Nie ma innej osoby bardziej wykwalifikowanej do przedstawienia książki Edmonda Parisa „Tajemna historia jezuitów” niż dr Alberto Rivera, były ksiądz jezuita pod przysięgą i indukcją, który był szkolony w Watykanie i poinformowany o historia jezuitów.
|
TABLE OF CONTENTS Foreword by Edmond Paris. 7 Section I The Founding of the Jesuit Order
Section II The Jesuits in Europe during the 16th and 17th Centuries.
Section III Foreign Missions
Section IV The Jesuits in the European Society
The Jesuits and the Dreyfus Affair.
Czechoslovakia - Yugoslavia.
Conclusion 191 Bibliography 199 Publisher’s Introduction There is no other person more qualified to introduce Edmond Paris’ book, "The Secret History of the Jesuits," than Dr. Alberto Rivera, a former Jesuit priest under the extreme oath and induction, who was trained in the Vatican and briefed on the history of the Jesuits. The information in this book is factual and fully documented, and it should be read by every Bible-believing Christian in the United States and Canada. The Bible says, "My people are destroyed for lack of knowledge." (Hosea 4:6) J.T. C Dr. Rivera’s Introduction The most dangerous of men are those who appear very religious, especially when they are organized and in a position of authority. They have the deep respect of the people who are ignorant of their ungodly push for power behind the scenes. These religious men, who pretend to love God, will resort to murder, incite revolution and wars if necessary to help their cause. They are crafty, intelligent, smooth religious politicians who live in a shadowy world of secrets, intrigue, and phony holiness. This pattern, seen in "The Secret History of the Jesuits," spiritually speaking can be seen in the Scribes, Pharisees and Sadducees at the time of Jesus Christ. This same evil spirit directed the Roman emperors to issue the ten murderous decrees to persecute the early Christian church. The "Early Fathers" observed most of the ancient Babylonian system plus Jewish theology and Greek philosophy. They all perverted most of the teachings of Christ and His apostles. They paved the way for the Roman Catholic machine that was to come into existence. Piously, they attacked, perverted, added to and took away from the Bible. This religious antichrist spirit working through them is seen again when Ignatius de Loyola created the Jesuits to secretly accomplish two major goals for the Roman Catholic Institution: 1) universal political power, and 2) a universal church, in fulfillment of the prophecies of Revelation 6, 13, 17 and 18. By the time Ignatius de Loyola arrived on the scene, the Protestant Reformation had seriously damaged the Roman Catholic system. Ignatius de Loyola came to the conclusion that the only way his "church" could survive was by enforcing the canons and doctrines on the temporal power of the pope and the Roman Catholic institution; not by just destroying the physical life of the people alone as the Dominican priests were doing through the Inquisition, but by infiltration and penetration into every sector of life. Protestantism must be conquered and used for the benefit of the popes. That was Ignatius de Loyola’s personal proposal, among others, to Pope Paul III. Jesuits immediately went to work secretly infiltrating ALL the Protestant groups including their families, places of work, hospitals, schools, colleges, etc. Today, the Jesuits have almost completed that mission. The Bible puts the power of a local church into the hands of a Godly pastor. But the cunning Jesuits successfully managed over the years to remove that power into the hands of denomination headquarters, and have now pushed almost all of the Protestant denominations into the arms of the Vatican. This is exactly what Ignatius de Loyola set out to accomplish: a universal church and the end of Protestantism. As you read "The Secret History of the Jesuits," you will see there is a parallel between the religious and political sectors. The author, Mr. Paris, reveals the penetration and infiltration of the Jesuits into the governments and nations of the world to manipulate the course of history by setting up dictatorships, and weakening democracies such as the United States of America, by paving the way for social, political, moral, military, educational and religious anarchy. The man, Edmond Paris In the prophetical works of the Book of Revelation, Edmond Paris became a martyr for Jesus. In exposing such a conspiracy, he put his life at stake for truth of the prophetical signs to be known. Edmond Paris never knew me, but I knew him without meeting him personally when I, with other Jesuits under the extreme oath and induction, was being briefed on the names of institutions and individuals in Europe who were dangerous to the goals of the Roman Catholic Institution. His name was given to us. Works by Edmond Paris LE VATIAN CONTRE LA FRANCE GENOCIDE IN THE SATELLITE CROATIA THE VATICAN AGAINST EUROPE The Edmond Paris works on Roman Catholicism brought about the pledge on the part of the Jesuits to: 1) destroy him, 2) destroy his reputation, including his family, and 3) destroy his work. And even now these great works of Edmond Paris are being tampered with, but we are praying that God will continue to preserve them when they are most needed for the salvation of Roman Catholic people. YOURS FOR THE SALVATION OF THE ROMAN CATHOLIC PEOPLE,
"The love of truth is our only salvation" Jean Guehenno of the French Academy "Wherefore putting away lying, speak every man truth.... (Eph. IV, 25.) Foreword A last century writer, Adolphe Michel, recalled that Voltaire estimated the number of works published over the years, on the Jesuits, to be about six thousand. "What number have we reached a century later?", asked Adolphe Michel, only to conclude immediately: "No matter. As long as there are Jesuits, books will have to be written against them. There is nothing new left to be said on their account, but new generations of readers come every day... Will these readers search old books?"(l) The reason just mentioned would be enough to justify us taking up again this oft-told subject. In fact, most early books retracing the history of the Jesuits cannot be found any more. Only in public libraries can they still be consulted, which makes them out of reach for most readers. With the aim of succinctly informing the public at large in mind, a summary of these works seemed necessary. There is another reason, as good as the one just mentioned. At the same time as new generations of readers come, new generations of Jesuits come to light. And these work today with the same tortuous and tenacious methods, which so often in the past set to work the defensive reflexes of nations and governments. The sons of Loyola are today—and may we say more than ever—the leading wing of the Roman Church. As well if not better disguised than of old, they remain the most eminent "ultramontanes", the discreet but efficacious agents of the Holy See throughout the world, the camouflaged champions of its politics, the "secret army of the Papacy". For this reason, the subject of the Jesuits will never be exhausted and, even though the literature concerning them is so plentiful, every epoch will have the duty to add a few pages to it, to mark the continuity of this occult system started four centuries ago "for the great glory of God", but in fact (1) Adolphe Michel: "Les Jesuites" (Sandoz et Fischbacher, Paris 1879). for the glory of the pope. In spite of the general move towards an ever increasing "laicization", in spite of the ineluctable progress of rationalism which reduces a little more every day the domain of "dogma", the Roman Church couldn't give up the great purpose which has been her goal from the beginning: to gather under her crozier all the nations of the universe. This monumental "mission" must go on, whatever happens, amongst "pagans" as well as amongst "separated Christians". The secular clergy having, in particular, the duty to hold the acquired positions (which is quite arduous nowadays), it is up to certain regular orders to increase the flock of the faithful by converting the "heretics" and "pagans", a work even more arduous. The duty is to preserve or acquire, to defend or attack, and at the front of the battle there is that mobile force of the "Society of Jesus"—the Jesuits. Properly speaking, this society is not secular, nor regular in terms of its Constitution, but a kind of subtle company intervening where and when it is convenient, in the church and outside the church, in short "the agent most skilful, most persevering, most fearless, most convinced of the papal authority...", as wrote one of its best historians.(2) We will see how this body of "janissaries" was formed, what service without price it rendered the papacy. We will see also how so much effectual zeal was to make it indispensable to the institution it served, exerting such an influence over it that its General was named with good reason the "black pope", as it became more and more difficult to distinguish, in the government of the church, the authority of the white pope and that of its powerful coadjutor. It is then at the same time a retrospective and a bringing up to date of the history of "Jesuitism" which is found in this book. As the majority of works regarding the Jesuits do not refer to the paramount part they took in the events which have subverted the world during the past fifty years, we thought it was time to fill up the gap or, more precisely, to start with our modest contribution a deeper study into the subject, and do this without concealing the obstacles which will be met by the non-apologist authors wanting to make public writings on this burning subject. Of all the factors which have played a part in the international life of a century full of confusion and upheavals, one of the most decisive— nevertheless best recognized—resides in the ambition of the Roman Church. Her secular desire to extend her influence towards the East made her the "spiritual" ally of Pan-Germanism and its accomplice in the attempt to gain supreme power which twice, in 1914 and 1939, brought death and ruin to the peoples of Europe.(2a)
