N, i wsp., Adv Drug Deliv Rev. 27 lutego 2009; 61 (2): 140-57. doi: 10.1016 / j.addr.2008.09.005. Epub 2008, 13 grudnia, wydanie reklamowe, wersja 2009.PMID: 19121350 Review.
Systemy nanocząsteczkowe do dostarczania leków do nosa: rzeczywista poprawa w stosunku do prostych systemów? Illum L.Illum LJ Pharm Sci. Marzec 2007; 96 (3): 473-83. doi: 10.1002 / jps.20718.J Pharm Sci. 2007.PMID: 17117404 Recenzja.
Farmaceutyczne aspekty donosowego podawania szczepionek z wykorzystaniem systemów cząstkowych. Sharma S, Mukkur TK, Benson HA, Chen Y.Sharma S, i wsp. J Pharm Sci. Mar 2009; 98 (3): 812-43. doi: 10.1002 / jps.21493.J Pharm Sci. 2009.PMID: 18661544 Recenzja.
Oparty na nanoemulsji system donosowego dostarczania leku z mesylanu sakwinawiru do celowania w mózg. Mahajan HS, Mahajan MS, Nerkar PP, Agrawal A.Mahajan HS i wsp., Drug Deliv. Marzec 2014; 21 (2): 148-54. doi: 10.3109 / 10717544.2013.838014. Epub 2013, 16 października. Drug Deliv. 2014.PMID: 24128122
Zastosowanie mukoadhezyjnych polimerów do donosowego dostarczania leków. Jiang L, Gao L, Wang X, Tang L, Ma J. Jiang L, i wsp., Drug Dev Ind Pharm. Marzec 2010; 36 (3): 323-36. doi: 10.1080 / 03639040903170750.Drug Dev Ind Pharm. 2010.PMID: 19735210 Recenzja.

Rusztowanie hydrożelowe obciążone interleukiną-4 reguluje polaryzację makrofagów w celu promowania różnicowania osteogennego mezenchymalnych komórek macierzystych kości poprzez szlak TGF-β1 / Smad w celu naprawy ubytku kości. Zhang J, Shi H, Zhang N, Hu L, Jing W, Pan J. Zhang J i wsp., Cell Prolif. Październik 2020; 53 (10): e12907. doi: 10,1111 / cpr.12907. Epub 2020 wrzesień 19.Cell Prolif. 2020.PMID: 32951298 Darmowy artykuł PMC.
Zastosowanie nanofarmaceutyków w celu zwiększenia dostarczania flibanseryny do mózgu drogą nosową. Ahmed OAA, Fahmy UA, Badr-Eldin SM, Aldawsari HM, Awan ZA, Asfour HZ, Kammoun AK, Caruso G, Caraci F, Alfarsi A, Al-Ghamdi RA, Al-Ghamdi RA, Alhakamy NA.Ahmed OAA, et al. .Nanomaterials (Bazylea). 29 czerwca 2020; 10 (7): 1270. doi: 10.3390 / nano10071270.Nanomaterials (Bazylea). 2020.PMID: 32610539 Darmowy artykuł PMC.
Antagoniści opioidów jako potencjalne leki na udar niedokrwienny. Peyravian N, Dikici E, Deo S, Toborek M, Daunert S. Peyravian N, i wsp. Prog Neurobiol. Listopad 2019; 182: 101679. doi: 10.1016 / j.pneurobio.2019.101679. Epub 2019, 6 sierpnia, Prog Neurobiol. 2019.PMID: 31398359 Bezpłatny artykuł PMC. Przejrzeć.
Reagujące na bodźce polimerowe nanożele jako inteligentne systemy dostarczania leków. Hajebi S, Rabiee N, Bagherzadeh M, Ahmadi S, Rabiee M, Roghani-Mamaqani H, Tahriri M, Tayebi L, Hamblin MR.Hajebi S, i wsp. Acta Biomater. 1 lipca 2019; 92: 1-18. doi: 10.1016 / j.actbio.2019.05.018. Epub 13 maja 2019, Acta Biomater. 2019.PMID: 31096042 Darmowy artykuł PMC. Przejrzeć.
Przygotowanie i ocena właściwości przewodzącego hydrożelu przy użyciu poli (alkoholu winylowego) / glikolu polietylenowego / tlenku grafenu do rejestracji ludzkiego elektrokardiogramu. Xiao X, Wu G, Zhou H, Qian K, Hu J.Xiao X i wsp. Polymers (Basel). 30 czerwca 2017; 9 (7): 259. doi: 10.3390 / polym9070259.Polymers (Bazylea). 2017.PMID: 30970936 Darmowy artykuł PMC.

