ee
Arcybiskup Carlo Maria Viganò
Będzie ryczeć i topnieć.
W sprawie skandalicznej Noty doktrynalnej
„Mater populi fidelis”
Mons. Carlo Maria Viganò
Fremet et tabescet
Regarding the scandalous Doctrinal Note
“Mater populi fidelis”
|
Nota doktrynalna przedstawiona w ciągu ostatnich kilku dni w Watykanie, mająca jedynie łaciński incipit, Mater Populi Fidelis ( tutaj ), stanowi kolejny skandaliczny afront ze strony zdradzieckiej i zboczonej hierarchii, która przez ponad sześćdziesiąt lat, w niepowstrzymanym crescendo, wykorzystywała swój autorytet do podstępnego narzucania katolikom własnych doktrynalnych i moralnych dewiacji, w celu demontażu Kościoła katolickiego i utraty dusz. Pośpiech — można by wręcz powiedzieć furia — niszczenia jest taki, że uwypukla również sprzeczności istniejące w samym ciele synodalnym, dotkniętym znaczną patologiczną bipolarnością: z jednej strony ogłasza maryjny tytuł Współodkupicielki przypisywany Dziewicy Maryi za niewłaściwy, a z drugiej promuje Johna Henry'ego Newmana do tytułu Doctor Ecclesiæ , który bronił tego tytułu przed anglikanami po ich ataku na dogmat Niepokalanego Poczęcia. Oburzenie i poczucie oburzenia, które przenikają każdego katolika z powodu znieważania Najświętszej Maryi Panny, utrudniają opanowanie świętego gniewu, jaki ogarnia wiernych, słysząc oczernianie Matki Bożej. Ale właśnie w tych momentach, gdy wróg nas prowokuje, licząc na „przesadną” reakcję z naszej strony, musimy zachować najwyższą jasność osądu. Właśnie analizując i rozważając znaczenie niektórych twierdzeń, należy pamiętać, że wszystkie wypowiedzi i działania urzędników Kościoła synodalnego są zwodnicze i oszukańcze. Mają one na celu nakłonienie nas do podążania za przeciwnikiem na teren, na którym zamierza on prowadzić wojnę, ale właśnie tam nie wolno nam dać się zwieść, aby nie wpaść w pułapkę, którą ci heretycy sprytnie na nas zastawili. Powiedzmy sobie szczerze: Tucho Fernández nie przejmuje się Współodkupieniem, a tym bardziej potencjalnymi nieporozumieniami wiernych. I byłoby żałosne sądzić, że rzekomo potwierdza jedyne pośrednictwo Naszego Pana, podczas gdy obaj jego pracodawcy – Bergoglio i Prevost – utrzymują, że wszystkie religie prowadzą do Boga. Tucho Fernández nie przejmuje się w najmniejszym stopniu szerzeniem się błędów doktrynalnych, które Dykasteria, której niegodnie przewodniczy, powinna natychmiast potępić, błędów, które celowo podsyca. Nikt nie przejmował się możliwymi „nieporozumieniami doktrynalnymi”, gdy próbowano przedstawić odrażającego bożka Pachamamy jako wizerunek Matki Boskiej noszącej Pana w łonie, po tym, jak wierni byli oburzeni i zgorszeni kultem odrażającego pogańskiego wizerunku przez Bergoglio i jego współpracowników. Zamieszanie i sprzeczność są znakiem rozpoznawczym Kościoła synodalnego, jego „znakiem firmowym”, że tak powiem. To właśnie akceptując sprzeczność, wierni muszą wyrzec się rozumu i Sensus Fidei, tak jak professio apostasiæ wymaga od wyznawcy. Tucho Fernández ma duchową wrażliwość motyki i erudycję podręcznika montażu IKEA. Co więcej, jest zbyt zajęty tym, by ludzie zapomnieli o jego obscenicznych broszurach, po tym, jak zorganizował przeciwko mnie ten haniebny pokazowy proces „o schizmę” i podpisał dekret o mojej „ekskomunice”. Jego priorytety nie są priorytetami pasterza pochłoniętego gorliwością o chwałę Bożą i zbawienie dusz, lecz cynicznego biurokraty bez wiary, wyznaczonego do poniżenia roli, prestiżu, wiarygodności i autorytetu Najwyższej, Świętej i Powszechnej Kongregacji Świętego Oficjum, którą Montini zdegradował już do Kongregacji Nauki Wiary, a którą Bergoglio przemianował następnie na Dykasterię. Jeśli Tucho ogłosił tę Notę, uczynił to w innych celach i to właśnie na nich musimy się skupić, jeśli chcemy zrozumieć heretycką naturę i destrukcyjny zasięg jego wywrotowej działalności. Nie zapominajmy, że dokument ten był przygotowywany od czasów Bergoglia i został opublikowany po homilii wygłoszonej 26 października