SĄD ŻYDOWSKI we lwowskim Kościele Archikatedralnym 1759 r.

X. Jeszcze _rMesechte Psochym“ str. 92, ukryty wypadek opisuje: Gier szejnysgajer bejerew pejsach etc. = Nawrócony (do wiary żydowskiej) przed wieczorem Wielkanocy, czyli może pożywać Paskę? Rabin Sza maj mówi: Niech się obmyje i poży­wa Baranka. Drugi zaś rabin Chiłlel, powiada: Ten, który się odłączy od nieobrzezanych jakby się odłączył od grobu, niegodzi się mu jeść. Niech nam wytłumaczą żydzi, co to się znaczy: Jakby się odłączył od grobu? mogą nam wykrętnie odpowiedzieć, że niewierny póki niewierny, jest jak w grobie; gdy zaś zostanie wiernym, jest żywy. Ale my ten sekret ich, któregośmy się sa­mi uczyli, objaśniamy: jakby się odłączył od grobu, to jest: przy­szedł przed Paska w czas, i miał być zabity dla krwi, tylko że się nawrócił do żydowskiej wiary, więc jeden rabin mu pozwala jeść Paskę: drugi niepozwala; że jest jakby od grobu odłączony, to jest do zabicia.

XL Rabinowie wiedzą dobrze, że w starym Zakonie mocno tak krew zakazana była bydlęca i człowiecza. Niech nam odpo­wiedzą na to: w „Rambam“ księdze w Części drugiej, rozdziale szóstym: Dam houdym ajn chajuwyn ulow = Każdej krwi nam niewolno; kiedy jest krew człowiecza, to wolno. Następnie i w Mesecłite Ksubes, str. 60: „Krew, tych, którzy chodzą na dwóch nogach, czysta (koszer). Która to krew czysta? Jeśli ptactwa?— ależ ta u nich nigdy nie była czysta.

XII. Jest takich bardzo dużo w żydowskich księgach roz­myślnych przypadków, które dokąd inąd zmierzają niby, ale ży­dzi z nich wyrwawszy słówko jedno, albo literę, sekretnie tłuma­czą na krew chrześcijańską, której na Paskę (jakośmy mówili wy­żej), zawsze potrzebują; chcąc tą krwią zabicie Mesyasza praw­dziwego Boga i Człowieka zagładzić. A ponieważ między nami, którzy już u drzwi Chrztu Świętego stojemy, żadnego czarowni­ka niema i nie było; żydzi zaś Talmudu uczący się, czarami się trudnią; mogą wyznać, na jakie czary krwi chrześciańskiej po­trzebują?

XIII. My, czegośmy się uczyli, i cośmy wiedzieli, bez fał­szu samą prawdę odkryliśmy: resztę zaś z częstych zabójstw nie­winnych dzieci chrześciańskich, wiedzieć i poznać może świat ca­ły My znowu Boga i sąd .lego straszny na świadectwo wzywa­jąc, wyznajemy prawdę jako wyżej. (Dotąd na piśmie rozprawa była podana).

„+Nad te dowody żydów, oskarżających żydów, wierzących „w Talmud, przydaję ja tu niektóre uwagi czytelnikowi, dla czego ten punkt o krwi chrześciańskiej nie jest wyraźnie napisany „w Talmudzie.

„Trzeba wiedzieć, że język hebrajski, jest jeden z najda­wniejszych języków. Ten język z powodu długiego czasu ist­nienia, różnych przewrotów i miejsc, w których żydzi nieustan­nie się poniewierali po różnych niewolach dobrowolnych, zmie­lił się od pierwotnego do niepoznania.

„Żydzi, począwszy od pierwszej niewoli egipckiej, w której „przez czterysta lat robili świetne interesy, używając z egipcyanami pospolitego języka krajowego, zmieszali go z ojczystym ję­zykiem hebrajskim. W drugiej niewoli babilońskiej najwięcej „się zepsuł język hebrajski, dla tego, że chaldejczykowie zabra­niali żydom w Babilonii społecznych rozmów językiem hebraj­skim. Po skończonej niewoli, gdy żydzi powrócili do Jerozoli- „my, musiał Ezdrasz wiele pracować około naprawy języka he­brajskiego, o czem świadczy Heronim Święty in Prologo Galeato, „nowe niejako abecadło tworząc, tak dalece, że według tegoż Sw. „Hieronima in Cap. 9. Ezechielis, w dawnein abecadle ostatnia

„litera była T, figurę Krzyża znacząca, teraz zaś jest tuf na Jej miejscu.

„W późniejszym czasie, gdy się Ewangelia Święta rozgła­szać zaczęła po całym świecie, rabinowie pofałszowali Pismo «święte, ażeby chrześcijanie nie mieli żadnej podstawy z Pisma „świętego swojej wiary. O czem pisze Melchior Canus lib. 2, „cap. 13, de locis Theologicis^.