(2a) See Edmond Paris: Le Vatican contre l'Europe (Fischbacher, Paris), (also P.T.S., London), and L. Duca "L'Or du Vatican" (Laffront, Paris). The public is practically unaware of the overwhelming responsibility carried by the Vatican and its Jesuits in the start of the two world wars—a situation which may be explained in part by the gigantic finances at the disposition of the Vatican and its Jesuits, giving them power in so many spheres, especially since the last conflict. In fact, the part they took in those tragic events has hardly been mentioned until the present time, except by apologists eager to disguise it. It is with the aim of rectifying this and establishing the true facts that we present in this and other books the political activity of the Vatican during the contemporary epoch—activity which mutually concerns the Jesuits. This study is based on irrefutable archive documents, publications from well-known political personalities, diplomats, ambassadors and eminent writers, most of whom are Catholics, even attested by the imprimatur. These documents bring to light the secret actions of the Vatican and its perfidious actions in creating conflicts between nations when it served its interests. With the help of conclusive articles, we show the part played by the "church" in the rise of totalitarian regimes in Europe. These testimonies and documents constitute a crushing indictment and, so far, no apologist has tried to disprove them. On the first of May 1938, the "Mercure de France" reminded us of what had been said four years earlier: "The Mercure de France of the 15th of January 1934 said—and nobody contradicted it—that it was Pius XII who 'made' Hitler. He came to power, not so much through legal means, but because the pope influenced the Centrum (german catholic party)... Does the Vatican think it made a political error in opening the way to power to Hitler? It doesn't seem so..." It didn't seem so when that was written, which was on the day following the "Anschluss' when Austria was united to the third Reich—nor later when Nazi aggressions multiplied—nor during the whole of the Second World War. In fact, on the 24th of July 1959 the successor of Pius XII, John XXIII, conferred on his personal friend Franz Von Papen the honorary title of secret chamberlain. This man had been a spy in the United States during the first world war and one of those responsible for the Hitler's dictatorship and the Anschluss. One must suffer from a peculiar kind of blindness not to see such plain facts. Mr. Joseph Rovan, Catholic writer, comments on the diplomatic agreement between the Vatican and the nazi Reich on the 8th of July 1933: "The Concordat brought to the national-socialist government, considered nearly everywhere to be made up of usurpers, if not brigands, the seal of an agreement with the oldest international power (the Vatican). In a way, it was the equivalent of a diploma of international honorability". (Le catholicisme politique en Allemagne, Paris 1956, p.231, Ed. du Seuil). Thus the Pope, not satisfied with giving his "personal" support to Hitler, granted in this way the moral support of the Vatican to the nazi Reich! At the same time as the terror was beginning to reign on the other side of the Rhine and was tacitly accepted and approved, the so-called "Brown shirts" had already put 40,000 persons into concentration camps. The pogroms were multiplying to the accents of this nazi march: "When the Jewish blood streams from the knife, we feel better again." (Horst-Wessel-Lied). In the following years, Pius XII saw even worse without being stirred. It is not surprising that the catholic heads of Germany vied with each other in their servility towards the nazi regime, encouraged as they were by their Roman "Master". One must read the dishevelled ravings and verbal acrobatics of opportunist theologians such as Michael Schmaus. He was later made a "prince of the church" by Pius XII, and described as "the great theologian of Munich" by the publication "La Croix" on the 2nd of September 1954— or again a certain book entitled Katholisch-Konservatives Erbgut, of which someone wrote: "This anthology brings together texts from the main Catholic theorists of Germany, from Gorres to Vogelsang; it makes us believe that national- socialism was born purely and simply out of Catholic ideas." (Gunther Buxbaum, "Mercure de France", 15th of January 1939). The bishops, made to take an oath of allegiance to Hitler by the Concordat, always tried to excel each other in their "devotion": "Under the nazi regime, we constantly find the fervent support of the bishops in all the correspondence and declarations from ecclesiastical dignitaries". (Joseph Rovan, op.cit. p.214). In spite of the obvious difference between Catholic universalism and hitlerian racism, these two doctrines had been "harmoniously reconciled)), according to Franz Von Papen; the reason for this scandalous accord was because "Nazism is a Christian reaction against the spirit of 1789". Let us come back to Michael Schmaus, professor at the Faculty of Theology in Munich, who wrote: "Empire and church is a series of writings which should help the building up of the third Reich as it unites a national-socialist State to Catholic- christianity... "Entirely German and entirely Catholic, these writings explore and favour relations and meetings between the Catholic Church and national- socialism; they open the way for a fruitful cooperation, as outlined in the Concordat... "The national-socialist movement is the most vigorous and massive protest against the spirit of the 19th and 20th centuries... The idea of a people of one blood is the focal point of its teachings and all Catholics who obey the instructions of the German bishops will have to admit that this is so... The laws of national-socialism and those of the Catholic Church have the same aim..." (Begegnungen zwischen Katholischem Christentum und nazional-sozialistischer Weltanschauung Aschendorff, Munster 1933). This document proves the primordial part played by the Catholic Church in the rise to power of Hitler; in fact, it was a pre-established arrangement. It illustrates fully the kind of monstrous agreement between Catholicism and nazism. The hatred of liberalism, which is the key to everything, comes out very clearly. In his book "Catholiques d'Allemagne", Mr Robert d'Harcourt of the French Academy writes: "The most vulnerable point, in all the episcopal declarations which followed the triumphant elections of the 5th of March 1933, is found in the first official document from the church containing the signatures of all the German bishops. We are referring to the pastoral letter of the 3rd of June 1933, in which the whole of the German episcopate is involved. "What form does this document take?" How does it start? On a note of optimism and with this cheerful declaration: 'The men at the head of this new government have, to our great joy, given us the assurance that they place themselves and their work on Christian ground. A declaration of such deep sincerity deserves the gratitude of all Catholics'. " (Paris, Plon, 1938, p. 108). Since the start of the first world war, several popes have come and gone, but their attitude has been invariably the same towards the two factions which confronted each other in Europe. Many Catholic authors couldn't hide their surprise—and grief—when writing about the inhuman indifference shown by Pius XII in the face of the worst kind of atrocities committed by those in his favour. Amongst many testimonies, we will quote one of the most moderate in its wording, brought against the Vatican by Mr. Jean d'Hospital, correspondant of "Monde": "The memory of Pius XII is surrounded with misgiving. First of all, there is this burning question asked by observers from every nation, and even within the walls of the Vatican: Did he know of certain atrocities committed during this war, started and led by Hitler? "Having at his disposition at all times, and from every quarter, the regular reports from the bishops... could he ignore what the german military heads could never pretend to: the tragedy of the concentration camps—the civilians condemned to deportation—the cold-blooded massacres of those who 'stood in the way'—the terror of the gas chambers where, for administrative reasons, millions of Jews were exterminated? And if he knew about it why didn't he, as trustee and first chorister of the Gospel, come out dressed in white, arms extended in the shape of the cross, to denounce a crime without precedent, to shout: No!?... "Pious souls will search in vain encyclical letters, speeches and addresses of the late pope; there is no trace of any condemnation of this 'religion of blood' instituted by Hitler, this Antichrist... they will not find the condemnation of racism, which is an obvious contradiction to the Catholic dogma". "Rome en confidence" (Grasset, Paris 1962, pp.91 ss). In his book "Le silence de Pie XII" published by du Rocher, Monaco 1965, the author Carlo Falconi writes in particular: "The existence of such monstrosities (exterminations en masse of ethnic minorities, prisoners and deported civilians) overthrows every standard of good and evil. They defy the dignity of their individual being and society in general to such an extent that we are compelled to denounce those who could have influenced public opinion, be they ordinary civilians or Heads of States. "To keep quiet in the face of such outrages would amount in fact to downright collaboration. It would stimulate the villainy of the criminals, stirring up their cruelty and vanity. But, if every man has the moral duty to react when confronted with such crimes, it is doubly so of the religious societies and their heads, and above all the head of the Catholic Church. "Pius XII never expressed a direct and explicit condemnation of the war of aggression, even less about the unspeakable crimes commited by the Germans or their accomplices during that war. "Pius XII did not keep quiet because he did not know what was happening: he knew of the gravity of the situation from the start, maybe even better than any other head of state in the world..." (pp.12 ss). There is better still! The Vatican gave a helping hand to the carrying out of these crimes by "lending" some of its prelates to be made into pro-nazi agents; these were Messeigneurs Hlinka and Tiso. It also sent to Croatia its own legate—R.P. Marcone—who, with the help of Monseigneur Stepinac, had to keep an eye on the "work" of Ante Pavelitch and his oustachis. Wherever we look, the same "edifying" spectacle presents itself. As we have already shown, it is not only this monstrous partiality and complacency that we object to. The Vatican's unpardonable crime lies in the decisive part played in the bringing about of two world wars.(3) Listen to what Mr. Alfred Grosser, professor at the Institute of political studies of Paris University, says: "The very concise book of Guenter Lewy "The Catholic Church and nazi Germany" (New York McGrawhill-1964) says that all the documents agree to show the Catholic Church cooperating with the Hitler regime... "In July 1933, when the Concordat forced the bishops to swear an oath of allegiance to the nazi government, the concentration camps were already open... the reading of quotations compiled by Guenter Lewy proves this overwhelmingly. We find in them some crushing evidence from
Only empty words can be found to oppose this stack of evidence which proves the culpability of the Vatican and its Jesuits. Their help was the main force behind the lightning rise of Hitler who, together with Mussolini and Franco, who in spite of appearances were but war pawns manipulated by the Vatican and its Jesuits. The thurifers of the Vatican must bow their heads in shame when an Italian member of parliament cries out: "The pope's hands are dripping with blood". (Speech by Laura Diaz, member of parliament for Livourne, delivered at Ortona on the 15th of April 1946), or when the students of Cardiff University College choose as the theme for a conference: "Should the pope be brought to trial as a war criminal?" ("La Croix", 2nd of April 1946). * * * Here is how pope John XXIII expressed himself when referring to the Jesuits: "Persevere, dear sons, in the activities which have already brought you well-known merits.. In that way, you will gladden the Church and will grow with untiring ardour: the path of the just is as the light of dawn... "May that light grow and illuminate the moulding of the adolescents... In that way, you will help to carry out our spiritual wishes and concerns... "We give our Apostolic Blessing with all our heart to your Superior General, to you and your coadjutors, and to all the members of the Society of Jesus". And from pope Paul VI:(5). "From the time of its restoration, this religious family enjoys the sweet help of God, and has enriched herself very quickly with great progress... the members of the Society have accomplished many important deeds, all to the glory of God and for the benefit of the Catholic religion... the church needs soldiers of Christ with valour, armed with a dauntless faith, ready to confront difficulties... that is why we have great hope in the help your activity will bring... may the new era find the Society on the same honorable path it trod in the past... "Given in Rome, near St. Peter, on the 20th of August 1964, during his second year as pope".(6) On the 29th of October 1965, "l'Osservatore Romano" announced: "The Very Reverend Father Arrupe, General of the Jesuits, celebrated Holy Mass for the Ecumenical Council on the 16th of October 1965".