przez Prevosta z okazji jubileuszowej pielgrzymki „Zespołów Synodalnych i Organów Uczestnictwa” ( tutaj ): „Za nas wszystkich i za Kościół rozprzestrzeniony na całym świecie, wzywam wstawiennictwa Maryi Panny słowami Sługi Bożego Don Tonino Bello: «Święta Maryjo, Niewiasto współżycia, pielęgnuj w naszych Kościołach pragnienie komunii… Pomóż im przezwyciężyć wewnętrzne podziały. Interweniuj, gdy demon niezgody wkrada się między nie. Ugaś pożary frakcyjności. Rozjednuj wzajemne spory. Rozjaśnij ich rywalizację. Powstrzymaj ich, gdy postanowią pójść własną drogą, zaniedbując konwergencję wokół wspólnych projektów» ( Maria, Donna dei Nostri Giorni , 99). Nie będzie zbędnym przypomnienie, kim dokładnie był ów „Don Tonino Bello”: biskupem Molfetty, heretykiem, postacią subtelnie perwersyjną i deprawującą, jaką tylko moderniści mogą być. W niepoprawnej broszurze, na którą powołuje się Leo, napisał: „Chcemy wyobrazić ją [Marię] jako nastolatkę, która w letnie popołudnia wraca z plaży w szortach bermudzkich, opalona od słońca i piękna, niosąc w czystych oczach fragment zielonego Adriatyku ( tutaj ).” Zatem nie tylko Tucho Fernández musi ponieść winę za tę ohydną Notę, ale cały establishment watykański i jego przywódcy. Establishment, który, wychwalając „nieskończoną godność człowieka” w buncie przeciwko Bogu, nie waha się poniżyć godności Niewiasty otulonej Światłem. I to nie tylko od dziś czy wczoraj, ale od sześćdziesięciu lat, czyli od czasu, gdy klika, która właśnie odrzuciła przygotowawcze schematy Soboru, dopilnowała również, aby ogłoszenie dogmatu o Współodkupieniu Najświętszej Maryi Panny, oczekiwane przez znaczną część światowego episkopatu, zostało również unieważnione i uznane za „niezbyt ekumeniczne” w odniesieniu do protestanckich dysydentów. A jeśli Tucho Fernández posunął się do zakwestionowania terminu teologicznego, który niezliczoną ilość razy pojawia się w papieskich dokumentach Piusa IX, Leona XIII, świętego Piusa X, Benedykta XV, Piusa XI i Piusa XII, to nie z troski o wiernych ani po to, by uniknąć dwuznacznych sformułowań doktryny, lecz z autentycznej nienawiści do Matki Bożej. To ręka szatana napisała te nienawistne słowa; to lodowaty oddech wiecznego potępienia je zainspirował. Nie ma w nich nic dobrego: nawet intencja, która jest zwodnicza i służy innemu celowi, przede wszystkim temu, by przyzwyczaić nas do myśli, że każda doktryna katolicka podlega zmianom, że to, co było prawdą wczoraj, dziś już nie jest prawdą, że wiara, która aż do Piusa XII prowadziła dusze do nieba, mogła teraz stać się źródłem zamieszania, a nawet herezji. Tak więc, podczas gdy Prevost i Tucho Fernández udają, że chcą rozwiać nieporozumienia doktryny potwierdzonej prostą wiarą ludu, jednocześnie przygotowują się do nadania teologicznej spójności sodomii, diakonatowi kobiet i obaleniu papiestwa w tonacji synodalnej. Wszystko jest w porządku, Madame la Marquise [wszystko jest w porządku, Madame la Marquise]: dopóki nikt nie potępi ich oszustw i oczywiście nie uzna ich autorytetu. Nie musimy analizować tego dokumentu, aby pojąć jego przewrotną naturę: wystarczy spojrzeć w oczy tych, którzy nam go proponują. Puste, głuche, ponure i pozbawione miłości spojrzenie zagubionych dusz. Spojrzenie tych, którzy zamiast kłaniać się z czcią przed Dziewicą Matką Bożą, nie mają nic innego do roboty, jak tylko wykorzystywać Ją do propagandy imigracyjnej – wzywając Ją jako Solacium migrantium – i pozbawiając Ją tytułów, które uznaje Święty Kościół Katolicki, a dzięki którym wierny lud czci Ją i otrzymuje Łaski, których jest hojną szafarką. Spośród tych Łask, ta, o którą żarliwie prosimy, nie omieszka zostać udzielona: mianowicie, aby Ona, która sama pokonuje wszelkie herezje i depcze dumną głowę piekielnego Smoka, przyspieszyła triumf Jej Niepokalanego Serca.
+ Carlo Maria Viganò, arcybiskup
7 listopada 2025 r., |
Mons. Carlo Maria Viganò
