Koronawirusa określanego także mianem Covid-19 spowija aura tajemniczości. Nie znamy ani jego początków, ani prawdziwych danych o jego szerzeniu, ani możliwych konsekwencji (tej choroby). Wiemy jednak, że pandemie zawsze uznawano za karę Bożą; a jedyne lekarstwa Kościoła na nie stanowiły modlitwa i pokuta.
To właśnie wydarzyło się w 590 roku w Rzymie, gdy na papieża wybrano Grzegorza pochodzącego z senatorskiej rodziny Anicii. Przyjął on imię Grzegorza I (540-604). Zarazy, głód, niepokoje społeczne i niszczycielska fala Lombardów dewastowała wówczas Włochy. Ponadto między 589 a 590 rokiem Italię nawiedziła gwałtowana dżuma, straszliwa inguinaria lues, która po zniszczeniach na terytorium Bizancjum na wschodzie i ziemi Franków na zachodzie zasiała śmierć i terror na półwyspie i uderzyła w Rzym. Rzymianie dostrzegli w epidemii Bożą karę za zepsucie w mieście. Pierwszą ofiarą plagi w Rzymie okazał się zmarły 5 lutego 590 roku i pochowany w Bazylice świętego Piotra Pelagiusz II.
Kler i senat rzymski wybrali na następcę Grzegorza, który po zakończeniu posługi praefectus urbis mieszkał w mniszej celi w Montecelio. Po konsekracji 3 października 590 roku papież natychmiast zajął się problemem plagi. Grzegorz z Tours (538-594) – współczesny tego papieża i kronikarz tamtych wydarzeń – przywołuje, że w pamiętnym kazaniu wygłoszonym w kościele świętej Sabiny, Grzegorz wezwał Rzymian do podążania za przykładem skruszonych i pokutujących mieszkańców Niniwy mówiąc „rozejrzyjcie się wokół siebie – oto miecz gniewu Bożego wymierzony w całą ludność. Nagła śmierć wyrywa nas ze świata, dając nam ledwie sekundę. W tym właśnie momencie – ach – jakże wielu z nas ulega pochłonięciu przez zło (tu nieopodal nas), nie mogąc nawet pomyśleć o pokucie”.
Następnie papież wezwał wszystkich do podniesienia oczu ku Bogu pozwalającemu na tak wielkie kary po to, aby Jego dzieci zdecydowały się na poprawę. Papież nakazał ponadto odprawienie specjalnego nabożeństwa-litanii. Chodziło o procesję całej rzymskiej ludności podzielonej na siedem orszaków zróżnicowanych pod względem płci, wieku i stanu. Procesja ta wędrowała od różnych rzymskich kościołów do Bazyliki Watykańskiej, śpiewając litanię podczas całej trasy.
Oto początek znanych nam największych Litanii Kościoła, zwanych także rogacjami, poprzez które modlimy się do Boga o ochronę przed przeciwnościami losu. Siedem orszaków przemieszczało się przez budynki starożytnego Rzymu, boso, wolnym krokiem, z głowami posypanymi popiołem. Gdy tłum przemierzał miasto w grobowej ciszy, zaraza osiągnęła punkt kulminacyjny i w ciągu godziny 80 osób padło martwych na ziemi. Jednak Grzegorz nie ustawał ani na sekundę w nawoływaniu do kontynuowania modlitwy i nalegał, by na czoło procesji przenieść obraz Matki Bożej namalowany przez świętego Łukasza i przechowywany w Santa Maria Maggiore.
Złota legenda Jacopo da Varazze stanowi kompendium tradycji przekazywanych od pierwszych stuleci chrześcijańskiej epoki i zauważa, że w miarę jak święty obraz posuwał się naprzód, powietrze stawało się zdrowsze i czystsze, a plaga ustępowała, jakby nie mogąc znieść obecności obrazu. Obraz dotarł do mostu łączącego miasta z Mauzeleum Hadriana znanym w średniowieczu jako Castellum Crescentii, gdy nagle usłyszano chór Aniołów śpiewających „Regina Coeli, laetare, Alleluja – Quia quem meruisti portare, Alleluja – Resurrexit sicut dixit, Alleluja” a Grzegorz odpowiedział głośno „Ora pro nobis rogamus Alleluja”. W ten sposób narodziła się Regina Coeli, antyfona, za której sprawą Kościół pozdrawia Maryję Królową w czasie wielkanocnym.