Here is the apotheosis of "Papal ethics": the simultaneous announcement of a project to beatify Pius XII and John XXIII. "To strengthen ourselves in our striving for a spiritual renewal, we have decided to start the canonical proceedings for the beatification of these two great and godly pontiffs who are so dear to us".(7) Pope Paul VI * * ♦ May this book reveal to all those who read it the true nature of this Roman Master, whose words are as "mellifluous" as his secret actions are ferocious. (7) L'Osservatore Romano, 26th of November 1965. Section I The Founding of the Jesuit Order Chapter 1 Ignatius of Loyola The founder of the Society of Jesus, the Spanish Basque don Inigo Lopez de Recalde, was born at the castle of Loyola, in the province of Guipuzcoa, in 1491. He was one of the strangest types of monk-soldier ever engendered by the Catholic world; of all the founders of religious orders, he may be the one whose personality has left the strongest mark on the mind and behaviour of his disciples and successors. This may be the reason for that "familiar look" or "trade-mark", a fact which goes as far as physical resemblance. Mr. Folliet disputes this fact (1), but many documents prove the permanence of a "Jesuit" type through the ages. The most amusing of these testimonies is found at the Guimet museum; on the golden background of a 16th century screen, a Japanese artist portrayed, with all the humour of his race, the landing of the Portuguese, and of the sons of Loyola in particular, on the Nipponese islands. The amazement of this lover of nature and bright colours is obvious in the way he depicted those long, black shadows with their mournful faces on which is congealed all the arrogance of the fanatic ruler. The likeness between the work of the oriental artist of the 16th century and our Daumier of 1830 is there for all to see. Like many other saints, Inigo—who later Romanised his name and became Ignatius—looked far from being the one predestined to enlighten his contemporaries (2). His stormy youth was filled with mistakes and even "heinous crimes". A police report said he was "treacherous, brutal, vindictive". All his biographers admit that he yielded to none of his boon companions regarding the violence of the instincts, then a common thing. "An unruly and conceited soldier", said one of his confidants—"he led a disorderly life as far as women, gambling and duels were concerned",
added his secretary Polanco (3). All this is related to us by one of his spiritual sons, R.P. Rouquette, who tried somewhat to explain and excuse this hot temper which was eventually turned "ad majorem Dei gloriam". (To the greater glory of God). As is the case for many heroes of the Roman Catholic Church, a violent physical blow was necessary to change his personality. He had been pageboy to the treasurer of Castille until his master's disgrace. Then he became a gentleman in the service of the Viceroy of Navarre; having lived the life of a courtier until then, the young man started the life of a soldier by defending Pampeluna against the French commanded by the Count de Foix. The wound which decided his future life was inflicted during that siege. A leg broken by a bullet, he was taken by the victorious French to his brother Martin Garcia, at the castle of Loyola. Now starts the martyrdom of surgery without anaesthesia, through which he had to go a second time as the work had not been done properly. His leg was broken again and reset. In spite of all this, Ignatius was left with a limp. One can understand that he only needed an experience such as this to cause him a nervous breakdown. The "gift of tears" which was then bestowed on him "in abundance"—and in which his pious biographers see a favour from on high—is maybe only the result of his highly emotional nature, henceforth to affect him more and more. His sole entertainment, while lying wounded and in pain, was the reading of the "Life of Christ" and the "Life of the Saints", the only books found in the castle. As he was practically uneducated and still affected by that terrible shock, the anguish of Christ's passion and the martyrdom of the saints had an indelible impact on him; this obsession led the crippled warrior on to the road of apostolate. "He put the books to one side and day-dreamed. A clear case of the wakeful dream, this was a continuation into the adult years of the imaginary game of the child... if we let it invade the psychic realm, the result is neurosis and surrender of the will; that which is real takes second place!..."(4) At first sight, this diagnosis seems hardly to apply to the founder of such an active order, nor to other "great mystics" and creators of religious societies, all of whom had apparently great capacities for organization. But we find that all of them are unable to resist their over-active imaginations and, for them, the impossible becomes possible. Here is what the same author says on this subject: "I want to point out the
p.6).
obvious outcome of the practice of mysticism by someone possessing a brilliant intelligence. The weak mind indulging in mysticism is on dangerous ground, but the intelligent mystic presents a far greater danger, us his intellect works in a wider and deeper way... When the myth takes over from the reality in an active intelligence, it becomes mere fanaticism; an infection of the will which suffers from a partial enlargement or distortion".(5) Ignatius of Loyola was a first-class example of that "active mysticism" and "distortion of the will". Nevertheless, the transformation of the gentlemen- warrior into the "general" of the most militant order in the Roman Church was very slow; there were many faltering steps before he found his true vocation. It is not our intention to follow him through all those different stages. Let us recall the main points: in the spring of 1522, he left the ancestral castle, with his mind made up to become a saint similar to those whose edifying exploits he had been reading about in that big "gothic" volume. Besides, did not the Madona herself appear to him one night, holding in her arms the child Jesus? After a thorough confession at the monastry of Montserrat, he was planning to go to Jerusalem. The plague was rife in Barcelona and, as all maritime traffic had stopped, he had to stay at Manresa for nearly a year. There, he spent his time in prayers, orisons, long fasts, flagellating himself, practicing all the forms of maceration, and never failing to appear before the "tribunal for penance", even though his confession at Montserrat had apparently lasted three whole days; such a thorough confession would have been sufficient to a less scrupulous sinner. All this depicts quite clearly the mental and nervous state of the man. At last delivered from that obsession of sin by deciding it was only a trick of Satan, he devoted himself entirely to the varied and plentiful visions which were haunting his feverish mind. "It is because of a vision", says H. Boehmer, "that he started eating meat again; it is a whole series of visions that revealed to him the mysteries of the Catholic dogma and helped him to truly live it: in that way, he meditates upon the Trinity under the shape of a musical instrument with three cords; the mystery of the creation of the world through "something" hazy and light coming out of a ray of sunshine; the miraculous descent of Christ into the Eucharist as flashes of light entering the consecrated water, when the priest held it up while praying; the human nature of Christ and the holy Virgin under the form of a dazzling white body; and finally Satan as a serpentine and shimmering shape similar to a multitude of sparkling and mysterious eyes (6)." Is not this the start of the well-known Jesuitic image-making? (5) Dr Legrain, "Le Mysticisme et la folie" (Ed. de l'ldee Libre, Herblay (S.-et-O.) 1931, pp. 14-16). Mr. Boehmer adds that the deep meaning of the dogmas was revealed to him, as a special favour from on-high, through transcendental intuitions. "Many mysteries of Faith and science became suddenly clear to him and later he pretended to have learned more in those short moments than during the whole of his studies; however, he was never able to explain what these mysteries were which suddenly became clear to him. There was only a hazy recollection left, a feeling of something miraculous as if, at that moment, he had become "another man with another intelligence".(7) All this may be the result of a nervious disorder and can be identified with what happens to smokers of opium and eaters of hashish: that enlargement or extension of the ego, that illusion of soaring up beyond what is real, a flashing sensation leaving only a dazed recollection. Blissful visions and illuminations were constant companions of this mystic throughout his life. "He never doubted the reality of these revelations. He chased Satan with a stick as he would have done a mad dog; he talked to the Holy Spirit as one does to another person actually; he asked for the approval of God, the Trinity and the Madonna on all his projects and would burst into tears of joy when they appeared to him. On those occasions, he had a foretaste of celestial bliss; the heavens were open to him, and the Godhead was visible and perceptible to him.(8) Is not this the perfect case of an hallucinated person? It will be this same perceptible and visible Godhead that the spiritual sons of Loyola will constantly offer to the world—not only for political reasons, leaning on and flattering the deep-rooted inclination in the heart of man for idolatry— but also by conviction, having been well and truly indoctrinated. From the start, mediaeval mysticism has prevailed in the Society of Jesus; it is still the great animator, in spite of its readily assumed worldly, intellectual and learned aspects. Its basic axiom is: "All things to all men". The arts, literature, science and even philosophy have been mere means or nets to catch souls, like the easy indulgences granted by its casuists and for which laxity they were so often reproved. To this Order, there is not a realm where human weakness cannot be worked upon, to incite the spirit and will to surrender and go back to a more childish and restful devotion. So they work for the bringing about of the "kingdom of God" according to their own ideal: a great flock under the Holy Father's crozier. That learned men could have such an anachronic ideal seems very strange, yet it is undeniably so and the confirmation of an oft-disregarded fact: the pre-eminence of the emotions in the life of the spirit. Besides, Kant said that every philosophy is (6) and (7) H. Boehmer, professor at the University of Bonn, "Les Jesuites" (Armand Colin, Paris 1910, pp. 12-13). (8) H. Boehmer, op.cit., p. 14. but the expression of the philosopher's temperament or character. Apart from individual methods, the Jesuitic "temperament" seems more or less uniform amongst them. "A mixture of piety and diplomacy, asceticism and worldly wisdom, mysticism and cold calculation; as was Loyola's character, so is the trade-mark of this Order".(9). In the first place, every Jesuit chose this particular Order because of his natural dispositions; but he really becomes a "son" of Loyola after rigorous tests and systematic training lasting no less than fourteen years. In that way, the paradox of this Order has continued for four hundred years: an Order which endeavours to be "intellectual" but, simultaneously, has always been, within the Roman Church and society, the champion of the strictest disposition. (9) J. Huber, professor of catholic theology in Munich, "Les Jesuites" (Sandoz et Fischbacher, Paris 1875, p. 127). |
„Tajemna historia jezuitów”, pol/pl P1/10 SPIS TREŚCI Przedmowa Edmonda Parisa. 7 Dział I Założenie Zakonu Jezuitów Ignacego Loyoli. 15 Ćwiczenia duchowe. 20 Założenie firmy. 23 Duch Zakonu. 25 Przywileje Spółki. 28 Sekcja II Jezuici w Europie w XVI i XVII wieku. Włochy, Portugalia, Hiszpania. 31 34 38 Polska i Rosja. 40 Szwecja i Anglia. 42 45 Sekcja III Misje zagraniczne
Indie, Japonia, Chiny. 50 Ameryki: jezuicki stan Paragwaju. 55 Sekcja IV Jezuici w społeczeństwie europejskim
Nauczanie jezuitów. 59 Moralność jezuitów. 63 Zaćmienie firmy. 67 Odrodzenie Towarzystwa Jezusowego w XIX wieku. 73 Drugie Cesarstwo i prawo Falloux — wojna 1870 r. 76 Jezuici w Rzymie — Syllabus. 82 Jezuici we Francji od 1870 do 1885. 88 Jezuici i generał Boulanger. 95 Jezuici i sprawa Dreyfusa.