„Po zburzeniu Jerozolimy przez Tytusa, ponieważ się żydzi „po całym świecie rozbiegli, w każdem niemal Królestwie przyjęli „inny język, przez co i swój rodowity po większej części odmie­nili tak dalece, że się im w tych czasach bardzo trudno uczyć „języka hebrajskiego, przy wielkiej niezgodzie rozumienia słów „właściwych, z powodu różnych akcentów. Przyszło do tego, że „u nich, już jest inny język Talmudu, a inny Pisma świętego, „inaczej czytają żydzi romańscy, inaczej tureccy. Słowem, gdy „obecnie pomiędzy żydami zachodzi jaka trudność w ich Piśmie i Talmudach, z powodu wielkiej odmiany, ledwie ją pogodzić „może najbieglejszy żyd w hebrajszczyźnie, a to jeszcze i z tego „powodu, że gdy ich wypędzono 90,000 z Królestwa Hiszpańskie­go na rozkaz króla Filipa Iii-go i z Królestwa Neapolitańskiego, „naznaczyła zwierzchność Rewizorów Talmudów Galatyna z innymi profesorami języka hebrajskiego, w których, że się znala­zły wielkie baśnie i złości przeciwko wierze chrześcijańskiej, kazano księgi publicznie palić, nie bez kary znacznej talmudystów, „od tego czasu żydzi-talmudyści zaczęli potajemnie-drukować swo­je Talmudy, a niektóre w nich rzeczy wypisywali pod tajemny- „mi znakami dla rozumniejszych; ztąd nie można się dziwić, Że „i o krwi chrześciańskiej (jako o najzłośliwszym czynie), pod znakiem wina czerwonego opisali“.

Dla lepszego wyrozumienia drugiego dowodu żydów, przyjmująch Wiarę chrześcijańską, w tej rozprawie, potrzeba wie­dzieć, że w piśmie hebrajskiem temiż samemi literami pisze się „słowo Udym, czyli wino, któremi i słowo Edym =chrześcianin. „tylko że przy słowie Udym—wino, dodaje się na dole u pierw­szej litery akcent z trzech kropek (nazwany Sygiel), słowo zaś „Edym=chrześcianin, pisze się bez akcentu na dole“.

Słowo zaś Jain Edym znaczy wino chrześciańskie, albo jak „przeciw-talmudyści rozumieją: krew chrześciańską, pod fałszywym znakiem wina określoną”.

Po nadto zaś zwracam uwagę czytelnikowi, że księga Talmudu „Aurechaim Megine Erec“ (w której jest rozkaz dla rabinów, ażeby się starali: O wino czerwone), jest pisana bez akcentów^u.

„Dla tego też te dwa słowa hebrajskie w Talmudzie są „dwuznaczne, wolno ich więc rabinom tłumaczyć przed pospól­stwem: Jain Udym, czyli wino czerwone; a dla siebie rozumieć „Jaim Edym, krew chrześciańską. Tem łatwiej zaś im to przycho­dzi, gdyż u żydów samo tylko Pismo święte (a nie Talmud) pisze się z akcentami przez Masoretów, biegłych w nauce, wymyślonemi, których jest 9, własnemi imionami nazwanych^”.

„Oprócz tego, dla zrozumienia ostatniego punktu przeciw – „talmudvstów^”, zwracam i na to uwagę czytelnika, że „Zohar“, „Tykunym“ i “Chudosz”, są trzema księgami jednego autora przeciw-talmudysty, albo inaczej Kabalisty Symeona syna Johai. „Słowo „Zohar¹¹ znaczy „Światłość¹*. Ten „Zohar“ był podzielo­ny na trzy księgi”.

„Pierwsza księga, pod nazwą „Zoliar“ zawiera objaśnienia „Pięcioksięgu Mojżeszowego“.

„Druga księga, pod nazwą „Tykuny Zohar“, tłumaczy ,Beresit

„Trzecia księga „Zohar Chudosż“, objaśnia i inne księgi Pisma świętego: „Pieśni i Przypowieści Salomonowe.“

„Co się zaś tycze innych ksiąg (które wspominają przeciw- „talmudyści w tym ostatnim punkcie), trzeba wiedzieć, że są Tal­mudowe, słowo zaś „Mesechte“ po polsku znaczy: Księga, i tę „nazwę stosują pospolicie żydzi do każdego Talmudu. Talmud ‘„Aurechaim“) jest księgą, opisującą święta i ceremonie całego roku, która wszystkie dawniejsze Talmudy, niezgadzające się sobą „opuściła, i tylko same te punkty w sobie zawiera, na które się „po długich kłótniach zgodzili rabinowie składający Talmud.“

Obrona żydów-talmudystów, napisana przez rabina lwowskiego w roku 1759.

       ⁺⁺⁺„Ostrzegam czytelnika, ze w tej całej, następującej obronie żydów-talmudystów, nie znajdzie ani sensu, ani należytej od­powiedzi (na zadane sobie dowody w poprzedniej rozprawie); „której odmieniać nie chciałem, ażeby się drukowany egzemplarz „z ich rękopisem zgadzał“.