Po śpiewie aniołowie zgromadzili się wokół obrazu Matki Bożej, a Grzegorz uniósł oczy i ujrzał na szczycie zamku anioła, który po wyschnięciu ociekającego krwią miecza włożył go z powrotem do płaszcza na znak końca kary. „Tunc Gregorius vidi super Castrum Crescentii angelum Domini qui glaudium cruentatum detergens in vagina revocabat: intellexitque Gregorius quod pestis illa cessasset et sic factum est. Unde et castrum illud castrum Angeli deinceps vocatum est”. (Iacopo da Varazze, Legenda aurea, Edizione critica a cura di Giovanni Paolo Maggioni, Sismel-Edizioni del Galluzzo, Firenze 1998, p. 90).
Papież Grzegorz I został kanonizowany, ogłoszony doktorem Kościoła i przeszedł do historii jak „Wielki”. Po jego śmierci Rzymianie zaczęli określać Mauzoleum Hadriana mianem „Castel Sant’Angelo” i w ramach wspomnieniu cudu umieścili figurę świętego Michała na szczycie zamku. Po dziś dzień w Muzeum Kapitolińskim zachował się okrągły kamień z odciskami stóp, który zgodnie z tradycją został pozostawiony przez Archanioła, gdy ten stanął, by ogłosić koniec zarazy. Również kardynał Cesare Baronio (1538-1697) uznawany za jednego z najwybitniejszych historyków Kościoła z uwagi na rygoryzm swych badań potwierdził objawienie się Anioła na szczycie zamku (Odorico Ranaldi, Annali ecclesiastici tratti da quelli del cardinal Baronio, anno 590, Appresso Vitale Mascardi, Roma 1643, s. 175-176).
Zauważmy tylko, że jeśli Anioł dzięki apelowi świętego Grzegorza schował swój miecz, to oznacza, że wcześniej wyciągnął go w celu ukarania grzechów ludu rzymskiego. Aniołowie są bowiem wykonawcami Bożych kar na ludziach, o czym przypomina nas dramatyczna wizja Trzeciego Sekretu w Fatimie, wzywając nas do pokuty. „Po dwóch częściach, które już przedstawiłam, zobaczyliśmy po lewej stronie Naszej Pani nieco wyżej Anioła trzymającego w lewej ręce ognisty miecz; iskrząc się wyrzucał języki ognia, które zdawało się, że podpalą świat; ale gasły one w zetknięciu z blaskiem, jaki promieniował z prawej ręki Naszej Pani w jego kierunku; Anioł wskazując prawą ręką ziemię, powiedział mocnym głosem: Pokuta, Pokuta, Pokuta” [cyt. za sekretariafatimski.pl].
Czy szerzenie się koronawirusa wiąże się w jakiś sposób z wizją trzeciego sekretu? Przyszłość pokaże. Jednak wezwanie do pokuty pozostaje sprawą niecierpiącą zwłoki dla naszych czasów i podstawowym środkiem gwarantującym nasze ocalenie w czasie i wieczności. „Cóż powiemy o straszliwych zdarzeniach, jakich jesteśmy świadkami, jeśli nie to, że są one zapowiedzią przyszłego gniewu? Pochylcie się więc najdrożsi bracia z największą troską, (ang. Think then dearest brothers, with extreme care to that day) poprawcie swe życie, zmieńcie zwyczaje, pokonajcie z całą mocą wszystkie pokusy zła, ukarajcie łzami i popełnionymi grzechami” (Omelia prima sui Vangeli, in Il Tempo di Natale nella Roma di Gregorio Magno, Acqua Pia Antica Marcia, Roma 2008, pp. 176-177).
Właśnie tych słów, a nie snu o szczęśliwej Amazonii, potrzebuje dzisiejszy Kościół, który wygląda jak ten opisany przez świętego Grzegorza w jego czasach „bardzo stary statek, straszliwie zatopiony, fale i zepsute deski wpadające wszędzie, wstrząsane codziennie gwałtowną burzą zapowiadającą rozbicie statku” (Registrum I, 4 ad Ioann. episcop. Konstantynop.). Ale już wtedy Opatrzność Boża wezwała sternika, który jak stwierdza święty Pius X „pośród szalejących fal był w stanie nie tylko zadokować w porcie, ale także zabezpieczyć statek przed przyszłymi burzami” (Encyklika Jucunda sane del 12 marzo 1904).