Lata przed wojną — 1900-1914. 110
Pierwsza wojna światowa. 116 Przygotowania do II wojny światowej. 123 Niemiecka agresja i jezuici. Austria - Polska - 139 Czechosłowacja – Jugosławia.
Ruch jezuicki we Francji przed iw trakcie wojny 1939-1945. Gestapo i Towarzystwo Jezusowe. 163 Obozy śmierci i krucjata antysemicka. 172 Jezuici i Colleqium Russicum. 177 Papież Jan XXIII usuwa 183 Wniosek 191 Bibliografia 199 Wprowadzenie wydawcy Nie ma innej osoby bardziej wykwalifikowanej do przedstawienia książki Edmonda Parisa „Tajemna historia jezuitów” niż dr Alberto Rivera, były ksiądz jezuita pod przysięgą i indukcją, który był szkolony w Watykanie i poinformowany o historia jezuitów.
Informacje zawarte w tej książce są oparte na faktach iw pełni udokumentowane, i powinien ją przeczytać każdy wierzący w Biblię chrześcijanin w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Biblia mówi: „Lud mój ginie z braku wiedzy”. (Ozeasza 4:6)
JT C
Wprowadzenie dr Rivery Najbardziej niebezpieczni z ludzi to ci, którzy wydają się bardzo religijni, zwłaszcza gdy są zorganizowani i zajmują wysokie stanowiska. Cieszą się głębokim szacunkiem ludzi, którzy nie są świadomi ich bezbożnego dążenia do władzy za kulisami. Ci religijni ludzie, którzy udają, że kochają Boga, uciekną się do morderstwa, wzniecają rewolucje i wojny, jeśli to konieczne, aby pomóc ich sprawie. Są przebiegłymi, inteligentnymi, gładkimi politykami religijnymi, którzy żyją w mrocznym świecie tajemnic, intryg i fałszywej świętości. Ten wzorzec, widoczny w „Tajemnej historii jezuitów”, duchowo można dostrzec u uczonych w Piśmie, faryzeuszy i saduceuszy w czasach Jezusa Chrystusa. Ten sam zły duch nakazał cesarzom rzymskim wydać dziesięć morderczych dekretów, aby prześladować wczesny kościół chrześcijański. „Wcześni Ojcowie” obserwowali większość starożytnego systemu babilońskiego oraz teologię żydowską i filozofię grecką. Wszyscy wypaczyli większość nauk Chrystusa i Jego apostołów. Utorowali drogę dla machiny rzymsko-katolickiej, która miała powstać. Pobożnie atakowali, wypaczali, dodawali i zabierali Biblię. Działający przez nich religijny duch antychrysta jest ponownie widziany, gdy Ignacy de Loyola stworzył jezuitów, aby potajemnie osiągnąć dwa główne cele instytucji rzymskokatolickiej: 1) powszechna władza polityczna i 2) powszechny kościół, wypełniając proroctwa Objawienia 6 , 13, 17 i 18. Zanim Ignacy de Loyola pojawił się na scenie, reformacja protestancka poważnie uszkodziła system rzymskokatolicki. Ignacy de Loyola doszedł do wniosku, że jedynym sposobem na przetrwanie jego „kościoła” było narzucenie kanonów i doktryn dotyczących doczesnej władzy papieża i instytucji rzymskokatolickiej; nie tylko przez niszczenie fizycznego życia ludzi, jak to czynili księża dominikanie poprzez inkwizycję, ale przez infiltrację i penetrację każdej dziedziny życia. Protestantyzm musi zostać podbity i wykorzystany dla dobra papieży. To była osobista propozycja Ignacego Loyoli, skierowana między innymi do papieża Pawła III. Jezuici natychmiast zabrali się do pracy potajemnie infiltrując WSZYSTKIE grupy protestanckie, w tym ich rodziny, miejsca pracy, szpitale, szkoły, uczelnie itp. Dzisiaj, Biblia przekazuje władzę lokalnego kościoła w ręce bogobojnego pastora. Ale przebiegłym jezuitom udało się przez lata skutecznie przekazać tę władzę w ręce centrali denominacji, a teraz zepchnęli prawie wszystkie denominacje protestanckie w ramiona Watykanu. To jest dokładnie to, do czego dążył Ignacy de Loyola: powszechny kościół i koniec protestantyzmu. Kiedy czytasz „Tajemną historię jezuitów”, zobaczysz, że istnieje paralela między sektorem religijnym i politycznym. Autor, pan Paris, ujawnia penetrację i infiltrację jezuitów do rządów i narodów świata w celu manipulowania biegiem historii poprzez ustanawianie dyktatur i osłabianie demokracji, takich jak Stany Zjednoczone Ameryki, torując drogę dla społeczna, polityczna, moralna, wojskowa, edukacyjna i religijna anarchia.
Mężczyzna, Edmond Paris
W proroczych dziełach Apokalipsy Edmond Paris stał się męczennikiem za Jezusa. Demaskując taki spisek, naraził swoje życie, aby poznać prawdę o proroczych znakach. Edmond Paris nigdy mnie nie znał, ale znałem go bez osobistego spotkania, kiedy ja, wraz z innymi jezuitami pod przysięgą skrajną i wprowadzeniem, byłem informowany o nazwiskach instytucji i osób w Europie, które były niebezpieczne dla celów instytucji rzymskokatolickiej . Nadano nam jego imię.
Prace Edmonda Parisa
LE VATIAN CONTRE LA FRANCE LUDOBÓJSTWO W SATELITARNEJ CHORWACJI WATYKAN PRZECIWKO EUROPIE
Prace Edmonda Parisa nad katolicyzmem przyniosły ze strony jezuitów obietnicę: 1) zniszczenia go, 2) zniszczenia jego reputacji, w tym jego rodziny, oraz 3) zniszczenia jego dzieła. I nawet teraz te wielkie dzieła Edmonda Parisa są manipulowane, ale modlimy się, aby Bóg nadal je chronił, kiedy są najbardziej potrzebne do zbawienia ludu rzymskokatolickiego.
TWOJE ZA ZBAWIENIE LUDU RZYMSKIEGO KATOLICKIEGO,
ALBERTO RIVERA (BYŁY KSIĄDZ JEZUITA) „Miłość do prawdy jest naszym jedynym zbawieniem” Jean Guehenno z Akademii Francuskiej
„Dlatego odrzuciwszy kłamstwo, mówcie każdemu prawdę…
(Ef. IV, 25.)
Przedmowa
Pisarz z ubiegłego wieku, Adolphe Michel, wspominał, że Voltaire oszacował liczbę dzieł opublikowanych na przestrzeni lat na temat jezuitów na około sześć tysięcy. „Jaką liczbę osiągnęliśmy sto lat później?”, zapytał Adolphe Michel, po czym natychmiast stwierdził: „Nieważne. Dopóki istnieją jezuici, trzeba będzie pisać przeciwko nim księgi. Nie ma już nic nowego do powiedzenia na ten temat ich konto, ale każdego dnia przybywają nowe pokolenia czytelników… Czy ci czytelnicy będą przeszukiwać stare książki?”(l)
Wspomniany właśnie powód wystarczyłby, aby usprawiedliwić ponowne podjęcie tego często powtarzanego tematu. W rzeczywistości nie można już znaleźć większości wczesnych ksiąg śledzących historię jezuitów. Tylko w bibliotekach publicznych nadal można z nich korzystać, co sprawia, że są poza zasięgiem większości czytelników. W celu zwięzłego poinformowania ogółu społeczeństwa podsumowanie tych prac wydawało się konieczne.
