Avi Shlaim twierdzi, że ma „dowód zaangażowania syjonistów” w atak na irackich Żydów w latach 50. XX wieku

Brytyjsko -izraelski historyk Avi Shlaim twierdzi w swojej nowej książce, że odkrył „niezaprzeczalny dowód” na udział Izraela w atakach na społeczności żydowskie w Iraku na początku lat 50. XX wieku.

Autobiografia Shlaima zatytułowana  Three Worlds: Memoirs of an Arab-Jew , w której szczegółowo opisuje swoje dzieciństwo jako irackiego Żyda, a następnie wygnanie do Izraela, została opublikowana w zeszłym tygodniu.

Według recenzji wspomnień opublikowanej w sobotę w magazynie Spectator, Shlaim ujawnia w swojej książce „niezaprzeczalny dowód zaangażowania syjonistów w ataki terrorystyczne”, które spowodowały masowy exodus Żydów z Iraku w latach 1950–1951.

Historyk, po przeprowadzeniu obszernych osobistych badań, doszedł do wniosku, że chociaż ataku granatem na synagogę Masuda Szemtowa w Bagdadzie, w wyniku którego w styczniu 1951 r. zginęło czterech Żydów, dokonał Arab, to za innymi zamachami bombowymi rzekomo stał Mossad, izraelska agencja szpiegowska. 

Miało to na celu przyspieszenie transferu 110 000 Żydów z Iraku do nowo utworzonego państwa Izrael – dodał. 

Middle East Eye zwróciło się do Shlaima z prośbą o komentarz. 

Ponad 800 000 Żydów opuściło lub zostało wypędzonych z krajów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej między 1948 a początkiem lat 80. Większość z nich osiedliła się w Izraelu. 

W 2005 roku 61 procent izraelskich Żydów miało pełne lub częściowe pochodzenie Mizrachijskie – termin socjologiczny ukuty w odniesieniu do Żydów z tego regionu po utworzeniu Izraela. 

Rodzina uciekła z Iraku

W swojej książce Shlaim opisuje, jak był jedną z osób, które uciekły przed przemocą w tym regionie. 

Urodził się w 1945 roku w Bagdadzie. Jego rodzice byli wpływowymi i zamożnymi członkami liczącej tysiące lat mniejszości żydowskiej w Iraku. 

Jednak w wieku pięciu lat Shlaim zmuszony był uciekać z rodziną po zamachach bombowych na Żydów w stolicy Iraku. 

Do ataków doszło niecałe dwa lata po czystkach etnicznych, które miały miejsce podczas wydarzenia nazywanego przez Palestyńczyków Nakbą (katastrofą) , a które doprowadziło do powstania państwa Izrael w 1948 roku. 

Siły syjonistyczne zabiły 13 000 Palestyńczyków, zniszczyły i wyludniły około 530 wiosek i miasteczek, dokonały co najmniej 30 masakr i wypędziły 750 000 osób podczas Nakby. 

Zginęło ponad 6000 izraelskich Żydów, w tym 4000 żołnierzy i 2000 cywilów,  a także około 2000 żołnierzy z krajów arabskich. 

Nakba: Wielka Brytania i tajne notatki palestyńskie z 1948 r.

Przeczytaj więcej »

Shlaim stwierdza w swojej książce, że iraccy Żydzi nie zetknęli się z antysemityzmem aż do lat 40. XX wieku, kiedy podejrzewano ich o współudział w brytyjskiej inwazji na Irak w 1941 r. i w Nakbie.

Dodaje, że projekt syjonistyczny doprowadził do tego, że Żydzi ze wszystkich krajów arabskich przestali być szanowanymi współobywatelami i stali się czymś w rodzaju piątej kolumny sprzymierzonej z nowym państwem żydowskim. 

Shlaim opowiada, jak Żydzi, tacy jak on sam, pochodzący z tego regionu, spotykali się z dyskryminacją ze strony Żydów aszkenazyjskich, którzy przybyli z Europy. 

Mizrahi to grupa ludzi należąca do najbiedniejszych społeczności w Izraelu, zamieszkująca rozwijające się miasta i zaniedbane dzielnice.

Shlaim, emerytowany profesor stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Oksfordzkim, jako nastolatek wyemigrował do Wielkiej Brytanii, a do Izraela powrócił tymczasowo, aby odbyć służbę wojskową.