Fremet et tabescetRegarding the scandalous Doctrinal Note The Doctrinal Note presented in the past few days at the Vatican, with only its Latin incipit, Mater Populi Fidelis (here), constitutes yet another scandalous affront from a treacherous and deviant Hierarchy, which for over sixty years, in an unstoppable crescendo, has used its authority to speciously impose its own doctrinal and moral deviations on Catholics, with the aim of dismantling the Catholic Church and losing souls. The haste—one might almost say the fury—to destroy is such that it also highlights the contradictions existing within the synodal body itself, afflicted by a significant pathological bipolarism: on the one hand, it declares the Marian title of Co-redemptrix attributed to the Virgin Mary to be improper, and on the other, it promotes John Henry Newman to Doctor Ecclesiæ, who had defended that title against the Anglicans after their attack on the dogma of the Immaculate Conception. The indignation and sense of outrage that pervades every Catholic at the denigration of the Blessed Virgin makes it difficult to master the holy anger that seizes the faithful upon hearing the Mother of God vilified. But it is precisely in those moments in which the enemy provokes us, hoping to obtain an “over the top” reaction from us, that we must maintain the utmost clarity of judgment. Precisely when analyzing and weighing the significance of certain assertions, it is essential to remember that all the statements and actions of the officials of the synodal church are specious and deceptive. They are intended to lead us to follow the adversary onto the terrain where he wishes to wage war, but that is precisely the place that we must absolutely not allow ourselves to be lured, lest we fall into the trap these heretics have cunningly set for us. Let’s be blunt: Tucho Fernández cares nothing about the Co-Redemption, much less about the potential misunderstandings of the faithful. And it would be pathetic to think that he is supposedly reaffirming the sole mediation of Our Lord while both his employers—Bergoglio and Prevost—maintain that all religions lead to God. Tucho Fernández does not have the slightest concern about the spread of doctrinal errors that the Dicastery he unworthily presides over should promptly condemn, errors which he deliberately fuels. No one was concerned about possible “doctrinal misunderstandings” when an attempt was made to pass off the filthy idol of Pachamama as an image of the Virgin Mary carrying the Lord in her womb, after the faithful were outraged and scandalized by the worship of a hideous pagan image by Bergoglio and his associates. Confusion and contradiction are the hallmark of the synodal Church, its “trademark,” so to speak. It is in accepting contradiction that the faithful must abdicate their reason and the Sensus Fidei, as the professio apostasiæ demands of the follower. Tucho Fernández has the spiritual sensitivity of a hoe and the erudition of an IKEA assembly manual. Furthermore, he’s too busy making people forget his obscene pamphlets, after having staged that shameful show trial “for schism” against me and signed the decree of my “excommunication.” His priorities are not those of a Pastor consumed by zeal for the glory of God and the salvation of souls, but of a cynical bureaucrat, without faith, appointed with the task of demoting the role, prestige, credibility, authority of that Supreme Sacred and Universal Congregation of the Holy Office that Montini had already downgraded to the Congregation for the Doctrine of the Faith and which Bergoglio then further renamed as a Dicastery. If Tucho promulgated this Note, he did so for other purposes, and it is on these that we must focus if we wish to understand the heretical nature and destructive scope of his subversive work. Let us not forget that this document had been in preparation since the time of Bergoglio and that it was published after the homily given on October 26 by Prevost on the occasion of the