Jest jeszcze jeden powód, równie dobry jak ten, o którym wspomniałem. W tym samym czasie, gdy pojawiają się nowe pokolenia czytelników, na światło dzienne wychodzą nowe pokolenia jezuitów. A te działają dzisiaj tymi samymi zawiłymi i wytrwałymi metodami, które tak często w przeszłości uruchamiały odruchy obronne narodów i rządów. Synowie Loyoli są dzisiaj — i możemy powiedzieć, że bardziej niż kiedykolwiek — czołowym skrzydłem Kościoła rzymskiego. Równie dobrze, jeśli nie lepiej przebrani niż dawni, pozostają najwybitniejszymi „ultramontanami”, dyskretnymi, ale skutecznymi agentami Stolicy Apostolskiej na całym świecie, zakamuflowanymi orędownikami jej polityki, „tajną armią papiestwa”.
Z tego powodu temat jezuitów nigdy się nie wyczerpie i chociaż literatura na ich temat jest tak bogata, każda epoka będzie miała obowiązek dopisać do niego kilka stron, aby zaznaczyć ciągłość tego okultystycznego systemu zapoczątkowanego cztery wieki temu „na wielką chwałę Bożą”, ale w rzeczywistości
(1) Adolphe Michel: „Jezuici” (Sandoz et Fischbacher, Paryż 1879).
dla chwały papieża. Pomimo powszechnego dążenia do coraz większej „laicyzacji”, pomimo nieuchronnego postępu racjonalizmu, który z każdym dniem coraz bardziej ogranicza domenę „dogmatów”, Kościół Rzymski nie mógł zrezygnować z wielkiego celu, który jej cel od początku: zgromadzić pod swoim pastorałem wszystkie narody wszechświata. Ta monumentalna "misja" musi być kontynuowana, cokolwiek się stanie, zarówno wśród "pogan", jak i wśród "odłączonych chrześcijan". Duchowieństwo świeckie, mające w szczególności obowiązek zajmowania zdobytych stanowisk (co w dzisiejszych czasach jest dość uciążliwe), do pewnych regularnych zakonów należy powiększanie trzody wiernych przez nawracanie „heretyków” i „pogan”, dzieło jeszcze bardziej uciążliwe. Obowiązkiem jest zachowanie lub nabycie, bronić lub atakować, a na froncie bitwy znajduje się mobilna siła „Towarzystwa Jezusowego” – jezuici. Ściśle mówiąc, to społeczeństwo nie jest świeckie ani regularne pod względem swojej Konstytucji, ale jest rodzajem subtelnej kompanii interweniującej tam, gdzie jest to wygodne, w kościele i poza nim, krótko mówiąc „najzręczniejszy agent, najbardziej wytrwały, najbardziej nieustraszony, najbardziej przekonany o władzy papieskiej…”, jak napisał jeden z jego najlepszych historyków.(2)
Zobaczymy, jak formowało się to grono „janczarów”, jakie usługi bez ceny oddało papiestwu. Zobaczymy też, z jaką gorliwością skutecznie uczynił ją nieodzowną instytucji, której służyła, wywierając na nią taki wpływ, że jej generał nie bez powodu został nazwany „czarnym papieżem”, gdyż stawał się coraz trudniejszy do odróżnienia, w rządzeniu Kościołem, autorytet białego papieża i jego potężnego koadiutora.
Jest to więc jednocześnie retrospekcja i uaktualnienie historii „jezuityzmu” zawartej w tej książce. Ponieważ większość prac dotyczących jezuitów nie odnosi się do nadrzędnego udziału, jaki odegrali w wydarzeniach, które wstrząsnęły światem w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, uznaliśmy, że nadszedł czas, aby wypełnić tę lukę, a dokładniej, zacząć od naszego skromnego wkładu do głębszego zbadania tematu i zrobić to bez ukrywania przeszkód, jakie napotkają autorzy niebędący apologetami, chcący upublicznić pisma na ten palący temat.
Spośród wszystkich czynników, które odegrały rolę w życiu międzynarodowym stulecia pełnego zamieszania i wstrząsów, jeden z najbardziej decydujących – niemniej jednak najlepiej rozpoznany – tkwi w ambicjach Kościoła rzymskiego. Jej świeckie pragnienie rozszerzenia swoich wpływów na Wschód uczyniło ją „duchową” sojuszniczką pangermanizmu i jego wspólniczką w próbie zdobycia najwyższej władzy, która dwukrotnie, w 1914 i 1939 r., przyniosła śmierć i ruinę narodom Europy. 2a)
Michel, op.cit. (2a) Zob. Edmond Paris: Le Vatican contre l'Europe (Fischbacher, Paryż), (również PTS, Londyn) i L. Duca „L'Or du Vatican” (Laffront, Paryż).
Opinia publiczna jest praktycznie nieświadoma ogromnej odpowiedzialności spoczywającej na Watykanie i jego jezuitach na początku dwóch wojen światowych – sytuację, którą można częściowo wytłumaczyć gigantycznymi finansami, którymi dysponuje Watykan i jego jezuici, dając im władzę w tak wielu dziedzinach, zwłaszcza od ostatniego konfliktu.
W rzeczywistości o ich udziale w tych tragicznych wydarzeniach prawie nie wspominano aż do chwili obecnej, z wyjątkiem apologetów, którzy chcieli to ukryć. W celu sprostowania tego i ustalenia prawdziwych faktów przedstawiamy w tej i innych książkach polityczną działalność Watykanu w epoce współczesnej – działalność, która dotyczy obu jezuitów.
Niniejsze opracowanie opiera się na niepodważalnych dokumentach archiwalnych, publikacjach znanych osobistości politycznych, dyplomatów, ambasadorów i wybitnych pisarzy, z których większość to katolicy, poświadczonych nawet imprimatur.
Dokumenty te ujawniają tajne działania Watykanu i jego perfidne działania w tworzeniu konfliktów między narodami, gdy służy to jego interesom. Za pomocą rozstrzygających artykułów pokazujemy rolę, jaką odegrał „Kościół” w powstaniu reżimów totalitarnych w Europie.
Te zeznania i dokumenty stanowią miażdżący akt oskarżenia i jak dotąd żaden apologeta nie próbował ich obalić.
Pierwszego maja 1938 r. „Mercure de France” przypomniało nam to, co zostało powiedziane cztery lata wcześniej:
„Mercure de France z 15 stycznia 1934 roku mówiło – i nikt temu nie zaprzeczał – że to Pius XII „zrobił” Hitlera. Doszedł on do władzy nie tyle legalnymi środkami, co dzięki wpływowi papieża na Centrum (niem. partia katolicka)… Czy Watykan uważa, że popełnił błąd polityczny, otwierając drogę do władzy Hitlerowi? Wydaje się, że nie…”
Tak się nie wydawało, kiedy to pisano, czyli w dzień po „Anschlussie”, kiedy Austria została zjednoczona z III Rzeszą – ani później, kiedy nazistowska agresja się zwielokrotniła – ani przez całą drugą wojnę światową. 24 lipca 1959 następca Piusa XII, Jan XXIII, nadał honorowemu tytułowi tajnego szambelana swojemu osobistemu przyjacielowi Franzowi von Papenowi, który był szpiegiem w Stanach Zjednoczonych podczas pierwszej wojny światowej i jednym z odpowiedzialnych dyktatury Hitlera i Anschlussu.Trzeba cierpieć na szczególny rodzaj ślepoty, żeby nie dostrzegać tak oczywistych faktów.
Joseph Rovan, pisarz katolicki, komentuje umowę dyplomatyczną między Watykanem a nazistowską Rzeszą z 8 lipca 1933 r.:
„Konkordat przypieczętował rząd narodowo-socjalistyczny, uważany prawie wszędzie za uzurpatorów, jeśli nie bandytów, przypieczętowanie porozumienia z najstarszą potęgą międzynarodową (Watykanem). W pewnym sensie był to odpowiednik dyplom międzynarodowego honoru”. (Le catholicisme politique en Allemagne, Paryż 1956, s. 231, wyd. du Seuil).
W ten sposób papież, niezadowolony z udzielenia „osobistego” poparcia dla Hitlera, udzielił w ten sposób moralnego poparcia Watykanu nazistowskiej Rzeszy! W tym samym czasie, gdy terror zaczynał panować po drugiej stronie Renu i był milcząco akceptowany i aprobowany, tak zwane „brunatne koszule” umieściły już 40 000 osób w obozach koncentracyjnych. Pogromy mnożyły się do akcentów tego nazistowskiego marszu: „Kiedy z noża płynie krew żydowska, znów czujemy się lepiej”. (Horst-Wessel-Lied).
W następnych latach Pius XII widział jeszcze gorzej bez poruszenia. Nic dziwnego, że katoliccy przywódcy Niemiec rywalizowali ze sobą w służalczości wobec nazistowskiego reżimu, zachęcani przez swojego rzymskiego „pana”. Trzeba czytać rozczochrane brednie i werbalne akrobacje oportunistycznych teologów, takich jak Michael Schmaus. Później został mianowany „księciem kościoła” przez Piusa XII i opisany jako „wielki teolog Monachium” w publikacji „La Croix” z 2 września 1954 r. – lub ponownie w pewnej książce zatytułowanej Katholisch-Konservatives Erbgut, o którym ktoś napisał:
„Ta antologia łączy teksty głównych teoretyków katolickich w Niemczech, od Gorresa do Vogelsanga; każe nam wierzyć, że narodowy socjalizm narodził się czysto i po prostu z idei katolickich”. (Gunther Buxbaum, "Mercure de France", 15 stycznia 1939).