Lubo zadajecie nam w siódmym punkcie, z tem jednak oświadczeniem, że nie ze złości, ani zemsty, ale z samej miłości ku Wierze, światu do wiadomości podajecie. Wszakże ani Wiary ani Kościoła chrześcijańskiego się nie tycze, ale tu oczywiście uznajemy waszą ku nam złość i zemstę, kiedy dekrety i egzekucye niektóre wykonane, z przyczyny samej częstokroć: lub napaści, lub zawziętości, lub zazdrości, albo też nieuzasadnionych dowo­dów nam zmyślone (przez początki jakiegoś złego ducha) zadaje­cie, co jest przeciwko prawu i natury ludzkiej, aby my mieli, idąc z Abrahamowego pokolenia, jako: „De stirpe Abrahanu, tam virtute post florentissima” pozostali jesteśmy od tych czas, etc. in finu Abrahami subsequentis, abyśmy mieli zabijać, i krwi czło­wieczej żądać, czego ani w Azyi, Afryce i Europie o żadnym na­rodzie (choćby najniezbożniejszym niesłychać, i prawie w całym świecie, a dopieroż my mielibyśmy to wykonać, tak zabójstwo jako i krwi używanie? I lubo mogą nam zarzucić, że dla nie­winnej krwi mielibyśmy niewinnej zażywać, co: Sangvis sangvine non abluitur, sed condemnatur, jako i dalej Pismo Genesis 9-no v. 5, świadczy: Quicunque etfuderit sanguinem humanum, funde­tur sangvis illius; ad imaginem quippe Dei faktus est ho­mo: i tak kończy się Pismo. Co to nawet i bestye nieczynią, nietylko my, zachowując prawo natury? Na co znacznego autora świadectwem próbujemy w całej Europie wiadomego ka­tolika Hugonis Grotiiyktóry lib. de Veritate Religionis Christia­nae, haec de Judaeis sentit. A tanto tempore quo Judaei dis­persi inter nos vivunt, illi neque ad falsum Deorum cultam de­flexisse ut olim, nec caedibus se contaminasse, nec de Adulterio comperti sunt. Tudzież i drugie znaczne i niemniejsze świadec­two Gregorii Leti It.ahani lib. de statu [taliae inter alia de Juda­eis Italiae Incolis descripserit: Judaei, aut meliore sub titulo He­braei, qui hodie inter nos degunt, moribus undquaque integris, etc. legibus, etc. Justitiae submisse se gerunt etc. A że ciż sami i inni autorowie przyznają, iż my się według Pisma Ksiąg Mojże­szowych i prawa Boskiego zachowujemy. I lubo mówić mogą: że tłumaczenia Talmudu przyjmujemy, który nic ani przeciwko Pismu, ani przeciwko duchowieństwu, ani chrześcijanom, złego najmniej, ani życzyć, ani czynić nakazuje (NB), i nam według Pisma potwierdza przykazania, z Ksiąg Mojżeszowych, i one ogra­dzać każe, a nie opuszczać: jako świadczy Pismo Levit cap. 17 ut legitur. Homo quilibet de domo Israel, etc. de advenis qui peregrinantur inter eos, si comederint sangvinem, disperdam de populo suo etc. I jakimże sposobem nad Prawo Natury i Bozkie sobie postępować mamy? niechaj każdego zważy prawdziwy rozsądek. I tak my J. W. M. Panie na Mikulicach Mikulski, Ka­noniku i Administratorze Lwowski Generalny, Kustoszu Stanisła­wowski Panie a Panie nasz Miłościwy, chciej jako najgłębszą rozsądku swego powagą wyrozumieć te nam zarzucone o krwi chrześcijańskiej niektóre punkty żydów-przeciwtalmudystów przez złe onych wytłumaczenie, i zabieżyć przy oczywistem wytłuma­czeniu pisma, innym powieściom bezpodstawnym przy najgłębszej submissyi naszej upraszamy, udając się do delikatności Pańskie­go sumienia i protekcyi, widząc, że Cię Bóg, jako najwyższy i najmędrszy Autor Pisma i Prawa Swego Bozkiego Dawca do wyrozumienia onegoż, .1. W. M. Pana Miłościwego postanowił nam, aby tej niewinności cenzurę przez długie czasy trwającą i na nas włożoną (lub zmyśloną) wyrozumieć raczył, i od tych cenzur wolnemi nas uczynił, na poważną zdając my się sentencyą, gdyż levioribus subjacet rationibus, Judaeor innocuum sectari sangvi- nem, de quo Juvenalis Satyra afferit: Seriptus integro credat fi­nitus Orestes. Ale my, miłościwej oddawszy się protekcyi, któ­rej z całym domem z pokolenia Abrahamowego pochodzącym, wyglądamy i supplikujemy.