GAZETA WARSZAWSKA - Teoretycy spiskowi są zafascynowani filmem „Snake Eyes” z 1998 roku, w którym dochodzi do zabójstwa postaci o imieniu Charles Kirkland

Brian De Palma niedawno skończył 85 lat, ale nawet gdy był młodszy, nawet gdy przez krótki czas był obiektem zainteresowania za kręcenie wysokobudżetowych thrillerów z udziałem gwiazdorskich studiów, miał sentyment do przeszłości. Nie oznacza to, że jego filmy wydają się staromodne, ale ogromny dług wdzięczności wobec Hitchcocka, którego twórczość zaczynała wydawać się znacznie mniej nowatorska, gdy De Palma zaczynał swoją przygodę z kinem, oznacza, że nawet jego najbardziej stylowe filmy (a wiele z nich jest niezwykle stylowych i niezwykle nowatorskich) nawiązują do twórczości, która miała na niego największy wpływ jako na tzw. „filmowego bachora”.

Dlatego niecodzienne jest, że stary film De Palmy (choć niektórzy z nas, starszych, wciąż mogą uważać go za jeden z jego nowszych!) staje się obiektem bardzo aktualnych teorii spiskowych. Tak, ludzie zadają pytania o „ Snake Eyes” , gdzie Nicolas Cage gra podejrzanego, skorumpowanego policjanta badającego sprawę zamachu, który ma miejsce podczas meczu bokserskiego w Atlantic City. Nie zagłębiając się zbytnio w media społecznościowe, wystarczy powiedzieć, że w filmie dochodzi do zabójstwa postaci o imieniu… Charles Kirkland . (Nie, nie Charliego Kirka, ani nawet Charliego Kirklanda, ale Charlesa Kirklanda ).

Jeśli chodzi o akty jasnowidzenia, nie jest to szczególnie imponujące. Istnieją filmy, które szerzej „przewidywały” szersze koncepcje społeczne. Do licha, wystarczy spojrzeć na lato 1998 roku, kiedy „ Snake Eyes” po raz pierwszy trafiło do kin, by zobaczyć filmy, które zapowiadają banalne reality show z inwigilacją ( The Truman Show ), prześlizgują się w prywatne wiadomości ( You've Got Mail ) i wykorzystują terroryzm do prześladowania obywateli ( The Siege ). W porównaniu z tym film z zamachem wydaje się dość banalny, nawet jeśli zawiera kilka niezwykle podstawowych, acz upiornych podobieństw.

Dziwną ironią jest to, że każdy, kto obejrzy „ Snake Eyes” – obecnie dostępny na platformie Paramount+ – ze względu na materiał o zabójstwie, obejrzy również najlepszą część filmu. De Palma rozpoczyna film brawurowym, 13-minutowym, nieprzerwanym nagraniem, podążając za postacią Cage'a po arenie, przedstawiając scenerię, postacie i zacięty styl Cage'a – wszystko w jednym, znakomitym popisie kaskaderskim. To najlepszy w karierze De Palmy film, do którego dodano, cóż, nie do końca najgorszy

w karierze w pozostałych 80 minutach, ale thriller, który szybko spada z poziomu czołowego do solidnego, ostatecznie być może nieco rozczarowujący.

To nie jest rzadki problem w twórczości De Palmy z okresu po Mission: Impossible . Z Carlito's Way z 1993 i oryginalną Mission z 1996, De Palma nakręcił dwa z najlepszych filmów studyjnych w swojej karierze (a Mission , jego największy hit). Właściwie, w dokumencie De Palma mówi, że nie jest pewien, czy może nakręcić film lepszy niż Carlito's Way . (Powiedziałbym: No, może Carrie .) Snake Eyes rozpoczął okres, w którym jego filmy powstawały bardziej skokowo. Snake Eyes , Mission to Mars i The Black Dahlia mają dynamitowe sekwencje, które sprawiają, że warto je obejrzeć, ale wszystkie w pewnym momencie wymykają się spod kontroli, bez dyscypliny Carlito's Way lub szaleństwa Full De Palmy z Body Double lub Raising Cain .

Mimo wszystko, częścią miłości do De Palmy jest nauczenie się, jak z radością wyciągać dobre rzeczy z jego bardziej nierównych filmów i po prostu płynąć z prądem z tych złych. Założenie, że Snake Eyes w jakiś sposób przewidział morderstwo Charliego Kirka (który oczywiście nie był Sekretarzem Obrony ani żadnym urzędnikiem rządowym, ani nie był obecny na meczu bokserskim) to dziwny i nieco przerażający sposób na nauczenie się tej lekcji, ale te pierwsze 13 minut… właściwie całe pierwsze pół godziny… naprawdę są świetne. Dla zwolenników teorii spiskowych, nie wiem, wydaje się to dość szablonowe. Poleciłbym im raczej Misję na Marsa , która zawiera kilka szalonych teorii o ewolucji ludzi z Marsjan i nadal jest pełna Gary'ego Sinise'a.

Co o tym myślisz? Napisz komentarz.