Biskupi, zmuszeni przez Konkordat do złożenia przysięgi wierności Hitlerowi, zawsze starali się prześcignąć siebie nawzajem w swoim „oddaniu”:
„Pod rządami nazistów we wszelkiej korespondencji i oświadczeniach dostojników kościelnych stale znajdujemy gorące poparcie biskupów”. (Joseph Rovan, op.cit. s.214).
Pomimo oczywistej różnicy między katolickim uniwersalizmem a hitlerowskim rasizmem, te dwie doktryny zostały „harmonijnie pogodzone”), według Franza von Papena; powodem tego skandalicznego porozumienia było to, że „nazizm jest reakcją chrześcijańską przeciwko duchowi roku 1789” .
Wróćmy do Michaela Schmausa, profesora na Wydziale Teologicznym w Monachium, który napisał:
„Imperium i kościół to seria pism, które powinny pomóc w budowie Trzeciej Rzeszy, która jednoczy państwo narodowo-socjalistyczne z katolicko-chrześcijańskim…
„Pisma te, w całości niemieckie i całkowicie katolickie, eksplorują i sprzyjają stosunkom i spotkaniom między Kościołem katolickim a narodowym socjalizmem; otwierają drogę do owocnej współpracy, jak nakreślono w konkordacie… „Ruch narodowo-socjalistyczny jest najbardziej energiczny i masowy protest przeciwko duchowi XIX i XX wieku ... Idea narodu jednej krwi jest centralnym punktem jego nauk i wszyscy katolicy, którzy przestrzegają instrukcji niemieckich biskupów, będą musieli przyznać, że tak jest ... Prawa narodowego socjalizmu i prawa Kościoła katolickiego mają ten sam cel…” (Begegnungen zwischen Katholischem Christentum
und nazional-sozialistischer Weltanschauung Aschendorff, Munster 1933).
Dokument ten dowodzi pierwotnej roli, jaką Kościół katolicki odegrał w dojściu Hitlera do władzy; w rzeczywistości był to wcześniej ustalony układ. W pełni ilustruje rodzaj potwornej zgody między katolicyzmem a nazizmem. Nienawiść do liberalizmu, który jest kluczem do wszystkiego, wychodzi bardzo wyraźnie.
W swojej książce „Catholiques d'Allemagne” Robert d'Harcourt z Akademii Francuskiej pisze:
„Najbardziej wrażliwy punkt we wszystkich deklaracjach biskupich, które nastąpiły po zwycięskich wyborach 5 marca 1933 r., znajduje się w pierwszym oficjalnym dokumencie Kościoła, zawierającym podpisy wszystkich biskupów niemieckich. Odnosimy się do listu pasterskiego ks. 3 czerwca 1933 r., w które zaangażowany jest cały episkopat niemiecki.
„Jaką formę ma ten dokument?” Jak to się zaczyna? Z nutą optymizmu i tą radosną deklaracją: „Ludzie stojący na czele tego nowego rządu, ku naszej wielkiej radości, dali nam zapewnienie, że stawiają siebie i swoją pracę na gruncie chrześcijańskim. Deklaracja tak głębokiej szczerości zasługuje na wdzięczność wszystkich katolików”. " (Paryż, Plon, 1938, s. 108).
Od początku pierwszej wojny światowej kilku papieży przychodziło i odchodziło, ale ich stosunek do dwóch frakcji, które ścierały się ze sobą w Europie, był niezmiennie taki sam.
Wielu autorów katolickich nie mogło ukryć zdziwienia – i żalu – pisząc o nieludzkiej obojętności Piusa XII w obliczu najgorszych okrucieństw popełnianych przez jego zwolenników. Spośród wielu zeznań przytoczymy jedno z najbardziej umiarkowanych w swoim brzmieniu, wniesione przeciwko Watykanowi przez pana Jeana d'Hospitala, korespondenta „Monde”:
„Pamięć o Piusie XII jest otoczona niepokojem. Przede wszystkim pojawia się to palące pytanie, które zadają obserwatorzy z każdego narodu, a nawet w murach Watykanu: czy wiedział o pewnych okrucieństwach popełnionych podczas tej wojny, rozpoczętej i prowadzonej przez przez Hitlera?
„Mając zawsze i z każdego kwartału do swojej dyspozycji regularne raporty biskupów… czy mógł zignorować to, do czego niemieccy dowódcy wojskowi nigdy nie mogli udawać: tragedia obozów koncentracyjnych – ludność cywilna skazana na deportację – masakry z zimną krwią tych, którzy „stali na drodze” – terror komór gazowych, w których z powodów administracyjnych wymordowano miliony Żydów? A jeśli o tym wiedział, to dlaczego tego nie zrobił, jako powiernik i pierwszy chór Ewangelii, wyjdźcie ubrani na biało, z rękami rozłożonymi na kształt krzyża, aby potępić bezprecedensową zbrodnię, krzyknąć: Nie!?...
„Pobożne dusze będą na próżno szukać encyklik, przemówień i przemówień zmarłego papieża; nie ma żadnego śladu potępienia tej„ religii krwi ”, ustanowionej przez Hitlera, tego Antychrysta… nie znajdą potępienia rasizmu, co jest oczywistą sprzecznością z katolickim dogmatem”. „Rzym i zaufanie” (Grasset, Paryż 1962, s. 91).
W swojej książce „Le silent de Pie XII” wydanej przez du Rocher, Monako 1965, autor Carlo Falconi pisze w szczególności:
„Istnienie takich potworności (masowe eksterminacje mniejszości etnicznych, więźniów i deportowanych cywilów) obala wszelkie standardy dobra i zła. Są one sprzeczne z godnością ich indywidualnego bytu i ogólnie społeczeństwa do tego stopnia, że jesteśmy zmuszeni potępić te którzy mogli wpłynąć na opinię publiczną, czy to zwykli cywile, czy głowy państw.
„Milczenie w obliczu takich zniewag byłoby w rzeczywistości równoznaczne z jawną kolaboracją. Pobudziłoby to nikczemność przestępców, podsycając ich okrucieństwo i próżność. Ale jeśli każdy człowiek ma moralny obowiązek reagowania w obliczu takich zbrodni , podwójnie dotyczy to stowarzyszeń religijnych i ich zwierzchników, a przede wszystkim głowy Kościoła katolickiego.
„Pius XII nigdy nie wyraził bezpośredniego i wyraźnego potępienia wojny napastniczej, a tym bardziej niewypowiedzianych zbrodni popełnionych przez Niemców lub ich wspólników podczas tej wojny.
„Pius XII nie milczał, ponieważ nie wiedział, co się dzieje: od początku wiedział o powadze sytuacji, może nawet lepiej niż jakakolwiek inna głowa państwa na świecie…” (s. 12 ss) .
Jest jeszcze lepiej! Watykan wyciągnął pomocną dłoń do popełnienia tych zbrodni, „wypożyczając” niektórych swoich prałatów, aby stali się pro-nazistowskimi agentami; byli to Messeigneurs Hlinka i Tiso. Wysłał także do Chorwacji własnego legata - RP Marcone - który z pomocą Monseigneur Stepinaca miał pilnować „pracy” Ante Pavelitcha i jego oustachi. Gdziekolwiek spojrzymy, ukazuje się ten sam „budujący” spektakl.
Jak już pokazaliśmy, sprzeciwiamy się nie tylko tej potwornej stronniczości i samozadowoleniu. Niewybaczalna zbrodnia Watykanu polega na decydującej roli, jaką odegrał w wywołaniu dwóch wojen światowych(3).
Posłuchajcie, co mówi pan Alfred Grosser, profesor Instytutu Studiów Politycznych Uniwersytetu Paryskiego:
„Bardzo zwięzła książka Guentera Lewy'ego „Kościół katolicki i nazistowskie Niemcy” (New York McGrawhill-1964) mówi, że wszystkie dokumenty zgadzają się, aby pokazać Kościół katolicki współpracujący z reżimem hitlerowskim…
„W lipcu 1933 r., kiedy konkordat zmusił biskupów do złożenia przysięgi na wierność rządowi nazistowskiemu, obozy koncentracyjne były już otwarte… Lektura cytatów zestawionych przez Guentera Lewy'ego dobitnie to potwierdza. Znajdujemy w nich miażdżące dowody z
Paryż, „Watykan przeciw Europie” (PTS Londyn) osobistości takie jak kardynał Faulhaber i jezuita Gustav Gundlach.”(4) Można znaleźć tylko puste słowa, aby przeciwstawić się temu stosowi dowodów, który dowodzi winy Watykanu i jego jezuitów. Ich pomoc była główną siłą napędową błyskawicznego awansu Hitlera, który wraz z Mussolinim i Franco, którzy wbrew pozorom byli tylko pionkami wojennymi manipulowanymi przez Watykan i jego jezuitów.