Roberto de Mattei
Corrispondenza Romana [19.02 2020]
Tłumaczenie na angielski: Francesca Romana rorate-caeli.blogspot.com
Tłumaczenie z angielskiego na polski: mjend
https://www.pch24.pl/roberto-de-mattei--papiez-grzegorz-i-koronawirus-jego-czasow,74182,i.html
De Mattei: Gregory and the Coronavirus of his time
Roberto de Mattei
Corrispondenza Romana
February 19, 2020
An aura of mystery surrounds the Coronavirus, or Covid-19, as we don’t know either its origins or the real data of its diffusion, nor of its possible consequences. What we do know however, is that pandemics have always been considered as Divine chastisements in history and the sole remedy the Church took against them was prayer and penance.
This happened in Rome in the year 590, when Gregory of the Anicia (gens) senatorial family, was elected Pope taking the name Gregory I(540-604).
Italy was devastated by diseases, famines, social disorders and the destructive wave of the Lombards. Between 589 and 590, a violent outbreak of plague, the terrible lues inguinaria, after devastating the Byzantine territory in the East and the Frankish land in the West, had sown death and terror in the peninsula and had struck the city of Rome. The Roman citizens saw this epidemic as a Divine punishment for the corruption in the city.
The first victim the plague claimed in Rome was Pope Pelagius II, who died on February 5th, 590 and buried in St. Peter’s. The clergy and the Roman Senate elected Gregory as his successor, who, after being praefectus urbis lived in his monk’s cell on Montecelio. After his consecration on October 3rd 590, the new Pope tackled the plight of the plague immediately. Gregory of Tours (538-594), who was a contemporary and chronicler of those events, recounts that in a memorable sermon delivered in the Church of Santa Sabina, Gregory invited the Romans to follow - contrite and penitent - the example of the inhabitants of Nineveh: “ Look around you: behold God’s sword of wrath brandished over the entire population. Sudden death snatches us from the world, scarcely giving us a second of time. At this precise moment, oh – how many are taken up by evil - here all around us – unable even to think about penitence.”
Then the Pope exhorted [everyone] to raise their eyes to God, Who permits such tremendous punishments in order to correct His children. To placate the Divine wrath, the Pope ordered a “seven-form litany”, that is, a procession of the entire Roman population, divided into seven corteges, according to sex, age and condition. The procession moved from the various Roman churches towards the Vatican Basilica, singing litanies along the way. This is the origin of what are known as the greatest Litanies of the Church, or rogations, which we pray to God that He may defend us from adversities. The seven corteges moved through the buildings of ancient Rome, barefoot, at a slow pace, heads covered in ashes. While the multitude traversed the city, in sepulchral silence, the pestilence reached such a point of fury, that in the brief space of an hour, eighty people fell dead to the ground. However, Gregory didn’t cease for a second in exhorting the people to continue praying and insisted that the picture of the Virgin painted by St. Luke and kept in Santa Maria Maggiore, be brought to the front of the procession. (Gregorio di Tours, Historiae Francorum, liber X, 1, in Opera omnia, a cura di J.P. Migne, Parigi 1849 p. 528).
The Golden Legend by Jacopo da Varazze, is a compendium of traditions transmitted from the first centuries of the Christian era and recounts that, as the Holy Image advanced, the air became healthier and more limpid and the miasma of the plague dissolved as if it couldn’t stand its presence. It reached the bridge uniting the city to the Hadrian Mausoleum, known in Medieval times as Castellum Crescentii, when all of a sudden a chorus of Angels could be heard singing «Regina Coeli, laetare, Alleluja - Quia quem meruisti portare, Alleluja - Resurrexit sicut dixit, Alleluja! ». Gregory responded in a loud voice: «Ora pro nobis rogamus, Alleluja! ». And so the Regina Coeli was born, the antiphon the Church greets Mary the Queen with, during Eastertide, for the Resurrection of the Saviour.