Jubilee pilgrimage of the “Synodal Teams and Participatory Bodies” (here): “Upon all of us, and the Church spread throughout the world, I invoke the intercession of the Virgin Mary with the words of the Servant of God Don Tonino Bello: “Holy Mary, woman of conviviality, nourish in our Churches the desire for communion… Help them to overcome internal divisions. Intervene when the demon of discord creeps into their midst. Extinguish the fires of factionalism. Reconcile mutual disputes. Defuse their rivalries. Stop them when they decide to go their own way, neglecting convergence on common projects” (Maria, Donna dei Nostri Giorni, 99). It is not superfluous to recall exactly who this “Don Tonino Bello” was: the Bishop of Molfetta, a heretic and subtly perverse and perverting figure as only Modernists can be. In the irreverent pamphlet cited by Leo, he wrote: “We want to imagine her [Mary] as an adolescent, while on summer afternoons she comes up from the beach, in Bermuda shorts, dark with sun and beauty, carrying in her clear eyes a fragment of the green Adriatic (here).” It is therefore not only Tucho Fernández who must be blamed for this abominable Note, but the entire Vatican establishment and its leaders. An establishment that, while extolling “the infinite dignity of man” in rebellion against God, does not hesitate to humiliate the dignity of the Woman enveloped in Light. And this has been true not just since today or yesterday, but for sixty years, that is, since the clique that had just succeeded in rejecting the preparatory schemas of the Council had also ensured that the proclamation of the dogma of the Co-Redemption of Mary Most Holy, expected by a large portion of the world Episcopate, was also annulled, and judged “not very ecumenical” with regard to Protestant dissidents. And if Tucho Fernández has reached the point of challenging a theological term that is mentioned innumerable times in the papal documents of Pius IX, Leo XIII, Saint Pius X, Benedict XV, Pius XI, and Pius XII, it is not out of concern for the faithful or to avoid equivocal formulations of doctrine, but out of genuine hatred for the Mother of God. It is the hand of Satan that penned those hateful words; it is the icy breath of eternal damnation that inspired them. There is nothing good in them: not even the intention, which is specious and serves another purpose, first and foremost to accustom us to the idea that every Catholic doctrine can be subject to change, that what was true yesterday is no longer true today, that the Faith that brought souls to Heaven up until Pius XII could have now become a source of confusion or even heresy. Thus, while Prevost and Tucho Fernández pretend to want to dispel the misunderstandings of a doctrine confirmed by the simple Faith of the people, they are simultaneously preparing to give theological consistency to sodomy, the female diaconate, and the subversion of the papacy in a synodal key. Tout va très bien, Madame la Marquise [everything is fine, Madame la Marquise]: so long as no one denounces their impostures and of course recognizes their authority. We don’t need to analyze this document to grasp its perverse nature: just look into the eyes of those who propose it to us. The empty, deaf, gloomy, and loveless gaze of lost souls. The gaze of those who, instead of bowing reverently before the Virgin Mother of God, have nothing else to do but exploit her for immigration propaganda—invoking her as Solacium migrantium—and stripping her of the titles that the Holy Catholic Church recognizes, and by which the faithful people venerate her and obtain the Graces of which she is the munificent dispenser. Among these Graces, the one we ardently invoke will not fail to be granted: that is, that She, who alone defeats all heresies and tramples on the proud head of the infernal Dragon, may hasten the triumph of her Immaculate Heart.
+ Carlo Maria Viganò, Archbishop
7 November 2025 |