Turyferze Watykanu muszą ze wstydu pochylić głowy, gdy włoski poseł krzyczy: „Ręce papieża ociekają krwią”. (Przemówienie Laury Diaz, posłanki parlamentu z okręgu Livourne, wygłoszone w Ortonie 15 kwietnia 1946 r.), albo gdy studenci Cardiff University College wybierają jako temat konferencji: „Czy papież powinien być postawiony przed sądem jako wojna kryminalista?" („La Croix”, 2 kwietnia 1946).
* * *
Oto jak wyraził się papież Jan XXIII, odnosząc się do jezuitów: „Drodzy synowie, trwajcie w działalności, która już przyniosła wam znane zasługi. W ten sposób będziecie radować Kościół i wzrastać z niestrudzonym zapałem: ścieżka sprawiedliwego jest jak światło poranka... „Niech to światło rośnie i oświeca kształtowanie się nastolatków... W ten sposób pomożecie spełnić nasze duchowe życzenia i troski...” Dajemy z całego serca Apostolskie Błogosławieństwo Waszemu Przełożonemu Generalnemu, Wam i Waszym koadiutorom oraz wszystkim członkom Towarzystwa Jezusowego”. I od papieża Pawła VI:(5).
„Od czasu swojej odbudowy ta rodzina zakonna cieszy się słodką pomocą Bożą i bardzo szybko wzbogaciła się wielkimi postępami… członkowie Towarzystwa dokonali wielu ważnych dzieł, wszystko na chwałę Bożą i dla pożytku religii katolickiej... Kościół potrzebuje żołnierzy Chrystusa z męstwem, uzbrojonych w nieustraszoną wiarę, gotowych stawić czoła trudnościom... dlatego pokładamy wielką nadzieję w pomocy, jaką przyniesie Wasza działalność... niech nowy ery znaleźć Towarzystwo na tej samej honorowej ścieżce, którą kroczyło w przeszłości...
„Wydano w Rzymie, niedaleko św. Piotra, dnia 20 sierpnia 1964 r., w drugim roku jego pontyfikatu”.(6)
29 października 1965 r. „l'Osservatore Romano” ogłosiło: „Przewielebny Ojciec Arrupe, generał jezuitów, odprawił Mszę Świętą dla Rady Ekumenicznej w dniu 16 października 1965 r.”.
Saul Friedlander: „Pie XII et le IIIe Reich” (wyd. du Seuil, Paryż 1964) L'Osservatore Romano, 20 października 1961. L'Osservatore Romano, 18 września 1964. Oto apoteoza „etyki papieskiej”: jednoczesne ogłoszenie projektu beatyfikacji Piusa XII i Jana XXIII. „Aby umocnić się w dążeniu do duchowej odnowy, postanowiliśmy rozpocząć kanoniczne postępowanie beatyfikacyjne tych dwóch wielkich i bogobojnych papieży, tak nam drogich”.(7)
Papież Paweł VI * * ♦
Niech ta księga ujawni wszystkim, którzy ją przeczytają, prawdziwą naturę tego rzymskiego mistrza, którego słowa są równie „miodopłynne”, jak jego tajemne czyny są okrutne.
(7) L'Osservatore Romano, 26 listopada 1965.
Sekcja I
Powstanie Zakonu Jezuitów
Rozdział 1
Ignacego Loyoli
Założyciel Towarzystwa Jezusowego, hiszpański baskijski don Inigo Lopez de Recalde, urodził się w zamku Loyola w prowincji Guipuzcoa w 1491 roku. świat; ze wszystkich założycieli zakonów, być może jest tym, którego osobowość najsilniej odcisnęła piętno na umysłach i zachowaniu jego uczniów i następców. Może to być powodem tego „znajomego wyglądu” lub „znaku towarowego”, który sięga nawet fizycznego podobieństwa. Pan Folliet kwestionuje ten fakt (1), ale wiele dokumentów dowodzi trwałości typu „jezuity” na przestrzeni wieków. Najzabawniejsze z tych zeznań znajduje się w muzeum Guimet; na złotym tle szesnastowiecznego ekranu japoński artysta przedstawił z całym humorem swojej rasy, wylądowanie Portugalczyków, a zwłaszcza synów Loyoli, na wyspach nippońskich. Zdumienie tego miłośnika natury i jaskrawych kolorów widać wyraźnie w sposobie, w jaki przedstawił te długie, czarne cienie z ich żałobnymi twarzami, na których zastygła cała arogancja fanatycznego władcy. Podobieństwo między dziełem artysty orientalnego z XVI wieku a naszym Daumierem z 1830 roku jest widoczne dla wszystkich.
Podobnie jak wielu innych świętych, Inigo — który później zromanizował swoje imię i stał się Ignacym — nie wyglądał na predestynowanego do oświecenia swoich współczesnych (2). Jego burzliwa młodość była pełna błędów, a nawet „ohydnych zbrodni”. Raport policyjny powiedział, że był „zdradziecki, brutalny, mściwy”. Wszyscy jego biografowie przyznają, że nie ustępował żadnemu ze swoich dobroczynnych towarzyszy, jeśli chodzi o gwałtowność instynktów, wówczas rzecz powszechną. „Żołnierz niesforny i zarozumiały”, powiedział jeden z jego powierników - „wiódł nieuporządkowane życie, jeśli chodzi o kobiety, hazard i pojedynki”,
„La Croix”, 31 lipca 1956 r. Jak św. Augustyn, św. Franciszek z Asyżu i wielu innych. dodał jego sekretarz Polanco (3). O tym wszystkim opowiada nam jeden z jego duchowych synów, RP Rouquette, który próbował nieco wytłumaczyć i usprawiedliwić ten gorący temperament, który ostatecznie zmienił się w „ad maiorem Dei gloriam”. (Na większą chwałę Bożą).
Jak to bywa w przypadku wielu bohaterów Kościoła rzymskokatolickiego, do zmiany jego osobowości potrzebny był gwałtowny cios fizyczny. Był paziem skarbnika Kastylii aż do hańby swego pana. Następnie został dżentelmenem w służbie namiestnika Nawarry; żyjąc do tej pory życiem dworzanina, młody człowiek rozpoczął życie żołnierza, broniąc Pampeluny przed Francuzami dowodzonymi przez hrabiego de Foix. Rana, która zadecydowała o jego dalszym życiu, została zadana podczas tego oblężenia. Ze złamaną kulą nogą zwycięski Francuz zabrał go do swojego brata Martina Garcii, do zamku Loyola. Teraz zaczyna się męczeństwo operacji bez znieczulenia, którą musiał przejść po raz drugi, ponieważ praca nie została wykonana prawidłowo. Jego noga została ponownie złamana i zresetowana. Pomimo tego wszystkiego, Ignacy utykał. Można zrozumieć, że wystarczyło mu takie doświadczenie, by doprowadzić go do załamania nerwowego. „Dar łez”, którym został wówczas obdarzony „w obfitości” – i w którym jego pobożni biografowie widzą łaskę z wysoka – jest być może tylko wynikiem jego wysoce emocjonalnej natury, która odtąd będzie na niego coraz bardziej oddziaływać.
Jego jedyną rozrywką, gdy leżał ranny i cierpiący, było czytanie „Życia Chrystusa” i „Żywotu Świętych”, jedynych książek znalezionych na zamku.
Ponieważ był praktycznie niewykształcony i wciąż dotknięty tym strasznym wstrząsem, udręka męki Chrystusa i męczeństwo świętych wywarły na nim niezatarty wpływ; ta obsesja doprowadziła kalekiego wojownika na drogę apostolatu.
„Odłożył książki na bok i śnił na jawie. Wyraźny przypadek snu na jawie, to była kontynuacja wyimaginowanej gry dziecka w dorosłe lata… jeśli pozwolimy jej zaatakować sferę psychiczną, wynik jest nerwica i poddanie się woli; to, co realne, schodzi na drugi plan!..."(4)
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że ta diagnoza nie odnosi się ani do założyciela tak aktywnego zakonu, ani do innych „wielkich mistyków” i twórców stowarzyszeń religijnych, z których wszyscy mieli najwyraźniej wielkie zdolności organizacyjne. Ale okazuje się, że wszyscy nie są w stanie oprzeć się swojej nadmiernie aktywnej wyobraźni i dla nich niemożliwe staje się możliwe.