After the singing, the Angels settled themselves in a circle around Our Lady’s picture and Gregory, raising his eyes, saw at the top of the Castle, an Angel, who, after drying his sword dripping with blood, put it back in its sheath, as a sign that the punishment was over. «Tunc Gregorius vidi super Castrum Crescentii angelum Domini qui glaudium cruentatum detergens in vagina revocabat: intellexitque Gregorius quod pestis illa cessasset et sic factum est. Unde et castrum illud castrum Angeli deinceps vocatum est». (Iacopo da Varazze, Legenda aurea, Edizione critica a cura di Giovanni Paolo Maggioni, Sismel-Edizioni del Galluzzo, Firenze 1998, p. 90).
Pope Gregory I was canonized, proclaimed Doctor of the Church and went down in history known as the “Great”. After his death the Romans began calling the Hadrian Mausoleum “Castel Sant’Angelo” and, in remembrance of the miracle, placed at the top of the castle, the statue of St. Michael, head of the heavenly militia, in the act of sheathing his sword. Still today in the Capitoline Museum a circular stone with foot-prints is kept, which according to tradition, had been left by the Archangel when he stood to declare the end of the plague. Also Cardinal Cesare Baronio (1538-1697), considered one of the greatest historians of the Church for the rigor of his research, confirms the apparition of the Angel on top of the castle. (Odorico Ranaldi, Annali ecclesiastici tratti da quelli del cardinal Baronio, anno 590, Appresso Vitale Mascardi, Roma 1643, pp. 175-176).
We note only that if the Angel, thanks to the appeal of St. Gregory, sheathed his sword, it means that it had been first drawn to punish the sins of the Roman people. The Angels in fact are the executors of divine punishments on people, as the dramatic vision of the Third Secret of Fatima reminds us, by calling us to repentance: “an Angel with a flaming sword in his left hand; flashing, it gave out flames that looked as though they would set the world on fire; but they died out in contact with the splendor Our Lady radiated towards him from her right hand: pointing to the earth with his right hand, the Angel cried out in a loud voice ‘Penance, Penance, Penance!’”
Is the spread of the Coronavirus related in some way to the vision of the Third Secret? The future will tell us. However the appeal to penance remains of prime urgency for our age and the prime remedy to guarantee our salvation, in time and eternity. The words of St. Gregory the Great must resound again in our hearts: “What will we say of the terrible events of which we are witnesses if not that they are predictions of a future wrath? Think then dearest brothers, with extreme care to that day, correct your lives, change your habits, defeat with all your might the temptations of evil, punish with tears, sins committed” (Omelia prima sui Vangeli, in Il Tempo di Natale nella Roma di Gregorio Magno, Acqua Pia Antica Marcia, Roma 2008, pp. 176-177).
It is these words, not the dream of Amazzonia felix, that today are needed in the Church which appears the way St. Gregory described it in his times: “A very old ship, horrifically gashed; waves and rotted planks getting in everywhere; shaken everyday by a violent tempest, foreshadowing a shipwreck (Registrum I, 4 ad Ioann. episcop. Constantinop.)”. But way back then Divine Providence called forth a helmsman, who, as St. Pius X states: “amid the raging waves was able not only to dock in the harbor, but also secure the ship from future storms” (Enciclica Jucunda sane del 12 marzo 1904).
Translation: Contributor Francesca Romana
https://rorate-caeli.blogspot.com/2020/02/de-mattei-gregory-and-coronavirus-of.html#more
Roberto de Mattei: Papst Gregor und das Coronavirus seiner Zeit. Gebet und Buße. Das sind die wahren Heilmittel.
Roberto de Mattei: Papst Gregor und das Coronavirus seiner Zeit, Gebet und Buße, das sind die wahren Heilmittel...
Das Coronavirus, auch bekannt als Covid-19, hat eine Aura des Geheimnisses. Wir kennen weder seine Anfänge noch die wahren Daten über seine Ausbreitung noch die möglichen Folgen (diese Krankheit). Wir wissen jedoch, dass Pandemien immer als Gottes Strafe anerkannt wurden. und die einzigen Heilmittel für die Kirche waren Gebet und Buße.
Dies geschah 590 in Rom, als Gregor aus der Senatorfamilie von Anicia zum Papst gewählt wurde. Er nahm den Namen Gregor I. (540-604) an. Pest, Hunger, soziale Unruhen und eine verheerende Welle von Langobarden verwüsteten Italien zu dieser Zeit.