I don’t know if they do it, because no independent researchers examine those swabs, but I have always pointed out that our overlords seem more concerned with testing than with vaccinating. Almost like the vaccines were the bait and tests were the switch. And now we also know they totally CAN do that.
Just follow the science below.

November 3, 2020

RESEARCHERS ENGINEER TINY MACHINES THAT DELIVER MEDICINE EFFICIENTLY

by Johns Hopkins University School of Medicine

Inspired by a parasitic worm that digs its sharp teeth into its host’s intestines, Johns Hopkins researchers have designed tiny, star-shaped microdevices that can latch onto intestinal mucosa and release drugs into the body.

David Gracias, Ph.D., a professor in the Johns Hopkins University Whiting School of Engineering, and Johns Hopkins gastroenterologist Florin M. Selaru, M.D., director of the Johns Hopkins Inflammatory Bowel Disease Center, led a team of researchers and biomedical engineers that designed and tested shape-changing microdevices that mimic the way the parasitic hookworm affixes itself to an organism’s intestines.

Made of metal and thin, shape-changing film and coated in a heat-sensitive paraffin wax, “theragrippers,” each roughly the size of a dust speck, potentially can carry any drug and release it gradually into the body.

The team published results of an animal study this week as the cover article in the journal Science Advances.

Gradual or extended release of a drug is a long-sought goal in medicine. Selaru explains that a problem with extended-release drugs is they often make their way entirely through the gastrointestinal tract before they’ve finished dispensing their medication.

“Normal constriction and relaxation of GI tract muscles make it impossible for extended-release drugs to stay in the intestine long enough for the patient to receive the full dose,” says Selaru, who has collaborated with Gracias for more than 10 years. “We’ve been working to solve this problem by designing these small drug carriers that can autonomously latch onto the intestinal mucosa and keep the drug load inside the GI tract for a desired duration of time.”

Researchers engineer tiny machines that deliver medicine efficiently — When an open theragripper, left, is exposed to internal body temperatures, it closes on the instestinal wall. In the gripper’s center is a space for a small dose of a drug. Credit: Johns Hopkins University

Thousands of theragrippers can be deployed in the GI tract. When the paraffin wax coating on the grippers reaches the temperature inside the body, the devices close autonomously and clamp onto the colonic wall. The closing action causes the tiny, six-pointed devices to dig into the mucosa and remain attached to the colon, where they are retained and release their medicine payloads gradually into the body. Eventually, the theragrippers lose their hold on the tissue and are cleared from the intestine via normal gastrointestinal muscular function.

Taken from the original research annexes

Gracias notes advances in the field of biomedical engineering in recent years.

“We have seen the introduction of dynamic, microfabricated smart devices that can be controlled by electrical or chemical signals,” he says. “But these grippers are so small that batteries, antennas and other components will not fit on them.”

Theragrippers, says Gracias, don’t rely on electricity, wireless signals or external controls. “Instead, they operate like small, compressed springs with a temperature-triggered coating on the devices that releases the stored energy autonomously at body temperature.”