Oto, co ten sam autor mówi na ten temat: „Chcę zwrócić uwagę na
oczywisty wynik praktykowania mistycyzmu przez kogoś obdarzonego błyskotliwą inteligencją. Słaby umysł oddający się mistycyzmowi jest na niebezpiecznym gruncie, ale inteligentny mistyk przedstawia znacznie większe niebezpieczeństwo, my jego intelekt działa w szerszy i głębszy sposób… Kiedy mit przejmuje nad rzeczywistością w aktywnej inteligencji, staje się zaledwie fanatyzm; infekcja woli, która cierpi z powodu częściowego powiększenia lub zniekształcenia”.(5)
Ignacy Loyola był pierwszorzędnym przykładem owego „aktywnego mistycyzmu” i „zniekształcenia woli”. Niemniej jednak przemiana dżentelmena-wojownika w „generała” najbardziej wojowniczego zakonu w Kościele rzymskim następowała bardzo powoli; było wiele chwiejnych kroków, zanim znalazł swoje prawdziwe powołanie. Nie jest naszą intencją podążanie za nim przez te wszystkie etapy. Przypomnijmy główne punkty: wiosną 1522 roku opuścił rodowy zamek, zdecydowany zostać świętym podobnym do tych, o których budujących wyczynach czytał w tym wielkim „gotyckim” tomie. Poza tym, czyż pewnej nocy nie ukazała mu się sama Madona, trzymając w ramionach Dzieciątko Jezus? Po gruntownej spowiedzi w klasztorze Montserrat zamierzał udać się do Jerozolimy. Zaraza szalała w Barcelonie, a ponieważ cały ruch morski ustał, musiał pozostać w Manresie przez prawie rok. Tam spędzał czas na modlitwach, orisonach, długich postach, biczowaniu się, praktykowaniu wszelkich form maceracji i nigdy nie omieszkał stawić się przed „trybunałem pokutnym”, mimo że jego spowiedź w Montserrat trwała najwyraźniej całe trzy dni; taka dokładna spowiedź wystarczyłaby mniej skrupulatnemu grzesznikowi. Wszystko to dość wyraźnie obrazuje stan psychiczny i nerwowy mężczyzny. W końcu uwolniony od tej obsesji grzechu, uznając, że jest to tylko sztuczka szatana, poświęcił się całkowicie różnorodnym i obfitym wizjom, które nawiedzały jego rozgorączkowany umysł. spędzał czas na modlitwach, orisonach, długich postach, biczowaniu się, praktykowaniu wszelkich form maceracji i nigdy nie omieszkał stawić się przed „trybunałem pokutnym”, mimo że jego spowiedź w Montserrat trwała najwyraźniej całe trzy dni; taka dokładna spowiedź wystarczyłaby mniej skrupulatnemu grzesznikowi. Wszystko to dość wyraźnie obrazuje stan psychiczny i nerwowy mężczyzny. W końcu uwolniony od tej obsesji grzechu, uznając, że jest to tylko sztuczka szatana, poświęcił się całkowicie różnorodnym i obfitym wizjom, które nawiedzały jego rozgorączkowany umysł. spędzał czas na modlitwach, orisonach, długich postach, biczowaniu się, praktykowaniu wszelkich form maceracji i nigdy nie omieszkał stawić się przed „trybunałem pokutnym”, mimo że jego spowiedź w Montserrat trwała najwyraźniej całe trzy dni; taka dokładna spowiedź wystarczyłaby mniej skrupulatnemu grzesznikowi. Wszystko to dość wyraźnie obrazuje stan psychiczny i nerwowy mężczyzny. W końcu uwolniony od tej obsesji grzechu, uznając, że jest to tylko sztuczka szatana, poświęcił się całkowicie różnorodnym i obfitym wizjom, które nawiedzały jego rozgorączkowany umysł. taka dokładna spowiedź wystarczyłaby mniej skrupulatnemu grzesznikowi. Wszystko to dość wyraźnie obrazuje stan psychiczny i nerwowy mężczyzny. W końcu uwolniony od tej obsesji grzechu, uznając, że jest to tylko sztuczka szatana, poświęcił się całkowicie różnorodnym i obfitym wizjom, które nawiedzały jego rozgorączkowany umysł. taka dokładna spowiedź wystarczyłaby mniej skrupulatnemu grzesznikowi. Wszystko to dość wyraźnie obrazuje stan psychiczny i nerwowy mężczyzny. W końcu uwolniony od tej obsesji grzechu, uznając, że jest to tylko sztuczka szatana, poświęcił się całkowicie różnorodnym i obfitym wizjom, które nawiedzały jego rozgorączkowany umysł.
„To z powodu wizji”, mówi H. Boehmer, „zaczął znowu jeść mięso; to cała seria wizji, które ujawniły mu tajemnice dogmatu katolickiego i pomogły mu naprawdę nim żyć: w ten sposób , medytuje nad Trójcą Świętą pod postacią instrumentu muzycznego z trzema strunami; tajemnica stworzenia świata przez „coś” zamglonego i światła wydobywającego się z promienia słonecznego; cudowne zstąpienie Chrystusa do Eucharystii jako błysków światła wpadającego do konsekrowanej wody, gdy ksiądz trzymał ją podczas modlitwy; ludzka natura Chrystusa i Najświętszej Dziewicy pod postacią olśniewająco białego ciała; wreszcie Szatan jako wężowy i mieniący się kształt, podobny do mnóstwa błyszczących i tajemnicze oczy (6).” Czyż nie jest to początek znanego jezuickiego obrazotwórstwa?
(5) Dr Legrain, "Le Mysticisme et la folie" (wyd. de l'ldee Libre, Herblay (S.-et-O.) 1931, s. 14-16).
Pan Boehmer dodaje, że głębokie znaczenie dogmatów zostało mu objawione jako szczególna łaska z wysokości, dzięki transcendentalnej intuicji. „Wiele tajemnic wiary i nauki stało się dla niego nagle jasnych i później udawał, że nauczył się więcej w tych krótkich chwilach niż podczas całych studiów; jednak nigdy nie był w stanie wyjaśnić, jakie były te tajemnice, które nagle stały się dla niego jasne Pozostało tylko mgliste wspomnienie, poczucie czegoś cudownego, jakby w tym momencie stał się „innym człowiekiem o innej inteligencji”.(7)
Wszystko to może być wynikiem zaburzeń nerwowych i może być utożsamiane z tym, co dzieje się z palaczami opium i zjadaczami haszyszu: z tym powiększeniem lub rozszerzeniem ego, złudzeniem wzniesienia się ponad to, co rzeczywiste, przebłyskiem wrażenia pozostawiającym jedynie oszołomione wspomnienie.
Błogie wizje i iluminacje były nieodłącznymi towarzyszami tego mistyka przez całe życie.
„Nigdy nie wątpił w prawdziwość tych objawień. Gonił szatana kijem, jak wściekłego psa; rozmawiał z Duchem Świętym tak, jak się rozmawia z drugą osobą; prosił o aprobatę Boga, Trójcy i Madonnę we wszystkich swoich projektach i wybuchał łzami radości, kiedy mu się ukazywały. Przy tych okazjach miał przedsmak niebiańskiej błogości, niebiosa były dla niego otwarte, a Bóstwo było dla niego widoczne i odczuwalne. (8) )
Czy to nie jest idealny przypadek osoby z halucynacjami? Będzie to ten sam dostrzegalny i widzialny Bóg, którego duchowi synowie Loyoli będą nieustannie oferować światu – nie tylko z powodów politycznych, opierając się i schlebiając głęboko zakorzenionej w sercu człowieka skłonności do bałwochwalstwa – ale także z przekonania, będąc dobrze i prawdziwie zindoktrynowanym. Od samego początku w Towarzystwie Jezusowym panował średniowieczny mistycyzm; jest nadal wielkim animatorem, pomimo chętnie przyjmowanych światowych, intelektualnych i uczonych aspektów. Jej podstawowym aksjomatem jest: „Wszystko dla wszystkich”. Sztuka, literatura, nauka, a nawet filozofia były zwykłymi środkami lub sieciami łapania dusz, podobnie jak łatwe odpusty udzielane przez jej kazuistów i za których rozwiązłość tak często byli ganieni. Do tego Zamówienia, nie ma dziedziny, w której nie można by pracować nad ludzką słabością, aby pobudzić ducha i wolę do poddania się i powrotu do bardziej dziecinnego i spokojnego oddania. Pracują więc dla urzeczywistnienia „Królestwa Bożego” według własnego ideału: wielkiej trzody pod pastorałem Ojca Świętego. To, że uczeni ludzie mogli mieć tak anachroniczny ideał, wydaje się bardzo dziwne, ale jest to niezaprzeczalne i potwierdzenie często lekceważonego faktu: prymatu emocji w życiu duchowym. Poza tym Kant powiedział, że każda filozofia jest To, że uczeni ludzie mogli mieć tak anachroniczny ideał, wydaje się bardzo dziwne, ale jest to niezaprzeczalne i potwierdzenie często lekceważonego faktu: prymatu emocji w życiu duchowym. Poza tym Kant powiedział, że każda filozofia jest To, że uczeni ludzie mogli mieć tak anachroniczny ideał, wydaje się bardzo dziwne, ale jest to niezaprzeczalne i potwierdzenie często lekceważonego faktu: prymatu emocji w życiu duchowym. Poza tym Kant powiedział, że każda filozofia jest
(6) i (7) H. Boehmer, profesor Uniwersytetu w Bonn, „Jezuici” (Armand Colin, Paryż 1910, s. 12-13).
(8) H. Boehmer, op.cit., s. 14.
ale wyraz temperamentu lub charakteru filozofa.
Poza indywidualnymi metodami jezuicki „temperament” wydaje się wśród nich mniej więcej jednolity. „Mieszanka pobożności i dyplomacji, ascezy i światowej mądrości, mistycyzmu i zimnej kalkulacji; jaki był charakter Loyoli, taki jest znak rozpoznawczy tego Zakonu”.(9).
Przede wszystkim każdy jezuita wybrał ten szczególny Zakon ze względu na swoje naturalne usposobienie; ale naprawdę staje się „synem” Loyoli po rygorystycznych testach i systematycznym szkoleniu trwającym nie mniej niż czternaście lat.
W ten sposób paradoks tego Zakonu trwał przez czterysta lat: Zakon, który stara się być „intelektualny”, ale jednocześnie zawsze był w Kościele i społeczeństwie rzymskim orędownikiem najsurowszego usposobienia.
(9) J. Huber, profesor teologii katolickiej w Monachium, „Les Jesuites” (Sandoz et Fischbacher, Paryż 1875, s. 127).
|