Darüber hinaus wurde Italien zwischen 589 und 590 von einer heftigen Pest heimgesucht, einer schrecklichen Inguinaria, die nach der Zerstörung auf dem Gebiet von Byzanz im Osten und dem Land der Franken im Westen Tod und Terror auf der Halbinsel säte und Rom traf. Die Römer sahen in der Epidemie Gottes Strafe für Korruption in der Stadt. Das erste Opfer der Pest in Rom war der Tote am 5. Februar 590, der in der Basilika des heiligen Peter Pelagius II. Begraben wurde.
Der Klerus und der römische Senat wählten Gregor, der nach dem Dienst des Praefectus Urbis in der Mönchszelle in Montecelio lebte. Nach der Weihe am 3. Oktober 590 ging der Papst sofort auf das Pestproblem ein. Gregor von Tours (538-594) - ein Zeitgenosse dieses Papstes und Chronist dieser Ereignisse - erinnert sich, dass Gregor in einer denkwürdigen Predigt in der Kirche der Heiligen Sabina die Römer aufforderte, dem Beispiel der reuigen und reuigen Bewohner von Ninive zu folgen und zu sagen: "Schau dich um - hier ist das Schwert Gottes Zorn gegen alle Menschen. Der plötzliche Tod zieht uns aus der Welt und gibt uns kaum eine Sekunde. In diesem Moment - ah - wie viele von uns werden vom Bösen (hier in unserer Nähe) absorbiert und können nicht einmal an Reue denken.
"
Dann rief der Papst alle dazu auf, ihre Augen auf Gott zu richten und so große Strafen zuzulassen, dass seine Kinder beschließen würden, sich zu verbessern. Darüber hinaus bestellte der Papst einen speziellen Litaneidienst. Es war eine Prozession der gesamten römischen Bevölkerung, aufgeteilt in sieben Gefolgsleute, die sich nach Geschlecht, Alter und Zustand unterschieden.
Diese Prozession wanderte von verschiedenen römischen Kirchen zur Vatikanischen Basilika und sang während der gesamten Tour eine Litanei.
Dies ist der Beginn der größten uns bekannten Litanei der Kirche, auch als Hörner bekannt, durch die wir zu Gott um Schutz vor Widrigkeiten beten. Sieben Gefolgsleute bewegten sich langsam und barfuß mit aschigen Köpfen barfuß durch die Gebäude des alten Roms. Als die Menge in schwerer Stille durch die Stadt streifte, erreichte die Pest ihren Höhepunkt und innerhalb von 80 Stunden fielen Tote auf der Erde. Gregor hörte jedoch keine Sekunde in dem Aufruf auf, das Gebet fortzusetzen, und bestand darauf, dass das Bild der Muttergottes, das der Heilige Łukasz gemalt und in Santa Maria Maggiore aufbewahrt hatte, an die Spitze der Prozession gebracht wurde.
Die goldene Legende von Jacopo da Varazze ist ein Kompendium von Traditionen, die aus den ersten Jahrhunderten des christlichen Zeitalters überliefert wurden, und stellt fest, dass die Luft im Verlauf des heiligen Bildes gesünder und sauberer wurde und die Pest nachließ, als könne sie das Bild nicht ertragen.
Das Bild erreichte die Brücke, die die Stadt mit dem Mauseleum von Hadrian verband, das im Mittelalter als Castellum Crescentii bekannt war, als plötzlich der Engelschor "Regina Coeli, Laetare, Halleluja - Quia quem meruisti portare, Halleluja - Resurrexit sicut dixit, Halleluja" sang und Grzegorz laut antwortete nobis rogamus Alleluia. " So wurde Regina Coeli, die Antiphonin, geboren, durch die die Kirche zu Ostern Maria die Königin begrüßt.
Nach dem Gesang versammelten sich die Engel um das Bild der Muttergottes, und Gregor hob den Blick und sah auf der Oberseite des Schlosses einen Engel, der das bluttropfende Schwert nach dem Trocknen als Zeichen des Endes der Bestrafung wieder in seinen Mantel steckte. "Tunc Gregorius vidi super Castrum Crescentii angelum Domini qui glaudium cruentatum Waschmittel in der Vagina revocabat:
intellektxitque Gregorius quod pestis illa cessasset et sic factum est. Unde et castrum illud castrum Angeli deinceps vocatum est. " (Iacopo da Varazze, Legenda aurea, Edizione Critica und Cura von Giovanni Paolo Maggioni, Sismel-Edizioni del Galluzzo, Firenze 1998, S. 90).