The Johns Hopkins researchers fabricated the devices with about 6,000 theragrippers per 3-inch silicon wafer. In their animal experiments, they loaded a pain-relieving drug onto the grippers. The researchers’ studies found that the animals into which theragrippers were administered had higher concentrates of the pain reliever in their bloodstreams than did the control group. The drug stayed in the test subjects’ systems for nearly 12 hours versus two hours in the control group.

“Swarms of microscopic robots that can be injected”
Tell Melinda Gates we can inject robots these days.

PubMed, 2015 Jun 9.:

NANONEUROTHERAPEUTICS APPROACH INTENDED FOR DIRECT NOSE TO BRAIN DELIVERY

ABSTRACT

Context: Brain disorders remain the world’s leading cause of disability, and account for more hospitalizations and prolonged care than almost all other diseases combined. The majority of drugs, proteins and peptides do not readily permeate into brain due to the presence of the blood-brain barrier (BBB), thus impeding treatment of these conditions.

Objective: Attention has turned to developing novel and effective delivery systems to provide good bioavailability in the brain.

Methods: Intranasal administration is a non-invasive method of drug delivery that may bypass the BBB, allowing therapeutic substances direct access to the brain. However, intranasal administration produces quite low drug concentrations in the brain due limited nasal mucosal permeability and the harsh nasal cavity environment. Pre-clinical studies using encapsulation of drugs in nanoparticulate systems improved the nose to brain targeting and bioavailability in brain. However, the toxic effects of nanoparticles on brain function are unknown.

Result and conclusion: This review highlights the understanding of several brain diseases and the important pathophysiological mechanisms involved. The review discusses the role of nanotherapeutics in treating brain disorders via nose to brain delivery, the mechanisms of drug absorption across nasal mucosa to the brain, strategies to overcome the blood brain barrier, nanoformulation strategies for enhanced brain targeting via nasal route and neurotoxicity issues of nanoparticles.

Epub 2013 Oct 16.

NANOEMULSION-BASED INTRANASAL DRUG DELIVERY SYSTEM OF SAQUINAVIR MESYLATE FOR BRAIN TARGETING

Hitendra S Mahajan¹, Milind S Mahajan, Pankaj P Nerkar, Anshuman Agrawal Affiliations Expand

PMID: 24128122
DOI: 10.3109/10717544.2013.838014

ABSTRACT

The central nervous system (CNS) is an immunological privileged sanctuary site-providing reservoir for HIV-1 virus. Current anti-HIV drugs, although effective in reducing plasma viral levels, cannot eradicate the virus completely from the body. The low permeability of anti-HIV drugs across the blood-brain barrier (BBB) leads to insufficient delivery. Therefore, developing a novel approaches enhancing the CNS delivery of anti-HIV drugs are required for the treatment of neuro-AIDS. The aim of this study was to develop intranasal nanoemulsion (NE) for enhanced bioavailability and CNS targeting of saquinavir mesylate (SQVM). SQVM is a protease inhibitor which is a poorly soluble drug widely used as antiretroviral drug, with oral bioavailability is about 4%. The spontaneous emulsification method was used to prepare drug-loaded o/w nanoemulsion, which was characterized by droplet size, zeta potential, pH, drug content. Moreover, ex-vivo permeation studies were performed using sheep nasal mucosa. The optimized NE showed a significant increase in drug permeation rate compared to the plain drug suspension (PDS). Cilia toxicity study on sheep nasal mucosa showed no significant adverse effect of SQVM-loaded NE. Results of in vivo biodistribution studies show higher drug concentration in brain after intranasal administration of NE than intravenous delivered PDS. The higher percentage of drug targeting efficiency (% DTE) and nose-to-brain drug direct transport percentage (% DTP) for optimized NE indicated effective CNS targeting of SQVM via intranasal route. Gamma scintigraphy imaging of the rat brain conclusively demonstrated transport of drug in the CNS at larger extent after intranasal administration as NE.