Papst Gregor I. wurde heiliggesprochen, zum Arzt der Kirche ernannt und ging wie "der Große" in die Geschichte ein. Nach seinem Tod begannen die Römer, Hadrians Mausoleum als "Castel Sant'Angelo" zu bezeichnen, und platzierten im Rahmen der Erinnerung an das Wunder die Figur des Heiligen Michael oben auf der Burg.
Bis heute ist im Kapitolinischen Museum ein runder Stein mit Fußabdrücken erhalten geblieben, den der Erzengel der Überlieferung nach hinterlassen hat, als er das Ende der Pest ankündigte. Auch Kardinal Cesare Baronio (1538-1697), der aufgrund seiner strengen Forschungen als einer der herausragendsten Historiker der Kirche anerkannt wurde, bestätigte die Erscheinung des Engels auf der Spitze des Schlosses (Odorico Ranaldi, Annali ecclesiastici tratti da quelli del Kardinal Baronio, anno 590, Appresso Vitale Mascardi, Roma) 1643, S. 175-176).
Lassen Sie uns nur bemerken, dass wenn der Engel dank des Appells des Heiligen Gregor sein Schwert versteckte, dies bedeutet, dass er es früher gezogen hatte, um die Sünden des römischen Volkes zu bestrafen. Engel sind die Vollstrecker von Gottes Strafen für Menschen, was uns an die dramatische Vision des Dritten Geheimnisses in Fatima erinnert und uns zur Umkehr aufruft. "
Nach zwei Teilen, die ich bereits vorgestellt habe, sahen wir auf der linken Seite Unserer Lieben Frau einen etwas höheren Engel, der ein feuriges Schwert in der linken Hand hielt; funkelnd warf er die Feuerzungen heraus, die die Welt in Brand zu setzen schienen; aber sie verblassten in Kontakt mit der Pracht, die Unsere Liebe Frau von seiner rechten Hand in seine Richtung ausstrahlte;
Der Engel, der mit der rechten Hand auf die Erde zeigte, sagte mit lauter Stimme: Buße, Buße, Buße "[Zitat. za tajemariafatimski.pl].
Hängt die Ausbreitung des Coronavirus mit der dritten geheimen Vision zusammen? Die Zukunft wird es zeigen. Der Aufruf zur Umkehr bleibt jedoch eine dringende Angelegenheit für unsere Zeit und ein grundlegendes Mittel, um unser Heil in Zeit und Ewigkeit zu garantieren. "Was sollen wir über die schrecklichen Ereignisse sagen, die wir erleben, wenn nicht, dass sie eine Vorhersage zukünftiger Wut sind?
Also verneige dich, liebste Brüder, mit größter Sorgfalt (Denk nach. , in Il Tempo di Natale nella Roma von Gregorio Magno, Acqua Pia Antica Marcia, Roma 2008, S. 176-177).
Es sind diese Worte und nicht der Traum eines glücklichen Amazonas, den die heutige Kirche braucht, der aussieht wie der, den der heilige Gregor zu seiner Zeit beschrieben hat: "Ein sehr altes Schiff, schrecklich versenkt, Wellen und zerbrochene Bretter fallen überall hin, jeden Tag erschüttert von einem heftigen Sturm, der das Auseinanderbrechen des Schiffes ankündigt" ( Registrum I, 4 ad Ioann. Episcop. Constantinople).
Aber dann rief die göttliche Vorsehung den Steuermann an, der laut Pius X. "inmitten tobender Wellen nicht nur im Hafen andocken, sondern auch das Schiff vor zukünftigen Stürmen schützen konnte" (Enzyklika Jucunda sane del 12 marzo 1904).
Roberto de Mattei
Corrispondenza Romana [19.02 2020]
Englische Übersetzung: Francesca Romana rorate-caeli.blogspot.com
Übersetzung aus dem Englischen ins Polnische: mjend
DATUM: 24/02/2020 16:20
GUTER TEXT
